“หากจะขอบคุณ ต้องไปขอบคุณคุณหนูเซี่ยผู้นั้นเถิด พวกเจ้ากลับหมู่บ้านระวังตัวด้วยล่ะ” เกาหลี่เฉียงกล่าวเตือนสองสามคำ ก่อนส่งทุกคนที่ประตูด้านข้าง อวี่จงเห็นสายตาของทุกคน พลันนึกห่วงขนมของเด็ก ๆ เขาจึงนำมาวางไว้ในสัมภาระ บนรถลากเลื่อนของเขาเอง และเพื่อไม่ให้ทุกคนคิดเป็นอื่น เขาจึงเอ่ยดักออกไป
“ปีศาจอันใดของเจ้าเสี่ยวซือหยาง” นางถานตกใจที่เห็นเจ้าตัวน้อยเบะปาก ทำท่าอยากร้องไห้ออกมา “ขอโทษด้วยนะอาซือ ข้ามันไม่ได้ความ รักษาของที่นายท่านหยวนฝากมาให้ไม่ได้” อวี่จงเห็นเด็กน้อยเสียดายขนมก็นึกสงสาร “ท่านลุงท่านอย่าได้โทษตัวเองเลยเจ้าค่ะ ก็แค่ขนมไม่กี่กล่อง นางอยากได้ก็ให้นางไ
47 : ป่วยเพราะไม่ดื่มสุราคลายหนาว บ้านสกุลเซี่ย แม่เฒ่าเซี่ยกำลังแจกขนม ให้บ้านใหญ่กับบ้านรองคนละกล่อง นางเก็บไว้เองถึงสองกล่อง สะใภ้รองเห็นแล้วถึงกับชักสีหน้าเล็กน้อย “เจ้ามีอันใดไม่พอใจ ก็พูดออกมาสะใภ้รอง” แต่ไม่ได้รอดพ้นสายตาของแม่สามีนางไปได้ “ท่านพี่ของข้
“ท่านแม่ท่านรู้หรือไม่ เหตุใดชาวบ้านคนอื่นที่ไปด้วยกัน ถึงไม่มีใครล้มป่วย มีเพียงน้องรองคนเดียวที่ป่วย” “เจ้ารู้ก็เล่ามาอย่ายึกยักเสียเวลาข้า” “หย่งอี้สามีของหวังฟาง เล่าให้นางฟังว่าอาซือมอบสุราคลายหนาวให้อวี่จง เอาไว้แจกจ่ายให้ทุกคนได้ดื่มกัน แต่น้องรองไม่ยอมดื่มสุราคลายหนาวเหมื
48 : สอนเล่นสกี ระหว่างที่เด็ก ๆ ช่วยกันกวาดลานหิมะ มีสตรีชาวบ้านสามคนเข้ามาที่บ้านสกุลถาน เพื่อขอบคุณเซี่ยซือซือที่ช่วยเหลือสามีของพวกนาง “ซือซือกับจ้านเออร์กวาดหิมะบนหลังคาอยู่ มีอะไรพวกเจ้าก็บอกข้าได้” นางถานไม่อยากให้คนไปขัดจังหวะ การทำงานอันตรายของสองคนนั้น “สามีข้
ส่วนเซี่ยซานซานกับถานจ้านนั้น กำลังเริ่มเล่นสกีกันไปอย่างทุลักทุเล ทั้งคู่หักล้มหัวคะมำไปตลอดทาง น้องเล็กของนางส่งเสียงเย้ยหยันไม่ยอมหยุด “น้องเล็กเจ้าต้องให้กำลังใจอาซานกับพี่เขยถึงจะถูก พวกเขาเพิ่งเริ่มหัดเล่น เจ้าเอาแต่หัวเราะเยาะพวกเขาอยู่เช่นนี้ พวกเขาจะไม่สนุกเอา เจ้าไม่อยากให้สองคนน
49 : ไปอำเภอเจียงครั้งแรก เซี่ยซือซือตื่นเช้าขึ้นมา เห็นเชือกถักสีแดงบนข้อมือด้านซ้าย พลันนิ่วหน้าไม่เข้าใจ ห้องนี้มีเพียงนางกับถานจ้านแค่สองคน นางไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องสงสัยนาน รีบลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน นางมัวแต่คิดถึงเรื่องเชือกถัก จึงไม่ทันระวังแปรงสีฟันยุคโบราณ “อ้าก !”
สวีซูเจินถึงกับกำมือใต้แขนเสื้อจนแน่น นางเคยเห็นภรรยาของถานจ้านไกล ๆ ตอนนั้นนางไม่ได้มีน้ำมีนวลถึงเพียงนี้ วันนี้ได้เห็นใกล้ ๆ ถึงได้รู้ว่า สตรีผู้นี้ช่างงดงามยิ่งนัก “ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะคุณหนูสวี” เซี่ยซือซือคือสตรีที่ผ่านโลกมายี่สิบห้าปี มีหรือจะมองไม่ออก ว่าแม่นางน้อยผู้นี้กำลังหมา
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล