บทที่ 5 บังคับสูญหาย

ผู้ที่เข้ามาใหม่คือคนที่มั่งคั่งที่สุดในเมืองคานห์ เดรก ทัคเกอร์ ข้าง ๆ เขานั้นมีกลุ่มคนขนาดใหญ่

"ราชาแห่งสื่อยุคใหม่แห่งเมืองคานห์ เฮนรี่ วอคเกอร์"

"ราชินีอัญมณีแห่งเมืองคานห์ เจด ลอเรล"

"ผู้นำนักพัฒนาด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นสูงแห่งเมืองคานห์ โดนัล เลวิส..."

คนเหล่านี้ต่างเป็นชนชั้นนำของเมืองคานห์ เพียงแค่พวกเขากระทืบเท้าก็ทำให้สั่นสะเทือนไปทั้งเมือง แต่ละคนสามารถที่จะเปลี่ยนแชนนอนให้กลายเป็นผงธุลีได้ และตอนนี้ผู้ทรงเกียรติ เดรก ทัคเกอร์ ผู้มั่งคั่งที่สุดในเมือง กับเหล่าผู้นำด้านต่าง ๆ มารวมตัวกัน มันเกิดอะไรขึ้น?

ในทันใดความหยิ่งสโยของแชนนอนก็เลือนหายไปในอากาศ แทนที่ด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

"แชนนอน เธอนี่มันไม่ธรรมดาจริง ๆ เธอเพิ่งจะแต่งตั้งตัวเองเป็นราชินีแห่งเมืองคานห์งั้นรึ? ถ้าเธอพูดแล้วคนอื่นก็จะไม่กล้าขัด?" น้ำเสียงของเดรกเต็มด้วยความประชดประชัน แม้แต่คนที่ร่ำรวยที่สุดอย่างเขาก็ยังไม่กล้าที่จะกล่าวอ้างแบบนั้น

หนังศีรษะของแชนนอนชาไปทั้งหัวในความกลัว สตีฟผู้ยืนอยู่ใกล้ ๆ รู้สึกตัวเย็นเฉียบ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ชายคนนี้เป็นใคร ไทร์ ซัมเมอร์ และเขายังสามารถที่จะเรียกผู้มีอิทธิพลทุกคนในเมืองนี้มารวมตัวกันโดยมี เดรก ทัคเกอร์ เป็นผู้นำพวกเขา?

"ลูกพี่ไทร์"

"ลูกพี่ไทร์... ลูกพี่ไทร์..."

ทั่วทั้งห้องต่างกล่าวคำทักทาย ทุกคนต่างนอมน้อมและแสดงความเคารพขณะก้มโค้งคำนับให้กับ ไทร์

จากการที่ได้เห็นสิ่งนี้ ร่างกายของแชนนอนอ่อนปวกเปียก เธอได้ไปล่วงเกินคนชนชั้นสูงแบบไหน? ตามมาด้วยเสียงกระทบพื้น แชนนอนคุกเข่า "ฉันขอโทษ ลูกพี่ไทร์ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าแบลร์ ซี คือลูกของท่าน ได้โปรดให้อภัยฉัน ได้โปรดละเว้นชีวิตฉันด้วย ฉันขอโทษ" แชนนอนยอมจำนนในทันทีขณะเธอคุกเข่าอ้อนวอน

อย่างไรก็ตาม ไทร์รู้สึกบันเทิงใจ ผู้หญิงคนนี้สำนักผิดก็เพียงแค่เพราะแบลร์เป็นลูกสาวของเขา ถ้าหากสาวน้อยคนนั้นเป็นลูกคนอื่นล่ะ? ถ้าสาวน้อยคนนั้นไม่มีตระกูลที่ยิ่งใหญ่หรือครอบครัวช่วยหนุนอยู่ข้างหลัง ครอบครัวของเธอก็คงจะถูกทำลายด้วยเงื้อมมือของผู้หญิงคนนี้? และครอบครัวนั้นก็จะต้องรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณผู้หญิงคนนี้แทน

"งี่เง่า" ไทร์แค่นเสียง "ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นฉันไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป"

"รับทราบครับ ลูกพี่ไทร์!"

ด้านนอกของคฤหาสน์ ภายในส่วนขยายของรถ Lincoln ไทร์นั่งอยู่เบาะหลังขณะเขาเล่นเกมส์ Sokoban บนมือถือของเขา

เดรกนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาและกล่าวอย่างนอมน้อม "ลูกพี่ไทร์ ผมชื่อว่าเดรก ทัคเกอร์ เพราะลูกพี่ใหญ่คลิฟฟอร์ด เป็นคนบอกให้ผมมาตามหาท่าน นับจากวันนี้ต่อไปในเมืองคานห์ ผมจะติดตามการนำทางของท่าน การที่ได้รับใช้ท่านนั้นถือเป็นเกรียติของผม"

"ได้" ไทร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกลับไปเล่นเกมส์ต่อ

เดรกเสริม "ลูกพี่ไทร์ ศูนย์กลางของเมืองตอนนี้ได้อยู่ภายใต้นามของท่าน มันมีกลุ่มของโรงแรม, ร้านเครื่องประดับอัญมณี, ของโบราณและร้านค้ายี่ห้อหรูหรามากมาย รวมอยู่ในศูนย์กลางการค้าชั้นนำ ในอนาคตเรามีแผนจะรวบรวมยี่ห้อที่โด่งดังจากทั่วทุกมุมโลก ในตอนนี้ที่ลูกพี่ไทร์กลับมาแล้ว เราก็สามารถจะมองหาหุ้นส่วนต่างประเทศเพื่อร่วมทำงานด้วยกันได้ครับ"

ไทร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ศูนย์กลางของเมืองจะอยู่ภายใต้การดูแลของนาย ถ้าหากไม่มีอะไรพิเศษ ก็ไม่จำเป็นต้องมารบกวนฉัน"

"ได้ครับ ลูกพี่ไทร์ แต่ศูนย์กลางของเมืองกำลังจะเป็นเจ้าภาพจัดงานมหกรรมการลุงทุนผู้ค้า ในฐานะของเจ้าของสถานที่ ท่านอยากจะไปร่วมงานด้วยตัวเองไหม?"

ไทร์หน้าบุ้ย "เดรก นายเข้าใจภาษาคนไหม?"

เดรกตัวสั่น รีบกล่าวตอบ "ผมเข้าใจแล้ว ลูกพี่ไทร์"

***

ในเช้าวันต่อมา วินนี่เฟรดตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ ในเวลาที่ไทร์ตื่นขึ้นมา วินนี่เฟรดได้จัดเตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว และแบลร์ก็ได้ล้างหน้าล้างตาและรออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร

"ฉันขอโทษ เมื่อคืนฉันเข้านอนดึก ฉันเลยตื่นสาย" ไทร์ได้นอนตอนตีสามของเมื่อเช้า เขาจึงตื่นสายในเช้านี้ "แบลร์จะต้องไปสถานรับเลี้ยงเด็กวันนี้หรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง" ไทร์กล่าวขณะเดินไปหาแบลร์

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้เข้าใกล้ แบลร์เงยหน้ามองขึ้นมาที่ไทร์ กับสีหน้าที่หวาดกลัวก่อนจะงอแงร้องออกมา

"แบลร์ มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?" ไทร์ตกใจและสับสน

เมื่อวินนี่เฟรดหันมามองที่ไทร์ เธอก็หวาดผวาเช่นกัน "ไทร์... นาย..."

"อะไรผิดปกติ?" ไทร์รีบเข้าห้องน้ำไปส่องกระจก นอกเหนือไปจากดวงตาของเขาที่แดงก่ำเล็กน้อย ไม่มีอะไรที่ดูแตกต่างไป มีเพียงรังสีสังหารของเขาเท่านั้นที่หนาแน่นเกินไป

"คงจะเป็นเพราะมันเกิดขีดความอดทนของฉันไหลรั่วออกมาถึงได้ทำให้แบลร์ตกใจ" ไทร์พึมพัมกับตัวเอง "ที่นี่มันจักรวรรดิเซเลสเชียล ไม่ใช่ดินแดนต่างประเทศ ฉันจะต้องควบคุมรังสีสังหารนี่ไว้ให้ได้"

"ยิ้ม"

"สงบ"

"อดทน"

ไทร์มองกระจกและยิ้มแฉ่ง

สักพักหนึ่งไทร์ก็กลับออกมาจากห้องน้ำ รังสีสังหารที่เผยออกมาเมื่อสักครู่นี้ถูกปกปิดไว้เรียบร้อย คราวนี้แบลร์ไม่ร้องไห้ มันเป็นความจริงที่ว่าเธอหวาดผวากับรังสีของเขาก่อนหน้านี้

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ไทร์และวินนี่เฟรดก็ไปส่งแบลร์ที่สถานรับเลี้ยงเด็กด้วยกัน เมื่อพวกเขากลับมา ไทร์มองไปที่วินนี่เฟรดและกล่าว "วันนี้เธอดูอารมณ์ดีจัง เป็นเพราะว่าฉันกลับมาหรือเปล่า?"

"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย" วินนี่เฟรดกล่าว "นายยังไม่เห็นข่าวรึไง? เมื่อคืนเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในบ้านของแชนนอน"

"ฮืมมม?"

"แชนนอน หลุยส์ ตายแล้ว และสตีฟ ฮัดสัน ก็ตายด้วย ทรัพย์สินทั้งหมดของเธอถูกยึด เขาลือว่ามีใครบางคนได้เข้าไปแก้แค้นเธอ ผู้หญิงคนนั้นได้ทำเรื่องชั่วร้ายมากมายตอนมีชีวิตอยู่ ในที่สุดก็มีคนจัดการเธอ นี่มันคือข่าวดี ในตอนนี้เธอก็ไม่สามารถมาทำอะไรแบลร์ได้อีก"

วินนี่เฟรด ในตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจหายห่วง ก่อนหน้านี้เธอถูกต้อนให้จนมุมแต่ตอนนี้แบลร์ปลอดภัยแล้ว

รอยยิ้มอ่อน ๆ ปรากฎอยู่บนใบหน้าของไทร์ "อย่างที่ฉันบอกก่อนหน้านี้ ว่าฉันจะปกป้องพวกเธอสองคนเอง"

วินนี่เฟรดนั้นมึนงง เธอมองอย่างเหลือเชื่อไปที่ไทร์ "หรือว่าที่แชนนอนเสียชีวิตก็เพราะ..."

"ใช่แล้ว..."

ไทร์กล่าวเพียงแค่สองคำ เมื่อวินนี่เฟรดเหลือบมองเดือดดาลมาที่ไทร์ "หยุดล้อเล่นสักที ไทร์นายหายไปไหนมาตลอดหลายปีมานี้?" วินนี่เฟรด ไม่เชื่อว่าไทร์คือคนที่ทำให้แชนนอนหายไป

ไทร์อยากจะสารภาพความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับตัวตนและเบื้องหลังของเขา แต่หลังจากที่ไตร่ตรองแล้ว เขารู้สึกว่ามันยังเร็วเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะบอกความจริงกับเธอแล้ว วินนี่เฟรดก็คงจะไม่เชื่อเขา ถ้าเขาคะยั้นคะยออธิบายตัวเขาเอง วินนี่เฟรดก็อาจจะไม่ชอบเขาและคิดว่าเขาเป็นคนตอแหลแทน "ฉันข้ามน้ำข้ามทะเลไปต่างแดน และตรากตรำทำงานอยู่ไม่กี่ปี ในตอนนี้ฉันพอจะมีเงินเก็บแล้ว ฉันจึงกลับมาหาเธอ"

"โอเค" วินนี่เฟรดไม่ได้ถามอะไรต่อ

หลังจากนั้น เธอพาไทร์ไปซูเปอร์มาร์เก็ตและซื้อยาบำรุงสำหรับผู้สูงอายุ "คุณปู่โทรมาหาฉันเมื่อเช้านี้ เขารู้ว่านายกลับมาแล้ว เขาเลยขอให้ฉันพานายไปพบเขา หลังจากนั้นถ้าหากคุณปู่หรือทุก ๆคนเริ่มไม่เป็นมิตร พยายามอดทนเข้าไว้และหลีกเลี่ยงข้อพิพาท ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้อาวุโสของพวกเรา"