เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 190
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 191
เทศกาลจงหยวนตรงกับวันที่ยี่สิบสองเดือนแปด วันที่สิบเก้า เฟิ่งเชียนอวี่พาเหล่าสาวใช้นั่งรถม้ากลับจวนตระกูลเฟิ่งอย่างยิ่งใหญ่อลังการนางพาคนกลับไปไม่น้อย นอกจากพวกหลิวซูเหลิ่งหนิงทั้งสี่คน ยังมีหญิงรับใช้เฒ่าอีกหกคนพร้อมองครักษ์อีกสิบสองนาย ล้วนแล้วแต่รับใช้นางเพียงคนเดียว ดูยิ่งใหญ่ไม่น้อยอาจเพราะเฟิ่งอวี้เทียนแจ้งล่วงหน้า ทำให้หน้าประตูตระกูลเฟิ่งมีคนรอต้อนรับนางไม่น้อยนางกวาดมองคร่าว ๆ นอกจากนางหลิ่วและเฟิ่งหลิงหลง สตรีในจวนตระกูลเฟิ่งล้วนออกมาต้อนรับหวังซินเหอยิ้มพร้อมเดินเข้าไป แล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “ยัยหนูสามกลับมาแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่มองนางเยือกเย็น “เจ้าเรียกพระชายาอย่างข้าว่าอะไรนะ?”รอบด้านเงียบสงัดทันใดหวังซินเหอสีหน้าชะงัก ไม่คาดฝันว่าเฟิ่งเชียนอวี่จะมีท่าทีเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นกันเพราะอย่างไรเฟิ่งเชียนอวี่เพิ่งออกเรือนไปแค่ไม่กี่เดือน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้พบอีกฝ่ายหลังแต่งงาน ภาพจำที่พวกนางมีต่อเฟิ่งเชียนอวี่ ยังเป็นภาพจำที่ฝังรากลึกอยู่บนเจ้าของร่างเดิมเจ้าของร่างเดิมเป็นอย่างไรหรือ?ยามปกติไม่กล้าสบตากับผู้อื่น ขี้ขลาดตาขาวอย่างที่สุด เป็นคนเ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 192
เฟิ่งเชียนอวี่กลอกตามองบนอยู่ในใจ เฟิ่งชิงอวี่อายุน้อยหรือ? สมองมีปัญหามากกว่า ในอันดับคุณหนูตระกูลเฟิ่ง อันดับของนางอยู่ข้างหน้าตน อายุมากกว่าตนหนึ่งปีด้วยซ้ำนางยังคงมองเฟิ่งชิงอวี่ หรี่ตาลงแล้วเอ่ยเสียงเย็น “หากเจ้ายังกล้าจ้องอีก ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมา”เฟิ่งชิงอวี่เบิกตาโต “เจ้ากล้าหรือ”เฟิ่งเชียนอวี่แค่นหัวเราะเหลิ่งหนิงที่ยืนข้างกันรีบก้าวเข้ามาบีบคอเฟิ่งชิงอวี่เอาไว้อย่างแรง จากนั้นดึงมีดสั้นออกมาหนึ่งเล่ม ปลายมีดแนบกับเปลือกตาของนาง แล้วออกแรงกดเชื่องช้า เฟิ่งชิงอวี่เบิกตาโต ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากเปลือกตาทำให้นางหวาดกลัวสุดขีด นางคิดไม่ถึงว่าเฟิ่งเชียนอวี่จะกล้าลงมือกับนางนางอ้าปากกว้าง อยากจะกรีดร้อง แต่ถูกบีบคอ อาการขาดอากาศทำให้นางตะโกนออกมาไม่ได้“อย่านะ หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้ารีบหยุดสิ”หวังซินเหอใบหน้าขาวซีด แล้วคุกเข่าลงพื้นดังตุบ “พระชายา ขอร้องท่านโปรดปล่อยคุณหนูรองด้วยเถอะ คุณหนูรองไม่ได้ตั้งใจ ขอท่านโปรดเมตตาด้วยเถอะเพคะ”“หากท่านอยากลงโทษจริง ลงโทษข้าแทนเถอะ ควักลูกตาข้าแทน ขอร้องท่านละ ปล่อยคุณหนูรองไปเถอะ ขอร้องท่าน...”นางขอร้องไปด้วยคำนับไปด้วยขณะน
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 193
พวกหญิงรับใช้เฒ่าเปลี่ยนฟูกนอน ผ้าห่ม หมอนที่นำมาจากจวนอ๋องทั้งหมด อีกทั้งยังเปลี่ยนชุดน้ำชา เครื่องใช้กะละมัง เครื่องจุดผงหอมทั้งหมดส่วนพวกองครักษ์ก็ทำหน้าที่ของตนโดยการสำรวจจุดต่าง ๆ ของเรือน เพื่อรับประกันความปลอดภัยมีเพียงเฟิ่งเชียนอวี่ ที่นั่งอยู่ข้างนอกอย่างสบายใจ พร้อมดื่มชาที่หลิวซูชงไปด้วยใบชาก็นำมาจากจวนอ๋องเช่นกัน ได้ยินว่าเป็นชาบรรณาการที่เก็บสะสมไว้ในคลังสมบัติของตงฟางจิ่ง ราคาแพงมากความจริงเฟิ่งเชียนอวี่ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้มากนัก ใช้ของในจวนตระกูลเฟิ่งก็ไม่เห็นเป็นไร ของเพียงเป็นของใหม่และสะอาดก็พอแต่พวกหลิวซูไม่เห็นด้วยว่ากันตามวิธีคิดของพวกนาง ของกินของใช้ต้องเป็นของชั้นดี ถึงจะสมกับฐานะพระชายาของนางแต่หลังจากเห็นพวกนางจัดการเสร็จสรรพ รู้สึกสบายตาขึ้นมาก เพราะล้วนแต่เป็นสิ่งที่นางใช้จนเคยชินช่างฟุ่มเฟือยยิ่งนักเฟิ่งเชียนอวี่บ่นกับตัวเองสักครู่ จากนั้นล้มตัวลงบนเตียง “ข้าจะนอนพักสักครู่ พวกเจ้าอย่ากวนข้า”นางฉุกคิดถึงบางอย่างแล้วเอ่ยขึ้น “ใช่สิ หากท่านพ่อของข้ามาที่นี่ ให้ขวางเขาเอาไว้ อย่าให้เขามารบกวนข้า”“เจ้าค่ะ พระชายา”เฟิ่งเชียนอวี่คิดว่า บางท
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 194
สิ่งที่อยู่ในกล่องผ้าแพรย่อมเป็นสินค้าในร้านฮ่วนเหยียนเฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มพร้อมกล่าวขึ้น “ทุกคนรู้ว่าข้าเปิดร้านเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งล้ำค่าอะไร แค่ไม่เหมือนใครเท่านั้นเอง”ภายในกล่องผ้าแพรทุกล่องมีน้ำหอมสองขวด น้ำมันทาเล็บสามขวด ชาดทาปากสามขวดกับสบู่อีกสี่ก้อน“ข้าได้เตรียมของขวัญไว้ให้ท่านพ่อด้วย”หลิวซูนำกล่องผ้าแพรกล่องสุดท้ายที่ค่อนข้างใหญ่ออกมา จากนั้นเปิดออก ภายในมีชุดถ้วยน้ำชา เป็นกาน้ำชาแก้วหลิวหลีและถ้วยหลิวหลีอีกสี่ใบขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ฝีมือประณีตงดงาม ไม่อาจเทียบกับที่มอบให้ฮ่องเต้ได้แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ถือว่าเป็นชุดแรกในบรรดาเหล่าขุนนางเมื่อเฟิ่งอวี้เทียนเห็น ดวงตาเป็นประกาย จึงได้พินิจอย่างละเอียด พลันรู้สึกแปลกใหม่ไม่น้อยของที่หายากขนาดนี้ มิน่าละ...เขาลูบเคราแล้วยิ้มอย่างมีความสุข “เชียนอวี่ช่างมีน้ำใจ พ่อชอบมาก”เมื่อเฟิ่งอวี้เทียนพูดจบพลันทำหน้ากังวล “สิ่งที่ประณีตเช่นนี้ คงผลิตลำบากมากสินะ เจ้ามอบให้พ่อหนึ่งชุด ท่านอ๋องหกจะไม่พอใจหรือไม่?”“ท่านพ่อใช้อย่างวางใจเถอะ” เฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจเฟิ่งเทียนอวี้ยังอยากจะถามต่อ ทว่าทันใดนั้น โต๊
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 195
“หึ เฟิ่งฮูหยินช่างหน้าใหญ่เสียจริง”“หากดูจากที่ผ่านมา ที่ข้าเติบใหญ่ขึ้นได้ในจวนตระกูลเฟิ่ง ล้วนเป็นเพราะดวงแข็ง คนนอกไม่รู้ ล้วนแต่บอกว่าเฟิ่งฮูหยินใจบุญสุนทาน ดีกับเหล่าลูกอนุเสียเหลือเกิน ทำไม ท่านนึกว่าตัวเองใจบุญขนาดนั้นเลยหรือ”“หากดูจากเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นาน แค่เรื่องที่ท่านวางแผนให้ข้าแต่งเข้าจวนท่านอ๋องหกแทนเฟิ่งหลิงหลง ความบาดหมางก็เกิดขึ้นแล้ว”สีหน้าของนางหลิ่วและเฟิ่งหลิงหลงเปลี่ยนไปทันทีคนอื่นเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่เฟิ่งอวี้เทียนตำหนิ “เชียนอวี่ เจ้าพูดเหลวไหลอะไรของเจ้า”เฟิ่งเชียนอวี่เหลือบมองเขา นางไม่เชื่อว่าเรื่องแต่งงานแทนในตอนแรก เจ้าแก่นี่ไม่รู้เรื่อง เสแสร้งอยู่ได้นางหันมองเฟิ่งหลิงหลงอีกครั้ง พร้อมยิ้มมุมปาก “ข้าจำได้ว่าตอนเข้าวังวันที่สองหลังแต่งงาน เห็นคุณหนูใหญ่เฟิ่งไปร้องห่มร้องไห้ที่ตำหนักของฮองเฮา”“สิ่งที่พูดออกมาหาว่าข้าแย่งตำแหน่งพระชายาหกของเจ้า ท่าทางตอนร้องไห้ช่างน่าสงสารจับใจ จนตอนนี้เมื่อนึกดูยังรู้สึกปวดใจไม่หาย”“ในเมื่อคุณหนูใหญ่เฟิ่งรู้สึกรันทดขนาดนั้น เอาอย่างนี้ดีกว่า ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง โดยการย้ายออกม
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 196
หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่กลับไปที่เรือนของตัวเอง นางหันมองท้องฟ้าภายนอก แล้วกำชับ “หลังจากข้ากลับห้อง พวกเจ้าอย่ารบกวนข้า”“เจ้าค่ะ”หลังจากปิดประตูห้อง นางเข้าไปในห้องทดลอง เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเริ่มค้นหาคลิปวิดีโอหนังสยองขวัญที่น่ากลัวที่สุดเฟิ่งเชียนอวี่เอาหมอนอิงมากอดไว้ในอก แล้วเริ่มค้นหาทีละคลิป เมื่อเจอวิดีโอที่ถูกใจ นางจึงดาวน์โหลดเก็บไว้เวลาเคลื่อนผ่านไปทีละนิด จนถึงยามโฉ่ว ซึ่งเป็นเวลากลางดึกประมาณตีหนึ่งตีสอง เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนนอนหลับสนิทนางลุกขึ้นนั่งบนเตียง หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อย จึงแอบย่องออกไปนอกห้องนอกเรือนมีเงาของคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เหลิ่งหานนั่นเองเฟิ่งเชียนอวี่กวักมือ เหลิ่งหานจึงเดินเข้าไปหา “พระชายาเจ้าคะ”นางไม่รู้ว่าดึกป่านนี้พระชายาคิดจะทำสิ่งใด แต่ในฐานะบ่าวที่รู้จักหน้าที่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางควรถาม เพียงทำตามคำสั่งที่ได้รับก็พอ“ข้าจะบอกทางเจ้า เจ้าพาข้าไปที่เรือนของนางหลิ่ว อย่าทำให้คนอื่นตกใจ”“เจ้าค่ะ”เหลิ่งหานพาเฟิ่งเชียนอวี่จากไปในไม่ช้าโดยใช้วิชาตัวเบาเรือนของนางหลิ่วตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ภายในเรือนปลูกต้นลูกไหนต้นใหญ่เอาไ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 197
“พระ พระชายา นี่คือ...สิ่งใดเจ้าคะ?”เหลิ่งหานเอื้อนเอ่ยอย่างยากเย็นต่อให้นิสัยนางจะเย็นชาเพียงใด แต่เมื่อได้เห็นภาพน่าสยองขวัญด้วยตาตัวเอง ทำให้นางรู้สึกแย่ทันที“นี่คนหรือผีกันเจ้าคะ?” คำพูดประโยคสุดท้ายของเหลิ่งหานสั่นเครือเล็กน้อยเฟิ่งเชียนอวี่เลิกคิ้ว “เจ้าคิดว่านี่เป็นคนได้หรือ?”สีหน้าเหลิ่งหานประหม่ายิ่งกว่าเดิม “ดังนั้น นี่คือผีหรือเจ้าคะ?”เฟิ่งเชียนอวี่ลูบคางตัวเองอืม หากพูดจากบางมุม นี่ถือว่าเป็นผี แต่ไม่ใช่ผีจริง ๆ แต่เป็นผีปลอมที่ถูกเก็บเอาไว้ในคลิปวิดีโอเฟิ่งเชียนอวี่ดาวน์โหลดคลิปวิดีโอผีที่มีหญิงสาวรับบทนำมาไม่น้อย นางเลือกเฟ้นบทบาทมาหลายตัว จากนั้นนำมาตัดต่อใหม่หลายตอนภาพที่กำลังฉายอยู่ในตอนนี้ ดูเหมือนผีสาวกำลังก้าวออกมาจากผนัง และทำท่าเหมือนกำลังจะคลานออกมาจากผนังระดับความน่ากลัว สามารถดูจากหนังสยองขวัญที่น่ากลัวสุดขีดของบางประเทศในยุคปัจจุบัน ที่บทนำหญิงคลานลงจากบันไดด้วยร่างกายที่บิดเบี้ยวนางหลิ่วไม่ได้ตกใจตายทันที ถือว่าจิตใจเข้มแข็งมากแล้วเฟิ่งเชียนอวี่ไม่มั่นใจเต็มร้อยว่านางหลิ่วใช่หนึ่งในคนร้ายหรือไม่ ดังนั้นจึงต้องหยั่งเชิงอีกฝ่ายด้วยวิธีนี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 198
เฟิ่งอวี้เทียนขมวดคิ้ว แล้วทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก้าวเข้าไปในห้องภายในห้องจุดเทียนจนสว่างไสวเขาหันมองรอบด้าน สุดท้ายสายตาหันไปที่เตียง จากนั้นก้าวเข้าไปเชื่องช้า แล้วเลิกผ้าห่มออกนางหลิ่วขดตัวอยู่ด้านใน กอดหัวตัวเองพร้อมตัวสั่นงก ๆ “ฮูหยิน เจ้าเป็นอะไร?”เขาขมวดคิ้ว เมื่อสัมผัสตัวนางหลิ่ว ปฏิกิริยาตอบโต้ของอีกฝ่ายรุนแรงมาก“ว๊าย...อย่าแตะต้องข้า ออกไป ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ออกไป”นางหลิ่วเหมือนกับคนบ้า นอกจากนางจะทำให้เฟิ่งอวี้เทียนตกใจ มือของเขายังถูกนางข่วนจนเป็นรอยแผลสีหน้าของเขาดูไม่จืด แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ พลางจับมือนางหลิ่วแล้วเอ่ยขึ้น “ฮูหยิน ตกลงเจ้าเป็นอะไร ดูให้ดีสิว่าข้าคือใคร”นางหลิ่วใบหน้าขาวซีด แล้วเหม่อมองเขา ดวงตาพร่ามัวเริ่มเพ่งมอง หลังจากมองชัดเจนน้ำตาจึงเอ่อล้น“นายท่าน...”นางรีบโผเข้าหาเฟิ่งอวี้เทียนทันที “นายท่าน มีผี มีผีเจ้าคะ ข้าตกใจแทบแย่”เฟิ่งอวี้เทียน “...”เขานวดระหว่างคิ้ว แล้วตบบ่านาง “เจ้าฝันร้ายหรือเปล่า”นางหลิ่วส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ใช่นะนายท่าน ไม่ใช่ความฝัน เป็นเรื่องจริง ข้าเห็นด้วยตาตัวเอง”นางยื่นมือออกไป แล้วชี้อย่าง
บทล่าสุด
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 212
“ฮือ ฮือ...”ตงฟางหล่างหน้าซีดด้วยความหวาดผวา พร้อมส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ใช่นะเสด็จพ่อ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นทว่าฮ่องเต้เทียนหยวนกลับเชื่อไปเจ็ดแปดส่วนแล้วเพราะมือสังหารพูดอย่างมีเหตุมีผล หากตงฟางจิ่งลอบสังหารเขาจริง เหตุผลล่ะ?ตงฟางจิ่งร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก น้อยมากที่จะออกจากจวนอ๋อง ไม่มีเหตุผลในการลอบปลงพระชนม์แม้แต่น้อย เพราะต่อให้ทำสำเร็จ แล้วเขาจะทำอะไรได้?ทว่ารัชทายาทไม่เหมือนกันหากฮ่องเต้เทียนหยวนตาย รัชทายาทจะเป็นฮ่องเต้ตงเยว่คนต่อไป ถือเป็นผลประโยชน์มหาศาลสำหรับเขา จึงค่อนข้างเข้าใจได้ ฮ่องเต้เทียนหยวนเป็นฮ่องเต้ที่เห็นแก่ตัวและรักอำนาจ คำพูดของมือสังหารแต่ละคำกระแทกเข้าไปในใจเขา ราวกับรุกล้ำขีดจำกัดของเขา ทำให้เขาโกรธจนถึงขีดสุด“ทหาร มาลากตัวมือสังหารผู้นี้ลงไปประหารซะ”“ยังมีรัชทายาท คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เนรคุณอกตัญญู ช่างน่าโมโหยิ่งนัก มาลากตัวไปรอรับโทษที่คุกหลวง”ฮ่องเต้เทียนหยวนโมโหมาก หลังจากสั่งเสร็จจึงจากไปทันทีเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสุดขั้ว ตงฟางจิ่งถูกปล่อยออกจากวังอย่างปลอดภัย ส่วนรัชทายาทถูกนำไปคุมขังที่คุกหลวงรัชทายาทคงไม่นึกไม่ฝัน เมื
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 211
“รัชทายาท...”น้ำเสียงเย็นเยือกของฮ่องเต้เทียนหยวนทำให้ใจของตงฟางหล่างบีบรัด“เสด็จพ่อ ลูกถูกปรักปรำพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามือสังหารผู้นี้ได้รับคำสั่งจากใคร ถึงได้ใส่ความลูกเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้เขาซัดทอดน้องหกก่อน ตอนนี้ซัดทอดลูก เห็นได้ชัดว่ามีเงื่อนงำ ความภักดีที่ลูกมีต่อเสด็จพ่อ ฟ้าดินเป็นพยานได้ ไม่กล้าลบหลู่พระองค์แม้แต่น้อย”“เสด็จพ่อ นี่เป็นแผนการ ขอจงทรงตรวจสอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนบรรยายไม่ถูก แต่ไม่ดีแน่นอน สายตาของพระองค์หันมองตงฟางจิ่ง“เจ้าหก เรื่องนี้เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกไม่มีความเห็น มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์พ่ะย่ะค่ะ”ตงฟางหล่างกัดฟันกรอด แล้วถลึงตาใส่เขา เจ้าบริสุทธิ์หรือ? ดังนั้นคนที่มีปัญหาคือเขางั้นหรือ?เขาอดแค่นหัวเราะไม่ได้ “น้องหกพูดอย่างไม่เดือดร้อน ครั้งที่แล้วมือสังหารซัดทอดเจ้า คราวนี้กลับเปลี่ยนคำให้การกะทันหัน ช่างบังเอิญเสียจริง”ตงฟางจิ่งส่ายหน้าเชื่องช้า “มือสังหารชี้แจงสาเหตุแล้วไม่ใช่หรือ”“ท่านสังหารน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา คนเป็นพี่ชายอย่างเขาไม่ยินดีถวายชีวิตให้ท่านอีกแล้ว เรื่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 210
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่ารัชทายาทสั่งการเจ้าหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าโป้ปด ทุกอย่างเป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท”ตงฟางหล่างที่อยู่อีกด้านกำหมัดแน่น มองดูมือสังหารด้วยแววตาอำมหิต แทบอยากจะเข้าไปแทงอีกฝ่ายให้ตายคามือเขากล้าได้อย่างไร...“ฮึ เจ้านึกว่าเราจะเชื่อเจ้าหรือ?”“ครั้งที่แล้วเจ้าซัดทอดอ๋องหก ครั้งนี้ซัดทอดรัชทายาท เจ้ากำลังปั่นหัวเราเหมือนคนโง่หรือ?”มือสังหารรีบกล่าว “กระหม่อมไม่กล้า”“เราว่าเจ้าใจกล้ามาก ในเมื่อเจ้าซัดทอดรัชทายาท เราจะถามเจ้าอีกครั้ง เหตุใดครั้งแรกเจ้าซัดทอดอ๋องหก แล้วตอนนี้ถึงเปลี่ยนคำให้การอีกครั้ง?”“หากเจ้าไม่มีเหตุผล เราจะให้เจ้าได้ลิ้มรสสุดยอดของเครื่องทรมาน” ฮ่องเต้เทียนหยวนทรงพลังดูน่าเกรงขามมือสังหารกัดฟันกรอก แล้วจ้องไปที่รัชทายาท ในดวงตามีความโกรธแค้นที่รุนแรงความโกรธแค้นนั้นเสมือนจริงมากตงฟางหล่างถูกเขาจ้องจนชะงักไป“กระหม่อมเป็นข้ารับใช้ขององค์รัชทายาทมาตลอด ทำงานให้องค์รัชทายาทด้วยความจงรักภักดี”“การลอบปลงพระชนม์ในครั้งนี้ เดิมทีกระหม่อมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตาย เพราะองค์รัชทายาทเคยบอกว่าหากกระหม่อมเกิดเรื่อง จะช่วยดูแลน้องสาวเพียง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 209
ถูกต้อง หากไม่มีตราประทับนั่น แค่คำให้การของมือสังหาร คงไม่มีน้ำหนักมากพออ๋องทุกคนล้วนมีตราประทับเฉพาะของทุกคน เพื่อแสดงสถานะของตน ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือฝีมือแกะสลักล้วนเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งยากจะเลียนแบบทว่าตราประทับนั่นกลับอยู่บนตัวมือสังหาร หนำซ้ำหลังผ่านการพิสูจน์ มันเป็นของจริงนี่จึงเป็นสาเหตุให้ฮ่องเต้เทียนหยวนสงสัยตงฟางจิ่งสีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนไม่สู้ดีนัก เขาหันมองตงฟางจิ่ง “เจ้าหก เจ้าเป็นลูกที่เรารักและเอ็นดูมาโดยตลอด หากเจ้ายอมรับตอนนี้ เราจะลงโทษสถานเบา”“ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าเราไม่ให้โอกาสเจ้า”เมื่อรัชทายาทได้ยิน แววตามีความไม่สบอารมณ์แวบผ่านตงฟางจิ่งสีหน้าเรียบเฉย “ลูกไม่มีความผิดพ่ะย่ะค่ะ”“ดี นำตัวเข้ามาเดี๋ยวนี้” ฮ่องเต้เทียนหยวนเอ่ยเสียงฮึดฮัดในไม่ช้า มือสังหารที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำกรมราชทัณฑ์ถูกคุมตัวเข้ามามือสังหารหมอบกราบอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดทั้งสิ้นฮ่องเต้เทียนหยวนมองเขาเยือกเย็น “เจ้าลองบอกเราอีกครั้งสิ คืนนั้นที่เจ้าลอบสังหารเรา ได้รับคำสั่งจากใครกันแน่?”“ทางที่ดีจงพูดความจริง หากกล้าโป้ปดแม้แต่น้อย เราจะเฉือนเจ้าท
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 208
“พระชายา ตกลงท่านทำอะไรลงไป?”เฟิ่งเชียนอวี่เท้าคางพร้อมโบกมือ “บอกไปพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”นางหันมองเว่ยเซิงกับเว่ยชิว “พวกเจ้าสองคนมีวิธีทำให้ฮ่องเต้ไต่สวนคดีของตงฟางจิ่งอีกครั้งหรือไม่?”“จำไว้ ทางที่ดีต้องไต่สวนต่อหน้าเหล่าขุนนาง โดยเฉพาะสามารถไต่สวนในท้องพระโรง สอบสวนมือสังหารคนนั้นต่อหน้าทุกคน”“ไม่ได้นะขอรับพระชายา หากมือสังหารคนนั้นซัดทอดท่านอ๋องอีกครั้ง เช่นนั้นข้อหานี้ จะไม่มีวันรอดไปได้อีกเลย”สีหน้าเว่ยเซิงเคร่งเครียดมากเฟิ่งเชียนอวี่กลอกตามองเขา “เรื่องนี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? วางใจเถอะ หากอยากให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าออกมาจากคุกหลวงอย่างปลอดภัย ต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”“นี่มัน...”เว่ยเซิงเอ่ยอย่างลังเล “พระชายา ท่านมั่นใจหรือ?”“มั่นใจแน่นอน”“งั้น...ก็ดี ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” เว่ยเซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำความเคารพคดีลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เทียนหยวน แม้จะถูกมือสังหารซัดทอด แต่ในทางความผิด ตงฟางจิ่งยังไม่ยอมรับแม้ภายนอกตงฟางจิ่งจะเป็นอ๋องที่อ่อนแอขี้โรค ไม่สนใจเรื่องภายนอก ทว่าหลายปีมานี้ แอบวางแผนอยู่เบื้องหลังไม่น้อยเรื่องลอบปลงพระชนม์ เป็นความผิดที่ใส่ร้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 207
บ่าวทางซ้ายมือเข้าใจทันที จึงก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วทำให้เหยียนความสลบเขาวางเหยียนควานไว้บนพื้น แล้วหันไปมองอีกคน “พระชายา ท่านเก่งกาจเหลือเกินขอรับ”นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้ามาอย่างง่ายดาย หนำซ้ำยังไม่มีใครขัดขวางที่แท้บ่าวรับใช้ทั้งสองคน คือเฟิ่งเชียนอวี่และเว่ยเซิงส่วนเหลิ่งหานและเว่ยชิว ทั้งสองคนรออยู่ด้านนอก“เจ้าเฝ้าเขาให้ดี ข้าจะไปพบมือสังหารคนนั้น”“ไม่ได้ขอรับพระชายา ให้ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนเถอะ ท่านเข้าไปคนเดียวอันตรายมาก”“วางใจเถอะ ข้ารู้จักประมาณตน ไม่ต้องพูดมาก”หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่เอากุญแจมาจากมือเหยียนควาน ในไม่ช้าก็หาห้องขังของมือสังหารคนนั้นเจอพื้นที่บริเวณนี้เป็นส่วนที่ลึกมาก ห้องขังรอบด้านล้วนว่างเปล่า มีเพียงหนึ่งห้องที่คุมขังคนเอาไว้ จึงหาได้ง่ายมากนางเปิดประตูห้องขัง แล้วเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้ามือสังหารที่เดิมทีนอนพักสายตาอยู่บนเตียงลืมตาโพลง แล้วระมัดระวังตัวมาก “เจ้าคือใคร? เข้ามาได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่มองสำรวจอีกฝ่ายสักครู่ ใบหน้าดำคล้ำ หน้าตาธรรมดา เป็นคนที่หน้าตากลืนหายเข้าไปในฝูงชนนางเลิกคิ้ว เดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 206
“...”เว่ยเซิงตาลุกวาว “พระชายา ท่านรู้แล้วหรือว่าจะช่วยท่านอ๋องได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “มีวิธีที่ช่วยได้จริง แต่ว่า ข้าจำเป็นต้องได้พบมือสังหารคนนั้น”“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้พวกข้าจะคิดหาวิธีเองขอรับ” เว่ยเซิงเว่ยชิวรีบรับปากทันทีเฟิ่งเชียนอวี่ผายมือ “ฤกษ์ดีไม่สู้ฤกษ์สะดวก ทำเสียตอนนี้เถอะ”“ตอนนี้หรือ?” ทั้งสามคนแปลกใจนางเลิกคิ้ว “ไม่ได้หรือ?”“ไม่ใช่แน่นอนขอรับ” พวกเขาแค่รู้สึกว่ากะทันหันเกินไปเท่านั้นแต่เรื่องช่วยท่านอ๋องจะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี พวกเว่ยเซิงจึงลงมือทันทีขณะนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว บนถนนหนทางจึงไม่มีผู้คน เงียบสงัดมาก คนชุดดำทั้งสี่คนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปที่เรือนจำของกรมราชทัณฑ์เรือนจำของกรมราชทัณฑ์ย่อมตั้งอยู่ภายในกรม และมีทหารป้องกันแน่นหนาเช่นกันหากอยากเคลื่อนไหวโดยไม่เอิกเกริก แทรกซึมเข้าไปโดยไม่ให้เหล่าทหารพวกนี้รู้ คงทำได้เพียง...เฟิ่งเชียนอวี่ครุ่นคิด “เสนาบดีกรมราชทัณฑ์สามารถเข้าออกเรือนจำได้ตลอดใช่หรือไม่?”เว่ยเซิงพยักหน้า “แน่นอนขอรับ”สำหรับเสนาบดีกรมราชทัณฑ์ เรือนจำเปรียบเสมือนพื้นที่ของตัวเอง ย่อมเข้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 205
“เกลียดหรือ...คงไม่ถึงขั้นนั้น”ปีศาจจิ๋วที่มีเงางอกออกมาบนหัวบินเข้ามา ทำเสียงฮึดฮัด “หากไม่ใช่เพราะตอนแรกเขาไม่ยอมหย่าร้างกับเจ้า ด้วยความสามารถของเจ้า ตอนนี้คงมีความสุขอิสรเสรีไปแล้ว”“เขาเป็นคนกักขังเจ้าเอาไว้ในจวนอ๋องหก ทำให้เจ้าไม่อาจทำตามความฝันได้”เฟิ่งเชียนอวี่กระพริบตา แล้วสงสัย “ความฝันของข้าคือสิ่งใดหรือ?”ปีศาจจิ๋วบินวนกลางอากาศหนึ่งรอบ กำหมัดขวาแล้วชูขึ้น “ความฝันของพวกเราคือ เงินทองที่ใช้ไม่หมด หนุ่มรูปงามที่เกี้ยวไม่หวาดไม่ไหว”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”นางฟ้าจิ๋วถีบปีศาจจิ๋วจนกระเด็น พร้อมมือเท้าเอว เอ่ยอย่างโกรธเคือง “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”“เชียนอวี่ เจ้าอย่าฟังเขาพูดจาเหลวไหล เขาคือหายนะ เจ้าดูเขาสิแค่หน้าตาก็ไม่เหมือนคนดีแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยเชื่องช้า “พวกเจ้าสองคนหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน”“ใครเป็นคนบอก”“ไม่ใช่สักหน่อย”ปีศาจจิ๋วและนางฟ้าจิ๋วโต้แย้งพร้อมกันเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ แล้วโบกพวกเขาให้พ้นทางอย่างน่ารำคาญ “เอาละ เอาละ หนวกหูจะตายแล้ว ไปไกล ๆ ข้าเลย”นางฟ้าจิ๋วเบะปาก “เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้นะ หากสามีเจ้าตาย เจ้าเองก็จบเห่เช่นกัน”“ที่นี่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 204
“เจ้านึกว่าข้าจับตัวช่างพวกนั้นไม่ได้หรือ?”“ตอนนี้ข้าใจดีเปิดโอกาสให้เจ้ามีชีวิตรอด อย่าทำตัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หากรัชทายาทเก่งกล้าขนาดนั้น เชิญตามสบาย”เฟิ่งเชียนอวี่เคยกล่าวไว้ แม้ช่างเหล่านั้นจะรู้วิธีทำ แต่พวกเขาไม่รู้ขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญที่สุดหากไม่มีขั้นตอนนี้ จะไม่สามารถผลิตแก้วหลิวหลีที่เป็นผลึกใสออกมาได้คิดไปก็น่าจะใช่ นางรักเงินทองขนาดนั้น สิ่งที่ทำเงินได้มากมาย จะเปิดเผยออกไปหมดได้อย่างไร หญิงผู้นั้นฉลาดเป็นกรดตงฟางจิ่งจึงไม่เป็นห่วงสักนิดตงฟางหล่างเห็นว่าใช้ไม้ไหนก็ไม่ได้ผล จึงจากไปด้วยความโกรธจวนอ๋องหกเฟิ่งเชียนอวี่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับในหัวของนางคิดถึงตงฟางจิ่งโดยไม่มีสาเหตุแม้นางจะไม่รู้ว่าคุกหลวงในยุคโบราณเป็นอย่างไร แต่คิดก็รู้ แม้คุกหลวงจะเป็นคุกระดับสูง ทว่าอย่างไรก็คือคุก จะสุขสบายได้อย่างไรตงฟางจิ่งถูกจับตัวไป ข้างในคงไม่มีใครใช้เครื่องทรมานกับเขาหรอกนะ?ไม่ไม่ ไม่น่าจะใช่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นท่านอ๋อง เป็นถึงองค์ชาย คงไม่ตกต่ำขนาดนั้นแต่เรื่องที่เขาถูกตั้งข้อหาไม่ใช่เรื่องเล็ก นั่นมันก่อกบฏเ
