LOGINShare
บทที่ 53 การแข่งขันออกแบบแฟชั่น
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 54 ผลงานชิ้นโบว์แดง
พูดตามตรง ในตอนแรกไทร์ก็อยากจะใช้เส้นสายของแซคเคอรี่เพื่อช่วยให้วินนี่เฟรดได้ครองอันดับ สำหรับเขามันเป็นเพียงแค่การออกปากสั่งคำเดียวเท่านั้นแต่เมื่อเขาเห็นความทุ่มเทและความจริงจังของวินนี่เฟรดในการถ่ายทอดประสบการณ์ออกแบบของเธอออกมาทั้งหมด ไทร์เลยเปลี่ยนใจ เขาเชื่อว่าด้วยทัศนคติและทักษะมืออาชีพของภรรยาเขา ต่อให้เขาไม่ได้ทำอะไร เธอก็สามารถจะครองอันดับได้ในการแข่งขันครั้งนี้ เขาศรัทธาแม้กระทั่งว่าเธอจะได้ที่หนึ่ง!ในทางตรงกันข้ามกับความกระตือรือร้นของวินนี่เฟรด ไอริสนั้นขี้เกียจเหนือคำบรรยาย เมื่อไม่กี่วันก่อน ไอริสยังคงแสดงความสนใจอยู่บ้าง เธอจะไปอยู่ในแผนกออกแบบทุกวันเพื่อพัฒนาการออกแบบชิ้นงานที่ดีกับพนักงานที่นั่น แต่หลังจากสามวันแห่งความกระฉับกระเฉง ไอริสก็รู้ตัวว่าการออกแบบชิ้นงานที่ดีนั้นไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดไม่ว่าจะความเป็นมืออาชีพ, จินตนาการ, หรือความเป็นผู้นำ เพื่อนำทีมออกแบบของเธอ เธอก็ยังด้อยกว่าวินนี่เฟรดอยู่หลายขุม ไอริสมีฝีมือไม่ได้ดีไปกว่านักออกแบบอิสระ หรือแม้แต่นักออกแบบมืออาชีพและดังนั้น ไอริสก็หมดความสนใจในการออกแบบไปง่าย ๆ แบบนั้น หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเธอกลายเป็
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 55 อสรพิษไอริส ซี
ไม่มีคำอธิบายความรู้สึกในสถานการณ์ของวินนี่เฟรด มันเหมือนกับว่าพลังงานในร่างกายของเธอถูกดูดให้แห้งเหือดไปในทันที หัวของเธอว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะร้อนรนรวบรวมสติกลับคืนมา“ทุกคนกลับไปไประจำตำแหน่ง”เมื่อวินนี่เฟรดสั่ง นักออกแบบคนอื่น ๆ ก็เข้าประจำที่ของตัวเองในทันที“ท่านประธานซี คุณกำลังพยายามทำอะไร?”วินนี่เฟรดตอบ “เราไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว แต่ออทัมน์ฟิลด์กรุ๊ปของเราจะเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เราจะออกแบบให้ได้ในหนึ่งชั่วโมง!”ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนมองไปที่วินนี่เฟรด รู้สึกไร้หนทาง การออกแบบภายในหนึ่งชั่วโมงมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย แม้ว่าพวกเขาจะทำได้แต่มันก็คงจะไม่ได้มีอะไรโดดเด่นอย่างแน่นอน ทำอย่างไรถึงจะได้ตำแหน่งในการแข่งขัน?“แค่ทำตามที่ฉันบอก”เวลายิ่งใกล้เข้ามาเท่าไหร่ หัวของวินนี่เฟรดก็รู้สึกชัดเจนมากขึ้น“ก่อนหน้านี้ ฉันได้ออกแบบงานไว้หลายชิ้น ฉันมีแม้กระทั่งโครงร่างพื้นฐาน ตอนนี้เราแค่จะต้องทำมันให้เสร็จสมบูรณ์ และมันก็จะพอไปได้ ทุกคนทำตามที่ฉันบอก”บรรดานักออกแบบก็รวบรวมกำลังใจขึ้นมาในทันที“ยัสมิน ได้โปรดช่วยไปหยิบโครงร่
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 56 แคทวอล์ค
บ่ายวันนั้น เมื่อยาร่าได้หายตัวไปจากบริษัท ทุกคนก็พอจะเดาออก วินนี่เฟรดไม่เคยคิดว่านักศึกษามหาวิทยาลัยที่ไร้เดียงสาอย่างเธอจะทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ตำรวจเริ่มการสืบสวนแล้ว แต่ยาร่าได้หนีออกจากเมือง แม้ว่าพวกเขาจะได้ตัวเธอกลับมาตอนนี้ แต่ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์ เรื่องมันก็ได้เกิดขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นวินนี่เฟรดจึงไม่อยากไล่ล่าติดตามต่อไปอีกเพื่อป้องกันไม่ให้ไทร์และเฮเลนเป็นกังวล วินนี่เฟรดไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้หลังจากส่งผลงานของพวกเขาไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ก็เพียงแค่รอข่าวจากผู้จัดการแข่งขัน แม้ว่าผลงานชิ้นเอกของเธอจะหายไป แต่วินนี่เฟรดยังคงมั่นใจในผลงานออกแบบของเธอที่ส่งไปก่อนหน้านี้การแข่งขันออกแบบแฟชั่นแบ่งออกเป็นสามขั้นตอน ขั้นตอนแรกคือให้ผู้เข้าแข่งขันเตรียมผลงานและส่งระหว่างการสมัครลงทะเบียน กระบวนการนี้เสร็จสมบูรณ์แล้วขั้นตอนที่สองนั้นสำหรับผู้จัดงานที่จะให้ คณะกรรมการผู้ตัดสินมืออาชีพเลือกผลงานออกแบบยี่สิบอันดับแรก หลังจากนั้นผู้จัดงานก็จะให้โรงงานผลิตผลงานออกแบบ ทั้งยี่สิบแบบเหล่านี้รอบสุดท้ายคือการมีนางแบบมืออาชีพมาสวมชุดพวกนี้บนรันเวย์ เพื่อตัดสินกา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 57 หัตถ์แห่งเทพเจ้าฟีนิกซ์มรกต
เธอหันมาที่ไทร์และกล่าวอย่างลำบากใจ “ไทร์ ในเมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันจะต้องบอกความจริงกับนาย ผลงานที่เราได้ออกแบบกันก่อนหน้านี้มันไม่ใช่ผลงานที่เราส่งเข้าประกวด”“ทำไมล่ะ?” ไทร์ไม่เข้าใจ“เพราะว่าผลงานออกแบบถูกขโมยไป! ผลงานออกแบบชิ้นนี้คือผลงานชิ้นเก่าของฉัน ทีมของเราได้ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงเพื่อประกอบร่างมันขึ้นมา มันเป็นเพียงแค่ตัวสำรอง!”ไทร์ดูตกใจ เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีเรื่องราวอะไรแบบนี้เกิดขึ้น“ทำไมเธอไม่บอกฉันก่อนหน้านี้? เธอจับคนที่ขโมยผลงานได้ไหม?”“เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยในแผนกออกแบบ ถึงแม้ว่าการสืบสวนจะยุติแล้วแต่ผู้ก่อเหตุก็ไม่เคยถูกจับ” วินนี่เฟรดถอนหายใจ “แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ต่อให้เราจะจับตัวเธอมาได้? การแข่งขันมันก็สิ้นสุดแล้ว”ไทร์ถอนหายใจเช่นกัน “มันเยี่ยมมาก ที่เธอยังคงได้อันดับมาครองในการแข่งขันนี้ไม่ว่าจะยังไง”จากนั้น นางแบบอีกสองคนก็ได้เสร็จสิ้นการเดินของพวกเธอ แต่คะแนนก็ยังไม่เหนือกว่าของวินนี่เฟรด“สามอันดับแรกเรียบร้อย!”วินนี่เฟรดครวญครางตอบกลับ แต่เธอยังคงถอนหายใจ “อันที่จริง นักออกแบบทุกคนหวังว่าจะได้นำเสนอผลงานที่ดีที่สุดของพวกเขาต่อหน้าผู้
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 58 ลุกขึ้นสู้ใหม่อีกครั้ง
ในเวลานั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอริส ได้กลายเป็นดาวเด่นในสถานที่แห่งนี้ ตระกูลซีที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างโลดโผน แม้แต่มือของจอร์จก็สั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไอริส จะทำผลงานชิ้นโบว์แดงออกมาได้ขนาดนี้”“ใช่! มันเจิดจรัสมาก ไอริส สุดยอดมาก!”“ที่หนึ่ง! ผลงานออกแบบของไอริสได้อันดับหนึ่ง! นั่นหมายความว่าซีกรุ๊ปของเราจะมุ่งหน้าไปสู่ความสำเร็จ!”ลิเลียนหันมามองวินนี่เฟรดอย่างดูถูกและถ่มถุย “ไอริสพูดถูก ก่อนหน้านี้ธุรกิจซีกรุ๊ปของเราไม่เติบโตก็เพราะวินนี่เฟรด การออกแบบของเธอมันห่วยแตก วินนี่เฟรดเธอคือตัวอุปสรรคที่มาขัดขวางหนทางความสำเร็จของตระกูลเรา ขอบคุณมากที่ตอนนี้เธอได้ตัดขาดจากตระกูลเราไปแล้ว ไม่อย่างงั้นตระกูลของเราคงล่มจมเพราะเธอ”มันเหนือจิตนาการที่คนเป็นป้าจะกล่าวอะไรกับหลานสาวของตัวเองในทำนองนี้ ตอนนี้ไอริสได้หลอมรวมเครือญาติของวินนี่เฟรดและทั้งตระกูลให้กลายเป็นคนสกปรกแบบเธอวินนี่เฟรดรู้สึกด้านชา เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าไอริส คือคนคนที่ขโมยงานของเธอไป เธอทำมันลงไปได้ยังไง?สีหน้าของไทร์ตอนนี้เหมือนแหล่งรวมก้อนเมฆดำและฝนฟ้าคะนอง “ไอริส ซี แกอยากตายรึไง?”
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 59 เครื่องราชกกุธภัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์ ออทัมน์ฟิลด์
วินนี่เฟรดยืนขึ้นและกล่าวเสียงดังลั่น “มิสเตอร์มิคาเอล ผลงานออกแบบนี้มันยังไม่สมบูรณ์ มันยังขาดชิ้นส่วนสุดท้ายไป!”หลังจากที่เธอได้กล่าวมันออกไป ทั่วทั้งสถานที่ก็จ้องมองมาที่วินนี่เฟรดสับสนงวยงงในดวงตา แม้แต่ไทร์ยังตกใจมิคาเอลนั้นสะดุ้ง “มิสวินนี่เฟรด คุณหมายความว่ายังไง?”วินนี่เฟรดเดินไปบนเวที “มิสเตอร์มิคาเอล ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้เรียกว่า ‘ฟีนิกซ์มรกต’ แต่มันคือ ‘ออทัมน์ฟิลด์’ ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้เป็นฝีมือของไอริส ฉันเป็นคนออกแบบผลงานชิ้นนี้ และไอริส ซี ขโมยผลงานฉันไป!”แผ่นดินทลาย ฟ้าร้องสนั่น! ไม่มีใครคาดคิดว่าข่าวที่น่าตกใจ เช่นนี้จะเกิดขึ้นในช่วงสุดท้ายของการแข่งขันครั้งนี้!ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่วินนี่เฟรด กล้องของสื่อมวลชนทั้งหมดมุ่งไปหาวินนี่เฟรดด้วย“วินนี่เฟรด ซี แกจะพูดจาไร้สาระ บ้าบออะไร? ใครขโมยผลงานออกแบบของแก? ผลงานออกแบบนี้เป็นของฉัน ไอริส ซี และแกจะสื่ออะไร ‘ออทัมน์ฟิลด์'? ชื่อนี้ช่างซื่อบื้อ แม้ว่าแกกำลังพยายามใส่ร้ายฉัน แกกลับไปทำการบ้านมาก่อนมาไม่ดีกว่าหรอ? นังโสเภณี นังสำส่อน! แกแค่อิจฉาฉันใช่ไหม รปภ.! รปภ. มาโยนผู้หญิงโรคจิตคนนี้ออกไป!”ไอริสกำลัง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 60 พวกเราออทัมน์ฟิลด์จะไม่ซื้อมัน
มิคาเอลและอัลเลนจับมือกันด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก “มิสวินนี่เฟรด มาสเตอร์อัลเลนและผมเชื่ออย่างเต็มที่ว่าคุณออกแบบผลงานชิ้นนี้ เพราะมีเพียงผู้สร้างที่แท้จริงเท่านั้นที่สามารถบรรยายถึงจิตวิญญาณของมันได้”“ไม่ มิคาเอล คุณคิดผิด มันไม่ใช่แบบนั้น" ไอริส หมดหนทางอย่างสิ้นเชิง เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เธอกลายเป็นบ้าไปแล้วและตอนนี้เธอกำลังตะโกนและกรีดร้องอยู่บนเวที “ผลงานออกแบบนี้เรียกว่า ‘ฟีนิกซ์มรกต' ไม่ใช่ชื่อซื่อบื้ออย่าง ‘ออทัมน์ฟิลด์' มันเป็นการออกแบบของฉัน และวินนี่เฟรดใช้ประโยชน์จากมันด้วยการพ่นเรื่องไร้สาระเท่านั้น พวกคุณไม่สามารถตัดสินใจและตัดสินได้ด้วยตัวเอง ฉันเป็นผู้ชนะเลิศของการแข่งขันครั้งนี้ ฉันคือเจ้าของ ‘ฟีนิกซ์มรกต!"ถึงจุดนี้ ไอริสยังคงพยายามโต้เถียง อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น ตำรวจสองคนได้นำตัวยาร่า แคมป์เบล มาหาพวกเขา“มิสไอริส คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอีก ฉันสารภาพกับเขาหมดแล้ว!”ไอริสมองมาที่ยาร่าอย่างสับสนและพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “ยาร่า แคมป์เบล แก… แกกลับมาทำไม?”“มิสไอริส จิตใต้สำนึกของฉันไม่ปล่อยให้ฉันได้พักผ่อน ฉันก็เลยยอมมอบตัวและสารภาพกับตำรวจ” ยาร่าหัน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 61 มุ่งหน้าไปยังเมืองริเวอร์วิลล์
ทุกสิ่งที่โจเซฟพูดได้เกิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน เขาพูดถูก นี่คือสิ่งที่ตระกูลซีมาที่นี่ แต่ถึงแม้พวกเขาจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ คนกลุ่มนี้ก็ยังคิดว่าพวกเขามีอำนาจเหนือวินนี่เฟรดอยู่ดี พวกเขาและกลุ่มของเขาต้องการอะไร? คำพูดของโจเซฟทำให้จอร์จและกลุ่มของเขาหน้าแดงด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ยังไม่มีความตั้งใจที่จะกลับใจยอมแพ้ง่าย ๆ “วินนี่เฟรด ซี ควรถูกไล่ออกไปจากที่นี่! ถ้าไอริสของฉันต้องติดคุก ฉันจะไม่ยกโทษให้นาย!” ลิลลี่รู้สึกกังวล ตั้งแต่วันที่ตำรวจจับไอริสไป เธอไม่เคยนอนหลับสบายได้เลยสักวัน “หยุดพูดบ้า ๆ ที่นี่ได้แล้ว” สีหน้าของโจเซฟมืดลงเช่นกัน “ออกไปจากออทัมน์ฟิลด์ซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย! กล้าดียังไงอยากจะได้ธุรกิจจากเรา! ฝันไปเถอะ!” แจ็คสันก้าวต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณลุงสี่ คุณไม่ใช่หัวหน้าของออทัมน์ฟิลด์กรุ๊ปนะ ได้โปรดเรียกวินนี่เฟรดออกมาที่นี่เพื่อพบเราเถอะ ผมปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเธอจะกล้าไม่เชื่อฟังเรา” โจเซฟสูดหายใจเข้า “ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าของออทัมน์ฟิลด์” “อะไรกัน?” จอร์จและกลุ่มของเขาต่างพากันตกตะลึง โจเซฟกล่าวว่า “ท่านประธานซีไม่ได้อยู่ที่เมืองคานห์ในตอนนี
Latest chapter
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
