บทที่ 14 เกิดเรื่องใหญ่

บทที่ 14 เกิดเรื่องใหญ่

ตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงเครื่องจักยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องอ้ายเยว่ตื่นขึ้นมามองดูอากาศรอบ ๆ อย่างตื่นตาเช่นเคย

"ดูอ้ายเยว่สักครู่นะเดี๋ยวฉันกลับมา ลูกอยู่กับแม่ก่อนนะพ่อขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่"

"พ่อครับผมเองก็อยากเข้าห้องน้ำขอไปด้วยได้มั้ย "

"อย่างนั้นมาเถอะพ่อจะจับมือลูกไปเอง อยู่ได้ใช่มั้ย? " เขาจับมือของอ้ายเยว่ก่อนจะหันมาถามซูเม่ยที่ต้องนั่งคอยอยู่เพียงลำพัง

"ไม่ต้องห่วงฉันดูแลตัวเองได้" เฉาจื่อพาอ้ายเยว่ไปเข้าห้องน้ำระหว่างนั้นซูเม่ยทอดสายตามองไปนอกหน้าต่างดูดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนต่ำลง

"สาวสวยอย่างนี้เดินทางคนเดียวคงเหงามากเลยสินะให้พวกฉันนั่งเป็นเพื่อนมั้ยรับรองว่าจะลืมความเหงาจนกว่ารถไฟจะหยุดที่สถานีเลย" เสียงของชายฉกรรจ์ดังขึ้นซูเม่ยหันขวับมามองใจเต้นแรงระรัว จ้องมองชายที่เดินเข้ามานั่งกับเธอถึงสามคนใบหน้าของแต่ละคนค่อนข้างน่ากลัวแถมร่างกายยังสักลายเต็มตัวอีกด้วย ความหวาดกลัวเริ่มก่อเกิดในใจยิ่งยุคนี้แล้วทุกคนช่างน่ากลัวจริง ๆ

"ออกไปนะ ฉันไม่ได้มาคนเดียวสักหน่อยไม่ต้องการให้คนไม่รู้จักมานั่งเป็นเพื่อนด้วย”

“แหมน้องสาวอย่าเล่นตัวนักเลยให้เรานั่งเป็นเพื่อนกว่าจะถึงสถานีเถอะนะรับรองจะมีแต่เรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นต่อจากนี้” สายตาของชายคนที่พูดออกมาจ้องมองด้วยสายตาหื่นกระจายใจของเธอสั่นไหวไปหมด

“ฉันต้องการนั่งเงียบ ๆ อีกอย่างฉันมากับสามีและลูกชายเขาไปเข้าห้องน้ำอีกไม่นานก็คงกลับมาแล้ว”

“นี่อย่าหลอกพวกพี่เลยคิดว่าพูดแค่นี้แล้วจะปล่อยไปง่าย ๆ หรือนาน ๆ จะได้เห็นคนสวยมาคนนี้อย่างนี้วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ " อีกคนหนึ่งได้พูดขึ้นมาไม่ว่าซูเม่ยจะพูดอย่างไรคนพวกนี้ไม่ยอมฟังเธอสักนิด พวกเขานั่งลงข้างๆ ซูเม่ยเริ่มเข้ามาลวนลามจับไม้จับมือเธอพยายามปัดป่ายไม่ให้พวกเขาแตะต้อง

“ออกไปนะ ฉันบอกให้ออกไป”

“อย่าเล่นตัวนักเลยมาเล่นสนุกกับพวกเราดีกว่าผิวขาวเนียนดีเหลือเกินกลิ่นตัวก็หอม ๆ ฮื้มม…ชื่นใจจัง” ชายคนที่นั่งติดกับเธอจับปลายผมของซูเม่ยไปดมทำท่าน่าเกลียดจนเธอตัวสั่นเทาไปหมด ขยะแขยงคนพวกนี้จนไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้เธอกรี๊ดร้องออกมาเสียงดัง

“กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ” ครั้นนั้นเฉาจื่อกับอ้ายเยว่กลับจากห้องน้ำได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของผู้หญิงแว่ว ๆ ในใจภาวนาไม่ให้เกิดเรื่องขึ้นกับซูเม่ยแต่เมื่อทั้งสองเดินมาใกล้ ๆ เห็นเธอกำลังถูกลวนลามจิตใจของเขาร้อนรุ่มดวงตาแข็งกร้าวกัดฟันกรามจนเส้นเลือดปูดบวม

“คุณพ่อนั่นคุณแม่ไม่ใช่หรือครับ?คุณแม่กำลังโดนแกล้งผมจะไปช่วยแม่เอง”

“ลูกไม่ต้อง..ยืนคอยพ่ออยู่ตรงนี้พ่อจะจัดการเอง”

“ครับ” อ้ายเยว่ยืนคอยอยู่ห่าง ๆ มองดูคุณพ่อเข้าไปจัดการกับคนพวกนั้น

“ไม่รู้อะไรซ่ะแล้วพ่อของฉันคือนายพลใหญ่คนพวกนี้ต้องถูกคุณพ่อจัดการจนร้องขอชีวิตแน่ ๆ ” อ้ายเยว่ยืนกอดอกจ้องมองแผ่นหลังของพ่ออย่างภูมิใจ

ตอนนั้นชายทั้งสามคนกำลังลวนลามใช้มือลูบไล้ใบหน้าของเธอ ร่างเล็กสั่นระริกด้วยความกลัว

"เอามือสกปรกของพวกแกออกจากภรรยาของฉันเดี๋ยวนี้" เสียงเข้มขรึมของเฉาจื่อทำให้คนพวกนั้นชะงักหันไปมองเป็นตาเดียวกัน จิตใจของซูเม่ยเริ่มมีหวังเมื่อเห็นกลับมาทันเวลาพอดี

"ฮ่า ฮ่า นี่คิดว่าจะเชื่อหรือไงว่าเป็นสามีของผู้หญิงคนนี้ ทำเป็นอวดเก่งพวกฉันมีตั้งสามคนแกคนเดียวจะสู้ไหวหรือ? "

"ฉันขอเตือนพวกแกถ้ายังไม่ออกห่างจากเธออย่าหาว่าฉันไม่เตือน " เฉาจื่อจ้องเขม็งดวงตาโกรธเกรี้ยวคล้ายจะฆ่าคนพวกนั้นด้วยสายตา

"ฮ่า ฮ่า ดูไอ้หน้าอ่อนนี่สิวะทำเป็นอวดดีอยากให้สาวประทับใจหรือไง ไม่รู้จักพวกฉันสินะพวกฉันคือแก๊งมังกรดำคนแถวนี้ต่างไม่กล้ายุ่งหากอยากอยู่อย่างสงบสุข แกไปนั่งที่ของแกเถอะถ้าไม่อยากเดือดร้อนถึงตระกูล" ชายคนหนึ่งได้พูดข่มขู่ในอำนาจของแก๊งตัวเองแต่มีหรือที่เฉาจื่อจะกลัว เขาได้ยินชื่อเสียงของแก๊งมังกรดำมานานแต่ไม่เคยข้องเกี่ยว เขาจ้องมองคนทั้งสามคงเป็นลูกกระจ๊อกของแก๊งนี่มากกว่าหากเกิดการต่อสู้เขาคงเอาชนะได้

"มังกรดำแล้วอย่างไรในเมื่อพวกแกกำลังลวนลามภรรยาของฉันอยู่" เขาพูดจบพุ่งตัวเข้าไปชกเข้าที่ใบหน้าของผู้ชายปากดีที่พูดอยู่เมื่อครู่

พลั่ก ...!!!

“โอ๊ยยย!!” ร่างใหญ่ล้มลงกับพื้นชายที่มาด้วยทั้งสองคนรีบเข้าไปจับกายของเขาลุกขึ้นมาก่อนจะต่อว่าเฉาจื่อ

"เฮ้ย!! นี่แกกล้าลงมือกับพี่ใหญ่ของเราหรืออย่าอยู่เลยวันนี้จะต้องสั่งสอนให้รู้สำนึก "

ย๊ากกก” ชายคนหนึ่งวิ่งปรี่เข้าไปใกล้ง้างมือหวังต่อยเข้าที่ใบหน้าของเฉาจื่อเขาหลบได้อย่างฉับไวพร้อมสวนหมัดของตัวเองใส่ที่ใบหน้าของชายคนนั้นจนล้มลงอีกคน ลูกน้องที่เหลืออีกคนเห็นเพื่อนที่มาด้วยกันทั้งสองถูกทำรายเขาเองก็ปรี่เข้ามาต่อสู้กับเฉาจื่อแต่ทว่าเขาไม่ทันได้มาถึงตัวต้องถูกเฉาจื่อใช้เท้าถีบกระเด็นไปเสียก่อน

“อ๊ากก! อย่าเข้ามานะ อั่ก” เฉาจื่อนั่งคร่อมร่างกระชากคอเสื้อของเขาชกเข้าที่ใบหน้าครั้งแล้วครั้งด้วยความโมโห

ซูเม่ยตื่นตระหนกเธอเคยเห็นแต่ในละครที่มีฉากต่อสู้ไม่คิดว่าจะได้เห็นของจริงซึ่ง ๆ หน้าอย่างนี้ เธอรีบมองหาอ้ายเยว่เห็นห่วงเด็กชายขึ้นมาทันที แต่ทว่าสายของเธอกลับมองไปเห็นว่าชายคนแรกที่เฉาจื่อต่อยนั้นกำลังดึงมีดเล็กออกมาจากประเป๋ากางเกงเธอรีบตะโกนบอกเขาด้วยความเป็นห่วง

“คุณระวังชายพวกนี้มีอาวุธ” แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบชายคนนั้นวิ่งเข้าไปหาเฉาจื่อ เขากำลังต่อยอีกคนอยู่ได้ยินเสียงของซูเม่ยรีบหันขวับกลับมาดูตกใจเล็กน้อยแต่เขาก็ทันได้หลบปลายมีดนั้นได้และโดนบาดเข้าที่แขนเล็กน้อย

“ฉันบอกแกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับคนของแก๊งมังกรดำวันนี้จะเป็นวันตายของแก แค่คนคนเดียวจัดการโยนทิ้งข้างทางก็สิ้นเรื่องย๊าก” ยิ่งเห็นเลือดของเฉาจื่อชายคนนั้นคึกคะนองคิดว่าตนเองจะมีทางชนะแต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้เขาได้ปลุกเสื้อร้ายในตัวของเฉาจื่อจนเสร็จสมบูรณ์

“คำนั้นเป็นฉันเสียมากกว่าที่จะเป็นคนพูดในเมื่อเตือนไม่ฟังฉันจะทำให้เห็นว่าแก๊งมังกรดำของพวกแกก็เป็นได้แค่ไส้เดือนดินเท่านั้น” เฉาจื่อลุกขึ้นยืนตั้งท่ารับมือฝีมือเท่านี้ทหารในค่ายของเขายังเก่งกว่านี้มากมาย

“ดูถูกกันเกินไปแล้ว” เขาวิ่งพุ่งเข้ามาหาเฉาจื่อแต่ตอนนั้นเฉาจื่อไม่ได้หวั่นกลัวสักนิดตาจ้องมองท่วงท่าที่ปรี่เข้ามาหาตัวเอง จับทิศทางเมื่อร่างใหญ่ใกล้เข้ามาขาหลบไปทางซ้ายก่อนจะคว้ามือไปจับมือขวาของเขาให้หักมือปลายมีดเปลี่ยนทิศทางปลายแหลมคมเข้าคอของเขา เฉาจื่อดันมีดเข้าไปครั้นนั้นเลือดสีแดงฉานพุ่งกระจาย เสียงกรี๊ดร้องของคนบนรถไฟตื่นตระหนกตกใจกันดังลั่น ซูเม่ยรีบวิ่งไปกอดอ้ายเยว่ไม่อยากให้เขาเห็นเหตุการณ์โหดร้ายนี้แม้ตนเองยังตกใจกลัวขวัญเสียแต่เธอก็ไม่อยากให้วันที่สดใสของลูกชายสลดหดหู่อย่างนี้

“อ๊าก คร่อก” เสียงร้องเจ็บปวดของชายคนนั้นร้องโหยหวนไม่ทันไรร่างใหญ่ได้ล้มลงกับพื้นอีกสองคนที่เห็นต่างพากันสั่นกลัวขนาดลูกพี่ของเขายังตายง่าย ๆ แล้วเขาทั้งสองจะเหลือหรือ?รีบคุกเข่าก้มลงกับพื้นอ้อนวอนขอชีวิตจากเฉาจื่อ

“ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ ฉันผิดไปแล้วอย่าฆ่าฉันเลย”

“ใช่ ๆ พวกเราแค่ทำตามคำสั่งของลูกพี่เท่านั้นอย่าฆ่าพวกเราเลยนะ พวกเรากลัวแล้ว” เฉาจื่อเช็ดเลือดที่เปื้อนมือหันมามองทั้งสองนั่งอยู่ตรงหน้าร่างกายสั่นกลัว ไม่นานตำรวจรถไฟเดินเข้ามาดูเหตุการณ์

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นขอให้ทุกคนอยู่ในนี้ด้วยความสงบ”

“คุณเป็นตำรวจรถไฟสินะ ฉันคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรก คุณปล่อยให้คนพวกนี้มาทำมิดีมิร้ายผู้หญิงบนรถไฟได้อย่างไรกัน” เฉาจื่อเอ่ยปสกถามทันทีที่ตำรวจรถไฟเดินเข้ามาใกล้

“ใช่ฉันเป็นตำรวจรถไฟแล้วคุณเป็นใครถึงกล้ามากล่าวหากันอย่างนี้”

“ตำรวจผู้ชายคนนี้เป็นคนลงมือฆ่าลูกพี่พวกเราช่วยเราด้วยเราโดนทำร้าย” ชายทั้งสองคนรีบขยับกายเข้าไปขอความช่วยเหลือแถมยังใส่ร้ายเฉาจื่ออีกด้วย

“นี่คุณตำรวจอย่าไปเชื่อพวกมัน ฉันต่างหากที่โดนลวนลามหากสามีของฉันกลับมาไม่ทันไม่เป็นฉันหรือที่จะตกเป็นผู้โดนกระทำ” ซูเม่ยอุ้มอ้ายเยว่เข้ามาเพื่ออธิบายความจริงให้ตำรวจรถไฟรับรู้