ตอนที่15.หนุ่มสาวพากันกลับบ้านในเวลาเกือบสามทุ่มซึ่งนาวีออกตัวไปว่าพาบุษกรแวะรับประทานอาหารก่อนกลับบ้านเพราะเห็นว่าดึกแล้วจึงไม่เป็นที่สงสัยของคนในบ้าน แต่บุษกรเลือกที่จะรีบกลับห้องพักของตนเอง ด้วยกลัวว่าจะเผลอแสดงพิรุธออกมาซึ่งอาจจะทำให้นาวีไม่พอใจ“จำไว้ว่าเรื่องระหว่างเราจะไม่มีใครรู้ และหากเธอเปิดเผยความลับของเรา เธอจะต้องได้รับโทษที่สาสมเลยทีเดียว เข้าใจใช่ไหมบุษกร...”คำพูดของนาวียังก้องอยู่ในหูขณะที่นั่งรถกลับมาด้วยกัน และระหว่างนั้น นาวีก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังจะกลับมาเมืองไทย และการมาของเพื่อนสาวคนสนิทอาจจะหมายถึงการแต่งงานของเขากับ ธัญญาลักษณ์ หรือ แคท นางแบบสาวไฮโซ ผู้ที่มีความเหมาะสมกับเขาทั้งเชื่อเสียงและฐานะทางสังคม ในขณะที่เธอเป็นเพียงผู้อาศัย ที่เขาแอบมาลักกินขโมยกันเท่านั้น...“หวัดดีจ้า ผึ้งนอนรึยังเอ่ย...” บุษกรตัดสินใจโทรศัพท์หาเพื่อนรักทันทีหลังจากตัดสินใจแน่วแน่แล้ว“ยังจ้า เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กะจะเปิดเฟซบุ๊กเล่นเพลินๆ ก่อนนอนเสียหน่อย บูมมีอะไรจ๊ะ”“เอ่อ.. ที่ทำงานผึ้งน่ะ มีตำแหน่งว่าบ้างรึเปล่า”“ทำไม บูมจะมาทำงานกับเราเหรอ โหย.. ดีใจที่สุดเลย ถ
ตอนที่16.“แม่อย่าถามมากได้มั้ย คนกลับมาเหนื่อยๆ จะเซ้าซี้ทำไม รำคาญ”หญิงสาวแผดเสียงใส่มารดา แล้ววิ่งขึ้นห้องของตนไปปล่อยให้คุณธัญญาอ้าปากค้างพะงาบๆ ทำท่าเหมือนจะเป็นลมเมื่อเจอคำพูดเช่นนี้ของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนแล้วทีนี้ความหวังจะได้เขยเศรษฐี ได้เป็นแม่ยายนักธุรกิจพันล้านที่แสนจะสมบูรณ์แบบของนางล่ะ จะเป็นไปได้ไหม คุณธัญญาขบคิดในใจ ด้วยตอนนี้นางแทบจะหมดตัวเพราะแอบไปเล่นการพนันจนติดหนี้สินหลายสิบล้านและเจ้าหนี้ก็ตามทวงยิกๆ ร่างอวบอิ่มในเสื้อผ้าราคาแพงหรูหราเดินไปเดินมาอย่างคิดไม่ตก..บุษกรเตรียมตัวมารอคุณลุงบดินทร์ที่รถตู้ส่วนตัวคันใหญ่หรูหรามีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทั้งทีวีจอเล็กส่วนตัวพร้อมหูฟัง เบาะหนังหนานุ่มนั่งสบายนอนสะดวกเสมือนหนึ่งเตียงนอนเลยทีเดียว หญิงสาวยื่นกระเป๋าให้คนขับรถ แล้วขึ้นไปนั่งรอบนรถที่ติดเครื่องรอด้วยความแช่มชื่น เมื่อคิดว่าตนจะได้ไปพักผ่อนหัวใจที่หัวหินตั้งหลายวัน และจะได้ไม่เห็นภาพบาดตาบาดใจของนาวีกับคู่รักให้แสลงใจตัวเอง และกลับจากหัวหินคราวนี้เธอจะยื่นใบลาออกอย่างเป็นทางการ...“ขยับไปสิ ที่ตั้งกว้างจะนั่งคนเดียวรึไง”เสียงห้าวๆ ดังขึ้นทำให้บุษกรสะดุ้งต
ตอนที่17.เพราะรู้สึกสนิทสนมและคุยได้สนิทใจบุษกรจึงกล้าที่จะคุยเล่นหัวกับกล้ามากกว่าใครอีกคน และแน่นอนว่าการที่เธอยิ้มแย้มแจ่มใสกับผู้ชายคนอื่นย่อมทำให้ใครคนนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก จนอยากจะตัดบทกับคู่สนทนาแล้วมาขัดขวางการพูดคุยของเธอกับเพื่อนรักเสียให้ได้“ว่าแต่พี่ น้องบูมเองก็สวยขึ้นผิดหูผิดตาเป็นสาวเต็มตัวแล้วนะเนี่ย”“ชมเกินไปค่ะ บูมก็เหมือนเดิม”“ถ่อมตัวตลอดล่ะเราน่ะ”“จริงนี่คะ บูมออกจะจืดชืดไม่มีชื่อเสียงอะไรพอที่ใครจะสนใจขนาดนั้นหรอกค่ะ”“นั่นสินะ เธอไม่ได้มีค่าพอที่ใครจะสนใจอยู่แล้ว”เสียงห้าวเข้มด้วยอารมณ์ดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนหน้าตึงอยู่ไม่ไกล ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำเนื้อดีเดินตัวตรงมายังบุษกรกับกล้าช้าๆ แววตาเหมือนโกรธใครมาสักสิบชาติร้อยชาติ บุษกรรู้สึกหวาดหวั่น ในขณะที่กล้ารู้สึกสนุกและรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนรักของตนนั้นรู้สึกอย่างไร ก็อาการหึงหวงมันชัดเจนอยู่ในแววตาคมกล้าของนาวีเสียขนาดนั้น ผู้ชายด้วยกันย่อมดูออก
ตอนที่18.“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าอีตาบ้านนอกจอมโหดนั่นจบมาจากเมืองนอกเมืองนา นิสัยอย่างกับโจรล่าสวาท นิสัยก็ไม่ดี ไม่รู้พี่เปรมคบไปได้ยังไงแถมยังมาเป็นหุ้นส่วนกันอีก หึ.. แบบนี้ผึ้งก็ต้องเจอหน้าอีตาพี่กล้านั่นทุกวันน่ะสิ”“ไม่ดีเหรอปากจะได้ไม่ว่าง” บุษกรยิ้มๆ กับคำค่อนแคะของน้ำผึ้ง“เชอะ ไม่เห็นอยากจะเสวนาด้วย ผู้ชายอะไรไม่หล่อแล้วยังจะปากร้าย”ว่าพลางเบะปากใส่กล้าที่กำลังเดินคุยกันมากับนาวีและเปรมอย่างออกรส บุษกรหัวเราะเบาๆ กับคำเปรียบเปรยของเพื่อนรักแล้วหันไปมองชายหนุ่มทั้งสามแล้วก็รีบก้มหน้าลงมองอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อเจอกับสายตาของนาวีที่มองเขม็งมา“เป็นอะไรบูมสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”“ไม่มีอะไรจ้ะ คงเป็นเพราะอากาศมันแปลกๆ เปลี่ยนๆ มั้ง เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเดี๋ยวฝน”“อืม... จริงด้วย แล้วเมื่อไหร่จะมากันเสียทีนะ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” น้ำผึ้งพยักหน้าเห็นด้วยกับเหตุผลของบุษกรก่อนจะทำหน้ายุ่งเมื่อท้องเริ่มร้อง
ตอนที่19.“ทำท่าสะดีดสะดิ้งนี่รังเกียจผัวตัวเองรึไง หรือว่าเห็นที่หมายใหม่เลยคิดจะลองดี สนใจไอ้เปรมใช่มั้ยไปให้ท่ามันใช่รึเปล่า”คนขี้หึงเริ่มพาลพลางรั้งร่างสาวไปล้มตัวลงบนเตียงกว้างได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะลดมือที่ปิดปากระเรื่อไว้ออกช้าๆ“คุณ เอ่อ.. พี่วีเข้ามาได้ยังไงคะ”“ฉันถามเธอไม่ได้ให้เธอถามฉัน บอกมาว่าสนใจไอ้หมอนั่นใช่มั้ย”“ปละ เปล่านะคะ”“แล้วทำไมมันถึงได้รู้จักเธอดีเหมือนรู้จักกันมาสักสิบชาติขนาดนั้น”“คือ...” เมื่อเขาขู่เข็ญด้วยน้ำเสียงแบบนี้บุษกรจึงบอกเขาไปตามความจริงแต่ไม่ได้บอกเรื่องที่น้ำผึ้งกรอกใบสมัครตำแหน่งเลขาของเปรมให้เธอแล้วเรียบร้อย เหลือแค่เธอลาออกจากที่นี่ไปทำงานกับเปรมได้ทุกเมื่อ“เพื่อนเธอนี่คงอยากจะได้เธอเป็นพี่สะใภ้สินะ แต่ฝันไปเถอะไม่มีวันเสียล่ะ”“บูมถามจริงๆ เถอะค่ะ บูมทำอะไรให้พี่วีเกลียดนักหนาหรือคะถึงได้ทำกับบูมเหมือนบูมไม่มีหัวใจไร้ค่าขนาดนี้ ทำไมพี่วีไม่ปล
ตอนที่20.หลังจากเพลิงพายุสวาทสงบลงบุษกรเริ่มกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง ความละอายใจ น้อยเนื้อต่ำใจจู่โจมเข้าสู่ใจดวงน้อยจนไม่อาจจะทนมองหน้าเขาได้“พี่วีกลับห้องของตัวเองเถอะค่ะ เดี๋ยวใครจะมาเห็น”เธอบอกเขาเสียงแผ่วแต่ชายหนุ่มกลับไม่ใส่ใจ ซุกซบอยู่กับอกนุ่มทั้งยังเกลือกกลิ้งใบหน้าที่ไรเครากำลังขึ้นเขียวครึ้มไปมากับทรวงสาวจนแดงก่ำ ดวงตาคมจ้องมองดอกบัวงามตรงหน้าอย่างหลงใหล นับวันทรวงอกคู่นี้ก็ยิ่งงดงามเปล่งปลั่งล้นไม้ล้นมือ“บูมหน้าอกใหญ่ขึ้นรึเปล่านะ ทำไมยิ่งจับก็ยิ่งดูเหมือนมันใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แบบนี้ต้องจับต้องลูบต้องคลำทุกวัน” นอกจากจะไม่ใส่ใจยังเฉไฉพูดไปอีกเรื่องซึ่งทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างแกร่งหน้าแดงปลั่งมือน้อยทุบอกกว้างด้วยความขวยเขิน“พี่วีบ้า...”“ก็จริงนี่นา หรือจะเถียงถ้าอย่างนั้นพี่จะพิสูจน์ให้ดู”ว่าแล้วก็อุ้มร่างบางขึ้นมาและพาเธอเข้าไปในห้องน้ำซึ่งที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้านั้นมีกระจกเงาบานใหญ่ที่สะท้อนภาพได้เกือบทั้งตัว บุษกรงุนงงกับก
ตอนที่21.“ไม่นึกว่าหนูผึ้งใส่ชุดว่ายน้ำแล้วก็สวยเหมือนกันแฮะ”เปรมพูดไปตามประสาคนที่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเพราะเอ็นดูน้ำผึ้งอย่างน้องสาวมาตั้งแต่จำความได้ แต่สำหรับอีกหนึ่งสาวก็ทำให้เลือดในกายหนุ่มร้อนระอุได้อยู่ไม่น้อยหากไม่หันไปเจอสายตาเข้มขุ่นของนาวีเสียก่อน สายตาผู้ชายด้วยกันดูออกว่าหุ้นส่วนคนใหม่ของเขานั้นรู้สึกอย่างไรต่อหญิงสาวที่ตนคิดจะหมายปอง“ผมขอตัวไปจัดการอะไรบางอย่างก่อนนะครับคุณเปรม” นาวีบอกเสียงขุ่นแล้วเดินลิ่วไปยังบุษกรด้วยสีหน้าบึ้งตึง“ฉันก็ด้วยนะเปรม หากฉันจะทำอะไรที่เป็นการล่วงเกินนายไปบ้าง ก็ขอให้นายรู้ว่าฉันทำไปด้วยความรักนะ”แล้วกล้าก็เดินตามนาวีไปอีกคน เปรมส่ายหน้าหัวเราะขื่นๆ กับตนเองเมื่อเห็นเค้าลางอะไรบางอย่าง สำหรับกล้าเขาไม่คิดมากเพราะรู้จักนิสัยใจคอกันดีพอสมควร แต่กับอีกหนึ่งหนุ่มนี่สิเขานึกกลัวแทนบุษกรที่จะต้องรับอารมณ์หึงหวงจากนาวีไปเต็มๆ โดยไม่รู้ตัว“อุ้ย พี่วี บูมเจ็บนะคะ
ตอนที่22.“ห้ามมองเขาแบบนี้นะ” แหวใส่เขาเสียงสั่นใจสาวเต้นระริกลมหายใจสะดุดขึ้นมาทันที“มองแบบไหนครับหนูผึ้งตัวอวบ”ใบหน้าคมเข้มที่ลอยอยู่ตรงหน้าก็ใกล้เข้ามาทุกทีๆ น้ำผึ้งก็เอนตัวหนีด้วยความหวั่นไหว ใจสาวก็หวิวๆ เหมือนจะเป็นลมและหวนคิดถึงวันที่เขาไปส่งเธอที่บ้าน หลังจากไปส่งบุษกรเมื่อครั้งก่อนที่เจอกันเลือดในกายสาวก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที..“ปล่อยผึ้งนะคะ ผึ้งจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”เมื่อเห็นว่าตนเองเสียเปรียบจึงคิดจะใช้ไม้อ่อนคุยกับเขา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ไม้นี้ช้าไปเมื่ออีกมือแกร่งโน้มใบหน้าเธอเข้าไปใกล้แล้วริมฝีปากที่เคยขโมยจุมพิตแรกของเธอไปก็ทาบลงมาเคล้าคลึงกลีบปากสาวที่กำลังเผยอคัดค้าน...“พี่กล้า อื้อออ...” เสียงประท้วงหายไปในลำคอเรียวลิ้นเล็กล่าถอยไม่เป็นท่าเมื่อลิ้นร้อนรุกไล้เกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าและในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้และโอนอ่อนไปกับจุมพิตเร่าร้อนของเขาอย่างง่ายดาย มือเรียวที่ถูกรวบไว้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระนั้น ไม่ได้จะผลักไสเขาออกไปแต่กลับโอบรอบคอของเขาและซุกไซ้เรือนผมดกหนาที่ยาวระบ่ากว้างอย่างหลงลืมตัวเสียด้วยซ้ำไป“หวานจังน้ำผึ้งจ๋า...”ชายหนุ่มครางเบาๆ ชิดริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อเล็ก
ตอนที่34.“ตกลงว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ครับคุณพ่อ ผมไม่สบายใจเลยที่คุณแม่เป็นแบบนี้” นาวีหน้ายุ่งเมื่อบรรยากาศในบ้านแปลกไป“พ่อเองก็ไม่สบายใจและเสียใจนะวี แต่เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับหนูบูมเลย...”“เกิดอะไรขึ้นกับบุษกรครับ คุณพ่อ เกิดอะไรขึ้นกับน้องบูม”คราวนี้นาวีหน้าตื่นรีบเข้ามาใกล้บิดาแล้วจับแขนเขย่าแรงๆ ด้วยความลืมตัว“ใจเย็นๆ วี หนูบูมไม่ได้เป็นอะไรมาก” คุณบดินทร์รีบบอกและเริ่มฉุกใจอาการของลูกชาย“งั้นเกิดอะไรขึ้นกับบูมล่ะครับ”“คืออย่างนี้นะวี...” แล้วคุณบดินทร์ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลูกชายฟังคร่าวๆ“แม่เขาถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร หนูบูมก็ไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้และพูดว่าขอโทษ คุณแม่ก็คงเสียใจ แต่คนที่เสียใจที่สุดก็คงจะเป็นหนูบูม ที่เราไม่รู้เลยว่าเธอเต็มใจหรือถูกข่มขืนบังคับจากผู้ชายชั่วๆ คนนั้น พ่อเชื่อว่ามันต้องไม่ใช่คนดีแน่ๆ ถ้าพ่อรู้ว่ามันเป็นใคร พ่อไม่เอามันไว้ให้รกโลกแน่ๆ”ปากพูดไปสาย
ตอนที่33.ตอนแรกนาวีก็โกรธที่คนของตนทำตัวไม่เหมาะสมจนเผลอชกอาทิตย์ไปเต็มๆ จนล้มกองกับพื้นแต่ยังไม่หมดสติและอาการดิ้นทุรนทุรายของอาทิตย์ทำให้นาวีเข้าใจสาเหตุได้ดี จึงพาอาทิตย์ไปที่สระน้ำแล้วจับอาทิตย์ให้ลงไปในน้ำเพื่อให้น้ำระบายฤทธิ์ยาและโชคดีที่อาทิตย์ไม่ได้ดื่มน้ำจนหมดแก้ว ฤทธิ์ยาจึงไม่หนักหนา อาทิตย์มีสติพอที่จะพูดคุยได้ ซึ่งเมื่อความจริงกระจ่างก็ทำให้สองแม่ลูกไม่พอใจมากจึงกลบเกลื่อนด้วยการโวยวาย จะให้นาวีรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยการจ่ายค่าเสียหายหรือไม่ก็ต้องแต่งงานกับธัญญาลักษณ์ เพราะคนของเขาทำให้ชื่อเสียงของพวกตนด่างพร้อย ซึ่งเหตุผลนั้นช่างน่ารังเกียจและแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวและความคิดภายในจิตใจของทั้งสองแม่ลูกนี้อย่างชัดเจน“ฉันก็ว่าอย่างนั้นล่ะ เราไปกันเถอะ”“คุณไปไม่ได้นะวี คุณต้องรับผิดชอบแคท” ธัญญาลักษณ์ยังคงดื้อดึงรี่เข้ามาขางไว้“หากจะให้ผมรับผิดชอบด้วยเงินสักก้อน ผมจะให้คุณแสนหนึ่งนะแคท ถือว่าเป็นค่าเสียหายที่คนของผมล่วงเกินคุณ ซึ่งมันมากกว่าที่คุณไปทอดกายให้เสี่ยบางค
ตอนที่32.หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานด้วยน้ำตานองหน้าบุษกรก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องพี่ส้มกับป้าพริ้งเองก็ได้แต่มองหน้ากันด้วยความหนักใจ“ฉันไม่น่าบอกคุณท่านเลยป้า ดูสิ คุณหนูของฉันต้องเจ็บปวดและอับอาย”พี่ส้มรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเมื่อจนป่านนี้คุณหนูของตนยังไม่ยอมเปิดประตูออกมาเจอหน้าไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง“เฮ้อ.. นังส้ม แกทำถูกแล้ว เพราะเรามันก็แค่ขี้ข้า อีกอย่างการที่แกบอกคุณท่านก็เพราะแกคิดว่ามันเป็นการดีกว่า ดีกว่าที่เราจะรู้กันแค่นี้และเราเองก็ไม่สามารถรับผิดชอบ หรือช่วยเหลืออะไรคุณหนูได้ถูกไหม”“ก็ใช่ ฉันคิดอย่างนั้น กลัวว่าคุณหนูของเราจะถูกบังคับขู่เข็ญ หรือไม่เต็มใจและอยากให้คุณท่านเมตตาช่วยเหลือแต่นี่...”พี่ส้มถอนหายใจเมื่อคิดว่าคุณเคียร่าคงจะพูดอะไรสักอย่างที่ทำร้ายจิตใจของคุณหนูของตนแน่นอน“คุณท่านไม่ได้ว่าอะไรคุณหนูเลยนังส้มท่านเองก็เสียใจพอๆ กัน ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับคุณหนู แกคิดดูนะคุณหนูของเราไม่เคยทำตัวเหลวไหล เรียบร้อยน่าร
ตอนที่31. “ยินดีกลับผึ้งด้วยนะ พี่กล้าเป็นคนดีและน่ารักมาก” บุษกรพลอยยิ้มกับน้ำผึ้งไปด้วย“ขอบใจนะ เอาล่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่า ผึ้งหิวแล้ว” น้ำผึ้งเช็ดหน้าเช็ดตาให้และยิ้มให้กำลังใจ บุษกรยิ้มอย่างขอบคุณที่น้ำผึ้งเอื้ออาทรต่อตนถึงเพียงนี้“ขอบใจนะผึ้งที่เข้าใจบูม ไม่คิดว่าบูมเป็นผู้หญิงไม่ดี”“บูมไม่ใช่คนไม่ดี แต่คนไม่ดีคือพี่วีของบูมต่างหากล่ะ อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวเจ้าตัวเล็กจะเจ้าน้ำตาเหมือนแม่นะ”“สาวๆ ครับ อาหารเสร็จแล้วครับเชิญมาทานอาหารฝีมือพ่อครัวสุดหล่อกล้ามใหญ่กันได้แล้ว”กล้าเยี่ยมหน้าเข้ามาเรียกภรรยาตัวอวบด้วยสีหน้าสดชื่นมีความสุข สายตาที่มองน้ำผึ้งนั้นหวานหยดจนคนถูกมองอายม้วนจะตัวแทบจะเป็นเกลียว บุษกรหัวเราะไปกับความหวานน่ารักของทั้งสองพอได้ลืมเรื่องเศร้าๆ ของตนเองหลังจากที่บุษกรกลับไปแล้วน้ำผึ้งก็ตัดสินใจเล่าเรื่องของบุษกรให้สามีฟังแม้จะเป็นการไม่สมควรแต่เธอคิดว่าในเมื่อเธอกลับกล้าเป็นสามีภรรยากัน ปัญหาของเพื่อนเมียก็ต้องเป็นปัญหาของสามีด้วย“พี่กล้าคิดว่าจะทำยังไงดีคะ แต่ว่าเรื่องนี้เรารู้กันแค่สามคนนะคะ”“พี่ไม่นึกเลยว่าไอ้วีมันจะร้ายกาจขนาดนี้ พี่คิดว่ามันทำไปเพราะรักน
ตอนที่30.“ผมคงไม่ไดแพ้ท้องแทนใครหรอกครับ ก็แค่อาจจะนอนดึกและเครียดๆ เท่านั้นก็เลยอยากกินอะไรที่มันทำให้สดชื่นตาสว่างเท่านั้นล่ะ”“ก็นั่นสิคะ คุณวียังไม่มีเมียนี่นา”“หรือว่าลูกแอบไปทำลูกสาวบ้านไหนท้องรึเปล่า คงไม่ใช่แม่นางแบบกรวงโบ๋นั่นหรอกนะ” คุณเคียร่าเอยพาดพิงถึงธัญญาลักษณ์ด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจทำให้นาวียิ้มกว้างกับท่าทางค้อนควักของมารดา“โธ่.. คุณแม่ครับ ผมกับแคทไม่ได้จริงจังต่อกัน เราก็แค่คบกันแบบเพื่อนเท่านั้นเธอก็รู้ดีว่าผมคิดยังไงกับเธอ”“หึ.. เด็กสมัยนี้ก็ล้ำเกินไป เพื่อนกิน เพื่อนนอน เพื่อนกินเพื่อน” ผู้เป็นแม่ค้อนอีกระลอก ไม่นึกสนับสนุนการคบหากันของหนุ่มสาวในลักษณะนี้เลย“โธ่.. คุณแม่ครับ สมัยนี้อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปนะครับ ถึงผมจะเคยมีสัมพันธ์กับเธอแต่ก็นานมาแล้ว หลายปีแล้วก่อนที่ผมจะกลับมาเมืองไทย แต่ตอนนี้รับรองได้เลยครับว่าผมไม่มีอะไรกับเธอเลย” นาวีรีบเข้ามากอดเอวมารดาอย่างออดอ้อน“หึ.. จ
ตอนที่29.บุษกรมองดูหมอนที่มีรอนบุ๋มตรงหน้าด้วยความรู้สึกอาลัยโหยหาและเริ่มหวั่นไหวกับการตัดสินใจของตนเอง แต่ในขณะเดียวกันคำพูดของธัญญาลักษณ์ก็แว่วเข้ามาในหัว“เราจะต้องไปจากที่นี่...” บุษกรบอกตัวเองอย่างแน่วแน่ เธอจะต้องไป เพราะไม่เช่นนั้นแล้วเธอจะต้องเจ็บปวดมากว่านี้หลายเท่านัก คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากใช้สามีร่วมกับคนอื่นโดยเฉพาะคนที่อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้บุษกรตื่นจากภวังค์แล้วลุกไปเปิดประตูซึ่งก็พบว่าพี่ส้มนนำอาหารขึ้นมาให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย“คุณหนูตื่นนานรึยังคะ แล้วหิวรึยัง”“น้องบูมเพิ่งตื่นค่ะพี่ส้ม แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ลงไปช่วยทำงาน”“ช่วยอะไรกันคะคุณหนู แค่นี้พี่ส้มทำเองได้ เด็กๆ ในบ้านอีกตั้งหลายคนคุณหนูจะมาทำให้ลำบากทำไมล่ะคะ อย่ามัวคุยเลยค่ะมาทานข้าวต้มก่อนดีกว่า”พี่ส้มจัดโต๊ะอาหารให้อย่างคล่องแคล่วบุษกรจึงเดินไปที่ระเบียงซึ่งมีโต๊ะนั่งเล่นและใช้สำหรับรับประทานหารหรือได้และนั่งชมสวนสวยร่มรื่นเบื้
ตอนที่28.บุษกรเบี่ยงกายหนีวงแขนแข็งแรงที่คลายออกเล็กน้อยทันทีแล้วไปยืนตั้งหลักอยู่ข้างเตียงมือน้อยลูบผมเผ้ายุ่งเหยิงของตนแล้วกอดอกไว้เพื่อปิดป้องทรวงอกที่ไร้บราเซียปกปิดมองชายหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ“ก็เข้ามาดูคนป่วยว่าหายรึยัง สรุปว่าบูมเป็นอะไรเมารถหรือแพ้ท้อง...” คำถามโต้งๆ ของเขาทำให้คนฟังใจแป้วไปโชคดีที่ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวไม่เช่นนั้นเขาคงเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของเธออย่างแน่นอน“บูมแค่เมารถแล้วก็พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้นค่ะ การที่บูมพักผ่อนไม่เพียงพอก็มาจากสาเหตุอะไรพี่วีก็น่าจะรู้ดีนี่คะ”พูดออกไปบุษกรก็พลอยนึกขัดเขินตัวเองเต็มที เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ แต่มันก็จำเป็นเพื่อไม่ให้เขาสงสัยหรือซักถามมากความซึ่งก็ได้ผลเพราะพ่อคุณรีบเปลี่ยนเรื่องมาคุยเรื่องที่ตนเองจะได้ผลประโยชน์ทันที“อืม.. พี่ไม่รู้หรอกว่าทำอะไรให้บูมถึงได้พักผ่อนไม่เพียงพอ ต้องลองทำดูอีกที”“มะ ไม่ต้องค่ะ ตอนนี้บูมอยากพักผ่อน” รีบคัดค้านพลางก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยเมื
ตอนที่27.แต่สำหรับธัญญลักษณ์เขาก็ป้องกันด้วยการสวมถุงยางเสมอและไม่เคยร่วมหลับนอนกับธัญญาลักษณ์แบบไร้สติ และเขาก็ไม่ได้หลับนอนกับธัญญาลักษณ์มาเกือบจะสามปีแล้วกระมัง เพราะคนอย่างเขาไม่คิดจะใช้ผู้หญิงซ้ำซาก มีผู้หญิงมากมายให้เขาเลือกใช้ซึ่งแน่นอนว่าแทบไม่ซ้ำหน้าแม้รูปลักษณ์ภายนอกของเขาจะดูเคร่งขรึมเย็นชา แต่เรื่องผู้หญิงนั้นเขาก็ไม่ได้น้อยหน้าคาสโนว่าคนใดเลย ซ้ำตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาระหว่างที่เขารอให้บุษกรเรียนจบเขาแทบไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนเลย“เธอคิดอะไรของเธอนะบุษกร เธอท้องจริงหรือเปล่า...”ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองจนรถแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังจากที่ส่งธัญญาลักษณ์แล้วเรียบร้อยซึ่งแน่นอนว่าเจ้าหล่อนจะออดอ้อนและใช้มารยาสารพัดที่จะรั้งให้เขาอยู่ที่บ้านของเธอก็ตาม“คุณวีจะให้ผมปลุกคุณหนูไหมครับ” อาทิตย์ลงมาเปิดประตูให้และถามตามมารยาท“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจัดการเอง นายเอากระเป๋าของน้องบูมไปเก็บเถอะแล้วเรียกพี่ส้มมาให้ที”“ครับ” อาทิตย์รับคำแล้วไม่นานพี่ส้มก็วิ่
ตอนที่26.“ผมว่าคุณควรจะไปรอที่รถกับอาทิตย์จะดีกว่ามั้ยหากไม่คิดจะพูดอะไรที่มันฟังแล้วดีกว่าการเหน็บแนมคนอื่น”“วีคะ นี่วีด่าแคทเหรอ วีไม่เคยพูดแบบนี้กับแคทเลยนะคะ”“ก็เพราะเมื่อก่อนแคทไม่ล้ำเส้นผมไงล่ะ หากตอนนี้คุณอยากจะกลับเองก็ได้นะ ให้อาทิตย์ไปส่งที่ท่ารถใกล้ๆ แถวนี้ก็ได้” นาวีไม่คิดจะรักษาน้ำใจเธออีกต่อไป เขารู้สึกรำคาญและยุ่งยากใจเมื่อเห็นท่าทางหึงหวงของธัญญาลักษณ์ที่แสดงออกชัดเจนว่าต้องการอะไรซึ่งเขาไม่ปรารถนา“นาวี... แคทโกรธแล้วนะคะ คุณทำเหมือนแคทไม่มีค่าไม่มีความหมายเลยทั้งๆ ที่เราเคย...”“อาทิตย์ช่วยพาธัญญาลักษณ์ไปท่ารถที่ใกล้ที่สุดแถวๆ นี้ที หรือไม่ก็หารถรับจ้างไปส่งเธอที่กรุงเทพฯ ก็ได้” นาวีตวัดสายตามองอย่างเย็นชาจนธัญญาลักษณ์หน้าม้านไปในใจเดือดดาลยิ่งนัก“โอเคค่ะ แคทจะไปรอคุณที่รถ และจะไม่รบกวนคุณอีก ขอโทษนะคะ”กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิวพยายามเก็บอารมณ์อย่างแนบเนียนแล้วเดินกลับไป