“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ไว้ใจ แต่เป้าหมายแรกของครอบครัวข้าคือเมืองเว่ย์ ซือซือนางต้องการไปที่นั่น ข้ากับจ้านเออร์ก็เห็นด้วย หากท่านไม่เต็มใจให้พวกข้าตามติดไปด้วย ก็ช่างเถอะ พวกข้าไปกันเองก็ได้ ที่ผ่านมารบกวนท่านเกินไปแล้ว” “เหลียนฮวาเหตุใดเจ้าถึงดื้อดึงเช่นนี้ จะนำภัยมาสู่ตัวรู้หรือไม่”
“ข้าเชื่อท่านเจ้าค่ะ” จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเดินกลับไปยังรถม้า เห็นเซี่ยซือหยางยืนจับมือกับเสี่ยวเป่า ส่งเสียงร้องไห้ดัง ๆ ออกมาด้วยกันทั้งคู่ ช่างเป็นภาพน่าเวทนาเหลือเกิน มารดาของเสี่ยวเป่ารีบมาอุ้มลูกสาวของนางไป นางถานก็คว้าตัวของเซี่ยซือหยางมากอดไว้ แม่เฒ่าจางน้ำตาคลอเบ้าเช่นเดียวกัน เ
71 : ลอบสังหารในโรงเตี๊ยม เซี่ยซือซือกางแผนที่หนังแกะดูอยู่บ่อยครั้ง นางหารือกับถานจ้านตลอดการเดินทาง ทั้งคู่ทำหน้าที่บังคับรถม้าเคียงข้างกัน บนศีรษะของพวกเขามีหมวกสานใบใหญ่ครอบอยู่ เซี่ยซือซือซื้อหมวกที่มีผ้าโปร่งแสงติดอยู่ นางไม่อยากให้เศษฝุ่นปลิวเข้าตา เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็รัดแขนให้ทะมั
มีการลอบสังหารในโรงเตี๊ยมแน่ ๆ นางรีบปลุกสามีให้ตื่น กระซิบเตือนเขาเบา ๆ ว่ามีเรื่องอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ถานจ้านตกใจในความสามารถของนางจริง ๆ แต่เขาไม่ประมาทรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน เก็บข้าวของให้เรียบร้อย “ข้าจะไปปลุกท่านแม่กับน้อง ๆ ท่านรีบตามมาล่ะ” เซี่ยซือซือดูแล้วว่าปลอดภัยดี จึงรีบออกจากป
72 : ข้าไม่ใช่หมอจะมีย่ามยาได้อย่างไร จ้าวเลี่ยงหลิงมองดูองครักษ์ของตนด้วยสายตาเคร่งเครียด เขาเดินทางออกมาปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งของบิดา ให้เดินทางไปยังเมืองเว่ย์ ระหว่างทางกลับเจอคนลอบทำร้ายมาตลอด ซ้ำร้ายยังเจอข้าศึกบุกโจมตีแต่ละเมืองที่เดินทางผ่าน ทำให้เขาต้องเปลี่ยนเส้นทางไปเมือง
“ใช่ครอบครัวที่ท่านให้คนมาบอกข้าว่ามีเด็กใช่ไหม” “ใช่ขอรับ ครอบครัวนั้นแหละ มันอันใดหรือขอรับ” สีหน้าของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมไม่สู้ดีนัก ราวกับกลัวว่าจีมู่เหยียนจะไปทำความเดือดร้อนให้พวกเขา “ข้าไม่ได้จะทำร้ายอะไรพวกเขา พอดีข้าอยากได้หมอมารักษาคนเจ็บ เห็นป้ายหยกหอโอสถตกตรงหน้าห้องนั้น
โอ๊ะ ! ตกลงง่ายดายอะไรเช่นนี้ ท่านไม่ต่อรองราคาหน่อยรึ ข้าอุตส่าห์ตั้งราคาเผื่อต่อแล้วนะ “เชิญทางนี้” จีมู่เหยียนผายมือเชิญนาง เซี่ยซือซือหันไปทางห้องพักของตัวเอง นางพบว่าทุกคนยังหลับสนิทอยู่ อีกอย่างนางสำรวจที่ห้องด้านบน มีคนบาดเจ็บรอรักษาอยู่จริง พวกเขาเคลื่อนคนเจ็บไปไว้ยังห้องข้าง ๆ แล้
73 : พี่จ้านข้าขอโทษ คนบ้านสกุลถานนอนหลับสนิทจนถึงเช้า พวกเขาตื่นมาอีกทีเป็นเวลายามเฉิน[1]แล้ว นางถานเป็นคนตื่นนอนคนแรก นางมองดูลูกชายลูกสะใภ้ นอนกอดกันกลมบนเตียงนอน หัวใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นทั้งคู่ได้นอนด้วยกัน “ท่านป้าเช้าแล้วหรือ” เซี่ยซือหยางลุกขึ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล