“ในฐานะผู้ใหญ่บ้าน ข้าไม่อยากบังคับพวกเจ้า แต่ข้าจะตามพวกกลุ่มแรกไปเมืองเว่ย์ ส่วนใครคิดว่าไม่อยากไป ก็แล้วแต่พวกเจ้าเถอะ ข้าจำได้ว่าทางแยกข้างหน้านี่ไปทางอำเภอเจียง พวกเจ้าสามารถแยกทางไปได้เลย” ผู้ใหญ่บ้านเหนื่อยจะรั้งได้อีกต่อไป สู้ปล่อยให้ทุกคนตัดสินใจเรื่องด้วยตัวเองจะดีกว่า ชาวบ้านครึ
59 : พวกข้าตามรอยเกวียนของพวกเจ้ามา ขบวนอพยพไม่ได้พบเจอปัญหาใหญ่ ส่วนมากแค่ชาวบ้านแวะเวียนมามุงดูเกวียนของพวกเขา พอถูกขับไล่ก็จากไปแต่โดยดี พวกเขาเดินทางมาถึงประตูทางเข้าอำเภอวั่ง พบว่ามีชาวบ้านมาถึงก่อนหน้าจำนวนนับร้อยคน แต่ไม่มีใครสามารถผ่านเข้าไปในอำเภอวั่งได้ “ท่านลุงเหตุใด
พวกเขาพากันนั่งรออยู่หน้าประตูอำเภอวั่งราวหนึ่งชั่วยาม กลับไม่มีความเคลื่อนไหวจากด้านใน ชาวบ้านที่ออกันอยู่หน้าประตู เริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป พากันไปทุบประตูให้เปิด แต่ก็ถูกทหารยิงธนูดักทางเอาไว้หมด เสียงด่าทอดังขึ้นเรื่อย ๆ คนที่มีอำนาจตัดสินใจด้านใน ยังไม่มีใครโผล่หน้าออกมาพูดคุยกับชาวบ้าน
60 : รักษาแลกป้ายผ่านทาง หลูจิ่นฟานถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อมองเห็นถานเหลียนฮวาเดินมาพร้อมกับลูกชาย และเด็กสาวที่เขาเคยเห็นก่อนหน้าที่อำเภอเจียง “พี่หลูไม่คิดว่าจะได้พบเจอท่านที่นี่” นางถานโค้งคำนับทักทายเขา คนอื่น ๆ ในกลุ่มของหลูจิ่นฟาน หันไปมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัด
“มีคนบาดเจ็บต้องการหมอ หากท่านหมออวี่รักษาได้ เขาจะมอบป้ายผ่านทางให้พวกเรา” ถานจ้านอธิบายสั้น ๆ “ป้ายผ่านทาง เขาเป็นใครทำไมมีป้ายผ่านทาง” “ท่านอย่าบอกคนอื่นนะขอรับ เขาคือคุณชายรองของแม่ทัพโหย่วตงหยาง” “คุณชายรอง แม่ทัพโหย่วตงหยาง ใช่คนที่เป็นแม่ทัพใหญ่ของท่านอ๋องเจ็ดหรื
61 : คุณชายรองท่านฟื้นแล้ว “เจ้าเข้ามาทำไม !” หลูจิ่นฟานชักกระบี่ชี้ไปทางเซี่ยซือซือ ด้านหลังมีนางถานกับลูกชายวิ่งตามมาติด ๆ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเซี่ยซือซือ ถึงกล้าบุกเข้ามาในกระโจมของโหย่วหย่งอี้ “พวกท่านชักช้าไม่ทันการณ์ ข้าจะบอกให้นะว่าห่างไปสองสามลี้ ทหารข้าศึกกำลังมุ่งหน้า
“เช่นนั้นข้าควรเรียกเจ้าว่า” นางยังเด็กนัก เหตุใดถึงได้แต่งงานเสียแล้วล่ะ สีหน้าของโหย่วหย่งอี้แลดูเจ็บปวดเล็กน้อย ไม่คิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะมีสามีเสียแล้ว นางยังเด็กอยู่แท้ ๆ เด็กเกินไปจริง ๆ “เรียกข้าว่าซือซือก็ได้เจ้าค่ะ คุณชายรองข้าศึกกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ข้าใช้ยาล้างแผลชนิดพิเศษ ทำใ
62 : อำเภอวั่งไม่ปลอดภัย นางถานกลับมาบอกคนในครอบครัว ว่าหลูจิ่นฟานเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต ยอมให้พวกเขาเดินทางไปเมืองเว่ย์พร้อมกันได้ เซี่ยซือซือยังไม่เอ่ยถามถึงคนในหมู่บ้านเดียวกัน ยังไม่รู้ว่าคนอื่นอยากเดินทางไปเมืองเว่ย์ด้วยหรือไม่ ดูเหมือนหลาย ๆ คนไม่พร้อมจะเดินทางไกลด้วยซ้ำ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล