“เช่นนั้นก็ได้” ในที่สุดอู๋ซือหนิงก็ยอมโอนอ่อนลง “เสี่ยวเป่าเจ้าเอาไป รีบกินดู อร่อยมาก” เซี่ยซือหยางยัดขนมใส่มือของเสี่ยวเป่า ชิ้นแรกยื่นไปแล้ว เขาก็ค้นหาชิ้นที่สองต่อ จากนั้นก็มีชิ้นที่สามสี่ตามมา “เจ้าซ่อนขนมเอาไว้กี่อันกันแน่น้องเล็ก ทำไมขนมมันงอกออกมาจากท้อง แขน ขา ของเจ้าได
30 : สอนหนังสือเด็กสามคน “มีอันใดก็เอ่ยมา พวกเจ้ามายืนจ้องหน้าข้าเช่นนี้ บอกตามตรงข้าอึดอัด” ถานจ้านมองสามพี่น้อง ที่ยืนเรียงหน้ากระดานมองตนเองอยู่กลางห้อง เขารอแล้วรออีกก็ยังไม่มีใคร เอ่ยอะไรออกมาสักคำ “ท่านพี่พูด !” เซี่ยซือหยางกระตุกแขนเสื้อพี่สาวแรง ๆ “เจ้านั่นแหละพ
“เช่นนั้นก็ดี เอาเป็นว่าอย่างแรกในการเรียน ข้าขอมอบหมายงานให้พวกเจ้า ไปทำกระบะทรายมาคนละหนึ่งอัน” “กระบะทราย ? พวกเราไม่เขียนตัวอักษรในกระดาษหรือเจ้าคะ” เซี่ยซือซือถามอย่างแปลกใจ นางเห็นถานจ้านหัวเราะนางเบา ๆ ในลำคอ “พวกเจ้าเพิ่งเริ่มเรียน จะใช้กระดาษให้เปลืองเงินทำไม ใช้กระบะทรา
วันต่อมาพวกเขาได้เริ่มต้นเรียนหนังสือแบบจริงจัง เซี่ยซือซือใช้เวลาปรับตัวไม่นาน นางก็เข้าใจตัวอักษรโบราณได้แล้ว ต่างจากน้องทั้งสองคนของนาง พวกเขายังคงสะเปะสะปะกันอยู่ การบ้านแรกที่อาจารย์ถานจ้านมอบหมายให้ คือการเขียนชื่อตัวเองให้ถูกต้อง และนำมาส่งให้เขาตรวจ “เจ้าเรียกว่านี่ คือลายมือรึซือซ
31 : พวกเด็กบ้านสามแอบซ่อนเงินเอาไว้ หนึ่งเดือนที่สามพี่น้องสกุลเซี่ย ได้ฝึกฝนการเขียนตัวอักษรกับถานจ้าน พวกเขาก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว จนคนสอนอย่างถานจ้านนึกตกใจ โดยเฉพาะภรรยาตัวน้อยของเขา ตำราพันอักษรที่เขาสอน นางจดจำได้เกือบหมด ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ระหว่างนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ ถา
“ไปกันทั้งบ้านนี่แหละจ้านเออร์ ภรรยาเจ้าไปเหมาเกวียนแล้วนั่น อย่าให้นางต้องเสียค่าเหมาเกวียนไปเปล่า ๆ” “ขอรับท่านแม่” นางเล่นมัดมือชกเขาเช่นนี้ จะให้เขาทำอย่างไรได้ เกวียนที่เซี่ยซือซือเหมาไว้นั้น เป็นของอวี่ซีห่าวหลานชายของเฒ่าอวี่ไห่ อวี่ซีห่าวซื้อลาเทียมเกวียนมา ไว้ให้ผู้คนเหม
32 : นางถานหายดีแล้ว บนลาเทียมเกวียนของอวี่ซีห่าว “ท่านพี่ข้าไม่เคยนั่งเกวียนมาก่อน มันสนุกมันเลย ท่านพี่ดูนั่นตรงนั้นมีนกด้วย นั่น ๆ ต้นไม้นั่นเรียกว่าต้นอะไร แล้วนั่นอีก ไอหยา !” เซี่ยซือหยางร้องเสียงดังลั่น เมื่อลาเทียมเกวียนตกหลุมบนถนน คนบนเกวียนเลยล้มระเนระนาดกันไปหมด โชคดีท
“ไม่เป็นไร ๆ ข้ายังอยู่กับเจ้าไปอีกนานจ้านเออร์ ข้ายังอยากเลี้ยงลูกของเจ้าอีกด้วย” เซี่ยซือซือแทบล้มทั้งยืน พวกท่านจะซาบซึ้งกันก็ทำไปสิ จะหันมามองหน้าข้าทำไมเล่า นางตกใจจนอึ้ง ถึงขั้นพูดไม่ออก แต่ทำไมถานจ้านถึงหน้าแดงก่ำ ลามไปยันใบหูเช่นนั้นล่ะ ข้าอายุสิบสามเองนะ พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือ
“ข้าย่อมจำได้ มีเจ้ามีข้า จดจำไว้มิลืมเลือน” ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก ในห้องโถงของคฤหาสน์นางถานกับแม่เฒ่าจาง กำลังนั่งรอคู่แต่งงานใหม่มายกน้ำชาตามธรรมเนียม ครอบครัวของอาจารย์ฮู่อยู่ร่วมกินข้าวในเช้านี้ด้วย เซี่ยซานซานกับน้องชายยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ครั้นเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ทุกคนต
เจ้าสาวคนงามเม้มปากเอาไว้แน่น เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ มีหรือนางจะหาข้อโต้แย้งได้ “อื้ม” “เช่นนั้นก็อย่าห้ามข้าเลยซือซือ” สายตาของถานจ้านหยาดเยิ้มไปด้วยแรงแห่งปรารถนา ดันมือทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างดูดดื่ม เซี่ยซือซือไม่อาจฝืนความปรารถนาของร่างกายตัวเอง
“ตอนนี้พี่เขยถูกคุณชายรองมอมเหล้าอยู่เจ้าค่ะ ข้างนอกสนุกสนานกันมาก” เซี่ยซานซานคอยรายงานสถานการณ์ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา เซี่ยซือซือเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้น ยามนี้นางค่อนข้างหิวแล้ว “ข้ากินได้ไหม” นางมองขนมรองท้องบนโต๊ะ แล้วหันไปทางโหย่วเสวี่ยหยากับเซี่ยซานซาน “กินได้สิ ของพวกนี้เอามาให้เ
114 : ยวนยางคู่ (จบ) สองเดือนต่อมา เสียงประทัดจุดขึ้นตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ถานจ้านเป็นฝ่ายแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูล คนนอกไม่รู้มักคิดติฉินนินทา แต่การที่เซี่ยซือซืออยู่กับสองแม่ลูกตระกูลถานมาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมาหลายปีแล้ว ไม่แบ่งแยกว่าใครต้องแต่งเข้าบ้านใคร
คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถานจ้านถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีแก่ทุกคน เรื่องที่เขาได้ขอเซี่ยซือซือแต่งงานบนเรือ และนางก็ตอบตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แหวนแต่งงานของข้า” เซี่ยซือซือชูนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู ถานจ้าน “ซือซือนี่เจ้าโอ้
“เดี๋ยวก่อน” เซี่ยซานซานหยุดกึกในทันที “เสวี่ยหยาก็ถามหาเจ้า หมู่นี้เจ้าไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพโหย่วนานแล้ว” ทุกครั้งที่น้องสามของเขานัดนางมาที่จวน วันนั้นโหย่วหยางหลงจะทำตัวว่างในทันที และจะแวะไปหาน้องสามที่จวน เพียงเพื่อที่จะอ้างเรื่องสอบถามข่าวคราวของถานจ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว
113 : ขอแต่งงาน ถานจ้านพานางไปเลือกซื้อโคมไฟอันใหม่ จากนั้นก็ชวนกันไปล่องเรือในบึง เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของผืนน้ำ ที่สะท้อนแสงเป็นดวงไฟน้อยใหญ่เต็มไปหมด ฝีพายยืนอยู่ด้านหลังทำเป็นไม่สนใจคู่สามีภรรยา ที่กำลังอิงอกซบไหล่กันอยู่ ถานจ้านถอดเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกออกคลุมให้ภรรยา “ซื
“เจ้ายิ้มแบบนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ” “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าคิดว่านายท่านหยวนคงไม่ได้แย่เท่าใดนัก อย่างน้อยก็ยังได้ร่วมเตียงกับคนที่ตนรัก” พรวด ! ข้าวในปากของถานจ้านถูกพ่นออกมาใส่หน้าคนพูดอย่างจัง “พี่จ้าน !” “เจ้าทำตัวให้มันดี ๆหน่อย ไปแอบดูเรื่องบนเตียงของผู้อ
เซี่ยซือซือมองของเก่า ๆ ในร้าน ที่นางไปหากว้านซื้อในตลาดมืดมา ใครจะคิดว่านางเลือกมามั่ว ๆ แต่กลับเป็นของล้ำค่า ที่มหาเศรษฐีผู้หนึ่งนำมาขายเสียอย่างนั้น คนดูของออกก็พากันซื้อกลับไป กระจายข่าวไปทั่วเมืองหลวง ว่าร้านขายของเก่าของนางมีแต่ของดี ๆ จากที่นางต้องการเปิดร้านแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก กล