เข้าใจกันและกัน

คอนโดสิบทิศ

หลังจากเมื่อคืนธาวินอุ้มเธอกลับมาให้ผมที่คอนโด ตอนแรกผมก็แปลกใจครับ ทำไมไปเอามาในสภาพนี้ แต่กลิ่นเหล้าอบอวลมาก ต้องกินขนาดไหนเธอถึงหลับสนิทไม่รู้เรื่อง

รุ่งสางอีกวัน สิบทิศที่ขยับลุกขึ้นจากเตียงก่อนเพราะถ้าเธอเห็นผมตอนนี้ ผมก็ไม่รู้ว่า จะดีหรือไม่ดีตื่นลุกขึ้นออกไปก่อนดีกว่า เขารอจนสายเธอก็ยังไม่ยอมตื่น จนเขาแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะออกไปทำงาน เขาโทรสั่งอาหารให้คนนำขึ้นมาส่งแล้ววางไว้บนโต๊ะให้เธอ ก่อนที่จะออกมาทำงาน

กอหญ้าที่เมาหนักครั้งแรกเธอนอนจนถึงเที่ยงวัน ม่านสีดำที่ปิดบังแสงแดดคุ้นตา เพดานห้องสีขาว เธอสะลึมสะลือ ลืมตาช้าๆ

"ทำไมมาห้องพี่สิบได้วะ"

กอหญ้าที่นั่งคิดว่าเมื่อคืนเธอไปกับธาวิน แต่ทำไมมาคอนโดพี่สิบทิศได้ เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ชุดเธอใส่เมื่อวานก็โดนเปลี่ยน กอหญ้าจับเนื้อตัวของตัวเอง

"ไม่ได้ฝันนี่หว่า"

เธอเดินออกมาจากห้องนอน เดินสำรวจมองหาเจ้าของห้อง แต่ก็ไม่เห็นเจ้าของห้อง

"ไม่อยู่ก็ดี" เธอเดินมาทางโต๊ะกินข้าว มีของวางไว้อยู่ มีโน๊ต เล็กๆ แปะบนกล่องข้าว

(กินข้าวก่อนนะครับ ถ้าจะไปไหน) เสียงท้องที่ร้องดังออกมาว่าหิวแล้ว แต่ด้วยความไม่อยากกินของเขาไง แต่เสียงท้องร้อง หิวก็หิว

"แอบกินนิดนึงเขาคงไม่รู้หรอกมั้ง" กอหญ้าทนความหิวไม่ไหว เธอนำข้าวไปอุ่นในไมโครเวฟ ก่อนที่จะวางลงบนโต๊ะ แทรกตัวเข้าไปนั่งเก้าอี้ทานข้าวจนหมด เธอเก็บล้างทำความสะอาดให้ก่อนจะออกมาจากคอนโดของเขากลับบ้านตัวเอง

เธอเดินเข้ามาในบ้านก่อนที่จะนั่งลงหน้าทีวีเปิดรายการทีวี พี่วินกำลังดำเนินรายการใบหน้ายิ้มแย้ม จนเธอเองไม่ทันมอง ว่ามีคนเดินเข้ามา เขาเดินมานั่งโต๊ะตรงหน้าโซฟา ที่บังหน้าจอทีวีของเธอ ใบหน้าคนนึงเรียบเฉยส่วนอีกคนเก็บอารมณ์ดวงตาแดงกล่ำของเขา ที่มองมายังเธอ

"คุณมาทำไมคะ เราเลิกกันแล้ว คุณก็ไม่ควรมาอีก หรือคุณจะกลืนน้ำลายตัวเอง"

เขานั่งกุมมือตัวเองตรงหน้าเธอ เขาเองก็ถอนหายใจ

"พี่ผิดเองคนเดียว พี่ใจร้อนไม่ยอมฟังพี่ขอโทษ " เขาเอามือมากอบกุมมือบางของเธอที่นั่งตรงหน้าเขาเอาไว้แน่น ไม่อยากให้เธอต้องเดินหนี หยดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาแค่ได้ยินคำขอโทษ เขาเองอีกที่เช็ดใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาให้เธอ

"ญ่าเองก็ผิด รู้ว่าตัวเองปลื้มพี่วินเค้ามาก ญ่าเองเป็นแฟนกับพี่สิบ แต่ญ่าไม่เว้นระยะห่าง ทำให้พี่สิบคิดมาก" เสียงสะอื้นปนน้ำตา ได้แต่นั่ง

ก้มหน้า

"พี่ไม่เคยคิดที่จะไม่เชื่อใจญ่าเลย ไม่เคยคิด แต่พี่หวง หึงญ่า ที่เห็นญ่าอยู่กับไอ้วิน พี่แค่โกรธ พี่ไม่เคยคิดที่จะบอกเลิกญ่า เพราะพี่รักญ่า รักญ่ามากจริงๆ"

"ทีหลังญ่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก จะไม่ให้ความสำคัญกับใครอีก นอกจากพี่สิบทิศคนเดียวเท่านั้น"

"ฉันเอ่อ...." กอหญ้าเองที่ลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาโอบกอดพี่สิบทิศเอาไว้แน่น

"พอแล้ว เราจะไม่ทะเลาะกัน เราจะไม่บอกเลิกกันอีกนะ "

"แล้วยังจะทิ้งพี่ไปอังกฤษอีกไหม"

"ิอยากให้ญ่าไปเพราะรอย

ลิปสติกอันนั้นหรอ"

กอหญ้าที่คิดเรื่องนี้อีก ถึงกลับปล่อยมือที่กอดเขาไว้ออก สิบทิศเองที่ดึงมือของเธอเอาไว้ ให้นั่งบนตักของเขา กอดกอหญ้าเอาไว้แน่น ใบหน้าซุกลงตรงบ่าของน้อง

"รอยนั้นพี่พร้อมอธิบายได้นะญ่า ไม่ใช่แบบที่ญ่าคิด วันนั้นเบนซ์เดินชนถังขยะ กำลังจะล้ม พี่เข้าไปช่วย รอยลิปสติกมาตอนไหนพี่ก็ไม่รู้" เขาพูดออกมาแสดงความจริงใจ

"พี่รักญ่าแค่คนเดียว"

"ญ่าก็รักแค่พี่สิบทิศคนเดียว เท่านั้น"

อ้อมกอดที่ปลอดภัยของเธอคือเขา สองคนปรับความเข้าใจกันและกัน

สิบทิศปรับความเข้าใจกับน้องแล้ว อีกสองวันถัดมา เขาไปบอกคุณธารินทร์ อยากให้มาสู่ขอกอหญ้ากับคุณน้าให้ถูกต้อง

--------------

สุดสัปดาห์ สิบทิศ คุณธารินทร์ ตะวัน ที่เดินทางมาบ้านกอหญ้าพร้อมกัน คุณธารินทร์จะมาเป็นเถ้าแก่ให้ลูกชาย กอหญ้าเองที่เห็นคุณพ่อสิบทิศมาเธอออกมาต้อนรับ

"สวัสดีค่ะคุณลุง"

"จ๊ะ หนู แม่เราอยู่ไหม"

คุณธารินทร์เอ่ยถามหาแม่ของเธอ กอหญ้าเองก็สงสัยว่าท่านมาถึงที่นี่ ยังจะถามหาแม่อีก

"อยู่ในบ้านค่ะ วันนี้แม่ไม่ได้ขายของ" กอหญ้าผายมือเล็กน้อยเชิญคุณพ่อสิบทิศ เข้าบ้าน ส่วนพี่สิบทิศหันมายิ้มให้ก็เดินตามคุณพ่อเขาเข้าไป ตะวันเดินมาใกล้ๆ เพื่อน

"พรหมลิขิตของแก ทำงานอีกครั้ง ดีใจด้วยนะแก"

"อะไรของแกวะ" ตะวันเห็นเพื่อนคิ้วขมวด เลยเดินจูงมือพาเข้าบ้านมา

"เดี๋ยวหนูตามแม่ให้ค่ะ" เธอเดินขึ้นบ้านมาตามแม่เตือน พอคุณแม่รู้ว่ามีแขก ท่านก็รีบลงมา เสียงทุ้มดังขึ้นคนตรงหน้าเดินมา

"เอ่อ น้องเตือนใช่ไหม" คุณธารินทร์จำได้ รุ่นน้องสมัยเรียน

"ค่ะ สวัสดีค่ะพี่รินทร์" เธอยกมือไหว้ " พี่รู้จักบ้านเตือนได้ยังไงค่ะ"

"นี่ไง ไอ้เจ้านี่ให้พามาขอลูกสาวบ้านนี้ "

"พ่อหนุ่ม"

"สวัสดีครับคุณน้า คราวที่แล้วผมขอน้องจากคุณน้าแล้ว วันนี้ผมเลยให้คุณพ่อมาเป็นเถ้าแก่ให้ครับ"

"ห๊ะ สู่ขอ ญ่า..." กอหญ้าเสียงดังออกมา

"มานั่งลงกับพี่ก่อนญ่า"

สิบทิศที่ขยับลงมานั่งข้างหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองคน เขาฉุดรั้งมือของเธอลงมานั่งพับเพียบข้างๆ เขา ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองคน

สิบทิศที่เตรียมบายศรีมาด้วย มาขอขมาคุณน้า เขายื่นส่งให้คุณน้าพร้อมยกมือกราบลงบนตักคุณน้า

"ผมกราบขอโทษคุณน้าครับ ต่อไปนี้ผมอยากจะขอดูแลน้อง กับคุณน้า ด้วยชีวิตของผมที่เหลือทั้งชีวิต ผมอยากจะขอหมั้นน้องเอาไว้ก่อน ผมพร้อมจะจัดงานแต่งทันทีครับ"

"ลูกชายพี่มันใจร้อนนะ น้องเตือน แล้วน้องเตือนหละจะว่ายังไง พี่จะมาสู่ขอลูกสาวของน้อง ให้ลูกชายพี่"

"อันนี้ก็แล้วแต่ลูกค่ะ เตือนดูแลเค้าได้แค่ตัว การใช้ชีวิตเขาต้องตัดสินใจเอง"

"หนูญ่า ว่ายังไงลูก"

กอหญ้ามองหน้าแม่ของเธอ หันมามองหน้าพ่อพี่สิบทิศ หันมามองหน้าตะวัน แล้วก็พี่สิบทิศ ซึ่งทุกคนล้วนมีใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ

"เอ่อ ญ่า ..."

"พี่ก็แล้วแต่ญ่าครับ ถ้าช้าพี่อาจจะฉุดไปไว้ที่คอนโดเลยครับ"

"ไอ้สิบ ไปพูดแบบนั้นกับน้องได้ยังไง" คุณธารินทร์ห้ามปรามลูกชาย หันมารอคำตอบจากกอหญ้า

" แต่งเลยไอ้ญ่า พี่สิบทิศคือพรหมลิขิตของแกนะ" ตะวันหลุดปากออกมา

"พรหมลิขิตอะไรกันจ๊ะ" คุณแม่กอหญ้าเอ่ยขึ้น

"ก็ตอนนั้นไอ้ญ่ามันอกหักนะคะ เราเลยเล่นสนุกกันตอนเข้าลิฟท์ที่สถานีค่ะ ว่าถ้าประตูลิฟท์เปิดตรงหน้าแล้วเจอใคร คนนั้นคือพรหมลิขิตของมัน แต่วันนั้นเผอิญพี่สิบทิศมายืนหน้าลิฟท์พอดี ก็เลย"

" วันนั้นแกบอกให้พี่มารอหน้าลิฟท์เองตะวัน" สิบทิศเอ่ยออกมา

"ตะวัน" กอหญ้ากำลังจะลุกขึ้นยืนเดินมาหาเพื่อน แต่พี่สิบทิศกับรั้งเธอให้นั่งลง

"ฝีมือแกหรอ"

"เอออะดิ คนนึงก็โสดมานาน คนนึงก็อกหักรักข้างเดียว ก็เลย" ตะวันเอ่ยออกมาพร้อมเอานิ้วชี้สองข้างแตะกัน

สิบทิศหันมาตบฝ่ามือกับน้องสาวแทคทีม เห็นด้วยกับน้องสาวของเขาเอง จนกอหญ้าใบหน้าหุบยิ้มลงทันที ที่เธอโดนเพื่อนหลอกมาตลอด

"เราได้กันแล้ว ญ่าจะไม่แต่งกับพี่หรอ พี่สูญเสียครั้งแรกให้กับญ่า ญ่าจะไม่แต่งกับพี่หรอ"

สิบทิศพูดออกมา คุณธารินทร์เลยเอาฝ่ามือตบหัวลูกชายไปทีนึง ในความบ้าของสิบทิศ

"พี่ขอโทษแทนลูกชายด้วยนะเตือน โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆ"

"ขอบคุณนะคะ คุณลุงเอ็นดูหนู หนูยังเรียนไม่จบ หนูอยากเรียนจบรับปริญญาก่อน ถ้าพี่สิบทิศจะรอญ่าได้"

ประโยคหลังเธอหันมาทางเขาอีกครั้ง

"พี่รอญ่าได้ ปิดเทอมนี้เราก็หมั้นและจดทะเบียนสมรสกันก่อนก็ได้ครับ พี่ไม่อยากให้ใครมองว่าพี่ควงญ่าไปไหนมาไหน "

"แต่ขอแค่รู้กันภายในบ้านนะคะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้"กอหญ้าที่เอ่ยขอ

"ได้ครับ" กอหญ้าหันมายิ้มให้ทุกคน ส่วนสิบทิศเองดึงน้องเข้ามากอดแนบแน่น ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสอง....

"อ้าวๆ ดีกันแล้วหรอครับ ผมมาไม่ทันหรอเนี่ย" เสียงของพี่ธาวิน เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เดินมาคู่กับสาวฝรั่งผมสีทองยาวจรดแผ่นหลัง หน้าตาน่ารักๆ ที่เดินควงกันมาด้วย

"โห พี่วิน พาลูกใครมาเนี่ย" ตะวันเอ่ยทัก

"แฟนพี่ครับน้องตะวัน เธอชื่อ คามิเลีย"

หญิงสาวใบหน้าฝรั่งเอ่ยทักทาย ใบหน้ายิ้มแย้ม ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็ชอบเธอเช่นกัน

"พรุ่งนี้พี่จะบินไปอังกฤษแล้ว พี่เลยแวะมาแสดงความยินดีกับญ่า แล้วก็แก ด้วย"

"ขอบใจนะ ทุกเรื่องที่แกทำให้ฉัน "

สิบทิศกับธาวินเดินเข้าสวมกอดกัน ด้วยมิตรภาพที่ดีของสายเลือดเดียวกัน

"ต่อไป แกจะมีชีวิตของแก อย่าให้ใครมากำหนดชีวิตแกอีกนะธาวิน" เสียงคุณธารินทร์ที่รักและเอ็นดูหลานชายเสมอ ธาวินเดินจูงมีคามิเลียมานั่งที่พื้นข้างคุณลุงที่มีบุญคุณกับเขามากมาย เขายกมือขึ้นไหว้ที่ตักของผู้เป็นลุง คุณธานินทร์ก็ลูบเส้นผมของหลานชายด้วยความรักเช่นกัน

--------