บทที่ 4 ฉันคือราชินี

เวลาเที่ยงคืน ภายในคฤหาสน์หรูหราในเมืองคานห์ ผู้หญิงวัยกลางคนกับผ้าพันแผลปิดตาข้างขวาสวมใส่ชุดสง่างามและราคาแพง ขณะเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมหนังแท้ ในมือของเธอมีรูปภาพ เป็นรูปภาพของแบลร์ ซี

สาวน้อยในรูปภาพนั้นมีหน้าตาสวยงดงามเป็นอย่างมาก เธอนั้นสวยกว่าเด็กที่เป็นนักแสดงเสียอีก โดยเฉพาะดวงตาใหญ่โตคู่นั้นของเธอ มันช่างงดงามเกินไปจริง ๆ ดุจประกายราวกับดวงดาวพร่างพราว มันคงจะไม่มีคู่ดวงตาแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าคน ๆ หนึ่งจะเสาะแสวงหายากเย็นแค่ไหน

“สวยมาก สวยงามมากเกินไป” ผู้หญิงคนนี้คือ แชนนอน หลุยส์ นิ้วของเธอจรดไปที่ดวงตาของแบลร์ที่อยู่ในรูปภาพขณะเธอจ้องมองมันอย่างโหยหา

“พี่สาว สิ่งที่พี่ต้องการคือกระจกตาของเธอ ไม่ใช่รูม่านตาของเธอ ฉะนั้นมันไม่มีประโยชน์ที่จะหลงรักดวงตาของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของพี่มันก็สวยมากพออยู่แล้ว” ถัดจากเธอไปก็มีเสียงของผู้ชายที่มีโพรงจมูกหนาและพูดกระสับกระส่ายในคำพูดของเขา

“กระจกตาของเธอมันช่างน่ารัก” แชนนอนเงยหัวของเธอขึ้นมามองไปที่ชายผู้ซึ่งมีผ้าพันแผลพันคลุมรอบทั้งหัว แชนนอนหน้าบึ้ง “เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”

ชายผู้นี้คือสตีฟ ฮัดสัน สตีฟขุ่นเคืองขณะเขากล่าว “ผมก็อยากจะใช้โอกาสนี้ไปหยอกล้อเล่นกับวินนี่เฟรด ซี ถึงอย่างไรลูกสาวของเธอก็ต้องมอบกระจกตาให้อยู่แล้ว แต่ก็มีผู้ชายโพล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาทำผมเสียแผน เขาถึงขนาดกระทืบผมยับ”

“พี่ หลังจากที่พี่ผ่าตัดเสร็จ ผมอยากจะทำลายตระกูลนั้นให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ”

แชนนอนถามเย็นชา “ฉันคิดว่าวินนี่เฟรดไม่มีสามีซะอีก เขาคือใคร?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” สตีฟตอบอย่างเกลียดชัง “ผมไม่เคยเจอไอ้เลวนี่มาก่อน แต่เขาดู... ดู...” สตีฟพูดตะกุกตะกัก ดวงตาที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลนั้นแสดงอาการหวาดกลัวอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่ไทร์ทำร้ายเขาอย่างไรในวันนั้นกลับมาฉายอยู่ในหัวของเขา

“แก… ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่? ยาม!”

“หยุดตะโกนสักที ไอ้คนไม่กี่คนข้างนอกนั้นช่างไร้ค่า พวกเขาหงายหลังกันไปหมดแล้ว” ไทร์ก้าวเดินเข้ามาในห้องราวกับอสูรกายในยามค่ำคืน ไทร์ไม่ได้ตอบสตีฟแต่เดินตรงมาที่แชนนอนและข่มเธอ “เธอคือแชนนอน หลุยส์ใช่ไหม?”

แชนนอนมองไทร์อย่างหยิ่งยโส “ใช่แล้ว ฉันแชนนอน หลุยส์ แกคือคนที่กระทืบน้องชายทูลหัวของฉันใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ฉันเอง” ไทร์ไม่อ้อมค้อม “เธอรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่เพื่อหาตัวเธอ?”

“เพราะไอ้ลูกนอกสมรสคนนั้นหรอ?”

ไทร์กล่าว “เธอไม่ใช่ลูกนอกสมรส เธอชื่อว่าแบลร์ ซี และเธอคือลูกสาวของฉัน”

“ฮ่า…” แชนนอนส่งเสียงกรน “พ่อของไอ้ลูกนอกสมรสนั้นกลับมาแล้ว แล้วยังไง? ฉันถือว่าการชื่นชอบดวงตาของลูกสาวแก มันเป็นความชื่นชมที่มีให้กับเธอว่าฉันต้องการดวงตาของเธอ เธอควรจะรู้สึกเป็นเกียรติมากกว่า และแกเองก็ควรจะดีใจ”

เป็นเกียรติ? ผู้หญิงคนนี้มีจิตใจที่บิดเบี้ยวแค่ไหนเธอถึงสามารถพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้? เธอต้องการจะพรากการมองเห็นจากใครบางคนไป และคน ๆ นั้นจะต้องซาบซึ้งใจ?

ร่างกายของแชนนอนเต็มไปด้วยรังสีแห่งการครอบงำ “เห็นแก่การที่แกเป็นพ่อของไอ้ลูกนอกสมรสนั้น แกแค่ต้องหักแขนข้างนึง ถึงจะได้ออกไปจากบ้านของฉัน ไม่อย่างงั้นมันคงสายเกินไปที่จะเสียใจ” ขณะที่เธอล่าว แชนนอนทำเพียงแค่หยิ่งยโสมากขึ้นกว่าเดิม

ไทร์นวดขมับของเขา ในสมัยก่อนมนุษย์ถูกแบ่งแยกตามชนชั้น และสังคมชั้นสูงมักจะปฏิบัติต่อคนชนชั้นล่างเหมือนกับสัตว์ทั่วไป อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้พวกเขาอาศัยอยู่ในสังคมที่มนุษย์ทุกคนเท่าเทียมกัน

เส้นเลือดของไทร์ผุดขึ้นทีละเส้นสองเส้น ทำไมถึงเจ้าของเจ้าของคาราโอเกะ หนึ่งในชนชั้นที่ต่ำที่สุดในจักรวรรดิเซเลสเชียลถึงได้กล้าที่จะกล่าวแบบนี้ได้? เธอช่างไร้สติควบคุมแบบนี้ได้อย่างไร? มันไม่มีความยุติธรรมหรือกฏหมายมาจะพูดแทนได้!

“ถ้างั้น หากลูกสาวของฉันให้กระจกตากับเธอและตาบอด เธอคิดว่ามันคือพร?”

“การที่เธอจะต้องตาบอดมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? อย่างไรก็ตามด้วยดวงตาของเธอฉันก็สามารถมองโลกในมุมที่สูงขึ้นและดีกว่า อีกอย่างฉันจะมอบเงินให้กับเธอสักหนึ่งแสนหรืออาจจะสองแสน...”

เปรี้ยง! ไทร์เหวี่ยงกำปั้นอันมโหฬารไปที่แชนนอนและส่งตัวเธอปลิวลอยไป สตีฟผู้ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ถอยมาหวาดผวาและตะโกนเรียกยาม!

แชนนอนไม่เคยคาดคิดว่าไทร์จะกล้าแตะต้องเธอ สีหน้าของเธอตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาลและเกรี้ยวกราดดุร้าย “ทำไมไอ้สวะชั้นต่ำอย่างแก...”

ตุบ! เสียงของกำปั้นที่ต่อยเข้าไปอีกครั้ง กระดูกแก้มของเธอตอนนี้แตกละเอียดโดยไทร์

เมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าของเธอนั้นยุบลงไปในกระจกที่อยู่ข้างเธอ แชนนอนคลั่งทันที สิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอก็คือใบหน้า ดั่งนั้นเมื่อดวงตาของเธอเสียหาย เธอก็เมามันกับการแสวงหาดวงตาที่สวยงามคู่ใหม่ และตอนนี้เธอกลับได้มองไปที่ใบหน้าเสียรูปทรงของเธอในกระจก แชนนอนนั้นตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับผีบ้า “ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะฆ่าแก!!!”

ไทร์เหยียบไปบนหน้าอกของแชนนอน “เธอพูดถึงการฆ่าใครบางคนอย่างง่ายดาย ชีวิตมนุษย์นั้นไม่สำคัญในสายตาเธอใช่ไหม? เธอเป็นคนป่าเถื่อนจริง ๆ ใช่ไหม”

“ฮ่าฮ่า... ฮ่าฮ่าฮ่า” แชนนอนหัวเราะ “ในเมืองคาห์แห่งนี้ ฉันคือกฎหมาย! เกือบครึ่งหนึ่งของธุรกิจบันเทิงในเมืองนี้นั้นเป็นของฉัน ที่แห่งนี้ถ้าหาก ฉัน แชนนอน หลุยส์ พูดก็จะไม่มีใครกล้าขัด ฉันคือราชินีแห่งเมืองนี้! แล้วทำไมไอ้โง่บ้าบิ่นถึงกล้ามาต่อยฉัน! แกจะต้องตาย แม้แต่ลูกสาวของแกก็ต้องตาย! และวินนี่เฟรด ซี กับครอบครัวตระกูลของเธอก็จะต้องตายด้วย!”

แชนนอน หลุยส์ บ้าไปแล้ว ตอนที่เธอโดนไทร์เหยียบไปที่อกของเธอ เธอยังคงความยิ่งยโส เหมือนกับว่าเธอคือคนที่สำคัญที่สุดในโลก

ไทร์หายใจเข้าเฮือกใหญ่ และยกเท้าออกจากอกแชนนอน

“แกกลัวหรือยัง? เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่เลย? ตอนนี้รู้สึกกลัวรึยัง!?” แชนนอนยืนขึ้นโดยมีสตีฟช่วย “แต่จะมากลัวตอนนี้ ก็สายไปแล้วละ ฉัน แชนนอน หลุยส์ ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าฉันพูดว่าทั้งครอบครัวของแกจะตาย ครอบครัวทั้งหมดของแกก็จะตาย!”

ไทร์พึมพำ “ในเมื่อแกชอบไล่ฆ่าครอบครัวมากนัก เดี๋ยวคืนนี้ ทั้งครอบครัวของแกจะได้ไปลงนรก”

แชนนอนหัวเราะลั่น เหมือนกับได้ฟังเรื่องตลกที่สุดในชีวิต “ฮ่าฮ่าฮ่า พูดเรื่องบ้าอะไร จะส่งครอบครัวฉันไปลงนรก? คิดว่าแกเป็นใครถึงมาพูดกับฉันแบบนี้?

หลังจากเธอพูดจบ ก็มีน้ำเสียงโมโหดังมาจากด้านนอกของประตู

"แชนนอน หลุยส์ แกคิดว่าแกเป็นใคร มาข่มขู่ลูกพี่ไทร์แบบนี้?”

คนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาจากประตู คนนำเป็นชายวัยกลางคน ใส่ชุดประจำชาติจีน ดูอายุราว ๆ สี่สิบปี

ในทันทีที่เห็นชายคนนี้ ดวงตาของแชนนอนและสตีฟก็ประสานกัน “คุณ...คุณทัคเกอร์”