ตัวละครที่ชอบเสนอหน้า 1/1

หลังจากที่พวกของอวี้หลันได้ออกจากจวนตระกูลซ่งพร้อมกับตำลึงทองที่ท่านตามอบให้แล้วนั้นหญิงสาวก็บอกให้หวังอู่พาไปยังโรงรับฝากเงินทันที

เพราะเกรงว่าการที่ตนเองมีเงินอยู่มากเช่นนี้จะทำให้กลายเป็นเป้าหมายของพวกขโมยก็เป็นได้ ดังนั้นทางที่ปลอดภัยที่สุดก็คือนำเงินพวกนี้ไปฝากไว้ที่โรงรับฝากเงินคงจะเป็นการดีที่สุด

ซึ่งใช้เวลาเดินทางมาไม่นานพวกของอวี้หลันก็มาถึงยังตลาดกลางเมืองที่ใหญ่ที่สุดและเป็นแหล่งที่ผู้คนพลุกพล่านมากที่สุด พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นที่ที่นางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในครั้งแรก

เมื่อรถม้ารับจ้างหยุดลงที่หน้าโรงรับฝากเงิน ไห่หลิง ที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นชิงและยังเป็นกิจการของท่านลุงรองไห่หนานของนางอีกด้วย

เมื่อก่อนได้ยินเพียงผ่าน ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าที่แห่งนี้จะใหญ่โตและหรูหราถึงเพียงนี้ ท่านลุงรองของนางนี้ช่างมีความสามารถยิ่งนัก

“พี่หวังอู่ที่นี่เป็นกิจการของท่านลุงรองอีกอย่างใช่หรือไม่?”

เพื่อความชัดเจนหญิงสาวจึงได้หันไปเอ่ยถามกับองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างของตนเอง

“ใช่แล้วขอรับคุณหนู โรงรับจำนำไห่หลิงแห่งนี้เป็นอีกหนึ่งกิจการที่สร้างรายได้มากมายให้กับตระกูลซ่งของนายท่าน แถมคุณชายรองเองก็ยังเป็นผู้ที่มีความสามารถทางด้านการค้าเป็นอย่างมาก”

“ไม่ว่าท่านจะทำกิจการอะไรก็ล้วนแต่รุ่งเรืองจนในตอนนี้แม้แต่ผู้เป็นใหญ่ที่สุดยังต้องไว้หน้าคุณชายรองอยู่สามส่วนเลยทีเดียวขอรับ”

หวังอู่เองที่เติบโตมาในตระกูลซ่งตั้งแต่ยังเด็กและเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มาจากพ่อบุญธรรมของตนจนเรียกได้ว่าเป็นตำราเคลื่อนที่ได้ก็มิป่านเอ่ยบอกคุณหนูด้วยสีหน้าภาคภูมิใจที่มีต่อนายท่านทุกคน

“อืม...ท่านลุงรองช่างเก่งกาจยิ่งนัก เช่นนั้นเห็นทีข้าคงต้องไปขอคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องกิจการที่กำลังจะเปิดเสียหน่อยแล้วกระมัง”

อวี้หลันเอ่ยกับตนเองอย่างหมายมาดว่าสักวันนางคงจะต้องหาเวลาไปพบกับท่านลุงรองเพื่อขอคำชี้แนะ

หญิงสาวเดินนำองครักษ์หนุ่มเข้าไปได้ใน ส่วนแม่นมหวัง เสี่ยวอิงกับหวังลู่นั้นนางให้ทุกคนไปรอที่โรงเตี๊ยมเพื่อสั่งอาหารไว้ก่อนแล้ว ส่วนนางก็แยกตัวมาฝากเงินกับหวังอู่เพียงสองคน

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นว่าผู้ที่มาเป็นใครเขาจึงได้รีบเดินเข้ามาต้อนรับด้วยความนอบน้อมเพราะถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะถูกขับออกจากตระกูลไป๋ไปแล้ว แต่พนักงานของที่นี่ทุกคนต่างก็รู้กันเป็นอย่างดีว่าหญิงสาวนั้นเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของนายท่านรองเจ้าของที่แห่งนี้

ดังนั้นเขาจึงได้ต้อนรับอย่างดีด้วยเกรงว่าถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่พอใจจะทำให้ตัวเขานั้นถูกไล่ออกเอาได้

“ยินดีต้อนรับคุณหนูอวี้หลันขอรับ ไม่ทราบว่าที่มาวันนี้ต้องการจะมาฝากเงินหรือแลกเงินขอรับ”

พนักงานต้อนรับชายอายุสามสิบต้น ๆ เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้างดงามอย่างขัดเขินเล็กน้อย

“สวัสดีวันนี้ข้าต้องการมาฝากเงินไม่ทราบว่าข้าต้องทำเช่นไรบ้าง” หญิงสาวเอ่ยตอบพนักงานหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีนิ่งสงบ

“ถ้าเป็นเช่นนั้นเชิญคุณหนูเดินตรงไปที่ช่องที่สามทางด้านขวาเลยขอรับแล้วพนักงานจะแจ้งรายละเอียดให้กับคุณหนูได้รับทราบเอง”

พนักงานชายเอ่ยจบก็เดินนำหญิงสาวไปยังทิศทางที่เขาเอ่ยบอกมาเมื่อครู่ ก่อนจะเดินแยกตัวออกไปหลังจากถึงที่หมายแล้ว

“สวัสดีเจ้าค่ะ เชิญคุณหนูนั่งรอสักครู่”

เมื่ออวี้หลันเดินมาถึงช่องดังกล่าวนางก็ได้ยินเสียงหวายใสของพนักงานสาวเอ่ยบอกก่อนที่หญิงสาวจะหันไปมองยังทิศทางของเสีย จึงพบเข้ากับพนักงานสาวสวยที่ดูจากการแต่งกายอย่างสะอาดสะอ้าน ใบหน้าสวยหมดจดดูมีภูมิฐานกำลังส่งยิ้มบาง ๆ มาให้กับตนเอง

“สวัสดีพี่สาวข้ามาฝากเงินไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไรบ้างหรือ” ปากบางเอ่ยถามเมื่อนางได้นั่งลงตามที่พนักงานสาวเอ่ยบอกแล้ว

“เรียนคุณหนูท่านเพียงแค่แจ้งชื่อแซ่แล้วก็จำนวนเงินที่การฝากเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ” พนักงานสาวยังคงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ข้าปะ…ไม่สิ ข้าอวี้หลันแซ่ซ่ง จะฝากเงินเก้าพันตำลึงทอง”

“!!!”

จบคำของหญิงสาวพนักงานสาวก็คล้ายกับโดนสาปให้กลายเป็นหินอยู่ครู่หนึ่ง เพราะหญิงสาวไม่คิดว่าสตรีตรงหน้าจะเป็นคนของนายท่านซ่งไห่หนานหลานสาวเพียงคนเดียวของตระกูลซ่ง

แต่ด้วยการอบรบมาอย่างเข้มงวดจึงทำให้พนักงานสาวนั้นตั้งสติได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยตอบด้วยท่าทีสุภาพเช่นเดิม

“เช่นนั้นคุณหนูซ่งโปรดรอสักครู่นะเจ้าคะ”

เอ่ยจบพนักงานสาวก็รีบดำเนินการต่าง ๆ ให้กับอีกฝ่ายโดยใช้เวลาเพียงไม่นานก็เดินกลับมาหาหญิงสาวพร้อมกับยื่นป้ายหยกสีดำที่มีลวดลายงดงามมอบให้ก่อนจะเอ่ยบอก