ตอนที่9.

ตอนที่9.

“ครับผม พี่กล้าเอง” กล้า ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมเข้มแบบฉบับหนุ่มไทยแท้รูปร่างสูงใหญ่ผมยาวระบ่ากว้างกรามแกร่งเต็มไปด้วยหนวดเคราแม้จะไม่ได้ยาวเฟื้อยดูดิบเถื่อน เพราะกร้านงานในไร่แต่มีเสน่ห์สไตล์หนุ่มลูกทุ่งและเขาก็เป็นเพื่อนรักของนาวีด้วยแน่นอนว่าเสน่ห์ของหนุ่มทั้งสองก็กินกันไม่ลง ชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย

“สวัสดีค่ะพี่กล้า ไม่คิดว่าจะได้เจอหนุ่มชาวไร่ที่นี่เลยนะคะ” 

“แหม่.. น้องบูมก็พูดเกินไปครับหนุ่มชาวไร่ชาวนาอย่างพี่กล้าก็มาหาดูอะไรสวยๆ งามๆ ในเมืองบ้างล่ะครับ”

“ผึ้งว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ แถวนี้อากาศเริ่มไม่ดีแล้ว”

น้ำผึ้งซึ่งยังเคืองคนที่ว่าเธออ้วนม่อต้อไม่หายเอ่ยชวนใบหน้าบึ้งตึง ไม่หันมามองคนตัวโตที่คอยแต่จะหาเรื่องตนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

“พี่กล้าไปด้วยกันสิคะ นานๆ จะได้เจอกันที”

“บูม.. ไปชวนเขาทำไม เราที่หมายถึงคือผึ้งกับบูมเท่านั้นนะ”

น้ำผึ้งหน้าหงิกเมื่อบุษกรเอ่ยชวนกล้าและชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าจะปฏิเสธเสียด้วยสิ

“งั้นดีเลย พี่หิวพอดี ไปร้านไหนน้องบูมเลือกเลยครับ”

“ไปร้านนี้เลยค่ะ มาเถอะผึ้ง” บุษกรจูงมือน้ำผึ้งที่ทำท่าจะอ้าปากประท้วงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังทันที

กล้าหัวเราะชอบใจกับท่าทางของ ยายผึ้งน้อยตัวอวบ ที่หันมาแลบลิ้นใส่เขา ไม่รู้เพราะอะไรเวลาเจอหน้าสาวน้อยคนนี้เมื่อไหร่ความเครียดต่างๆ ในหัวก็พลันหายไปทันที นึกอยากแต่จะหาเรื่องต่อปากต่อคำกับเจ้าหล่อนเสียร่ำไป แต่จะว่าไปยายผึ้งน้อยตัวอวบของเขาก็น่ารักอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กๆ อวบอัดขาวผ่องแก้มเป็นสีชมพูน่าหยิกน่าหอมสักฟอด... ยายผึ้งน้อยตัวอวบของเขา อย่างนั้นหรือ... กล้ายิ้มน้อยๆ ขณะเดินตามสองสาวเข้าไปในร้านอาหาร เห็นทีว่าเขาจะต้องได้ผึ้งน้อยตัวอวบไปไว้ที่ไร่ของเขาแล้วกระมัง...

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้วกล้าก็อาสามาส่งบุษกรที่บ้านโดยมีน้ำผึ้งนั่งรถมาด้วยเพราะผ่านไปทางเดียวกันซึ่งบุษกรจะถึงก่อน แม้น้ำผึ้งไม่อยากจะมาด้วยแต่ก็ขัดการรบเร้าของบุษกรไม่ได้

“ขอบคุณพี่กล้ามากนะคะที่มาส่งและเลี้ยงมื้อเย็นบูมกับผึ้งด้วย คราวหน้าบูมจะให้ผึ้งเลี้ยงข้าวพี่กล้าเป็นการตอบแทนค่ะ”

“อ้าว.. แล้วทำไมต้องให้ผึ้งเลี้ยงเขาคนเดียวล่ะ” น้ำผึ้งโวย

“ก็ผึ้งกินเยอะกว่าคนอื่นนี่นา กินเยอะก็ต้องรับผิดชอบจ่ายเยอะไง” บุษกรยิ้มล้อเลียนทำให้ได้ค้อนงามๆ จากเพื่อนรักมาหนึ่งที  

“ไม่ยุติธรรม” ทำปากยื่นแล้วหันมาแลบลิ้นหนุ่มชาวไร่หน้าโหดด้วยความหมั่นไส้หน้ารกๆ นั่น

“แต่ก็จริงอย่างที่น้องบูมว่านะ ใครกินเยอะต้องจ่ายเยอะ อีกอย่างกินเยอะขนาดนี้ใครจะเอาไปเลี้ยงดูไหวนะ”

“ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง ผึ้งเลี้ยงตัวเองได้ ถึงกินเยอะก็ไม่ได้ไปหนักที่หัวใครนี่”

“แบบนี้แต่งงานไปสามีก็อุ้มไม่ไหวน่ะสิ ที่พูดนี่เป็นห่วงหรอกนะ เป็นห่วงผู้ชายคนนั้นแขนจะหักได้ตอนอุ้มเจ้าสาวเข้าหอ”

กล้ายั่วและแน่นอนว่าน้ำผึ้งหน้าหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธชนิดว่าควันออกหู

“นี่นาย จะมากไปแล้วนะ”

“เอ่อ.. ถึงพอดีเลยพี่กล้าเข้าไปหาคุณลุงคุณป้าก่อนไหมคะ”

บุษกรลอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อรถแล่นมาถึงหน้าบ้านพอดี ศึกระหว่างพี่กล้ากับน้ำผึ้งจงชะงักชั่วคราวและคิดว่าหากถ่วงเวลาให้เพื่อนรักหายขัดเคืองลงบ้างสถานการณ์ก็คงจะดีขึ้น แต่หลังจากที่ส่งเธอแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร

“ก็ดีเหมือนกันไม่ได้เจอท่านนานแล้ว”

กล้าเลี้ยวรถเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่เมื่อประตูอัลลอยด์งดงามเปิดออกช้าๆ บุษกรเดินนำหน้ากล้ากับน้ำผึ้งไปยังห้องรับรองเมื่อแม่บ้านบอกว่าคุณบดินทร์กับคุณเคียร่าอยู่ที่นั่น

“อ้าวพ่อกล้า นึกว่าหนุ่มที่ไหนมาแอบจีบหลานสาวลุงเสียอีก” คุณบดินทร์กับคุณเคียร่าหันมายิ้มและรับไหว้หนุ่มสาวที่เดินเข้ามาในห้องรับรองโอ่โถง 

“ผมก็ว่าจะจีบอยู่หรอกนะครับคุณลุง แต่กลัวว่าจะโดนยักษ์ใหญ่จับกินตับเสียก่อน”

“ฮ่าๆ พ่อกล้านี่ตลกร้ายนะเรา” คุณบดินทร์หัวเราะชอบใจเมื่อคำเปรียบเปรยของกล้านั้นมันช่างตรงกับลักษณะของลูกชายตนและเหมือนลอกคำพูดของบุษกรไปไม่มีผิดเพี้ยน

“แล้วหนูผึ้งสบายดีหรือจ๊ะ ไม่ได้เจอกันแค่พักเดียวเป็นสาวสวยเชียว” คุณเคียร่าหันมาถามคนตัวอวบที่นั่งข้างหลานสาวอย่างเอ็นดู

“สบายดีค่ะคุณป้า แหม เล่นชมผึ้งซึ่งๆ หน้าแบบนี้ก็เขินแย่สิคะ”

“คุณป้าเห็นความสวยของน้องผึ้งตัวอวบด้วยเหรอครับ ผมเห็นแต่ไขมันบังไปหมดเลย”

“พี่กล้าค้า...” บุษกรค้อนหนุ่มรุ่นพี่ที่มักแกล้งเพื่อนรักบ่อยๆ แต่เธอรู้ดีว่าที่พี่กล้าทำเช่นนั้นเพราะอะไร จะมีแต่เพื่อนของตนนั่นล่ะที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังหลงกล หนุ่มบ้านไร่หน้าโหด และฉายานี้ก็น้ำผึ้งเองที่ตั้งให้กับพี่กล้า

“หึหึ ขอโทษทีลืมตัวไปนึกว่าอยู่กันแค่เรา” กล้าหันมายักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนคนที่หน้าตึงมองเขาตาขึงขุ่น

“อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันสิพ่อกล้า”

“ขอบคุณครับคุณป้า แต่ผมทานมาแล้วกับสองสาวที่น่ารักนี่ล่ะครับ แล้วผมก็ต้องไปธุระต่อด้วย”

“เสียดายจังนานๆ จะได้เจอกันที”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะหาโอกาสมากราบคุณลุงคุณป้าบ่อยๆ” กล้าถือโอกาสกล่าวลา

“จ้า.. ฝากความคิดถึงพ่อแม่เราด้วยนะ ไว้เราจะไปเยี่ยมอีก”

หลังจากที่กล่าวลาผู้อาวุโสทั้งสองแล้วกล้ากับน้ำผึ้งก็เดินกลับมาที่รถของชายหนุ่มโดยมีบุษกรเดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน