บทที่ 40

อาหารเย็นในวันนี้ค่อนข้างครึกครื้นไม่น้อย เนื่องจากมีหยางจิ่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย โจวหว่านหรูเองก็ไม่ได้สนใจเขามากนัก นางชอบกินสิ่งใดนางก็กินสิ่งนั้น ไม่ได้แสดงท่าทีเขินอายหรือวางตนให้เขาสนใจเลยแม้แต่น้อย

เมื่อกินมื้อค่ำกันเรียบร้อยแล้ว หยางจิ่งก็ขอตัวกลับไปยังที่พักของตนซึ่งทางการจัดเตรียมเอาไว้ให้ โจวหว่านหรูเพิ่งได้รู้ว่าที่เขาเดินทางมาด้านนอกเมืองหลวงนั้น เป็นเพราะรับสั่งของฝ่าบาทที่ต้องการให้เขามาดูความเป็นอยู่ขอราษฎรชนบท อีกเรื่องหนึ่งก็คือฝ่าบาทต้องการให้เขาสืบหาร่องรอยของเจียงหมิงเจ๋อ

โจวหว่านหรูถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เจียงหมิงเจ๋อนั้นยามนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีผู้ใดพบว่าเขาไปอยู่ที่ใด

ยิ่งคิดนางก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกประหลาดไม่น้อยเลย

ด้านหยางจิ่งนั้นเมื่อเขากลับมาถึงที่พักของตน ก็สั่งให้หวังซุนไปสังเกตการณ์ดูรอบ ๆ บริเวณ อีกทั้งให้ไปตรวจสอบยังหมู่บ้านใกล้เคียงว่ามีผู้ใดน่าสงสัยผ่านทางมาบ้างหรือไม่ หวังซุนพยักหน้ารับคำ ก่อนจะรีบไปจัดการตามที่เจ้านายของตนสั่งการทันที

ด้านเจียงหมิงเจ๋อนั้นก็ได้ทราบข่าวจากหยวนเหนียงว่าหยางจิ่งสั่งให้คนออกค้นหาต้นตอของเขาอย่างเงียบ ๆ จึงส่งเสียง