บทที่ 53

หยางจิ่งและโจวอวี้หานได้รับบาดเจ็บไม่น้อย โจวหว่านหรูและหยางจินจินต่างช่วยกันทำแผลให้พวกเขา เหล่าทหารที่บาดเจ็บล้มตายไปก็มาก สงครามไม่เคยส่งผลดีต่อผู้ใดเลยจริง ๆ

โจวอวี้หานมองดูหยางจินจินที่กำลังทำแผลให้เขาคราหนึ่ง นางดูจะไม่ถนัดเท่าใดนัก

"องค์หญิง"

"หืม"

"ทรงรัดแน่นไป กระหม่อมจะตายเพราะพระองค์รัดแผลแน่นนี่แหละพ่ะย่ะค่ะ"

หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถลึงตาใส่โจวอวี้หานคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ปากมาก ข้าตั้งใจทำแผลให้ท่านเลยนะ"

หยางจินจินชะงักไปคราหนึ่งเมื่อได้รู้ว่าตนเองเอ่ยสิ่งใดออกไป โจวอวี้หานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“ทรงตั้งใจจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ"

หยางจินจินแกล้งเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ก่อนจะเอ่ย

"ถามมาก"

หลังจากที่กลับมาจากการล่องเรือในครั้งนั้น นางก็ได้พบกับโจวอวี้หานบ่อยครั้ง เขาชอบนำของสวยงามและของกินมาให้นาง แรกเริ่มนางไม่ชอบหน้าเขาเลยเพราะเขาชอบมองนางด้วยสายตาที่หวานซึ้ง แต่เมื่อได้พบเจอกันทุกวันนางก็รู้สึกได้ว่าเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง จากนั้นนางก็จะคอยนับวันรอว่าโจวอวี้หานจะนำสิ่งใดมาให้นางอีกในแต่ละครั้งที่พบเจอกัน

แต่ในใจของนางยังไม่อาจตัดขาดจากเจียงหมิงเ