แชร์
บทที่ 187 ใบมีด
บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 188 กูเดน
ภายในตอนเย็น ลีออนขับรถไปเมืองคานห์พร้อมกับกูเดน กูเดนอายุมากกว่าสี่สิบปี เขามีรอยแผลเป็นสีแดงเลือดที่น่าสยดสยองอยู่บนหน้าผากของเขา แม้ว่าเขาจะเป็นชายวัยกลางคน แต่ด้วยนิสัยของเขา เขาก็มักจะชอบสวมใส่ชุดสีเขียว มันทำให้เขามีความรู้สึกได้ถึงความได้เปรียบเหนือใคร“ก็แค่ ไทร์ ซัมเมอร์เท่านั้น ฉันสามารถไปและฆ่าเขาเพื่อคุณได้ คุณไม่จำเป็นต้องทำให้มันยากเช่นนี้” กูเดนถามด้วยเสียงต่ำแต่หนักแน่นลีออนตอบว่า “ลุงกูเดน คุณอาจจะยังไม่รู้ แต่ไทร์ ซัมเมอร์นั้นเก่งมาก เขาเคยอาศัยอยู่ในเรย์นมาก่อนเช่นกัน และเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เขาได้ฆ่าทหารรับจ้างที่มาจากเรย์นจำนวนหนึ่ง”กูเดนเลิกคิ้ว “คุณกำลังพูดว่า ในฐานะอดีตทหารรับจ้าง ฉันไม่คู่ควรกับเขาเหรอ?”หลังจากนั้น เขาตระหนักได้ว่าเขาเลือกใช้คำพูดผิดไป แม้จะเป็นนายน้อยคนที่สองของตระกูลฟิชเชอร์ แต่เขาก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกูเดน เขาไม่ได้กลัวกูเดน แต่แน่นอนว่า เขาไม่ชอบออร่าที่ชายคนนั้นเปล่งออกมา“ลุงกูเดน คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด” ลีออนรีบอธิบาย “แต่เป็นเพราะว่าโครงการในเมืองไพรม์จะเปิดตัวในอีกไม่ช้า และเราจะต้องขอความช่วยเหลือจากลุงก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 189 ความร่วมมือที่น่าพอใจ
ลีออนพูดถูก ในฐานะราชาใต้ดินแห่งเมืองคานห์ ไม่ว่าเป้าหมายของเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันจะไม่เป็นปัญหาหาสำหรับโนอาห์ ลี ถ้าลีออนต้องการให้เขาจัดการกับใครสักคน เขาจะต้องตอบตกลงในทันที ท้ายที่สุด ถ้าหากว่าราชาใต้ดินอย่างเขา สามารถได้รับการสนับสนุนจากตระกูลฟิชเชอร์อันทรงเกียรติในเมืองไพร์ม อนาคตของเขาจะไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอนเช่นเดียวกับที่ตระกูลฮิลล์ ที่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลฟิชเชอร์ในตอนนั้นในเวลาเพียงแค่สองปี พวกเขาก็กลายเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของเมืองคานห์ทันที มันเป็นข้อดีที่คาดไม่ถึงจริง ๆถึงแม้ว่า โนอาห์ ลี อยากจะผูกมิตรกับตระกูลฟิชเชอร์ แต่เขามีความกล้าพอไหม? แน่นอนว่าคำตอบคือ ไม่ ในฐานะสัตว์เลี้ยงของไทร์ แม้ว่าโนอาห์จะไม่รู้ว่าไทร์น่ากลัวเพียงใดและภูมิหลังของเขานั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน แม้ว่าเขาจะมีความคิดที่เลือนลางก็ตาม ลืมตระกูลฟิชเชอร์ของเมืองไพร์มไปได้เลย แม้แต่เหล่าชนชั้นสูงทางเหนือไปจนถึงทางใต้หรือแม้แต่ชนชั้นสูงในเมืองหลวง ก็อาจจะไม่สามารถเทียบเทียมกับไทร์ได้เลย ดังนั้น คำตอบในใจของโนอาห์ ลีก็คือ 'ไม่' “นายน้อยฟิชเชอร์ สำหรับเรื่องนี้ ฉันต้องขอโทษ...”ในขณะ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 190 โนอาห์ ลี ทรยศเรา
ที่คลับ ลีออนเมาเล็กน้อย ที่นี่คือเมืองคานห์ โนอาห์ได้เตรียมการต้อนรับระดับจักรพรรดิอย่างสมเกียรติ ลีออนจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้เขาถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวงามที่กำลังดื่มอวยพรกับเขา เขาดึงสาวงามหนึ่งในนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาและเริ่มทำตัวคุกคามสาวงามผู้นั้น ข้าง ๆ เขา กูเดนนั่งตัวตรงเหมือนทหาร บางทีอาจเป็นเพราะอายุของเขา ที่ทำให้เขาไม่ได้ตื่นตากับสภาพแวดล้อมเช่นนี้อีกต่อไป ในตอนแรก สาวงามบางคนจะเข้ามาพูดคุยและดื่มกับเขาในเชิงเย้ายวน แต่หลังจากเห็นพฤติกรรมที่ไม่แยแสของเขา พวกเธอก็ค่อย ๆ เว้นระยะห่างดังนั้น สาวงามทุกคนจึงไปล้อมรอบตัวของลีออน ในขณะที่กูเดนนั่งนิ่งอยู่เพียงผู้เดียว“ลุงกูเดน คุณไม่ชอบสภาพแวดล้อมเช่นนี้เหรอ? กลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนไหม?” ลีออนถามอย่างไรก็ตาม กูเดนถือแก้วของเขาในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ เขาเงียบและไม่ตอบลีออน บุคลิกของเขานั้นแปลกมาโดยตลอด โดยแทบจะไม่มีใครสามารถเข้าใจเขาได้“นายน้อยฟิชเชอร์ คุณลุงผู้นี้ช่างอ่อนไหวจริง ๆ อย่าได้สนใจเขาเลย มาดื่มกันเถอะ” สาวงามข้างกายพูดในขณะที่เธอพิงร่างกายที่ร้อนระอุไปที่ข้างกายลีออน เธอรู้ว่าเขาเป็นบุคคลสำคัญ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 191 กระอักเป็นเลือด
“อย่าบอกนะว่า นาย คือไทร์ ซัมเมอร์” รูม่านตาของลีออนขยายออก เปลวเพลิงแห่งความโกรธพุ่งทะลุหน้าอกของเขาทันที “ลุงกูเดน ฆ่าเขาซะ! เพื่อล้างแค้นให้น้องสาวของฉัน!”เมื่อศัตรูของเขาปรากฏตัวแล้ว ลีออนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปด้วยดาบปลายปืนในมือของเขา กูเดนนั้นได้จ่อไปที่ไทร์นานแล้ว ในตอนนี้ เขายังคงมีร่องรอยของความสับสนอยู่เพราะไม่ว่าเขาจะมองยังไง ด้วยอายุและรูปร่างของไทร์ เขาดูเหมือนจะไม่ใช่นักสู้ผู้เชี่ยวชาญที่จะเอาชีวิตลุงฟิลิกซ์ไปได้อย่างไรก็ตาม ความสับสนนี้เกิดขึ้นเพียงวินาทีเดียว ในไม่ช้ากูเดนก็ปรับตัวเองให้อยู่ในสภาพที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการต่อสู้ เนื่องจากชายหนุ่มผู้นี้ที่อายุน้อยกว่าสามสิบสามารถเอาชนะลุงฟิลิกซ์ได้ กูเดนจึงต้องเฝ้าระวังเป็นอย่างดีถึงตอนนี้ไทร์ก็มุ่งความสนใจไปที่กูเดนเช่นกัน“ดูจากเสื้อของนายและออร่าที่นายเปล่งออกมา นายต้องเป็นทหารรับจ้างในเรย์นมาก่อนใช่ไหม? ไม่แปลกใจเลยที่นายมีความรู้สึกอันตรายต่อสิ่งแวดล้อมรอบตัว ที่จริงแล้วนายสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกนายจึงหลบหนีออกมาจากข้างใน แต่น่าเสียดายที่สัญชาตญาณของนายยังดีไม่พอ เพราะว่ามันสายเกินไปแล้ว” ทันใดนั้น ริ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 192 ปฏิบัติการครั้งใหญ่
เมื่อแกรี่ฟื้นคืนสติก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว พระอาทิตย์ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าและอากาศก็ร้อนจัด แต่แกรี่รู้สึกเหน็บหนาวไปทั้งตัวเมื่อวานนี้ ลูกสาวสุดที่รักของเขาพึ่งจะเสียชีวิตไป และเช้าตรู่ของวันนี้ เขาเห็นหัวของลูกชายคนที่สองของเขามือของแกรี่กำลังรับน้ำเกลือด้วยสายที่เจาะเข้าที่แขนและสวมหน้ากากออกซิเจนอยู่บนใบหน้าของเขา เนื่องจากเขาหมดสติไปแต่ไม่ได้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เพราะพวกเขามีแพทย์ส่วนตัวที่บ้านซึ่งเตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้เอาทั้งหมดเมื่อแกรี่ลืมตา เขาไม่แสดงสีหน้าใด ๆ อีกต่อไป เช่นเดียวกับที่เขาปิดตัวเองอยู่ในห้องหนังสือเมื่อวานนี้ที่เขาได้ยินเรื่องการตายของลูกสาวของเขา ตอนนี้เขาดูสงบลงอย่างน่ากลัว เขาดึงหน้ากากออกซิเจนและดึงสายที่แขนออกจากนั้นลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินไปไปประตูไรอันรีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันทีด้วยความโศกเศร้าอันยิ่งใหญ่ที่เขียนไว้บนใบหน้าของเขา “คุณพ่อ...” “รวบรวมคนของเรา” แกรี่พูดเพียงสามคำนี้ ไรอันไม่พูดอะไรและพยักหน้าตอบรับก่อนจะหันหลังออกไปเพื่อรวบรวมกำลังของพวกเขา แกรี่มองขึ้นไปที่ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงจ้าและสูดหายใจ จากนั้นเขาก็เดินช้า ๆ ไปที่ด้านหลังของคฤหาสน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 193 เขตแดนเมืองคานห์
นับตั้งแต่รังหมาป่าก่อตั้งขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ไทร์ประกาศการปฎิบัติการครั้งใหญ่ด้วยตัวเอง และมันไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่เขาได้เลือกเพียงไม่กี่คนเพื่อการทำภารกิจ แต่คราวนี้เขาตั้งใจระดมพวกเขาทั้งหมดแมทธิวชูมือด้วยความตื่นเต้นในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาไทร์ “นายท่าน ปฏิบัติการแบบไหนกัน ที่จำเป็นต้องใช้พวกเราทั้งหมดในรังหมาป่าคืนนี้ครับ?”ไทร์จ้องเขม็ง “พอได้แล้วกับเรื่องไร้สาระ” ในขณะที่เขาพูดเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มนับถอยหลัง “เตรียมตัวภายในสามนาทีแล้วออกไปพบฉันข้างนอก”สามนาทีต่อมา สมาชิกทั้งหมดทั้งสิบสามคนของรังหมาป่าทำความสะอาดตัวเองเสร็จและถืออาวุธของพวกเขาออกมาด้วยความตื่นเต้นแมทธิวนำสุนัขพันธุ์ทิเบตัน แมสทิฟฟ์ขนาดใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงเป็นประกายพร้อมสายลากจูงออกมา มันดุร้ายและแยกเขี้ยวใส่ใครก็ตามที่มันเห็น ยกเว้นแมทธิวเท่านั้นที่มันจะเชื่อฟังเมื่อไทร์เห็นสิ่งนี้เขาก็ถามทันที “นายกำลังจะทำอะไรกับมัน?”แมทธิวยิ้มตอบ “นายท่าน นี่คือคู่หูของผม”“อะไรนะ?...”ไทร์เริ่มคิดว่าแมทธิวเริ่มจะแปลกขึ้นทุกวัน ไม่ เขาไม่ได้แปลกแต่เขาบ้าไปแล้วอันที่จริง แมทธิวไม่ใช่คนเดียวที่มีสัตว์
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 194 ดาบต่อไปคือลงนรก
มันเป็นการต่อสู้แต่ฝ่ายเดียวโดยสิ้นเชิง สมาชิกรังหมาป่าแต่ละคนมีความแข็งแกร่งในการจัดการกับผู้ชายหลายสิบคน ลืมไปได้เลยกับคนสองร้อยคน แม้ว่าจะมีสักพันคน ลูกหมาป่าที่ตื่นเต้นเหล่านี้ก็ยังสามารถเอาชนะศัตรูได้อย่างง่ายดายเมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นก็สามารถอธิบายได้เลยว่ามันคือโศกนาฏกรรม ราวกับว่าสมาชิกรังหมาป่าแต่ละคนได้ติดสเตียรอยด์เอาไว้ เพียงแค่หมัด สนับมือ และมีดสั้น พวกเขายังคงเอาชนะคนสองร้อยคนจากเมืองไพร์มได้เสียงแขนขาหักและเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นในอากาศ คนเหล่านี้ไม่เข้าใจความอ่อนล้า แต่กลับยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆชนชั้นสูงใต้ดินของเมืองไพร์ม ไม่สามารถรับมือกับการโจมตีจากสมาชิกรังหมาป่าได้แม้แต่ครั้งเดียว ในขณะที่นักฆ่าของตระกูลฟิชเชอร์ยังคงทนต่อการโจมตีได้อีกสองสามครั้ง แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็พ่ายแพ้เช่นกันนั่นไม่ใช่ส่วนที่เลวร้ายที่สุด สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือการที่ทิเบตัน แมสทิฟฟ์และหมาป่าสีฟ้าหลายตัวกำลังวิ่งไปมาท่ามกลางฝูงชน เขี้ยวอันแหลมคมและกรงเล็บของพวกมันก็ไม่ใช่เรื่องตลก ในเวลาน้อยกว่าหนึ่งนาที ทิเบตัน แมสทิฟฟ์ตัวนั้นได้สังหารชายสองสามคนไปแล้วคนแปลกประหลาดอย่างแมทธิว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 195 อ่านซะ
ที่จริงแล้ว แอรอน ฟิชเชอร์ไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยม นักดาบที่แท้จริงจะเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ด้วยความสงบเช่นนี้เท่านั้น จึงจะสามารถบรรลุความสูงที่สูงกว่าในวิชาดาบได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเข่นฆ่านับตั้งแต่วินาทีที่เขาเริ่มโจมตี เป้าหมายของเขาคือการทำให้สมาชิกรังหมาป่าไม่สามารถเคลื่อนไหวได้โดยไม่ต้องการพรากชีวิตของพวกเขา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าแอรอนจะไม่ชอบการฆ่าความไม่หยุดยั้งของเจมี่ดึงสัญชาตญาณการฆ่าของแอรอนออกมา ตอนนี้เขาวางแผนที่จะปลิดชีพเจมี่ในการโจมตีครั้งต่อไป“หยุดพยายามทำตัวลึกลับได้แล้ว ฉันต่างหากที่จะเป็นคนส่งนายไปลงนรกแทน” เจมี่คำรามในขณะที่เขาชกคนชั้นสูงใต้ดินข้าง ๆ และคว้ามีดของชายคนนั้นมา เลือดยังคงไหลลงมาจากบาดแผลบนแขนของเจมี่จนทำให้มีดเป็นสีแดงเพล้ง!ประกายไฟเกิดขึ้นเมื่อดาบไทเก็กและมีดเหล็กปะทะกัน หลังจากเสียงเหล็ก มีดในมือของเจมี่ก็ถูกตัดครึ่งเจมี่ตกใจมาก ก่อนที่เขาจะตอบสนองได้ทันเวลา ดาบของแอรอนก็พุ่งมาถึงที่คอของเขาแล้วภัยคุกคามความตายเข้าครอบงำร่างกายของเจมี่ในทันที รูม่านตาขยายออกและเขาสามารถคาดการณ์ความตายที่ใกล้เข้ามาได้ แม้ว่าจิตใจของเขาจะตอบสนองได้
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
