EP:9

หลังจากกินมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ชุยเหมยฮวายังไม่คิดที่จะกลับบ้านเธอคงช่วยครอบครัวของสามีพลิกหน้าดิน เพื่อปลูกผลผลิตกันต่อ แม้ว่าครอบครัวจะปลูกถั่ว แต่เธอกลับค้านเพื่อจะให้ปลูกผักและปลูกข้าวโพดแทน

“รอบนี้เราแบ่งกันปลูกข้าวโพดสักส่วน และปลูกผักสักส่วนดีไหม?” แปลงนานั้นเธอไม่ห้าม เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องมิติ แต่ข้าวโพดนั้นนอกจากปลูกง่าย รวมเวลาที่จะสามารถเก็บเกี่ยวได้ก็แค่แปดสิบห้าถึงเก้าสิบวันเท่านั้น

สามคนพ่อลูกมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แม้ว่าการปลูกข้าวโพดจะไม่ยุ่งยาก แต่ปลูกธัญพืชอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ก่อนจะหันมามองหน้าชุยเหมยฮวาเหมือนเป็นคำถาม

“การที่หนูให้ปลูกข้าวโพดนั้น หนูมีวิธีแปรรูปให้เป็นทั้งอาหารและขนมหลายชนิด หนูตั้งใจจะทำอาหารขาย หมู่บ้านใกล้ ๆ มีตลาดนัด และหากวันไหนไม่มี เราสามารถขายที่ทางเข้าหมู่บ้านได้ไม่ใช่เหรอคะ ทางเข้าหมู่บ้านแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในตัวอำเภอ แต่ก็เป็นถนนเส้นหลักที่ชาวบ้านสัญจรผ่าน หนูว่าน่าจะขายได้นะ”

เธอมองว่าหมู่บ้านแห่งนี้แม้จะเป็นชนบท แต่ทางเข้าหมู่บ้านนั้นเป็นถนนหลังของอีกหลายหมู่บ้าน ซึ่งหากจะค้าขายเล็กๆ ไม่ใช่ปัญหา เมื่อไหร่ที่เก็บเงินได้สักก้อนค่อยหาเช่าร้านในอำเภอ บ้านกับอำเภอก็อยู่ไม่ไกลกันมาก เดินทางได้สบาย

“ขายอาหาร!” สามคนพ่อแม่ลูกร้องเสียงหลง ลูกสะใภ้คนเดียวของบ้านจะขายอาหาร

“ใช่ค่ะ หนูพอจะทำอาหารได้บ้าง แต่หนูรู้นะคะว่าชาวบ้านไม่ชอบหนู เมื่อก่อนหนูร้ายจะตายไป แต่คนเรามันต้องสู้ใช่ไหมละคะ ไม่ลองไม่รู้ เย็นนี้หนูจะลองทำให้ทุกคนกินดูว่าอร่อยและพอจะขายได้หรือเปล่า วัตถุดิบก็ไม่เยอะ หนูพอจะมีร้านซื้อวัตถุดิบอยู่” ร้านที่จะซื้อนั้นมีของครบเลยล่ะ เพราะมันคือร้านอาหารของเธอเองที่อยู่ในมิติ

“อืม ลองดู เหมยฮวาทำอาหารอร่อย พ่อเชื่อว่าต้องขายได้ บ้านเราพอจะมีเงินเก็บเล็กน้อย พ่อจะให้แม่เอาเงินออกมาให้ อย่าปฏิเสธเลย ให้บ้านเซียวของพ่อช่วยอะไรบ้าง”

เซียวจ้ายซวนยอมที่จะเอาเงินเก็บของบ้านมาให้ลูกสะใภ้ เพื่อให้เธอทำอย่างที่ตั้งใจ แม้ว่าเงินนี้จะเป็นเงินที่เก็บไว้เพื่อใช้จ่ายยามที่ทุกคนป่วยก็ตาม อีกทั้งตั้งแต่แต่งงานเข้ามาสามเดือน เขาเพิ่งจะเห็นลูกสะใภ้ตั้งใจสร้างเนื้อสร้างตัวก็วันนี้ หวังว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจริงๆ ก็พอ นางหลินหลานพยักหน้าเห็นด้วย และยิ้มส่งให้อย่างอ่อนโยน

“แล้วเหมยฮวาหนูจะให้พี่ช่วยอะไรบ้าง พี่ยินดีช่วย”

แม้ว่าเขาไม่ใช่คนฉลาดมากนัก แต่เขาเชื่อว่าแววตาของภรรยาตอนนี้ไม่เหมือนเดิม เธอคงเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วจริงๆ หากวันหนึ่งเธอกลับมาร้ายดั่งเก่าก็คิดว่าเขาโง่เองที่มองไม่ออก

“พี่ทำรถเข็นและทำเตาเล็กๆ ให้หน่อยได้ไหม ที่พอจะตั้งกระทะได้”

ตอนนี้ในหัวเธอนึกถึงผัดไทยอาหารจานโปรดของตัวเอง ของก็ไม่ยุ่งยาก การทำก็ง่ายแสนง่ายแถมอร่อยด้วยและเชื่อว่ายุคนี้ยังไม่มีขาย ใจจริงของเธออยากได้กระทะแบนมากกว่า แม้ว่าในมิติจะมีแต่คงต้องหาเหตุผลต่างๆ นานา เช่นกัน เพื่อบอกกับครอบครัวว่าเธอเอามาจากไหน

“เจ้าใหญ่ งานในไร่เสร็จแล้ว พ่อว่าเราขึ้นเขาไปตัดไม้กันเถอะ จะได้รีบมาทำรถเข็นให้กับเหมยฮวา” เซียวจ้ายซวนยิ้มและรีบเร่งลูกชาย เขาตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าใครเมื่อได้ยินว่าลูกสะใภ้จะทำการค้า แม้ว่าจะเป็นเพียงการค้าขายตามตลาดนัดก็ตาม

“ไม่ค่อยเห่อเลยนะ ฉันรู้หรอกว่าฉันทำอาหารไม่อร่อย แต่ไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าก็ได้”

นางหลินหลานทำเสียงรู้ทันสามีตัวเอง เธอทำอาหารรสชาติพอกินได้เท่านั้น แต่อาหารที่เหมยฮวาลูกสะใภ้ของเธอทำมันอร่อยจริงๆ

“แม่ก็ทำอร่อยครับ ไม่อย่างนั้นผมและน้องจะโตขนาดนี้เหรอ”

เซียวหย่งเสียนกล่าวยิ้ม ๆ พูดไปก็นึกถึงน้องสาวที่แต่งงานแล้วย้ายตามสามีไปอยู่ต่างเมือง ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างเขียนจดหมายไปก็ไม่ตอบกลับมา หากมีโอกาสเขาคงต้องขอไปเยี่ยมเยียนสักครั้ง