EP.03 คู่กัด

ผู้ชายเอเชียผิวแทนตัวสูงรูปร่างดีไม่ต่างจากนายแบบต่างประเทศที่หล่อนเคยออกเดตด้วย เขาสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็คสีดำทั้งชุด ใบหน้ามีแว่นดำบดบังดวงตา ขนาดเห็นไกลหล่อนยังรู้ว่าหล่อจัด เพราะออร่าความหล่อของเขาพวยพุ่งจนคนที่อยู่ด้านข้างตะลึงมอง

เนตรชนกยิ้มน้อยๆ แค่หล่อนย่างเท้าก้าวเข้าสู่เมืองไทย ชีวิตดูก็ดูจะตื่นเต้นซะแล้ว

ร่างงามระหงก้าวเดินเข้าหาคนหล่อและหล่อนก็เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็เดินตรงมาที่หล่อนเช่นกัน รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นที่มุมปากเก๋ คงไม่ใช่แค่หล่อนแล้วล่ะที่ปิ๊งเขา แล้วหล่อนก็แน่ใจว่าพ่อคงจะอกแตกตายแน่ ถ้ารู้ว่าหล่อนหิ้วผู้ชายมาจากสนามบิน

แค่เจ้าของร่างสูงมาหยุดตรงหน้า เนตรชนกก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดไป

“ขอเบอร์ได้ไหมคะหรือแอพอะไรที่คุณใช้”

หล่อนเปิดฉากทักทายก่อน ในเมื่อเขาน่าสนใจหล่อนก็พร้อมจะกล้า และไม่คิดว่าจะเสียมารยาทด้วยที่ผู้หญิงจะเป็นฝ่ายขอเบอร์โทรศัพท์หรือขอแอพฯ ติดต่อผู้ชายก่อน เพราะโลกเสรีใครๆ ก็ต่างทวงถามและเรียกร้องความเท่าเทียม นี่แหละความเท่าเทียมของหล่อน ในเมื่อผู้ชายอยากได้เบอร์หน้าอกหล่อน หล่อนก็อยากได้เบอร์โทรศัพท์พวกเขาได้

“ว่าไงคะ ขอเบอร์ได้ไหม” แต่เขาที่นิ่งไปทำให้หล่อนต้องถามย้ำ แต่ครั้งนี้เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเป๊ะเพราะเขาอาจไม่ใช่คนไทยก็ได้ “คุณจะกดให้... หรือว่าจะให้ฉันกดเอง”

เสียงหวานสื่อความหมายแบบหมาหยอกไก่ และก็เห็นว่าคิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันแต่หล่อนอยากเห็นดวงตาของเขา เพราะนั่นคือสิ่งที่ปกปิดไม่มิด หล่อนเชื่อว่าคนจะดีคนจะร้ายมองตาก็รู้

“ถอดแว่นได้ไหมคะ”

คำพูดออดอ้อน รอยยิ้มยั่วเย้า ดวงตาแพรวพราว กิริยาอาการของผู้หญิงตรงหน้าทำให้นิรยะไม่อยากจะเชื่อว่าหล่อนคือเป้าหมายที่เขาต้องมารับในวันนี้ แต่ก็คงไม่ผิดตัวแน่ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดดูรูปเปรียบเทียบ

หญิงสาวใบหน้าอ่อนหวานกับเจ้าของร่างอรชรแต่งตัวเน้นเนื้อนมไข่ที่ยิ้มอยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีตรงไหนที่ว่าไม่ใช่ โดยเฉพาะหน้าอกขนาดใหญ่ที่แทบจะล้นทะลักเสื้อเกาะอกตัวจิ๋วออกมานั้นไม่ผิดตัวแน่

“มาค่ะ ฉันกดเอง แต่รอบหน้าให้คุณกดนะ และ...”

หล่อนคว้าโทรศัพท์ในมือเขาไป ปากยังพูดคำสองแง่สองง่ามก่อนจะชะงัก ดวงตาเฉี่ยวสวยตวัดมองเขา อ้าปากเหมือนจะพูดแต่ก็อ้ำอึ้ง

“นี่... ทำไม... ทำไมคุณมีรูปฉันในโทรศัพท์ อย่าบอกนะว่า... คุณ... คุณเป็นคนที่จะมารับฉัน”

นิรยะแค่นยิ้มกับสีหน้า ท่าทาง น้ำเสียงสั่นพูดประโยคแรกเป็นภาษาอังกฤษและประโยคตามมาเป็นภาษาไทยของผู้หญิงสวยสะเด็ดเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากมือของหล่อนเบาๆ

“คุณพ่อคุณให้ผมมารับ กระเป๋าล่ะครับ” ภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำส่งตรงออกไป ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเชิงทักทาย

“กระเป๋าไม่มี มีมาแค่ใบเดียวนี่แหละ”

เสียงหวานแต่ห้วนจัดช่างแตกต่างจากยามที่ออดอ้อนขอเบอร์โทรศัพท์เขาเมื่อครู่ลิบลับ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่นิรยะควรใส่ใจ เวลานี้เขาต้องพาหล่อนกลับคฤหาสน์นฤปนาถให้เร็วที่สุด

“งั้นตามผมมา รถผมจอดอยู่ทางโน้น” พูดพร้อมก้าวเดินทว่าเสียงหวานที่ดังตามก็ทำให้ช่วงขายาวหยุดเคลื่อนไหว

“นี่นาย! ฉันบอกนายแล้วเหรอว่าฉันจะตามนายไป”

นิรยะหันกลับมามองลูกสาวเจ้านาย ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉยไม่ได้แสดงอาการอะไร แม้จะเห็นได้ชัดว่าคุณหนูเนตรชนกใกล้จะแผลงฤทธิ์กับเขาแล้วเพราะจาก ‘คุณ’ เปลี่ยนเป็น ‘นาย’ ทันทีที่สถานะเปลี่ยนไป

“นายกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันกลับเอง”

“คุณกลับไม่ถูกหรอก เมืองไทยตอนนี้ไม่ได้เหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อน”

“นี่นาย... ฉันไม่ได้ห้าขวบ แค่มีไอ้นี่ ที่ไหนๆ ก็ไปได้ทั้งนั้น”

หล่อนชูโทรศัพท์ในมือเป็นเชิงจะบอกว่าอยากรู้อะไรก็หาเอาในนั้น

“แต่คุณพ่อคุณ ให้ผมพาคุณส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยก่อนหกโมงเย็น”

“อ๋อเหรอ... แต่ฉันยังไม่อยากกลับ ขอเดินดูอะไรหน่อยละกัน”

“ไม่ได้ คุณต้องกลับกับผมเดี๋ยวนี้”

“ใครเป็นนายจ้างไม่ทราบ”

“พ่อคุณ”

น้ำเสียงเรียบตอบกลับมาทำให้เนตรชนกร้อนปนสั่น ที่หล่อนถามคือให้เขารู้สถานะว่าเขาเป็นลูกจ้างและหล่อนมีฐานะเป็นนายจ้าง เขาไม่ควรขัดใจหล่อน แต่เขาดันตอบว่านายจ้างคือพ่อหล่อน แต่แล้วไงล่ะ ใครแคร์!

“ฉันจะซื้อเสื้อผ้า ถ้านายอยากเดินตามก็ตามมา แต่ถ้าไม่อยากตามก็แล้วแต่”

เนตรชนกพูดก่อนจะก้าวตรงไปยังทิศทางของร้านค้าปลอดภาษีเพราะหล่อนไม่ได้หิ้วอะไรติดไม้ติดมือกลับมาเลย

          แสงแดดเหนือยอดตึกเริ่มเป็นสีส้มจัดส่งผลให้ดวงตาไหวระริกที่มองทุกสิ่งรอบตัวเริ่มมีน้ำรื้น แต่แล้วแพขนตางอนงามก็กะพริบถี่ขับไล่ทุกความอ่อนแอออกไปให้สิ้น

เดิมทีหล่อนอยากจะแสดงอาการว่าตื่นเต้นที่ได้มาเห็น แต่ก็คงจะเกินไป เพราะหล่อนไม่ตื่นเต้นเลย หล่อนรอคอยต่างหาก รอคอยว่าวันนี้จะมาถึง วันที่หล่อนสามารถกลับมาเหยียบแผ่นดินไทยได้โดยที่พ่อไม่มีข้ออ้าง เพราะถึงอ้างหล่อนก็มีสิทธิ์จะไม่ฟังไม่ทำตาม

          หมดเวลาแล้วสำหรับการทำตามคำสั่งโดยไร้จุดหมาย