บทที่ 13 เริ่มวางแผน

บทที่ 13 เริ่มวางแผน

'คิดอะไรของเขากันนะ ไหนที่ในบันทึกว่าเขาเกลียดซูเม่ยไม่ใช่หรือไง ทำไมตอนนี้สายตาของเขาถึงได้เปลี่ยนไปอย่างนี้ หรือว่าเขาเพียงแค่แสดงต่อหน้าอ้ายเยว่กันใช่ต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน เฮอะ! คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงฉันเป็นนักแสดงนะย่ะ ' ซูเม่ยไม่ได้ใจเต้นแรงเพียงแค่คำพูดและการกระทำของเขาหรอกนะ เธอนะเป็นนักแสดงหากจะให้เล่นเป็นครอบครัวอบอุ่นเรื่องแค่นี้ง่ายมากสำหรับเธอ

"พ่อครับที่นี่มันไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่นัก หากวันหน้าอ้ายเยว่อยากมาจะมาได้มั้ยครับ "

"ได้สิหากจะมาลูกก็บอกให้แม่พามาสิ"

"อ้ายเยว่กลัวคุณย่าไม่ให้คุณแม่พามานะสิครับ วัน ๆ คุณแม่แทบไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำคุณพ่อช่วยพูดเรื่องนี้กับคุณย่าให้หน่อยได้มั้ยครับ"

"ได้สิก่อนกลับพ่อจะจัดการเรื่องในบ้านให้เรียบร้อยลูกวางใจเถอะนะจะไม่เกิดเรื่องขึ้นอีก" เฉาจื่อลูบหัวอ้ายเยว่อย่างเอ็นดูและนึกสงสารลูกชาย

"ไม่ยากหรอกหากอยากจัดการให้ถูกต้อง คุณเพียงแค่ไปอำเภอกับฉันและหย่าให้เรื่องเท่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้นอีก ต่อให้คุณบอกว่าคุณจะจัดการให้แต่เมื่อคุณกลับไปคิดหรือว่าจะไม่เกิดเรื่องอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน "จู่ ๆ เธอก็ได้พูดออกอย่างลืมตัวเพราะเธอรู้สึกไม่ยุติธรรมต่อตัวซูเม่ยคนก่อนเธอเจอเรื่องรันทดมากกมายที่แม่สามีทำเอาไว้จะให้เธออภัยแล้วยอมทนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

"คุณแม่พูดถึงเรื่องอะไรครับ คุณพ่อหย่าหมายถึงอะไรแล้วอำเภอหน้าตาเหมือนโรงเรียนมั้ยครับ" ซูเม่ยเบิกตาโพลงโตเมื่อได้ยินคำพูดของอ้ายเยว่

"อ้ายเยว่เมื่อครู่มันเป็นเรื่องของคนโต ดูนู้นสิเพื่อน ๆ เรียกให้อ้ายเยว่ไปเล่นด้วยไปสิจ้ะ เล่นให้สนุกนะเดี๋ยวอีกไม่นานเราจะต้องออกเดินทางไปนั่งรถไฟกัน"

"ครับอย่างนั้นผมไปเล่นกับเพื่อนก่อนนะครับ" อ้ายเยว่แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้ถามต่อเพราะความเป็นเด็กอยากไปเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ หลังจากที่อ้ายเยว่วิ่งออกไปเฉาจื่อได้เอ่ยขึ้นมาทันที

"แม้ฉันไม่รู้ว่าที่ผ่านมาคุณแม่ทำอะไรเธอเอาไว้บ้างแต่ตอนจากนี้ฉันบอกแล้วอย่างไรว่าจะไม่มีทางให้เกิดขึ้นอีก เธอทำใจให้สบายเรื่องคุณแม่ฉันจะจัดการเอง" ซูเม่ยไม่ตอบอะไรเพราะไม่ว่าอย่างไรเธอจะหย่าให้ได้ แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัว

'ในเมื่อไม่ยอมหย่าง่าย ๆ ฉันเองนี่แหละจะทำให้คุณหย่าโดยไม่สามารถพูดอะไรได้ด้วยซ้ำ ฮึ ฮึ' เธอคิดในใจพลางแสยะยิ้ม

"ฉันอยากเข้าห้องน้ำคุณเฝ้าอ้ายเยว่อยู่ที่นี่นะ" เขามองหน้าเธอก่อนจะพยักหน้ารับรู้คิดว่าซูเม่ยจะไปเข้าห้องน้ำอย่างที่เธอบอก แต่ทว่าเมื่อเดินออกมาไกล ๆ ซูเม่ยมองซ้ายมองขวาหาร้านขายยาทันที

"นั่นไงร้ายขายยาขอให้มียาอย่างที่ต้องการด้วยเถอะ โชคดีนะที่สวนสาธารณะอยู่ใกล้ตลาด ฉันต้องเร่งเท้าให้เร็ว ๆ เสียหน่อยเดี๋ยวจะถูกจับได้ " เธอเร่งเท้าเดินกึ่งวิ่งไปร้านยาโดยเร็ว

"เถ้าแก่ที่ร้านมียานอนหลับมั้ยช่วงนี้ฉันเคลียดมีเรื่องให้คิดมากมายจนนอนไม่หลับมาหลายวัน หากไม่ได้ยาไปในวันนี้ร่างกายของฉันคงไม่ไหวแน่ ๆ " เธอแสดงท่าทางเหนื่อยล้าร่างกายอิดโรยพูดจาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง จนเถ้าแก่ร้านยาต้องรีบจัดยาให้

"โธ่ ๆ ยังหนุ่มยังแน่นทำไมถึงมีเรื่องให้คิดมากกัน มีสิร้านฉันมีทุกอย่างจะเอาชนิดรุนแรงหรือธรรมดากัน"

"เอาแบบรุนแรงกินปุบหลับในทันทีเลยมีมั้ยจ้ะ"

"มีอยู่แล้วรอประเดี๋ยวฉันจะไปจัดยามาให้" ซูเม่ยใช้มือปิดปากแอบยิ้ม ภูมิใจในฝีมือของตัวเอง

‘นี่แหละนักแสดงมืออาชีพ ฮึ ฮึ ท่านายพลรอรับหนังสือหย่าจากฉันได้เลย’

ผ่านไปเพียงไม่นานเถ้าแก่เดินออกมาพร้อมยานอนหลับที่ซูเม่ยต้องการ

"ยามาแล้วถุงนี้สิบหยวน " เขายื่นถุงยาให้พร้อมบอกราคาซูเม่ยรีบล้วงนำเงินออกมาจ่ายเถ้าแก่อย่างเร่งรีบก่อนจะรับยาเดินออกจากร้าน

"ขอบใจเถ้าแก่มากนะคะ"

ฝั่งด้านเฉาจื่อหลังจากที่ซูเม่ยเดินไปห้องน้ำตามที่เธอบอก เขาใช้มือแนบอกของตัวเองเมื่อครู่ยามที่เธอป้อนขนมหัวใจของเขาเต้นแรกอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงสักหน่อยทำไมต้องมาใจเต้นแรงกับเธอในตอนนี้ด้วย

"นี่มันความรู้สึกอะไรกัน หรือที่ใจเต้นแรงเพราะฉันรู้สึกผิดและสงสารในสิ่งที่เธอพบเจอ ใช่มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ ทำไมเธอถึงอยากหย่ากับฉันขนาดนั้นกัน ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเธอไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจ "

เขาคิดอยู่เพลิน ๆ อ้ายเยว่เดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ ตะโกนเรียกเขาจนเขาสะดุ้งตกใจ

"คุณพ่อครับ คุณพ่อ"

"อ้าว!! อ้ายเยว่หยุดเล่นกับเพื่อนแล้วเหรอ"

"ครับเพื่อนกลับกันหมดแล้ว ว่าแต่คุณแม่ไปไหนครับทำไมไม่เห็น" เด็กน้อยหันซ้ายหันขวาหาซูเม่ยอย่างสงสัย

"นั่นสินี่เธอก็ไปนานแล้วนะทำไมยังไม่กลับ " เฉาจื่อจ้องมองไปทางที่ซูเม่ยเดินไป สักพักเขาเห็นเธอเดินมาจากไกล ๆ

"นั่นไงแม่ของลูก เราเก็บของกันเถอะจะได้เดินทางไปขึ้นรถไฟ"

"ครับ" เด็กชายว่านอนสอนง่ายช่วยพ่อของเขาเก็บของที่เตรียมมา ซูเม่ยได้เดินมาถึงทั้งสองก็เก็บเสร็จแล้ว

"แม่ไปไหนมาครับอ้ายเยว่คิดว่าคุณแม่จะทิ้งอ้ายเยว่ไปแล้วเสียอีก"

"ใครจะทิ้งลูกชายน่าเอ็นดูลงละจ้ะ หากเป็นพ่อของเราก็ว่าไปอย่างนี่เก็บของกันแล้วจะไปนั่งรถไฟแล้วใช่มั้ยไปกันเถอะ " ซูเม่ยยิ้มกริ่มอุ้มอ้ายเยว่ขึ้นมาหอมแก้มฟอดใหญ่

'อีกไม่นานเกินรอแล้วอ้ายเยว่แม่คนนี้จะพาลูกออกไปจากครอบครัวนี้เอง เราจะไปอยู่ในที่สุขสบายกัน' ซูเม่ยอารมณ์ดีแตกต่างจากเมื่อครู่จนเฉาจื่อสังเกตเห็น หรือว่าเมื่อครู่นี่ที่เธออารมณ์เสียเพราะเจ็บท้อง

ทั้งสามคนเดินทางไปนั่งรถไฟรอบมณฑลอ้ายเยว่ตื่นเต้นดีใจชะเง้อหน้าดูข้างทางตลอดเส้นทางไม่นานเขาได้หลับเพราะความเหนื่อย โชคดีที่วันนี้เฉาจื่อมาด้วยเขาได้อุ้มอ้ายเยว่ให้นอนหลับในอ้อมแขนของเขา ส่วนซูเม่ยเธอนั่งเบาะตรงข้ามกับเฉาจื่อ

ยามที่สายลมทะบะใบหน้าของเธอ ทำให้เธอผ่อนคลายจนเผลอหลับตาซึมซับบรรยากาศ นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้มาเที่ยวเล่นอย่างนี้ ไม่ว่าเธอในตอนที่อยู่อีกมิติหนึ่งวัน ๆ เธอทำแต่งานในกองถ่ายเพราะอยากเป็นที่รู้จักในแวดวงการแสดง เธอเดินสายทำงานในวงการจนไม่มีเวลาเที่ยวเล่น หรือว่าจะเป็นซูเม่ยเจ้าของร่างนี้เธอเองไม่มีวาสนามาเที่ยวเตร่อย่างนี้วัน ๆ อยู่แต่ในบ้านถูกแม่สามีโขกสับจนสลบ

ธรรมชาติที่เขียวขจีสองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า เสียงเครื่องจักรทำงานไปอย่างช้า ๆ สายลมเย็นสบายทำให้เธอปลอดโปร่งอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แต่ทว่าตอนนี้เองสายตาคู่หนึ่งได้จับจ้องมองเธอตลอดเส้นทาง ยิ่งเห็นเธอชัดเจนในยามที่เธอหลับตาทำให้เขาใจเต้นแรงมากกว่าเดิม

'อะไรกันหัวใจของฉันมันเต้นแรงอีกแล้ว'