54 : มีข้ามีเจ้า (จบเล่ม1) บรรยากาศในยามนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงัด เด็กน้อยทั้งหมดถูกผู้ใหญ่กำชับห้ามใช้เสียง เสี่ยวเป่าถึงกับอุดปากตัวเองเอาไว้แน่น เซี่ยซือหยางแม้ปกติคุยจ้อเก่ง ยามนี้เขากลับรู้ความยิ่งนัก ซุกหน้าแนบชิดอยู่กับอกของนางถานเงียบ ๆ กุบ ! กับ ! ๆ ๆ ๆ มีเสียงฝีเท้าม้า
“รีบไปกันเถอะซือซือ ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว” นางถานสะกิดลูกสะใภ้เบา ๆ โชคดีแค่ไหนที่ทุกคนที่นี่เชื่อนาง ไม่เช่นนั้นลูกเล็กเด็กแดงพวกนี้ จะหนีพ้นคนโฉดพวกนั้นได้อย่างไร “ออกเดินกันได้แล้ว” อวี่เฉินฟู่ส่งสัญญาณมือให้ทุกคนรับรู้ ขบวนอพยพของพวกเขามุ่งหน้าไปยังอำเภอวั่ง ตามเส้นทางที่ทุกคน
55 : ดังหวีดเดียวหมายความว่าปลอดภัย ถานจ้านนั่งเฝ้ายามโดยมีภรรยานั่งพิงอกของเขาอยู่ เหมือนว่าเซี่ยซือซือกำลังนั่งพักอยู่ แต่ความจริงนั้นนางไม่ได้ละเลยหน้าที่เฝ้ายามแม้แต่น้อย คอยลอบส่งพลังออกไปสำรวจพื้นที่รอบ ๆ อยู่เป็นระยะ ตลอดหนึ่งชั่วยามที่นั่งเฝ้ายามอยู่ตรงนี้ ถานจ้านแอบจุมพิตศีรษะภรรย
“ซือซือข้าว่าพวกเราต้องรีบทำมื้อเช้าแล้วล่ะ จะได้เดินทางต่อได้ อยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ดีเท่าใดนัก” นางถานมาหารือกับลูกสะใภ้ นางกลัวทหารข้าศึกจะมุ่งหน้ามาทางนี้ และตามทันกลุ่มของพวกนาง “เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านกับพวกท่านป้าท่านน้าช่วยกันทำเถอะเจ้าค่ะ ข้าว่าเอาเสบียงแต่ละบ้านมารวมกัน แล้วต้มเป็นโจ
56 : ข้าจะแบ่งเสบียงบ้านข้าให้พวกท่านเอง ท่านหมออวี่เหมือนเห็นสวรรค์อยู่ตรงหน้า รีบพาทุกคนเข้าไปหาชาวบ้านกลุ่มแรกในทันที ครั้นได้เห็นหน้าคนหมู่บ้านเดียวกัน อีกทั้งพวกเขายังมีสภาพปกติดี ไม่ได้ถูกทำร้ายอย่างพวกตน ต่างพากันร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ ที่ไม่ยอมเชื่อคำเตือนของเซี่ยซือซือ
“แน่นอนเจ้าค่ะ ข้าไม่ยอมให้ครอบครัวของเราอดตายอย่างแน่นอน” “อืม ข้าเชื่อเจ้า” เขาลูบศีรษะภรรยาเบา ๆ ตัวนางเล็กเพียงเท่านี้ แต่กลับมีความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ ไม่เพียงแค่ดูแลครอบครัว ยังคิดเผื่อชาวบ้านคนอื่นอีกด้วย ความคิดของเขายังสู้นางไม่ได้ด้วยซ้ำ นางถานกับแม่เฒ่าจาง เร่งรีบช่วย
57 : พบผู้อพยพจากอำเภอเจียง ระหว่างการเดินทางผ่านภูเขา เส้นทางขรุขระเป็นอย่างมาก พวกเขาต้องคอยเข็นเกวียน ที่ตกหลุมถนนอยู่ตลอดทาง เฒ่าอวี่ไห่เป็นกังวลพวกเขาจะไปถึงอำเภอวั่ง ไม่ทันพระอาทิตย์ตกดิน ทุกคนเลยลงความเห็นกัน หากไปไม่ทันให้พักค้างแรมอีกคืน เพื่อความปลอดภัยของทุกคน เซี่ยซือ
“เจ้าจะไปทำไมซือซือ ท่านลุงเฉินฟู่กับท่านลุงจงก็อยู่ พวกเขาเป็นนายพรานน่าจะชำนาญการหาปลาได้เก่งกว่าเจ้า” ถานจ้านไม่อยากห่างจากนางในยามนี้ ไม่รู้ว่าจะมีภัยอันตรายใดย่างกรายเข้ามาหาอีก “เรื่องนี้มันก็ไม่แน่หรอกนะเจ้าคะ” เซี่ยซือซือเบะปากขัดใจเล็กน้อย “หากเจ้าไปข้าไปด้วย”
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล