“เช่นนั้นข้าควรเรียกเจ้าว่า” นางยังเด็กนัก เหตุใดถึงได้แต่งงานเสียแล้วล่ะ สีหน้าของโหย่วหย่งอี้แลดูเจ็บปวดเล็กน้อย ไม่คิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะมีสามีเสียแล้ว นางยังเด็กอยู่แท้ ๆ เด็กเกินไปจริง ๆ “เรียกข้าว่าซือซือก็ได้เจ้าค่ะ คุณชายรองข้าศึกกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ข้าใช้ยาล้างแผลชนิดพิเศษ ทำใ
62 : อำเภอวั่งไม่ปลอดภัย นางถานกลับมาบอกคนในครอบครัว ว่าหลูจิ่นฟานเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต ยอมให้พวกเขาเดินทางไปเมืองเว่ย์พร้อมกันได้ เซี่ยซือซือยังไม่เอ่ยถามถึงคนในหมู่บ้านเดียวกัน ยังไม่รู้ว่าคนอื่นอยากเดินทางไปเมืองเว่ย์ด้วยหรือไม่ ดูเหมือนหลาย ๆ คนไม่พร้อมจะเดินทางไกลด้วยซ้ำ
“พวกเขาไม่อยากไปเมืองเว่ย์ เลยตามคนอื่น ๆ ไปลี้ภัยแถวนี้ก่อน ข้าเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเหมือนกัน” “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ารู้อยู่แล้วว่าบางคนไม่ได้อยากไปเมืองเว่ย์” เซี่ยซือซือมองเขาอย่างเห็นใจ คนที่อยู่มีกลุ่มของนางครบทุกคน มีเพียงคนของกลุ่มท่านหมออวี่ กับกลุ่มของผู้ใหญ่บ้า
63 : พวกเจ้าทิ้งเสบียงไปบ้างเถอะ เซี่ยซือซือมองชาวบ้านแต่คนละ ต่างมีเสบียงติดไม้ติดมือมากันหมด โดยเฉพาะบ้านเศรษฐีของที่นี่ ชาวบ้านบุกตะลุยเข้าไปรื้อเอาเสบียง ที่พวกเขาขนไปไม่หมดออกมา แต่ก็นำไปได้แค่บางส่วนเท่านั้น เกวียนของเฒ่าอวี่ไห่ไม่สามารถแบกรับน้ำหนักของเสบียงได้อีก “เหตุใดไ
“ไม่ได้ ! พวกเจ้าต้องขนไปให้หมด นึกถึงตอนไม่มีจะกินบ้างสิ” “ตามใจพวกท่านเถิด พวกข้าไม่อาจรอได้เหมือนกัน” เจียงฉีหมิงหมดความอดทนแล้วจริง ๆ เขาหันหลังเดินตามกลุ่มใหญ่ไป ทิ้งคนบ้านสกุลเซี่ยไว้ด้านหลังอย่างไม่แยแส เมื่อเห็นว่าเจียงฉีหมิงไม่ยอมช่วย และไม่ยอมรอพวกเขาแล้วจริง ๆ แม่เฒ่าเ
64 : เจ้าอย่าได้อายไปฮุ่ยหนิง ทุกคนนั่งกินอาหารเที่ยงกันอย่างง่าย ๆ หนนี้ชาวบ้านต่างมีเสบียงกันครบทุกครอบครัว พวกเขาเลยเลือกที่จะทำอาหารกินกันเอง เซี่ยซือซือเองก็ไม่ได้เอ่ยแย้งอันใด กลุ่มของโหย่วหย่งอี้มีคนทำอาหารของเขา เช่นเดียวกับกลุ่มของผู้ใหญ่บ้าน และกลุ่มของท่านหมออวี่ เพราะเสบียงที่ห
“คุณชายรองของข้าไม่รับของกินของคนแปลกหน้า เจ้านำกลับไปเถอะ” เจียงฉีหมิงอายุสามสิบห้าปีไปแล้ว เขาย่อมผ่านโลกมานักต่อนัก มองปราดเดียวก็เข้าใจถึงเจตนาของเซี่ยฮุ่ยหนิง “แต่ว่าขนมนี่” “เจ้ากลับไปเสีย” “เอ่อ ข้า” “ไป ชิ้ง !” กระบี่ในมือถูกชักออกมา “เจ้าค่ะ
65 : ซือซือข้ากลัว ก่อนเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง คนของโหย่วหย่งอี้ได้มารายงานเรื่องสำคัญ เส้นทางที่พวกเขาต้องเดินทางผ่านนั้น ถูกข้าศึกบุกเข้าไปยึดพื้นที่หมดเสียแล้ว “เหตุใดพวกมันถึงได้ยึดที่นั่นได้เร็วนัก” โหย่วหย่งอี้ไม่เข้าใจเรื่องนี้ “เป็นกองทหารม้า มาจากอีกฝั่งหนึ่งขอ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล