EP.02 ดวงใจของพ่อ

“ใกล้เวลาที่เนเน่จะมาแล้ว นายไปได้”

“แต่ท่านครับ ผมว่าท่านกลับพร้อมผมดีกว่านะครับ เชื่อผม”

เพราะยืนอยู่ด้านหลังรถบิ๊กอัพหาเสียงทำให้นิรยะกวาดสายตามองบ้านเรือนและผู้คนที่ออกมาต้อนรับได้โดยทั่ว แม้จะเป็นชุมชนเดิมๆ ที่เคยมาหาเสียงแล้วหลายครั้ง แต่ใกล้วันเวลาเลือกตั้งเข้ามาทุกที เขาก็ไม่อาจวางใจ

“กลับพร้อมผมเถอะนะครับ”

“เอาน่าที่โล่งขนาดนี้ ใครจะทำอะไรได้ นายไปเถอะ เดี๋ยวเนเน่มาถึงแล้วไม่เจอใคร จะยุ่งกันใหญ่”

“ท่านแน่ใจนะครับว่าอยู่ได้”

“ไปเถอะ เชื่อฉันสิ มันไม่มีอะไรวันนี้หรอก ถ้ามันจะมีมันก็มีใกล้ๆ เลือกตั้งนั่นแหละ ใครมันกล้ามาทำอะไรในชุมชนแบบนี้ เพราะถ้ามีใครถูกลูกหลงตายไปก็ไม่มีใครได้เลือกตั้งทั้งนั้นแหละ ไปเถอะ ไปทำหน้าที่ของนาย เวลานี้ไม่มีใครที่ฉันจะไว้วางใจได้เท่านายอีกแล้ว”

น้ำเสียงหนักใจเทไปยังใครบางคนที่กำลังเดินทางมาถึงเมืองไทยในวันนี้ คนที่มีความสำคัญมากที่สุดที่ถูกส่งตัวไปอยู่แสนไกลนับตั้งแต่เหตุการณ์ร้ายๆ เมื่อ 20 ปีก่อนเกิดขึ้น

ตลอดเวลาคนทางนั้นร่ำร้องแต่จะกลับมาเมืองไทย แต่เป็นเขาที่ไม่ยอม ทว่าเวลานี้เขาคงห้ามไม่ได้ การรับรู้และดูแลให้ปลอดภัย คงดีกว่าให้รั้นและเกิดอันตราย เพราะเขามั่นใจว่าโอบปีกที่โบยบินจนแข็งแรงสุดนี้จะปกป้องดวงใจไว้ได้

“ดูแลเนเน่ให้ดีด้วย”

“ครับท่าน”

นิรยะพยักหน้ารับคำหันไปกำชับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังให้ดูแลนายให้ดีเช่นกัน ดวงตาคมเข้มกวาดมองรอบด้านอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดสังเกต ก่อนจะลงจากรถและจึงเดินตรงไปยังรถยนต์อีกคันที่จอดอยู่ด้านหลัง ซึ่งคนขับก็เปิดประตูลงจากรถทันทีที่เขาไปถึง

“ครับคุณนิ”

“ขึ้นไปประกบท่านบนรถ ถ้ามีอะไรผิดสังเกตพาท่านกลับบ้านทันที”

“ครับคุณนิ”

คนขับรถซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทมีใบหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างจากนิรยะรับคำก่อนจะก้าวไปทำตามคำสั่งทันที ส่วนนิรยะนั้นเข้าประจำตำแหน่งคนขับ โดยมีลูกน้องอีกหลายคนคอยโบกรถเปิดทางให้ ทว่าก่อนที่นิรยะจะขับรถออกไป เขาก็ยังไม่วายจะหันประเมินมองสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง

ดวงตาคมเข้มมองผ่านฝูงชนตรงไปยังตำแหน่งที่ชายเสื้อขาวยืนหันหลังอยู่บนรถ นารถเป็นจุดเด่นเดียวที่เห็นชัดเจนสุด เพราะลูกน้องของเขาทุกคนล้วนใส่เสื้อผ้าสีดำ ซึ่งหากมีใครคิดร้ายก็คงทำได้ง่าย แต่ก็จริงอย่างที่นารถบอกว่าคงไม่ใช่วันนี้ เพราะคงไม่มีใครกล้าลอบทำร้ายนารถในช่วงเวลานี้

แต่หากจะทำ ‘จุดอ่อน’ ของนารถกลับเป็นคนที่จะเดินทางกลับจากต่างประเทศในวันนี้มากกว่า เพราะนั่นคือฆ่านารถให้ตายทั้งเป็น

          ‘ลูกสาวย่อมเป็นดวงใจของพ่อ’

ดวงตาคมเข้มมีแววกร้าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองตรงไปยังท้องถนนเบื้องหน้า จุดหมายปลายทางของเขาอยู่ที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ และนาฬิกาที่หน้าปัดรถยนต์ก็บอกว่าเขามีเวลาไม่มาก

ดวงตาสวยคมเฉี่ยวด้วยถูกแต่งแต้มจากเครื่องสำอางประณีตตวัดมองทั่วบริเวณอยู่ภายใต้แว่นกันแดดแบรนด์ดัง เพื่อเก็บรายละเอียดสิ่งที่เห็นให้มากที่สุด เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปีที่หล่อนได้กลับเมืองไทย

ประเทศไทยเปลี่ยนไปมากกว่าวันที่หล่อนจากไป แม้ว่าตอนนั้นหล่อนยังเป็นเด็กอายุ 5 ปี แต่หล่อนก็จำได้ว่าไม่ใช่แบบนี้ ทั้งผู้คนที่มากขึ้น ทั้งความทันสมัยก็ไม่ต่างจากสถานที่ที่จากมา สิ่งที่ต่างก็อาจจะแค่ภาษาและรูปร่างหน้าตาของคนส่วนใหญ่เท่านั้น

เรือนร่างงามระหงในชุดบอดี้สูทเกาะอกสีดำกับกางเกงขายาวเข้ารูปก้าวตรงไปยังเส้นทางที่กำหนดไว้ ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงเบอกันดียิ้มน้อยๆ คล้ายจะเหยียดหยัน ทว่าหล่อนหยันใครล่ะ ตัวเองหรือว่าใคร... แต่ที่แน่ๆ หล่อนไม่มีวันเดินตามเส้นทางที่ใครคนนั้นขีดไว้แน่ เพราะถ้าไม่ออกนอกลู่ คงไม่ใช่หล่อน

 ‘เนตรชนก นฤปนาถ’ถอดแว่นก่อนจะสอดขาเหน็บไว้ที่ขอบเกาะอกเซาะขาแว่นไปตามร่องที่บดเบียดแนบชิดอิ่มจนล้นทะลักราวกับอยากจะอวดสรรพคุณแม่รักมากให้ผู้คนที่ผ่านมาได้เห็น

ดวงตาสวยปรายตามองผู้ชายหนุ่มแก่หลากเชื้อชาติที่มองมา ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ยิ้มน้อยๆ แต่ยังไม่พอหรอก ฝ่ามือบอบบางสอดเข้าใต้เรือนผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อน สะบัดเบาๆ เพื่อให้เส้นผมพองและทิ้งตัวลงอย่างมีน้ำหนักเข้าทรงมากยิ่งขึ้น แน่นอนว่าท่าทางแบบนั้นย่อมทำให้ความอวบอิ่มสะท้านน้อยๆ เรียกสายตาผู้ชมให้มากขึ้นอีก ซึ่งหล่อนชอบนัก

ที่ใดๆ ก็ตามที่หล่อนก้าวผ่าน ที่นั่น... หล่อนคือจุดเด่นเดียว

เนตรชนกหันหาคนที่จะมารับแต่ยังไม่เห็นใครสักคนที่ควรจะเป็นคนของพ่อ ทว่าเจ้าของร่างสูงที่เห็นเดินมาแต่ไกลนั้นกลับทำให้สายตาของหล่อนต้องสะดุดมอง