บทที่ 452

ไป๋ซูหยวนมองไปที่ฉุยเสว่ด้วยความตื่นเต้น รอให้ฉุยเสว่แทงมีดไปที่คอของเสิ่นม่าน

แต่มีดในมือของฉุยเสว่ก็ได้ตกลง

เมื่อฉุยเสว่หยุดการข่มขู่ รปภ.ก็รีบวิ่งเข้าไปแล้วลากฉุยเสว่ออกทันที

เสิ่นม่านถอยหลังสองก้าว ป๋อซือเหยียนรีบเข้าไป มองอาการบาดเจ็บของเสิ่นม่านอย่างกังวล แต่พบรอยแดงที่กระดูกไหปลาร้าของเสิ่นม่านอย่างชัดเจน

ในขณะนั้น ป๋อซือเหยียนก็ได้หยุด

เสิ่นม่านจัดเสื้อผ้าของตน พูด:“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณประธานป๋อ"

เสิ่นม่านได้รักษาระยะห่างจากป๋อซือเหยียน ใบหน้าของไป๋ซูหยวนดูไม่ดีนัก และเธอก็จ้องไปที่ฉุยเสว่ไม่ห่าง

ทําไมมีดของฉุยเสว่ไม่แทงคอของเสิ่นม่าน!

ฉุยเสว่มองไปที่ไป๋ซูหยวนอย่างเย็นชา ราวกับว่าเธอได้มองความคิดที่สกปรกของไป๋ซูหยวนออกหมดแล้ว

สีหน้าของไป๋ซูหยวนก็ได้ร้อนรน เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าเสิ่นม่านไม่ตาย และถ้าฉุยเสว่พูดเรื่องเธอออกไปจะทำไง

ก็เพราะว่าตอนนี้ฉุยเสว่ไม่ได้ทําร้ายเสิ่นม่าน สิ่งที่เธอพูด แม้ว่าจะเป็นการใส่ร้าย แต่ก็จะทําให้ผู้คนสงสัยและจะทําให้เสิ่นม่านพบเบาะแส

“ประธานป๋อ จะจัดการกับคนยังไงครับ?"

ป๋อซือเหยียนพูดกับ รปภ.อย่างเย็นชาว่า“จับกุมเธอและพาเธอไปที่สถานี