EP:4

ชาวบ้านหลายคนเห็นชุยเหมยฮวาถือตะกร้าคล้ายกับอาหารเดินไปทางที่ดินทำกินของบ้านใหญ่เซียวซึ่งเป็นบ้านของสามี แต่ละคนจึงทำได้เพียงแต่แปลกใจ คิดว่าวันนี้ตะวันขึ้นผิดฝั่งหรือไม่ที่เธอเดินไปทางนั้น โดยปกติหากไม่ไปทางบ้านเดิม ก็ต้องไปบ้านรองเซียวเพื่อไปมองหาอดีตคนรักไม่ใช่หรือ

“สะใภ้เซียว นั่นหล่อนจะไปไหนหรือ” นางหวั่นซื่ออดใจที่จะถามออกมาไม่ไหว วันนี้สะใภ้บ้านใหญ่เซียวผิดแปลกไปจากเดิม

“เอาอาหารไปให้พี่หย่งเสียนและพ่อแม่สามีค่ะ ป้าถามฉันทำไม” ในเมื่อถามมา ชุยเหมยฮวาพร้อมที่จะตอบ แต่ถ้าด่ามาเธอด่ากลับด้วยเช่นกัน

นางหวั่นซื่อรวมถึงชาวบ้านได้แต่ทำหน้าเหมือนเห็นผีและมองหน้ากันเลิ่กลั่ก วันนี้คงจะตะวันขึ้นผิดฝั่งแน่ๆ ที่ชุยเหมยฮวาเอาอาหารไปให้สามีและครอบครัวสามี หากเป็นบ้านชุยหรือบ้านรองเซียวพวกเธอคงจะเชื่อ

“ปะ...เปล่า ปกติเห็นไม่เคยเดินมาไปทางนั้น ฉันเลยถามดู ไม่มีอะไรหรอกนะ ไปเถอะ” นางหวั่นซื่อรีบปฏิเสธ เพราะคิดว่านี่คือความฝัน เธอคิดว่าตัวเองคงต้องไปพักผ่อน อาจจะเหนื่อยจนเกินไปจนเกิดภาพหลอน

“มีใครจะถามอะไรฉันอีกไหม”

เธอถามและกวาดสายตามองบรรดาป้าว่างงานทั้งหลาย ที่มักจะนั่งจับกลุ่มแทะเมล็ดฟักทองนินทาชาวบ้าน แต่ละคนรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน เพราะกลัวสายตาของเธอที่มองมา แม้จะยิ้มแต่สายตานั้นกลับไม่ยิ้มด้วย

เมื่อปลีกตัวออกมาจากกลุ่มของบ้าที่ว่างงานแล้วเธอจึงมุ่งหน้าไปหาสามีและพ่อแม่สามีทันที ใกล้จะถึงแล้วแท้ ๆ สงสัยตอนออกจากบ้านเธอลืมดูว่าก้าวเท้าไหนออกมาทำให้เจอกับอดีตคนรักของร่างนี้เรียกไว้

“เหมยฮวารอก่อน”

เซียวเจี้ยนซูร้องเรียก แม้ว่าจะไม่ได้ชอบชุยเหมยฮวาแต่เพราะหญิงสาวมักจะมีอะไรมาให้เขาเสมอ ทำให้ทิ้งหรือตัดความสัมพันธ์กับเธอไม่ลง แต่ยิ่งเรียกเท่าไหร่ชุยเหมยฮวาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคุยกับเขาเหมือนที่ผ่านมาทำให้ชายหนุ่มรีบวิ่งมาดักหน้าและเตรียมจะคว้าแขนเธอ กลับเป็นชุยเหมยฮวายกเท้าถีบไปที่กลางลำตัวเข้าอย่างจัง

พลั๊ก! ตุ๊บ! “โอ๊ย! เหมยฮวาคุณเป็นบ้าอะไร ถีบผมทำไม” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงทั้งเจ็บและจุก ไม่คิดว่าหญิงโง่คนนี้จะกล้าทำร้ายเขา ทั้ง ๆ ที่เธอหลงเขาอย่างหัวปักหัวปำ

“ขอโทษนะฉันเป็นคนบ้าจี้และซุ่มซ่าม เท้าเลยกระตุก ว่าแต่คงไม่เจ็บหรอกเนอะ แรงของฉันคงไม่ทำให้ชายหนุ่มรูปร่างยังกับวัวแบบคุณเจ็บใช่ไหม”

ชุยเหมยฮวาลอยหน้าลอยตาตอบ พอดีว่าเท้ากระตุกแรงไปหน่อย ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนยืนแอบมองอยู่ เพราะตั้งใจว่าจะไปหาอาหารมาให้พ่อกับแม่กิน แต่กลับมาเจอทั้งสองคนเข้าพอดี

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่คุณจะไปไหน ในตะกร้านั่นอาหารหรือเปล่า”

เซียวเจี้ยนซูเอ่ยถามก่อนจะมองตะกร้าใส่อาหารตาเป็นประกายเตรียมที่จะคว้ามา แต่ชุยเหมยฮวาเตะเขา    อีกครั้งก่อนจะถอยหนี ไม่ใช่ว่าสู้ไม่ได้ แต่กลัวอาหารตกพื้นขี้เกียจกลับไปทำใหม่ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว หากกลับไปทำใหม่ สามีเธอและพ่อแม่สามีจะกินอะไรล่ะ

“อืม ในตะกร้าคืออาหาร แต่ของพี่หย่งเสียนและพ่อแม่สามี หากคุณไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะ”

“หมายความว่าอย่างไร เธอทำอาหารไปให้ไอ้หย่งเสียนหรือ เธอเป็นบ้าอะไรเหมยฮวา เธอไม่ได้เกลียดมันหรือไง” เซียวเจี้ยนซูตวาดด้วยความลืมตัว ความสุภาพหรือหน้ากากที่มีของเขาจึงหายไปหมด