บทที่ 8 พูดไปก็เหนื่อยเปล่า

บทที่ 8 พูดไปก็เหนื่อยเปล่า

ในตอนแรกเฉาจื่อตั้งใจจะกลับบ้านในวันหยุด จู่ ๆ มีคำสั่งมาจากเบื้องบนว่าให้เขาหยุดได้ในวันนี้ถึงสามวัน เพราะวันหยุดที่จะมาถึงมีงานที่จะต้องทำ เขาจึงตัดสินใจกลับมาอย่างเร่งด่วน

เขามาถึงบ้านก็บ่ายแล้วกลับมาคิดว่าจะได้พบกับอ้ายเยว่และผู้หญิงที่เขาจำหน้าแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอมีหน้าตาอย่างไร นี่มันก็ 5 ปีแล้วไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน แต่เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเขาเดินออกมายืนคอยที่หน้าประตูได้รู้ว่าจากคุณแม่ว่าวันนี้เธอพาอ้ายเยว่ออกไปข้างนอก คุณแม่บอกเธอมักจะออกไปทุกเช้ากลับมาอีกทีก็มืดค่ำ ปกติจะไม่เอาอ้ายเยว่ไปด้วย ทำให้เขาสงสัยเหลือเกินหรือว่าเธอจะมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว และแล้วเขาได้ยินเสียงเด็กชายที่กำลังพูดคุยกับผู้หญิงอย่างสนุกสนานหัวเราะคิกคัก เฉาจื่อคิดในใจอ้ายเยว่ลูกชายของเขาคงมีความสุขมาก ๆ ที่แม่ผู้ที่ไม่เคยสนใจเลี้ยงดูพาออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก

ครั้นนั้นสองคนได้เดินเข้ามาสายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ ผู้หญิงที่เขาลืมไปแล้วว่าใบหน้าเป็นอย่างไร ไม่คิดว่าการพบกันครั้งนี้จะได้เห็นว่าเธอนั้นงดงามแค่ไหน เป็นผู้หญิงที่งดงามปราดเปรียววงหน้ารูปเมล็ดแตงจมูกดวงตาริมฝีปากรับไปทุกสัดส่วน ทำให้เขาตะลึงเล็กน้อยแต่เมื่อจ้องมองมายังชุดที่เธอสวมใส่ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก ราวกับว่าใส่ไปยั่วยวนใครมา จู่ ๆ คำพูดของคุณแม่ได้วาบผ่านเข้ามาในความคิด หรือว่าเธอจะแอบไปพบชายชู้มาจริง ๆ แต่ทว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ตอนนี้ไม่ได้เพราะเขามีสิ่งที่ต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกเสียก่อน เด็กชายที่เขาเคยได้ยินเพียงแต่เสียงตอนนี้เติบโตมากขนาดนี้แล้วเหรอ ไม่ว่าจะมองไปส่วนใดของใบหน้าช่างเหมือนกับเขาไปทุกส่วนราวกับว่ารูปถ่าย เขาจึงยิ้มกว้างอ้าแขนอุ้มลูกชายพร้อมพูดคุยกับเขาเสียก่อน

หลังจากนั้นเขาได้ให้ลูกชายไปอาบน้ำ เขาจะได้มีเวลาพูดคุยกับเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนพูดเรื่องหย่าก่อนที่เขาจะได้พูดด้วยซ้ำ ทำให้เขาไม่พอใจดึงแขนของเธอตามมาที่ห้อง ยิ่งเห็นใบหน้าของเธออย่างใกล้ชิด ใจเขาเต้นแปลก ๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเข้ามาในห้องเขาไม่เห็นของใช้ของเธอเขายิ่งไม่ชอบใจไปมากกว่าเดิม อย่างกับเขาถูกหักหน้าและโดนเธอสวมเขา ส่วนเธอก็เอาแต่พูดว่าจะหย่าอย่างเดียว ยิ่งทำให้เฉาจื่อโมโหมากกว่าเดิมแถมเธอยังมาใส่ร้ายแม่ของเขาอีกด้วย

"ฉันไม่หย่า"

"เฮอะ! นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันได้ยินมาว่าคุณมาที่นี่เพื่อจะหย่าไม่ใช่หรือไง?ฉันเบื่อฉันไม่อยากทุกข์ทรมานอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป " ซูเม่ยปวดหัวมากกว่าเดิม คิดว่ารับมือกับแม่สามีว่ายากแล้ว รับมือกับเฉาจื่อนั้นยากยิ่งกว่า

"เธอไปได้ยินมาจากใครว่าฉันจะมาหย่า ใช่ตอนแรกฉันคิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เธอไม่เห็นสีหน้าของอ้ายเยว่หรือไงหรือว่าเธอกลัวจะไม่ได้ไปมีความสุขกับชายชู้กัน อดทนมาได้ขนาดนี้ก็ช่วยอดทนต่อไปสิ ฉันมาอยู่ที่นี่สามวันอกเธอคงไม่แตกตายไปก่อนหรอกนะที่จะไม่ได้ออกไปข้างนอกนะ! อ้อ..เรื่องที่เธอบอกว่าคุณแม่ไม่ให้เธอใช้สักหยวนแล้วของในมือเธอมากมายนั้นคืออะไรกัน ฉันส่งเงินมาทุกเดือนแยกให้เธอกับคุณแม่เท่า ๆ กัน ฉันได้ยินมาจากคุณแม่ว่าเธอนำไปใช้จ่ายส่วนตัวหมดจนไม่เหลือให้อ้ายเยว่ได้ใช้ อืม..ก็คงจะจริงดูสิทั้งใบหน้าทั้งทรงผมไหนจะเล็บมือนั้นอีก " ซูเม่ยโกรธตัวสั่นเทาไม่ว่าจะพูดยังไงก็คงเอาชนะความดื้อรั้นเขาไม่ได้เธอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบเขาพร้อมเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจคำพูดของเขาอีก

"โอ้ยยย!ฉันไม่อยากจะคุยกับคนสมองกลวงอย่างคุณแล้วอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ อยากเชื่อแบบไหนก็แล้วแต่" เธอพูดจบได้เดินย่ำเท้าออกไปทันที

"อะไรกันฉันพูดแทงใจดำหน่อยทำเป็นรับไม่ได้" เฉาจื่อกอดอกแน่นมองเธอเดินออกไปจากห้องจนลับสายตา

"นี่ฉันทำอะไรอยู่นะ! ฉันมาเพื่อหย่ากับเธอไม่ใช่หรือไง แล้วเมื่อครู่มันความรู้สึกอะไรกัน ใจที่เต้นแปลก ๆ คงเป็นเพราะฉันเกลียดเธอสินะที่เธอไม่สนใจลูกแถมยังมีชู้นอกบ้านอีก ฮึ ฮึ ฉันไม่ยอมให้เธอออกไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหรอกนะ ฉันจะไม่ยอมให้ลูกชายของฉันต้องมาเจ็บปวดเพราะไม่มีแม่ ฉันจะทำให้เธอทนอยู่ที่นี่จนอกแตกกันไปเลย " เฉาจื่อหันกลับเข้าห้องของตัวเองอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเพื่อไปกินอาหารเย็นร่วมกับคุณแม่ของเขา พร้อมคำสัญญากับอ้ายเยว่เอาไว้ว่าจะพูดคุยให้หายคิดถึง

ไม่นานเขาได้เดินออกมาจากห้องเห็นอ้ายเยว่ยืนคอยอยู่หน้าห้องดวงดวงตาเป็นประกาย เขารีบเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้แขนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาอย่างง่ายดาย

"มารอพ่อนานรึยังทำไมไม่เคาะประตูล่ะ ไม่คิดเลยว่าลูกจะตัวเล็กและเบาขนาดนี้แม่ของลูกไม่เคยสนใจเลยหรือไงกัน" อ้ายเยว่รีบแย้งคำพูดของพ่อ

"ไม่ใช่นะครับคุณแม่ดูแลอ้ายเยว่เป็นอย่างดี อีกอย่างอ้ายเยว่ตัวโตกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันเสียอีก คุณพ่อต่างหากที่ตัวใหญ่โตขึ้นอ้ายเยว่จะตัวโตอย่างคุณพ่อมั้ยครับ"

"ต้องเป็นอย่างนั้นสิดังนั้นลูกต้องกินเยอะ ๆ กินแต่ของมีประโยชน์เข้าใจมั้ย "

"อืม …อ้ายเยว่กินทุกอย่างที่มีประโยชน์คุณพ่อรู้มั้ยวันนี้เป็นวันที่อ้ายเยว่มีความสุขที่สุดเลย ตั้งแต่อ้ายเยว่จำความได้วันนี้เป็นวันแรกที่คุณแม่พาออกไปเที่ยว ไปซื้อเสื้อผ้าแถมยังได้กินอะไรอร่อย ๆ ด้วย วันนี้เป็นวันที่คุณแม่ยิ้มบ่อยที่สุดนะครับแถมวันนี้คุณแม่แต่งตัวสวยด้วย" เด็กน้อยดีใจจริง ๆ ที่เห็นแม่ของเขาในแบบที่ไม่เคยเห็นแต่คำพูดของเด็กชายกลับทำให้เฉาจื่อเข้าใจซูเม่ยผิดไปมากกว่าเดิม

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อยิ้มบาง ๆ ให้ลูกชายก่อนจะพาเขาเดินลงมาด้านล่างเพื่อกินอาหารเย็น