“เสียวก็ครางออกมาดังๆ ฉันอยากได้ยิน” น้ำเสียงเย้ยหยันอย่างผู้ชนะของการุณย์ทำให้มะเฟืองหลับตาลง เธอเชิดหน้าขึ้น กัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ
“หึ! จะทนได้นานแค่ไหนกันเชียว” การุณย์กำข้อมือบางที่อยู่ในมือแน่นขึ้น เขาโยกคลึงดึงมะเขือม่วงเข้าออกช้าๆ ร่องรักรูดรัดดูดกลืนสิ่งแปลกปลอมน่ามองชวนกระสันเสียว น้ำหวานสาวชโลมรดผลมะเขือม่วงจนมันวาว ทั้งยังล้นทะลักไหลย้อยลงบนพื้นครัว
“แฉะอย่างนี้ คงเสียวมากสินะ ครางออกมาสิ ครางออกมาดังๆ” การุณย์กระทุ้งมะเขือม่วงในมือเข้าออกในร่องสวาทสาวระรัวเร็ว เขาก้มลงดูดเต้าทรวงอวบ กระดกลิ้นหยอกล้อเม็ดลูกกวาดแสนหวาน สลับข้างไปมาอย่างหื่นกระหาย เสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งสองดังประสานกัน กระทั่งคนถูกยัดเยียดความเสียวให้ทนไม่ไหว มะเฟืองจึงเปิดปากครวญครางออกมา ปลดปล่อยความกระสันซ่านที่ทิ่มแทงบาดลึกไปทุกรูขุมขน ในห้วงสวาทราคะร้อน เสี่ยเจ๋งคือผู้กุมชีวิตและจิตวิญญาณเธอไว้ทั้งหมด
“อ๊า! เสี่ย...หนูเสียว โอ้ว...” สะโพกสวยกระดกเข้าหาสิ่งแปลกปลอมที่กระทุ้งกระแทกในร่องสว
12 เพื่อเธอ“ป้าประไพ!” เสียงเข้มดุของผู้เป็นนายที่เรียกหาทำให้แม่บ้านที่กำลังสาละวนกับการทำอาหารเช้าอยู่ในครัววิ่งหน้าตาตื่นออกมาหา“เสี่ยมีอะไรหรือจ๊ะ”“หิว! ตั้งโต๊ะเดี๋ยวนี้เลย” การุณย์บอกแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะรับประทานอาหาร ไม่นานนักอาหารมื้อเช้าก็ถูกลำเลียงมาวางบนโต๊ะ ทั้งป้าประไพและเหมียวต่างช่วยกันทำตามความต้องการของเจ้านายอย่างรวดเร็วการุณย์นั่งนิ่ง กอดอกมองชามและจานอาหารวางลงตรงหน้ากระทั่งเรียบร้อย แม่บ้านทั้งสองคนก็ถอยกลับเข้าไปในครัวอย่างกริ่งเกรง เพราะใบหน้าหล่อเข้มนั้นดุดันน่ากลัวเนื่องจากหิวจัดอาหารเช้าวันนี้คือข้าวต้มกุ๊ย และเครื่องเคียงหลากหลายน่ากินทั้งนั้น การุณย์จับช้อนลงมือกินอย่างหิวโหย กินไปได้สักพักคนที่ถูกเขาจับกินเสียอิ่มเอมเปรมปรีดิ์แต่มิได้อิ่มท้องก็เดินหน้าบึ้งลงมาจากบนบ้าน มะเฟืองเหลือบตามองเขาแวบเดียว
“เอ่อ...ผมรออยู่ในห้องทำงานนะครับเสี่ย” การุณย์พยักหน้ารับทราบ เขาก้มลงกินต่ออีกสองสามคำ ก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินหนีเข้าห้องทำงานไป ปล่อยให้มะเฟืองมองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยความสงสัยรถกระบะบุโรทั่งแล่นช้าๆมาตามทางลงจากภูสูง ผ่านป่าทึบ หุบเหวลึก และเส้นทางคดเคี้ยวขรุขระ จนกระทั่งมาถึงสะพานที่เพิ่งซ่อมเสร็จไม่นาน“เสร็จซะที รอมาตั้งหลายวัน นึกว่าจะไม่ได้ทำมาหากินกันแล้ว” ลุงเจ้าของรถบ่นเสียงดัง ขณะสองหนุ่มสาวที่นั่งอยู่หลังกระบะกุมมือกันแน่น สบสายตาให้กำลังใจกันมะไฟดึงผ้าขาวม้าที่คลุมศีรษะคนรักลงมาอีกนิดเพื่อปกปิดดวงหน้าสาว ส่วนเขาสวมหมวกไม้ไผ่สานและใช้ผ้าขาวม้าพันคอสูงขึ้นมาจนปิดจมูกไว้หมิ่นเหม่ กรุณามีแววตาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอกลัวบิดาจะรู้ว่าเขาและเธอลงมาจากภู กลัวว่าท่านจะทำร้ายคนรักที่เลื่อนสถานะเป็นสามีของเธอแล้ว แต่เพราะข้าวของเครื่องใช้ และอาหารประทังชีวิตใกล้หมด เขาและเธอจึงต้องลงมาเพื่อซื้อขึ้นไปตุนไ
“ล่ะ! เสี่ยครับมีขอนไม้ใหญ่ขวางถนนอยู่ครับ” ไอ้เชิดรายงานพร้อมกับเหยียบเบรกหยุดรถกะทันหัน“ขวางอยู่ก็ไปเอาออกสิวะ” การุณย์ตะคอกเสียงดัง อารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราดทำให้เขาขาดการคิดไตร่ตรองให้ดี“เฮ้ย! ไอ้พวกที่นั่งข่างหลังน่ะ ไปเอาขอนไม้ออกจากถนนซิ” ไอ้เชิดเลื่อนกระจกลง แล้วตะโกนบอกพรรคพวกที่นั่งอยู่หลังกระบะ แต่ยังไม่ทันที่ใครจะจัดการทำตามที่ไอ้เชิดบอก เสียงปืนหลายนัดก็ดังมาจากป่าละเมาะข้างทาง ต่างคนจึงต่างพากันหมอบลงให้ต่ำที่สุดเพื่อหลบลูกปืน กระทั่งเสียงปืนเงียบลง ทุกคนจึงเงยหน้าขึ้นมองหาที่มาของเสียง“มันหนีไปทางนั้นแล้ว” เสียงตะโกนบอกมาจากหลังกระบะทำให้ไอ้เชิดเปิดประตูลงไปยืนข้างรถ“ไปทางไหน”“ทางโน้นพี่เชิด” ลูกน้องคนที่ยืนอยู่หลังกระบะชี้เข้าไปในป่าข้างทาง“อย่าปล่อยให้มันรอดไป ตามไปเร็ว” ไอ้เชิดสั่งการแทนเจ้านาย มันวิ่งนำเข้าไปในป่าก่อนใคร ลูกน้องอีกห้าคนจึงพากันกระโดดลงจากหล
มะไฟเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด เพราะชายหนุ่มถูกซ้อมมาก่อนหน้านี้เขาพยายามฮึดสู้ กำหมัดเล็งเข้าจุดสำคัญของมัน ฝ่ายตรงข้ามจะโดนไปหลายหมัด แต่มันก็ไม่ล้มง่ายๆ“หลบไปสิวะ กูจัดการมันเอง!” ไอ้คนที่ถือปืนเดินมา เล็งปลายกระบอกปืนไปยังสองคนที่ต่อสู่กันอยู่ มันบอกเพื่อนอย่างหงุดหงิด เพราะสองคนนั้นตะลุมบอนกันนัวเนีย มันกลัวยิงพลาดโดนพวกเดียวกันการุณย์มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จากจุดที่เขาหลบอยู่หากจะจัดการไอ้คนที่ถือปืนอยู่นั้นต้องมีความแม่นพอสมควร หนุ่มใหญ่สูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนออกช้าๆ เขาเล็งปลายกระบอกปืนคู่ใจไปยังเป้าหมาย ก่อนตัดสินใจยิง กระสุนเจาะกลางหน้าผากของมันอย่างเหมาะเหม็ง ปืนร่วงหล่นจากมือ และมันล้มฟุบหน้าลงกับพื้นทันที ไอ้คนที่กำลังสู้กับมะไฟเห็นเพื่อนถูกยิงตาย และอีกคนนอนหมดสติอยู่ มันก็รีบเอาตัวรอดวิ่งหนีลงข้างทางเข้าป่าไป“ตัวจิ๋ว!” สองเสียงประสานกันเรียกหญิงสาวที่นั่งคุกเข่ากุมท้องอยู่หน้ารถคันใหญ่อีกคันการุณย์วิ่งตรงไปหาลูกสาว ซึ
“นิสัยไม่ดีก็ต้องโดนบ้าง”“ป๊าใจร้าย” กรุณาว่าแล้วซุกหน้ากับอกกว้าง การุณย์โอบกอดลูกสาวไว้ด้วยสองแขนแกร่ง เขาถอนหายใจเบาๆ เขารับรู้ได้ถึงความรักแบบทุ่มกายถวายชีวิตของมะไฟที่มีต่อลูกสาวจากการที่ไอ้หนุ่มนั่นเอาตัวมากำบังกรุณาโดยไม่ห่วงชีวิต ส่วนลูกสาวเขาแม้ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย แต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด ตลอดทางที่นั่งรถมาถึงโรงพยาบาล เขาเหลือบมองกระจกหลังตลอด จึงได้เห็นว่ากรุณากุมมือมะไฟไว้ไม่ยอมปล่อย สายตาของลูกสาวที่มองมันก็ดูเป็นห่วงเป็นใยเหลือเกิน รักแท้ระหว่างชายหญิงมันมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ด้วยหรือสองพ่อลูกนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัดร่วมสามชั่วโมง ก่อนที่จะเห็นใครบางคนกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงมายังหน้าห้องฉุกเฉิน เมื่อหญิงสาวเข้ามาใกล้ กรุณาจึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหา“มะเฟือง!”“พี่ไฟเป็นไงบ้างตัวจิ๋ว” มะเฟืองกุมมือสองข้างของกรุณาไว้แน่น ใบหน้าร้อนรนกังวลใจ และแววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก“พี่ไฟโดยยิง แต่คุณหมอบอกว่าไม่เป็น
“ฟังนะ”“ฉันไม่ฟัง” มะเฟืองเมินหน้าหนีไปด้านข้าง เธอไม่ยอมมองสบตาเขา การุณย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาโน้มใบหน้าลงใกล้เธออีกนิด มะเฟืองดิ้นฮึดฮัดเพราะหนีไปไหนไม่ได้ สองมือถูกเขาตรึงไว้กับผนัง ช่วงล่างก็ถูกเขาใช้ท่อนขาแกร่งแทรกระหว่างเขาเรียวทาบทับไว้แน่นหนา“ฉันไม่ได้ยิงพี่ชายเธอ”“แล้วใครยิง พี่ไฟไม่เคยไปมีเรื่องกับใคร ไม่เคยมีใครคิดจะฆ่าพี่ไฟ นอกจากเสี่ย” มะเฟืองเบี่ยงหน้ากลับมาถามเสียงห้วน ดวงตาวาววับไปด้วยโทสะ การุณย์รู้สึกปวดหัวขึ้นมาจี๊ดๆ ยายเด็กบ้านี่ บทจะรั้นก็รั้นจนน่าจับกดให้สลบคาอก“หุบปาก อยู่เงียบๆสักสามนาทีก่อนได้ไหม”“ไม่!” เธอจะไม่ฟังคำแก้ตัวของเขา ไอ้คนสับปลับ“มะเฟือง!” การุณย์เรียกเสียงเข้ม เขาอยากจะจับเธอฟาดก้นแรงๆสักทีสองที เผื่อจะสงบลงบ้าง“ไม่ต้องมาขึ้นเสียง กลับคำ ทำผิดข้อตกลงเอง ยังกล้ามาขึ้นเสียงกับฉันอีกเหรอ คอยดูเถอะ ถ้าพี่ไ
“ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอกนะมะเฟือง ก่อนที่ฉันจะยอมรับพี่ชายเธอ มันก็ต้องพิสูจน์ตัวเองก่อนว่าคู่ควรกับลูกสาวฉันไหม”“พี่ไฟผ่านฉลุยอยู่แล้ว พี่ไฟเป็นคนหนักเอาเบาสู้ และก็ฉลาดด้วย” คนทั้งรักทั้งเทิดทูนพี่ชายโอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ“ส่วนเธอก็ต้องอยู่เป็นอีตัวบนตียงของฉันต่อไป เพราะเธอต้องขัดดอกหนี้ก้อนโตที่ติดค้างฉันอยู่”“ฉันรู้แล้ว” กรุณาพูดลอดไรฟัน เธอจำได้ เธอไม่ลืม เขาไม่จำเป็นต้องมาย้ำบ่อยๆหรอกการุณย์ยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า แม้เขาคิดไว้แล้วว่า จะเปิดโอกาสให้มะไฟได้พิสูจน์ตัวเองว่าสามารถดูแลลูกสาวเขาได้ดีแค่ไหน แต่เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยแม่มะเฟืองหวานไปง่ายๆ เขาอยากเก็บเธอไว้กับตัว แล้วนี่ก็เป็นข้อผูกมัดที่ดีที่สุด ที่จะรั้งเธอไว้ให้อยู่กับเขา แม่มะเฟืองผลนี้ทั้งหอมทั้งหวานน่ากัดกินไปทั้งตัว ขืนปล่อยไป แล้วมีใครมาสอยไปกินล่ะ แค่คิดเขายังรู้สึกโมโหหากจะมีใครสักคนที่จะเห็นเรือนร่างและได้กัดกินเธอเหมือนที่เขาทำ อีกทั้งใจก็ร้อนรนกระวนกระวายอย่างบอกไ
“อือ...รู้แล้ว ตัวจิ๋วบอกแล้ว”“พี่ต้องหายไวๆนะ จะได้พิสูจน์ตัวเองให้ตาแก่นั่นเห็นว่าพี่เก่งแค่ไหน”มะไฟยิ้มบาง เขายื่นสองแขนออกมาทางน้องสาว มะเฟืองรีบโผเข้ากอดร่างใหญ่ของพี่ชายไว้แน่น หญิงสาวซุกหน้ากับอกพี่ชาย กลืนก้อนสะอื้นกลับลงไปในลำคอ กลั้นหยดน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา“ผอมไปทั้งตัวเลย ต่อไปต้องกินข้าวเยอะๆนะ” มะเฟืองไม่ตอบ หญิงสาวพยักหน้ากับอกกว้าง เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้แล้ว “พี่เป็นพี่ชายที่แย่ที่สุด พี่มันเห็นแก่ตัว” มะไฟรัดร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้น ตอนที่กรุณามาบอกว่าน้องสาวไปอยู่ที่นั่น เขาก็รู้สึกเอะใจแล้ว พอมาเห็นสายตา ท่าที และคำพูดของน้องสาวในวันนี้ เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับมะเฟืองนั้นไปเป็นอย่างที่เขาคิด มะเฟืองกอดพี่ชายไว้แน่น ส่ายหน้ากับอกกว้าง ก้อนสะอื้นที่
ด่วนพิเศษ2“เฮีย ลูกหลับหรือยังจ๊ะ” มะเฟืองเดินเช็ดปลายผมออกมาจากห้องน้ำ เอ่ยถามสามีที่รับหน้าที่กล่อมลูกชายวัยขวบเศษอยู่บนเตียง“ชู่ว์! เบาๆสินังหนู กว่าไอ้มะเขือม่วงจะหลับได้ เฮียแทบกระอักเลือดนะ”“เฮี้ย! เอาอีกแล้วนะ เรียกลูกแบบนี้อีกแล้ว เดี๋ยวเถอะ” มะเฟืองพาดผ้าเช็ดตัวไว้ที่ราวหน้าห้องน้ำ หญิงสาวเดินมาที่เตียงแล้วส่งสายตาดุให้สามี“เฮียเขยิบไปหน่อย หนูจะเอาตัวอ้วนไปนอนเตียงเด็ก” เมื่อสามีขยับเปิดทางให้ มะเฟืองจึงช้อนอุ้มเจ้าตัวอ้อนแนบอก แล้วอุ้มไปวางเตียงเด็กซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงใหญ่การุณย์มองตามบั้นท้ายเมียด้วยสายตาหวานฉ่ำหยาดเยิ้ม วันนี้เขาเร่งเคลียร์งาน รีบขึ้นมาหาเมียกับลูก หลังจากที่สามวันที่ผ่านมาลูกหลับก่อนเจอหน้าเขาตลอด“ป๊าพาเล่นซนจนเพลียใช่ไหมเนี่ย หลับไม่รู้เรื่องเลย เจ้าตัวอ้วน” มะเฟืองดึง
การุณย์ทอดถอนใจอย่างมีความสุข เสียวกระสันจนทะลุทุกสวรรค์ชั้นฟ้า หนุ่มใหญ่ยิ้มให้คนที่คลานคร่อมร่างของตนขึ้นมาจนใบหน้าเสมอกัน เขากอบใบหน้านวลไว้ด้วยสองมือ ใช้นิ้วโป้งข้างหนึ่งไล้เบาๆบนริมฝีปากอิ่มสีเรื่อ “เก่ง” คำชมของสามีทำให้มะเฟืองยิ้มหวาน ก้มลงจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูป “เฮียสอนมาดี” คำพูดของคนอยู่เป็นส่งผลให้เธอได้รับรางวัลเป็นจูบหวานๆอีกหนึ่งยก “ให้เฮียเลียบ้าง” เสียงบอกกระเส่าสั่น ลิ้นสากแลบเลียริมฝีปากของตนอย่างหื่นกระหาย มะเฟืองพลิกกายลงนอนหงาย รอกระทั่งสามีมานั่งอยู่หว่างขาเรียว หญิงสาวจึงเปิดอ้ากลีบสาว ด้วยการกางขาออกจนสุดแล้วชันเข่าขึ้น สองมือวางทาบเนินนาง แบะอ้าออกให้
“พูดอะไรกัน วาสนงวาสนาอะไร เป็นเมียเฮีย อยากไปไหนก็จะได้ไป ขอแค่บอก” “หนูอยากไปดาวอังคาร เฮียพาไปได้ไหม” มะเฟืองเงยหน้าขึ้นถามสามี หญิงสาวยิ้มล้อเลียนเจ้าเล่ห์ เสี่ยเจ๋งส่ายหน้ายิ้มน้อยๆ “ดาวอังคารไกลไป พาไปไม่ได้หรอก แต่ถ้าไปสวรรค์ชั้นเจ็ดล่ะก็ เฮียพาไปได้ทุกที่ทุกเวลา” “อุ๊ย! เฮีย!” มะเฟืองอุทานตกใจ เมื่อสามีย่อตัวลงอุ้มเธอแนบอก หญิงสาวรีบคล้องลำคอแกร่งไว้แน่น เธอกลัวตก “ป่ะ! ไปทัวร์สวรรค์ชั้นเจ็ดกันเถอะ” ร่างอวบอิ่มของคุณแม่ยังสาวถูกวางลงอย่างทะนุถนอมบนเตียงกว้าง มะเฟืองสบสายตากับสามี
การุณย์กอบใบหน้าเมียด้วยมือสองข้าง ค่อยๆจับให้เธอหันมามองหน้าเขา “ไม่อยากได้ลูกชายเหรอ” น้ำเสียงทุ้มถามด้วยความเป็นกังวล “ไม่เกี่ยวกับลูกสักหน่อย จะลูกสาวหรือลูกชายหนูก็รัก เพราะเขาเป็นลูกของหนู” เมื่อเมียยอมเปิดปากพูดด้วย การุณย์ก็ยิ้มได้ “แล้วทำไมต้องทำหน้าหงิกงอ ไม่สวยเลย” “ไม่สวยก็ไม่ต้องมารัก” “อ้าว! เป็นงั้นไป” คนถูกเมียงอนหัวเราะในลำคอ ดวงตาคู่งามตวัดมองไม่พอใจ&
“กว่าจะได้นอนกอดกันแบบนี้ก็เล่นเอาเกือบตายเนอะ” มะไฟบ่นไม่จริงจัง กรุณาหัวเราะคิก หญิงสาวจุ๊บคางสามีเบาๆ“แต่เราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” กรุณาเบียดกายเข้าหาความอบอุ่นจากร่างกำยำ มะไฟโอบกอดร่างสาวแน่นขึ้นอีกนิด“ใช่ เราได้อยู่ด้วยกันแล้ว และพี่จะไม่มีวันปล่อยมือจากตัวจิ๋วเด็ดขาด พี่สัญญา”กรุณาหลับตาลงด้วยความอุ่นใจในอ้อมกอดสามี แม้เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาจะดูวุ่นวายและโหดร้ายในบางช่วง แต่สุดท้ายแล้ว วันนี้เธอก็ได้ใช้ชีวิตคู่กับคนรัก และป๊าของเธอก็มีคนที่รักและรักท่านมาอยู่ข้างกาย เส้นทางความรักของเธอกับพี่ไฟนั้นยาวนานหลายปี กว่าจะลงเอยกันได้แบบสวยงาม แต่เส้นทางความรักของป๊ากับมะเฟืองนั้นเกิดขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ เป็นเส้นทางรักสายด่วน...ด่วนพิศวาส-จบบริบูรณ์-ด่วนพิเศษ 1&nbs
“ทำไมยังไม่นอน” เพราะสังเกตมาพักใหญ่แล้วว่า ช่วงหลังๆนี่มะเฟืองนอนเร็วมาก และหลับลึก แบบปลุกยังไงก็ไม่ตื่นด้วย ท่าทางเธอก็เหนื่อยๆ เขาเลยไม่อยากกวนเท่าไร ปล่อยให้เธอนอนสบายมาหลายคืนแล้ว “รอเฮียนั่นแหละ” ปากขยับพูด แต่ตาจะปิดอยู่รอมร่อ การุณย์หัวเราะในลำคอ เขาเดินไปนั่งลงใกล้เธอ โอบเอาร่างแน่งน้อยมากอด แล้วจุ๊บเหม่งเบาๆ “ง่วงก็นอน เดี๋ยวเฮียอาบน้ำก่อน จะมานอนกอดนะ” มะเฟืองพยักหน้ารับ หญิงสาวเอนกายลงนอนอย่างว่าง่าย เธอพร้อมหลับเต็มที่ การุณย์กลับออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าเมียรักหลับไปซะแล้ว เขารีบสวมกางเกงขายาวผ้าฝ้าย เปลือยท่อนบน ปิดไฟทุกดวง แล้วคลานขึ้นเตียงไปนอนกอดเมีย มะเฟืองรับรู้
การุณย์ให้มะไฟเรียนรู้งานทุกอย่างที่ควรรู้ เพื่อจะได้นำไปใช้งานจริงในวันที่เขาจะเปิดร้านใหม่ให้ที่ต่างอำเภอ ตามที่เคยตกลงกันไว้ ซึ่งชายหนุ่มก็ขยันขันแข็งทำงาน และเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วเป็นที่น่าพอใจ “ทำไมมะเฟืองไม่ท้องบ้างนะ” คนอยากมีลูกอีกคนหันไปถามภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่นสงสัย “เฮียทำไม่เป็นมั้ง” มะเฟืองว่ายิ้มๆ คนถูกสบประมาทแทบสำลักน้ำที่ยกขึ้นจิบ การุณย์หันมาสบตาแม่ตัวดีอย่างคาดโทษ มะเฟืองมองเมินสายตาของสามี เธอหันไปพูดกับพี่ชายต่อโดยไม่สนใจเขาอีก “พี่ไฟไปทำงานเถอะ หนูจะอยู่เป็นเพื่อนตัวจิ๋วให้เอง ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ” “ตัวจิ๋วอยู่กับมะเฟืองก็ได้ ตัวจิ๋วแพ้แค
“ตรงนี้ก็หอม” การุณย์เลื่อนใบหน้าลงไปจนถึงกลุ่มไหมเหนือเนินสาว เขาสูดดมเสียงดังฟอด มะเฟืองบิดตัวหนี ทุบตีบ่าบึกบึนไปหลายที ทว่าคนอยากมอบกายถวายตัวให้เมียไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย“อื้อ! เฮีย! ยังไม่ได้ล้าง” เพราะมันผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชนเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา น้ำสวาททั้งของเขาและเธอปนเปกันอยู่ตรงนั้น มะเฟืองจึงรีบเอ่ยห้ามอย่างตกใจ“ไม่ล้างก็หอม กระดองเต่าน้อย” การุณย์การันตีความหอมด้วยการสูดดมเสียงดังฟอดอีกครั้ง มะเฟืองอ่อนอกอ่อนใจที่จะห้ามปราม หญิงสาวประชดเขาด้วยการกางขาออกสุด การุณย์หัวเราะพอใจ ประชดแบบนี้เขาชอบ“หอมอีกสิ” อายซะที่ไหน ก็ในเมื่อเตือนไม่ฟัง เธอก็ทำประชดเสียเลยดวงตาคู่คมจับจ้องดอกไม้บานฉ่ำในระยะประชิด มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ สวย น่าหลงใหล และเขาก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น และตอนนี้ก็ไม่คิดจะโงหัวขึ้นด้วยการุณย์ฝังใบหน้าลงบนผืนเนื้อสาว มันเปียกโชก ชุ่มฉ่ำ แต่เนื้ออ่อนสาวก็หวานละมุนลิ้น กลิ่นสาบสาวก็ยวนใจ ปาดเ
“อ้วกออกมาก็ได้” มะเฟืองทำท่าจะล้วงคออ้วกจริงๆ การุณย์ดึงมือเธอไว้แทบไม่ทัน“หนูกินไปแล้ว” การุณย์ย้ำอีกครั้ง มะเฟืองมองหน้าคนขี้งกด้วยสายตาดุ“คิดไว้ก่อนแล้วใช่ไหม” มะเฟืองมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เขาเป็นพ่อค้าที่ไม่ยอมขาดทุนอะไรเลยจริงๆ“อย่ามาใส่ร้ายเฮีย” การุณย์พูดยิ้มๆ“กินไปกี่คำน้า” คนขี้งกทำท่าคิดคำนวณ ใบหน้าหล่อเหลากวนไม้กวนมือเหลือเกิน“ไม่รู้ ไม่ได้นับ” มะเฟืองดึงมือกลับมา ขยับตัวห่างจากเขา หญิงสาวสะบัดหน้าหนีงอนๆ การุณย์ขยับตาม โน้มใบหน้ากระซิบชิดใบหูขาว คำกระซิบบอกของเขา เล่นงานหัวใจสาวให้เต้นโครมคราม ใบหน้าร้อนผะผ่าว และยิ้มหวานเอียงอายน่ารัก การุณย์กระซิบบอกเสียงทุ้มสะกดใจสาวว่า“เฮียคิดราคาเหมาแล้วกัน ราคาเท่าหัวใจของมะเฟือง จ่ายมาซะดีๆ”บทจะหวานก็หวานปานน้ำตาลจะหยด มะเฟืองผู้ไม่ประสาตามไม่ทันคารมหนุ่มใหญ่ หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งเขินอาย ใบ