ท่านตาผู้ร่ำรวย 1/2

กลับมาที่ปัจจุบันหลังจากที่ผู้เป็นใหญ่ของจวนทั้งสองเห็นว่าหลานสาวของตนนั้นเงียบลงไปจึงได้เอ่ยถามด้วยความห่วงใยเพราะถึงอย่างไรหญิงสาวก็ยังคงเป็นเพียงสตรีที่เพิ่งจะพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน

แต่กับต้องมาเจอเรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ภายในใจก็คงจะรู้สึกเคว้งคว้างอยู่มาก เพียงแค่อีกฝ่ายนั้นเป็นคนที่เก็บซ่อนสีหน้าเก่งจนหน้าตกใจ

“หลันเอ๋อร์…เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”

น้ำเสียงอันอบอุ่นและอ่อนโยนจากผู้เป็นยายสามารถเรียกสติที่หลุดลอยไปของหญิงสาวได้ในทันทีก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบางเบา

“หลานไม่เป็นอะไรเจ้าคะท่านยาย ท่านยายอย่าได้เป็นกังวลเลย สำหรับเรื่องราวทุกอย่างที่หลานพบเจอมานั้นหลานไม่ได้สนใจนำมาทำให้ตนเองต้องทุกข์ใจหรอกเจ้าค่ะ”

“ชีวิตคนเรามีแต่เวลาที่เดินหน้าเท่านั้น เราไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้ดั่งใจปรารถนาหรอกเจ้าค่ะ ดังนั้นเราควรจะสนใจในปัจจุบันมากกว่าจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมาแล้ว ท่านยายเห็นด้วยกับหลานหรือไม่เจ้าคะ?”

อวี้หลันเพียงมองดูสีหน้าเป็นกังวลของผู้เฒ่าทั้งสองก็รู้ถึงความกังวลในใจของพวกท่านจึงได้เอ่ยบอกถึงความคิดที่ตนเองคิดอยู่ในตอนนี้เพื่อให้ท่านทั้งสองรับรู้ว่านางนั้นไม่เป็นอะไรกับเรื่องราวที่ผ่านมาจริง ๆ

“ยายเห็นด้วยกับหลันเอ๋อร์จ๊ะ หลานยายช่างเป็นหญิงสาวที่มีมุมมองกว้างขวางยิ่งนัก เพียงเท่านี้ยายก็หายห่วงแล้ว”

ซ่งฮูหยินที่รับรู้ได้ว่าสิ่งที่หลานสาวพูดมานั้นคือความจริงที่หญิงสาวตรงหน้าคิดคิดก็ยิ้มอ่อนโยนส่งกลับไปให้พร้อมเอ่ยตอบอย่างนุ่มนวล

“ฮ่า ฮ่า หลานสาวของซ่งเฉิงป๋อจะธรรมดาได้อย่างไรกัน”

ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยความภูมิใจในความเข้มแข็งของหญิงสาวตรงหน้าไม่เสียแรงที่มีเลือดของตระกูลซ่งไหลเวียนอยู่

“แน่นอนเจ้าค่ะ แล้วอีกเรื่องที่หลานจะขอท่านตาก็คือในช่วงที่จวนของหลานกำลังสร้างอยู่นั้นหลานอยากจะไปเรียนการต่อสู้กับท่านลุงที่กองทัพได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“!!!”

หลังจากจบคำพูดของหญิงสาวก็เกิดความเงียบขึ้นทั่วทั้งห้องพร้อมกับสีหน้าตื่นตกใจจากผู้สูงวัยทั้งสอง

“นะ...นั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไรกันหลันเอ๋อร์!”

เมื่อได้สติซ่งฮูหยินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังจนหญิงสาวถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ท่านยาย...” ริมฝีปากบางเอ่ยเรียกอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาเมื่อคิดว่าตนเองพูดสิ่งใดผิดไป

“น้องหญิง เจ้าก็ใจเย็นลงก่อนเถิดรอฟังเหตุผลของหลานก่อนดีหรือไม่?”

เมื่อซ่งเฉิงป๋อเห็นว่าหลานสาวมีสีหน้าสลดลงจนน่าสงสารจึงได้เอ่ยบอกฮูหยินของตนที่ลืมตัวเอ่ยเสียงดังจนหลานสาวนั้นตกใจ

“อะ…อื้มเจ้าค่ะท่านพี่เป็นน้องที่ตกใจมากจนลืมตัวไป”

ซ่งฮูหยินเองเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอตวาดหลานสาวออกไปก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยรับคำผู้เป็นสามี

“เช่นนั้นหลันเอ๋อร์ไหนลองบอกเหตุผลให้ตากับยายฟังหน่อยว่าทำไมหลานถึงอยากจะเรียนวิชาต่อสู้อย่างนั้นรึ”

ชายชราเมื่อเห็นว่าฮูหยินของตนใจเย็นลงแล้วจึงได้หันหน้าไปเอ่ยถามกับหลานสาวของตนเองทันที

“เอ่อ…คือว่าหลานคิดว่าการที่หลานอ่อนแอนั้นจะทำให้หลานไม่สามารถปกป้องคนสำคัญในชีวิตของหลานได้หรือแม้แต่ชีวิตของตนเองหลานก็คงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้เช่นกันเจ้าค่ะ”

“ถึงแม้ว่าท่านตาจะส่งองครักษ์มาคอยดูแลหลานแล้ว แต่เมื่อถึงคราวคับขันจริง ๆ อย่างน้อยหลานก็ยังสามารถเอาตัวรอดไปได้ถ้าหลานแข็งแกร่งกว่านี้เจ้าค่ะ”

“อีกอย่างหลานคิดว่าคนอย่างเป่าลี่อินนั่นไม่มีทางที่จะปล่อยให้หลานได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแน่นอนเจ้าค่ะ ดังนั้นหลานจึงอยากเรียนรู้วิชาป้องกันตัวเองเอาไว้”

อวี้หลันเอ่ยบอกถึงเหตุผลกับผู้อาวุโสทั้งสองเพียงครึ่งหนึ่งส่วนเหตุผลอีกครึ่งนั้นก็คือนางอยากจะรู้ว่าในโลกแห่งนี้นั้นมีวิชาการต่อสู้แบบใดบ้างนั่นเอง

“ความจริงสิ่งที่เจ้าเอ่ยมาก็มีเหตุผลอยู่เพียงแต่ภายในกองทัพนั้นเป็นเขตหวงห้ามสำหรับสตรีดังนั้นเจ้าคงไม่สามารถเข้าไปได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากแม่ทัพใหญ่”

ซ่งเฉิงป๋อเองก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่หลานสาวคิดคิดเพียงแต่ว่าการจะเข้าไปในกองทัพได้นั้นจะต้องได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในกองทัพเสียก่อน

“แล้วท่านลุงไม่ใช่แม่ทัพใหญ่ที่สุดหรือเจ้าคะ?”

อวี้หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัยเกี่ยวกับตำแหน่งของผู้เป็นลุงของตนเอง

“ไม่ใช่หรอก ท่านแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเราก็คือ ชินอ๋องจวินซีฮัน พระอนุชาเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ ส่วนท่านลุงของเจ้าเป็นแม่ทัพพิทักษ์เมืองหลวงแห่งนี้เท่านั้น”

“เช่นนั้นหลานเพียงเข้าไปเยี่ยมท่านลุงได้หรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อรับรู้ข้อมูลหญิงสาวเองก็พอจะเข้าใจถึงลำดับขั้นของแต่ละขั้นจึงไม่ได้ดึงดันเพียงแค่ได้เห็นการฝึกซ้อมของกองทัพบ้างก็ยังดี

“อืม...ถ้าเจ้าอยากไปเดี๋ยวตาจะพาเจ้าเข้าไปเองเพียงแต่ต้องรออีกสองสามวันก่อน”

นายท่านซ่งเอ่ยบอกกับหลานสาวเพื่อให้อีกฝ่ายตัดสินใจและดูว่าหญิงสาวนั้นจะเป็นคนที่อดทนรอได้มากน้อยเพียงใด

“ได้เจ้าค่ะท่านตา หลานรอได้แล้วแต่ท่านตาสะดวกเจ้าค่ะ”

อวี้หลันเองก็เป็นคนมีเหตุผลและสามารถอดทนรอได้จึงไม่ได้มีปัญหา จึงเป็นที่ถูกใจของชายชราเป็นอย่างมากที่หลานสาวของตนนั้นมีความเป็นผู้ใหญ่ถึงเพียงนี้

“งั้นก็เอาตามนี้ แล้วเจ้าต้องการเงินไปสร้างจวนกับเปิดกิจการเท่าไหร่กันเล่า?”

เมื่อตกลงกันเสร็จเรียบร้อยชายชราจึงได้เอ่ยถามถึงจำนวนเงินที่หลานสาวต้องการ

“ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องนี้มากนักเจ้าค่ะ เพียงจากการคาดเดาของหลานแล้วน่าจะอยู่ที่ราว ๆ ห้าร้อยตำลึงทองเจ้าค่ะท่านตา”

หญิงสาวเองเพิ่งจะมาที่โลกนี้ได้ไม่นานจึงยังไม่รู้ว่าการสร้างจวนกับเปิดกิจการต้องใช้เงินมากน้อยเพียงใดเอ่ยบอกอย่างคาดเดาไป

“เช่นนั้นรึ พ่อบ้านหวังเจ้าช่วยไปนำเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทองมาให้กับคุณหนูอวี้หลันที”

หลังจากฟังจำนวนเงินที่ท่านตาจะมอบให้กับตนเองจบหญิงสาวก็ถึงกับตื่นตะลึงกับจำนวนเงิน

‘ไม่ใช่ว่านางขอเพียงห้าร้อยตำลึงทองหรอกรึ แล้วทำไมมันกลายเป็นหนึ่งหมื่นตำลึงทองกันได้เล่า’

“ทะ...ท่านตาเจ้าคะ! มันมากเกินไปหรือไม่?”

อวี้หลันร้องถามด้วยความตกใจกับจำนวนเงินที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้

“เงินเพียงแค่หนึ่งหมื่นตำลึงทองตาไม่คิดว่ามากไปหรอก หลันเอ๋อร์ ตระกูลเรามีเงินมากมายจนแทบจะเอาไปปาเล่นได้เลยละ อีกอย่างท่านลุงรองของเจ้ายังเป็นถึงคหบดีที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ของแคว้นเงินเพียงเท่านี้ไม่ทำให้ตาคิดมากหรอกนะ”

ซ่งฉิงป๋อเอ่ยบอกหลานสาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งอย่างไม่ได้คิดมากอะไร ต่างจากหญิงสาวที่ตอนนี้ภายในใจนางนั้นได้ร้องตะโกนด้วยความนับถือชายชราว่า

‘ท่านตาข้าช่างร่ำรวยยิ่งนัก’

=================================================================

ง่อววววพบท่านตาสายเปย์หนึ่งอัตราจ้า ตอนหน้ามาลุ้นกันว่ายัยน้องจะพบเจอกับตัวละครหลักคนไหนกันนะคะ