บทที่ 8 เทพบุตรในฝัน

ไทร์ไม่เต็มใจที่จะหยุด ทำให้วินนี่เฟรดไม่พอใจ"ไทร์หยุดพูดจาไร้สาระสักที มันไม่มีทางที่ฉันจะได้สิทธินั้น"

ไทร์ส่ายหัว "เธอจะรู้ได้ยังไงถ้ายังไม่ได้ลอง?" ไทร์ก็อยากจะบอกว่าเขานั้นคือเจ้าของคนใหม่ผู้ที่ได้เข้าซื้อศูนย์กลางเมือง วินนี่เฟรดเธอคือภรรยาของฉัน ขอแค่เธอยืนยันว่าอยากจะได้มัน การที่มอบให้เธอทั้งศูนย์กลางเมืองไปเลยก็ไม่ใช่ปัญหา ยังน้อยกว่าสิทธิที่จะได้ภายในนั้นเสียอีก

อย่างไรก็ตามไทร์ก็ไม่เคยที่จะได้กล่าวเสียงดัง เขารู้ดีว่าพวกเขาก็คงจะทำการเย้าแหย่ใส่อีกรอบ ถึงอย่างไรบทสนทนาของทั้งสองก็ไปจับความสนใจของใคนบางคนเข้า

ไอริสตั้งใจกล่าวถามสีหน้าเยาะเย้ย "พวกแกกำลังคุยอะไรกันอยู่? นี่พวกแกก็พยายามจะหาสิทธิ์นั้นด้วยงั้นเหรอ?"

หลังจากเธอกล่าวจบทั้งห้องก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกไม่เข้าใจคำว่า 'ประเมินตัวเองสูงเกินไป' รึยังไง?"

"นี่มันไม่ใช่การประเมินตัวเองสูงเกินไป นี่มันคือฝันเฟื่อง"

"ทำไมแกไม่หันไปมองดูตัวเองให้ดี ๆ? แม้กระทั่งการคิดว่าจะไปทำความรู้จักกับเจ้าของและจะได้เลื่อนขั้น มันช่างไร้สาระ"

หน้าของวินนี่เฟรดกลายเป็นสีแดงเพราะความอับอาย

ถึงอย่างไรไทร์ก็กล่าวถามตามตรง "คุณปู่ ถ้าหากวินนี่เฟรดสามารถครองสิทธินั้นได้ นั่นหมายความว่าคุณปู่ตกลงที่จะเลื่อนขั้นให้เธอ ในกลุ่มเครือซี ไปเป็นประธานแผนก ของแผนกออกแบบไหม?"

จอร์จ ตอบเหม่อลอยโดยไม่สนใจ "ใช่"

"เอาล่ะ เอาเป็นว่าตามนี้ วินนี่เฟรดของฉันจะได้ลองดู"

วินนี่เฟรดรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด เธอเหลือบมองไทร์กระวนกระวาย "นายจะบ้ารึไง?"

เสียงหัวเราะดังระงมอีกครั้ง แม้แต่จอร์จก็ห้ามตัวเองไม่ได้

"วินนี่เฟรดเธอช่างโชคดี ได้ไอ้เพี้ยนมาเป็นสามี"

"ฉันว่าเธอก็คงจะได้บันเทิงทุกวันกับเจ้าตัวตลกคนนี้!"

ไอริสยักคิ้วขึ้นและมองไปที่ไทร์ "ไทร์ในเมื่อแกชอบที่จะอวดดีมากนัก ทำไมแกไม่บอกไปเลยละว่าแกคือนายน้อยคนนั้นที่รวยล้นฟ้าใช้เงินสิบล้านซื้อศูนย์กลางเมืองนั้น?"

ไทร์ยิ้มเยาะในใจ ก็มันคือฉันไง!

หลังจากที่เธอเยาะเย้ยไทร์ ไอริสก็ฉวยโอกาสหันมามองทราวิสและหยอกเอินเขาต่อหน้าทุกคน "ทราวิส ดูสิ สามีของวินนี่เฟรดยังสนับสนุนเธอออกนอกหน้า ทำไมคุณไม่กล่าวอะไรบ้างล่ะ? คุณก็รู้ว่าไอลิส อยากจะได้ตำแหน่งผู้จัดการแผนกปฏิบัติการนั้น"

ทราวิสยิ้มในเมื่อแฟนสาวของเขาออกตัว เขาก็คงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียภาพลักษณ์ "คุณปู่ ตระกูลเจนเซ่นนั้นถือได้ว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองคานห์ ผมได้ยินมาว่านายน้อยคนนั้นได้มาที่เมืองคานห์แต่เขาค่อนข้างเก็บตัว เลยไม่มีใครได้เห็นหน้าเขา มันคงจะยากที่จะทำความรู้จัก อย่างไรก็ตามนายน้อยคนนี้ก็ได้มอบหน้าที่การดูแลศูนย์กลางเมืองให้กับชายผู้มั่งคั่งที่สุด เดรก ทัคเกอร์และกลุ่มเครือ เจด ลอเรล พ่อของผม ฟลอเรสต์ เจนเซ่น ได้เคยทำการค้ากับคุณเดรก ถ้าหากผมให้พ่อช่วย ไม่แน่มันอาจจะได้ผล"

"ขอบคุณมากทราวิส" จอร์จตื้นตัน เมื่อทราวิสกล่าว มันเหมือนราวกับว่าได้เข้าใกล้สิทธินั้นไปอีกครึ่งหนึ่ง เทียบกับสิ่งที่เขาปฏิบัติกับไทร์และวินนี่เฟรดนั้นช่างเป็นเรื่องที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ทราวิสกล่าวเสริมอย่างนอมน้อม "คุณปู่เราเป็นคนครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ" ขณะเขากล่าว ทราวิสชำเลืองไปมองไทร์โดยไม่ตั้งใจ สายตาของเขาเต็มไปด้วยการยั่วยุ

เมื่อพวกเขากลับจากคฤหาสน์ซี วินนี่เฟรดยังคงแบกความไม่พอใจอยู่ในอกของเธอ "ไทร์ ซัมเมอร์ ฉันไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะเป็นคนชอบขี้โม้โอ้อวดได้ขนาดนี้มาก่อนเลย"

ไทร์ตะลึง เขาตอบขึงขัง "ฉันไม่เคยขี้โม้ ฉันจริงจังทุกคำพูด"

"แต่ทำไมนายจะต้องทำให้ฉันได้ไปเข้าร่วมในการแข่งขันเพื่อที่จะแย่งชิงสิทธิในศูนย์กลางเมืองนั้นด้วย? มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หรือว่านายคิดว่าฉันยังโดนถากถางไม่มากพอจากพวกเขา?" วินนี่เฟรดเสียใจอย่างมาก หลายปีที่ผ่านมานี้จิตใจของเธอบอบช้ำ และเธอก็ไม่สามารถจะฟื้นมันคืนมาได้ ความรู้สึกต้อยต่ำและความขี้ขลาดได้หยั่งรากลึกลงไปในใจของเธอ

ไทร์รู้สึกหัวใจแตกสลายแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าวินนี่เฟรดได้ผ่านอะไรมาบ้าง เขารู้สึกได้ว่าก่อนที่วินนี่เฟรดจะมาเกี่ยวพันกับเขา เธอจะต้องเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง หลังจากผ่านไปหกปี ศักดิ์ศรีของเธอก็ถูกกลั่นออกไปจนไม่มีอะไรเหลือ

"วินนี่เฟรดเธอจะต้องสู้เพื่อมัน แม้ว่ามันจะโอกาสเพียงหนึ่งในล้าน นั่นก็ถือได้ว่ามันมีความเป็นไปได้ ถ้าหากเธอไม่กล้าแม้แต่ที่จะผงาดขึ้นมา นั่นก็คงหมายถึงมันไม่มีความหวังเหลืออยู่เลย"

วินนี่เฟรดตะลึง คำพูดของไทร์ได้ไปกระทบบางอย่างในก้นบึ้งของจิตใจเธอ บางอย่างที่เธอไม่ได้รู้สึกมานานแสนนาน "ไทร์ นาย..."

"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว จำคำฉันไว้ให้ดี ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะทำงานนี้ให้สำเร็จได้"

"อะไรนะ?"

"ไม่มีอะไร ทำให้ดีที่สุดวินนี่เฟรด" ไทร์ชูกำปั้นไปที่วินนี่เฟรด มอบความั่นใจและความหวังไปให้กับเธอ

ในเมื่อเรื่องนี้ได้ข้อสรุปแล้ว วินนี่เฟรดก็ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ เธอทำได้แค่ยอมรับมัน

ต่อมาอีกสองสามวัน วินนี่เฟรดทำงานขยันขันแข็งสุดกำลังใจ ในการเตรียมพร้อมสำหรับงานมหกรรมการลงทุนของผู้ค้า

ในเวลาที่ควบคู่กันไป ไม่กี่วันที่ผ่านมา ข่าวเกี่ยวกับนายน้อยผู้เป็นเจ้าของศูนย์กลางเมือง แพร่สะพัดไปทั่วตามตรอกซอกซอยน้อยใหญ่ทั่วเมือง หลายคนต่างคาดเดาเกี่ยวกับเชื้อสายของนายน้อยคนนี้ว่ามาจากที่ไหน เขาอายุเท่าไหร่ ส่วนสูง น้ำหนัก นายน้อยคนนี้กลายมาเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงแห่งเมืองคานห์ มันเหมือนกับว่าใครก็ตามที่ไม่ได้พูดถึงนายน้อยก็จะเป็นคนที่ตกกระแสในทันที

เมื่อไทร์ได้ยินเกี่ยวกับข่าวลือพวกนี้ เขาก็งงงวย เขารู้สึกช่วยไม่ได้ ทำไมเขาถึงกลายเป็นที่นิยมอย่างลึกลับไปได้ในทันใด?

ชั่วพริบตาเดียวผ่านไปแล้ว หนึ่งสัปดาห์ วันแห่งมหกรรมการลงทุนผู้ค้าที่ศูนย์กลางเมืองในที่สุดก็มาถึง!

ในช่วงเช้าตรู่ของวันนี้ ไทร์ได้รับโทรศัพท์จากเดรก

"ลูกพี่ไทร์ ท่านจะไม่มาร่วมงานมหกรรมการลงทุนในวันนี้จริง ๆ เหรอครับ? ทั่วทั้งเมืองต่างพูดถึงท่าน ท่านไม่อยากจะมาแสดงตัวเพื่อสนองความสงสัยของผู้คนหน่อยเหรอ? และมากไปกว่านั้น รัฐบาลเองก็เทอดทูนงานมหกรรมการลงทุนในครั้งนี้ไว้สูงมาก มันคงจะไม่ค่อยเหมาะสมถ้าหากท่านไม่มาร่วมงาน" ปลายสาย เดรกพูดกล่าวอย่างระมัดระวังในความกลัวที่ว่าผิดพลาดครั้งเดียวจะกระตุ้นให้ไทร์เดือดดาล

"ฉันดูเหมือนลิงในสายตาของนายรึไง?"

แน่นอนที่ว่าคำกล่าวนี้ของไทร์ นั้นก็มากพอจะทำให้เดรกเหงื่อแตกไหลเย็นยะเยือกท่วมตัว

"ลูกพี่ไทร์ งั้น..."

"ฉันจะไม่เปิดเผยหน้าตัวเอง นายไปจัดการเองซะ"

"ได้ครับ ลูกพี่ไทร์" หลังจากเดรกตอบ เขารอสักพักกับคำสั่งของไทร์

ไทร์กล่าว "ในเมืองคานห์นั้นมีบริษัทเกี่ยวกับยาแผนโบราณอยู่ เรียกว่า สำนักเภสัชสมุนไพรร้อยปี พวกนั้นได้พยายามใช้เส้นสายเพื่อที่จะให้พวกนายจับจองสิทธิให้กับกลุ่มเครือซีหรือเปล่า?"

เดรกรีบควานหาเอกสารของเขา "ใช่แล้วครับ ลูกพี่ไทร์ สำนักเภสัชสมุนไพรร้อยปีนั้นมีความสัมพันธ์กับเรา และโดยปกติฟลอเรสต์ เจนเซ่น ชอบประจบประแจงเรา ในครั้งนี้ลูกชายของเขาต้องการให้เราสำรองสิทธิไว้กับกลุ่มเครือซี พวกเขามอบเงินสดสองล้าน และของมียี่ห้อราคาแพงบางอย่างให้กับเรา ทางเราก็ตอบตกลงที่จะให้สิทธิกับตระกูลซี"

"โอเค" ไทร์พยักหน้าเล็กน้อย "ทราวิส เจนเซ่น ทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะช่วยไอริส ซี แห่งตระกูลซี หลังจากนี้ฉันต้องการให้นายพบกับไอริส ซี เป็นการส่วนตัวและบอกกับเธอว่าฉันไม่ชอบการวิธีการติดสินบน"