เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 151
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 152
มองเห็นชุดหรูหราของมู่หรงอวี้ ฟู่เยียนหรานคิดทะเยอทะยานขึ้นมาในใจหากนางกลายเป็นพระชายาหวายหนาน ต้องการฆ่ากู้หว่านเยว่คนหนึ่งให้ตายยังมิใช่เรื่องง่ายอีกหรือ?ดังนั้น รอจนกระทั่งถึงยามกู้หว่านเยว่พักผ่อน ก็มองเห็นฟู่เยียนหรานคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจเดินเนิบนาบรอบกายมู่หรงอวี้“ยอดเยี่ยมยิ่งนัก เนื้อเรื่องของต้นฉบับทรงพลังดังคาด”“เจ้าบ่นอันใด?” ซูจิ่งสิงมองนางอย่างแปลกใจ“ไม่มีอันใด ข้ากำลังพูดว่าตอนนี้มู่หรงอวี้ต้องโมโหแย่แล้วเป็นแน่ พวกเรากลายเป็นผู้มีพระคุณของเขาไปเสียแล้ว”เมื่อครู่ทุกคนล้วนมองเห็นแล้ว เป็นพวกเขาสามีภรรยาร่วมมือกับนักการฆ่าโจรทะเลทรายหากมู่หรงอวี้ไม่อยากกลายเป็นตัวตลก ก็ไม่กล้าหาเรื่องพวกเขาอย่างเปิดเผยแล้วมู่หรงอวี้กำลังพูดกับองครักษ์ “แน่ใจว่าสืบดีแล้ว สิ่งของในคฤหาสน์หลวงมิได้อยู่บนลาเทียมเกวียน?!”“บนลาเทียมเกวียนมีเพียงเสบียงอาหารและเสื้อผ้า อย่างอื่นก็ไม่มีแล้วขอรับ” มิหนำซ้ำลาเทียมเกวียนเล็กๆ คันนั้น มิอาจบรรทุกของมากเพียงนั้นได้องครักษ์ครุ่นคิดพลางเอ่ย “หรือว่ามิใช่ซูจิ่งสิง?”“เจ้าโง่!”มู่หรงอวี้ด่าอย่างไม่สบอารมณ์หนึ่งประโยค“ไม่ใช่ซูจิ่ง
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 153
กู้หว่านเยว่ไม่สนใจการกระทำเล็กๆ ของฟู่เยียนหราน หมุนตัวไปที่ศพของโจรทะเลทรายเพื่อริบเงินทองของมีค่าให้เกลี้ยงซุนอู่เดินผ่านมา มุมปากกระตุกริก ทำเป็นมองไม่เห็นริบของเรียบร้อยหมดจดแล้วหรือไม่ เขายังเอ่ยเตือนกู้หว่านเยว่อย่างหวังดีอีกด้วย“พี่ใหญ่ซุน ท่านและพี่หญิงซ่งมีความสัมพันธ์เช่นไรกันแน่?”กู้หว่านเยว่สืบถาม“ฮูหยินน้อยเป็นผู้สูงศักดิ์ ไฉนเลยจะมีความสัมพันธ์กับข้าได้”ซุนอู่ยิ้มขมปร่ามองไปข้างหน้า ภาพที่เคยเกิดขึ้นในอดีตปรากฏขึ้นในสมอง เขาเป็นเพียงคนที่ประคับประคองดูแลกันกับท่านย่าคนหนึ่ง ลูกกำพร้าที่ถูกคนรังแก หญิงคนนั้นช่วยเขาไว้ มอบหนทางรอดชีวิตให้แก่เขาสายหนึ่ง...หากเขามียาสูบอยู่ในมือ ก็คือท่านอาอกหักดีๆ นี่เองมองเห็นซุนอู่หันหน้ามา พูดอย่างไม่สบอารมณ์“ยิ่งไปกว่านั้นถ้อยคำนี้ใจร้ายยิ่งนัก ก่อนช่วยคนไว้ หรือข้าเหล่าซุนทำไม่ดีต่อพวกเจ้า?”“ดีๆ พี่ใหญ่ซุนย่อมดีมาก”กู้หว่านเยว่ชอบพูดล้อเล่นกับคนคุ้นเคย เห็นว่ากู้หว่านเยว่ริบของหมดแล้ว ซุนอู่เรียกทุกคนออกเดินทางต่อมู่หรงอวี้ใช้ลาเทียมเกวียนของนักการ คราวนี้นักการทำได้เพียงเดินกับนักโทษแล้วแสงแดดร้อนระอุ ขาดแหล่
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 154
กู้หว่านเยว่กลับดึงซูจิ่นเอ๋อร์มาที่ฝั่งหนึ่งพลางสั่งสอน“ภายภาคหน้าคนอื่นมอบของให้ จะกินส่งเดชไม่ได้”“ใช่แล้ว” ซูจื่อชิงเองก็ร้อนใจตาม “ฟู่เยียนหรานอำมหิตมาก หากนางวางยาในน้ำ ทำให้เจ้าถูกพิษตายจะทำเยี่ยงไร”ซูจิ่นเอ๋อร์ตกใจหน้าเผือดซีด พูดเนิบๆ “ข้ามิได้คิดมากเพียงนั้น”ยิ่งไปกว่านั้นนางเห็นฟู่เยียนหรานช่วยงานพวกเขาอยู่ตลอด ยังคิดว่านางเปลี่ยนไปแล้ว“บัดนี้พวกเราเป็นนักโทษถูกเนรเทศ หากเจ้ายังเป็นเหมือนในอดีต ไม่ระแวดระวังให้ดี ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกคนทำร้ายจนตาย”แววตาซูจิ่งสิงเยียบเย็นปานน้ำค้างแข็งสุ้มเสียงดุดันทำให้ซูจิ่นเอ๋อร์ตกใจจนตัวสั่น ใกล้ร้องไห้ออกมาแล้ว “พี่ใหญ่พี่สะใภ้ พี่รอง ขออภัย ข้าเข้าใจแล้ว”คนเหล่านั้นส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “ดีที่สุดคือเจ้าเข้าใจอย่างแท้จริง”ซูจิ่นเอ๋อร์รู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว ก้มหน้าก้มตา ไม่พูดกับฟู่เยียนหรานแม้ประโยคเดียวอีกฟู่เยียนหรานทำได้เพียงกลับไปอยู่ข้างกายมู่หรงอวี้“นางดื่มลงไปแล้วกระนั้น?”ฟู่เยียนหรานปรายตามองฮูหยินผู้เฒ่าซูที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแวบหนึ่ง คิดว่าตนเองไม่สามารถเข้าใกล้ซูจิ่นเอ๋อร์ได้อีกแล้ว พูดอย่างฝืนๆ“ดื่ม ดื
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 155
“ท่านเป็นคนดี?”ผู้หญิงและเด็กภายในคุกสายตาเลื่อนลอย หลังมั่นใจว่ากู้หว่านเยว่มิใช่พวกเดียวกับโจรทะเลทรายจริง แววตาของแต่ละคนสะท้อนความหวัง ดีใจอย่างบ้าคลั่ง“วีรสตรี ขอร้องท่านช่วยพวกเราด้วย!”“วางใจ ข้าก็มาเพื่อช่วยพวกเจ้านี่ล่ะ”จมูกกู้หว่านเยว่ปวดแสบอยู่บ้าง ผู้หญิงเด็กเหล่านี้แต่ละคนไม่เพียงผอมเหลือแต่กระดูก บนตัวยังมีรอยแส้และรอยไม้ เห็นได้ชัดว่าถูกทารุณกู้หว่านเยว่หยิบกุญแจบนตัวโจรทะเลทราย เปิดประตูคุก หลังประตูคุกเปิดออกแล้ว ทุกคนก็รีบออกไปอย่างสุดกำลัง“วีรสตรี ท่านเป็นคนดีโดยแท้”“ท่านใจดีเพียงนี้จะต้องอายุยืนร้อยปีเป็นแน่”“สามปีแล้ว ข้าถูกขังอยู่ที่นี่สามปี ในที่สุดก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว ฮือๆ...”เสียงซาบซึ้งปนเสียงสะอื้น ผู้หญิงและเด็กทั้งหมดล้วนหนีออกไปอย่างว่องไว“เหตุใดเจ้าไม่ไป?”กู้หว่านเยว่หันหน้า พบว่ายังมีหญิงคนหนึ่งหดตัวในมุมหนึ่งแตกต่างจากผู้หญิงและเด็กคนอื่นอยู่บ้าง ทั่วทั้งตัวนางล้วนเต็มไปด้วยอุจจาระ น้ำฉี่ สติคล้ายไม่ดีเท่าใดนักแต่เสื้อผ้าบนตัวนางยังเรียบร้อยดี มือเองก็ไม่มีรอยแผล น่าจะยังไม่ถูกโจรทะเลทรายทรมานหญิงสาวเผยดวงตากลมโตเปี่ยมความก
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 156
“นางโง่ เจ้าสมควรมองนางดื่มลงไปเอง!”ขมับมู่หรงอวี้เต้นตุบๆ หากมิใช่เพราะเขาไม่ตีผู้หญิง ขาต้องเตะออกไปแล้วเป็นแน่“ท่านอ๋อง...”“ไสหัวไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า”หันหน้า เผชิญหน้ากับใบหน้าหลงใหลของฮูหยินผู้เฒ่าซู“ท่านอ๋อง ให้ข้าปรนนิบัติท่านเถอะ”“โอ๊ย!” ความรังเกียจของมู่หรงอวี้พลุ่งพล่านขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้นพ่นโลหิตออกมาหนึ่งคำ ล้มลงกับพื้นไม่ลุกขึ้นอีก“ท่านอ๋อง ท่านอย่าทำให้ข้าตกใจเลย!”ฟู่เยียนหรานถลันขึ้นไปว่องไวปานเหินบิน ประคองกายมู่หรงอวี้ เห็นมู่หรงอวี้หลับตาสนิท นางรีบพูด“แย่แล้ว ท่านอ๋องตายแล้ว!”“ข้า ยังไม่ตาย!” มู่หรงวี้ยกมือขึ้น เหตุใดก่อนนี้เขาคิดว่าฟู่เยียนหรานฉลาดกันนะ?ฟู่เยียนหรานถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ไม่ตายก็ดีแล้ว พวกเจ้ายังเหม่ออันใด รีบพาฮูหยินผู้เฒ่าไปทิ้งไกลๆ!”องครักษ์รีบนำตัวฮูหยินผู้เฒ่าไปโยนคืนกลุ่มนักโทษถูกเนรเทศ ฮูหยินผู้เฒ่าถูกหนอนกู่คู่รักควบคุมไว้ สูญเสียสติปัญญา ปากยังร้องตะโกน “ท่านอ๋อง เอ็นดูข้าเถอะ!”“ท่านแม่ นี่ท่านทำผิดศีลธรรมเกินไปแล้ว” ซูหัวหยางที่แต่ไหนแต่ไรมากตัญญูต่อมารดามิอาจอดกลั้นไหว หยิบท่อนไม้ใหญ่ตีฮูหยินผู้เฒ่าจนหมดสติไป
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 157
มองเห็นมู่หรงอวี้นอนบนลาเทียมเกวียน มือสองข้างจับขาไว้แน่นๆ สีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด“ขาของข้า ขาของข้าเจ็บเหลือเกิน!”“ท่านอ๋อง” องครักษ์รีบคุกเข่าที่ฝั่งหนึ่ง“ลั่วยาง ไปช่วยข้าพาลั่วยางมา เร็วเข้า!” มู่หรงอวี้ร้องเจ็บปวดทรมานองครักษ์รีบเอ่ย “ท่านอ๋องท่านลืมไปแล้ว คฤหาสน์หลวงถูกปล้น เซียนแพทย์น้อยล่วงหน้าไปหนึ่งก้าว พูดว่ารอท่านที่ปิงโจว”“โอ๊ย!”มู่หรงอวี้ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดทรมาน “ลั่วยางถอนพิษให้ข้าแล้วมิใช่หรือ เหตุใดขาของข้ายังเจ็บปวดเพียงนี้ ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”เพราะเจ็บปวดมากเกินไป ขาของเขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก บัดนี้ไม่ต่างจากคนพิการฟู่เยียนหรานถามองครักษ์ “ลั่วยางเป็นใคร?”“หมอหลวงหญิงของท่านอ๋อง เป็นศิษย์ของปรมาจารย์แพทย์”“อ้อ” ฟู่เยียนหรานพยักหน้า ก็แค่หมอหญิงคนหนึ่งเท่านั้น นางไม่เก็บมาใส่ใจรีบมาหาข้างกายมู่หรงอวี้ จับมือของเขาพลางปลอบ “ท่านอ๋อง ท่านอดทนก่อน รอถึงปิงโจวแล้วหมอหญิงลั่วต้องรักษาท่านจนหายดีได้เป็นแน่”“ไสหัวไป!”มู่หรงอวี้ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด ความเจ็บปวดบนขา ทำให้เขาระเบิดอารมณ์ฟู่เยียนหรานถูตะคอกถอยกลับไปหลายก้าวอย่างโศกเศร้า
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 158
ทุกคนรับถุงมือ เร่งเดินทางไปพลางเก็บกระบองเพชรไปพลาง กระบองเพชรมีมากมาย เก็บไม่หมด แม้แต่นักการเองก็หักออกเป็นสองซีกครั้นถึงเวลากินข้าว กู้หว่านเยว่ก่อกองไฟ หยิบกริชออกมาเล่มหนึ่ง ปอกเปลือกหนามแหลมคมภายนอกของกระบองเพชรออก จากนั้นวางย่างบนกองไฟ“นี่สามารถกินได้หรือ?”“เรื่องอะไรจะกินไม่ได้?”กู้หว่านเยว่หยิบยี่หร่าเครื่องปรุงสำหรับย่างจากลาเทียมเกวียนและโรยลงไป ย้อนคิดถึงชาติก่อนยามนางไปเที่ยวเม็กซิโก อาหารเลิศรสประจำถิ่นก็คือกระบองเพชรย่างนี่ล่ะ“มา มาชิมดู”กู้หว่านเยว่แบ่งกระบองเพชรหลายแท่งให้คนในครอบครัว จากนั้นเรียกนักการและเหล่านักโทษถูกเนรเทศมากินทีแรกทุกคนยังคล้ายเชื่อคล้ายไม่เชื่อ แต่กัดเข้าไปหนึ่งคำแล้วรสชาติเย็นสบาย ผสมกับเครื่องปรุงสำหรับย่าง มีรสชาติดีเป็นพิเศษ ทันใดนั้นครองใจของทุกคนแล้ว“กระบองเพชรนี้กินได้จริง! รสชาติแปลกมาก!”“แม้ว่าแปลก กลับกินไม่ยาก ยังรสดีแปลกๆ อีกด้วย”ทุกคนต่างพากันพูด เพราะกระบองเพชรมีน้ำ สามารถชดเชยน้ำได้พอดี ดังนั้นจึงกินอย่างเอร็ดอร่อย“ดีเหลือเกิน กระบองเพชรนี้สามารถชดเชยน้ำได้ พวกเราไม่ต้องกังวลจะกระหายน้ำตายแล้ว”“แม่นางกู้ เ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 159
เหล่าองครักษ์แต่ละคนเองก็หิว ยังถูกเขาทุบตีไปทั้งตัวอีก“ท่านอ๋องนับวันยิ่งวิปริต ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”“ซวยจริงเชียว ติดตามเจ้านายเช่นนี้...”องครักษ์บ่นตำหนิเบาๆ เป็นการส่วนตัว“ชู่ว์ เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้ว ท่านอ๋องได้ยินต้องฆ่าเจ้าเป็นแน่”องครักษ์อีกคนเอ่ยเตือน คนอื่นอีกสองสามคนหุบปากลงในทันใด กลับรู้สึกอึดอัดคับข้องใจภายในใจรุ่งอรุณวันต่อมา มู่หรงอวี้หิวกระหายมากเกินไป เบ้าตาลึกอิดโรยเป็นพิเศษกอปรกับทั้งตัวล้วนคือทรายเหลืองและฝุ่น พูดว่าเขาเป็นขอทานก็ไม่เกินจริงตรงข้ามกับพวกกู้หว่านเยว่ เพราะกินกระบองเพชรอิ่มไปหนึ่งมือ มีชีวิตชีวาอย่างมาก เปล่งเสียงหัวเราะมีความสุข“ข้าโมโหยิ่งนัก!”มู่หรงอวี้นอนบนลาเทียมเกวียน หิวจนไม่มีแรงด่าแล้วเขาลืมตาขึ้น มองท้องฟ้า “ท่านย่าทวด ข้าคล้ายมองเห็นท่านย่าทวดของข้าแล้ว...”องครักษ์ “....”ทันใดนั้น จางเอ้อร์ร้องตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าดู ข้างหน้ามีป่ามะกอกทะเลทรายผืนหนึ่ง!”ป่ามะกอกทะเลทรายนี้ เพียงมองดูก็รู้ว่ามีคนปลูกไว้ เห็นทีพวกเขาอยู่ห่างจากหมู่บ้านและเมืองไม่ไกลแล้ว“ดียิ่งนัก ในที่สุดพวกเราก็ออกจากทะเลทรายแล้ว” ทุกคนเดินทางมาอย่
บทล่าสุด
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1396
ขณะที่นำกองทหารออกจากเมืองหลวง เขาก็รู้ว่าชีวิตของตัวเอง ช้าเร็วก็ต้องถูกพรากไป“ข้าต้องการให้ท่านเขียนคำสั่งลงโทษตัวเอง”ซูจิ่งสิงพูดทีละคำ เอ่ยปากอย่างตั้งใจตอนแรกทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งกลับมาพร้อมกับชัยชนะ แต่กลับถูกฮ่องเต้ชั่วและขุนนางชั่วกลุ่มนี้เนรเทศไปที่เจดีย์หนิงกู่ในข้อหากบฏแม้ว่าฮ่องเต้ชั่วจะแต่งตั้งเขาให้เป็นเจิ้นเป่ยอ๋องอีกครั้งในเวลาต่อมา แต่ความเข้าใจผิดในอดีตก็ไม่ได้รับการล้างมลทินให้เขาเวลานี้ ในสายตาผู้คนใต้หล้า เขาคืออาชญากรที่สมคบคิดกับข้าศึกและขายชาติเขาต้องการล้างมลทินให้กับตัวเองด้วยมือของเขาเอง“ท่าน”ใบหน้าชราของหลี่กวงถิงทั้งอายและโกรธเคือง“ไม่”เขาส่ายหัวปฏิเสธ ต่อให้ต้องตายในมือของซูจิ่งสิงเช่นนี้ ก็ยังมีชื่อเสียงดี ๆ ฝากไว้แต่เมื่อคำสั่งลงโทษตัวเองนี้ถูกเขียนขึ้นแล้ว ก็เท่ากับเป็นการยอมรับความผิดอย่างเปิดเผยตอนแรกเขาให้ความร่วมมือกับฮ่องเต้ในการใส่ร้ายซูจิ่งสิงมันต่างอะไรกับขุนนางทุจริต?ผู้คนทั่วหล้าจะถ่มน้ำลายด่าประนามเขาเช่นไร?“จะฆ่าจะแกง ก็สุดแล้วแต่ท่าน ข้ายังคงยืนยันประโยคนั้นเหมือนเดิมสำหรับคำสั่งลงโทษตัวเองนี้ ข้าไม่มีทางเขียนเด
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1395
เห็นเพียงท่ามกลางหมอกหนาทึบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มีแสงไฟเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับหิ่งห้อยในค่ำคืนอันมืดมิดเมื่อแสงไฟนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ รองแม่ทัพที่อยู่บนเรือก็เบิกตาทั้งสองกว้าง“ไม่ได้การ ทั้งหมดเป็นลูกศรติดไฟ!”ก้นลูกศรเหล่านี้ถูกมัดด้วยลำกล้องดินปืน ภายในเป็นดินปืนทั้งหมดดินปืนตกลงมาพร้อมกับลูกศรที่ยิงขึ้นมาบนเรือราวกับเม็ดฝนทั่วท้องฟ้า ภายในเวลาชั่วพริบตา เรือก็ติดไฟ“เร็วเข้า รีบถอยกลับ”หลี่กวงถิงสั่งการ เขารู้สึกอย่างเลือนรางว่าตัวเองถูกแผนชั่วของซูจิ่งสิงและกู้หว่านเยว่เล่นงานเข้าแล้วกองทัพใหญ่ออกเดินทางแล้ว ต้องการจะถอยกลับจะทำได้ง่าย ๆ อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังอยู่บนผิวน้ำ การเดินเรือไปข้างหน้าก็ทำได้ยากลำบากอยู่แล้วคนเหล่านี้ไม่ถนัดเรื่องการต่อสู้บนน้ำ ไม่มีสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ยังโชคดีเพราะหากพบเจอเหตุการณ์ไม่คาดคิด ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะล่าถอยอย่างเป็นระเบียบเรือติดไฟแล้ว เหล่าทหารร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ในระหว่างการล่าถอยของเรือ ต่างก็ชนกันเอง สถานการณ์วุ่นวายในระดับหนึ่งทว่าลูกศรทั่วฟ้านั้นก็ยังไม่ยอมหยุดเลยหลังจากยิงจบระลอกห
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1394
“ข้ามีความคิดดี ๆ อย่างหนึ่ง”ดวงตาของกู้หว่านเยว่กลอกไปมา ทันใดนั้นก็มีความคิดแผลง ๆ ผุดขึ้นมา“หลี่กวงถิงผู้นี้ต้องการว่าจ้างคนจากหอมือสังหารมาฆ่าท่านมิใช่หรือ? เราก็ให้คนของหอมือสังหารมาตอบรับเรื่องนี้”ซูจิ่งสิงและกู้หว่านเยว่สบสายตากันเข้าใจทันทีว่าภรรยากำลังคิดอะไรอยู่“หนามยอกเอาหนามบ่งหรือ?”“ถูกต้อง ถึงตอนนั้นเราก็มาปิดประตูตีแมวกัน”ซูจิ่งสิงเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง นกพิราบสื่อสารก็กลับไปตามทางเดิม เพื่อส่งกลับไปที่หอมือสังหารเป็นสองวันที่สถานการณ์สงบสุขสองวันต่อมา หลี่กวงถิงก็ได้รับข่าวกรอง แจ้งว่าคนจากหอมือสังหารทำสำเร็จแล้ว“ข้าน้อยเห็นว่ากองทัพของเจดีย์หนิงกู่สงบเงียบ ดูเหมือนจะไม่มีข่าวการตายของซูจิ่งสิงแพร่ออกมา”รองแม่ทัพหลายคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้สักเท่าใดหลี่กวงถิงยังรู้สึกว่าต้องระมัดระวังด้วยหลังจากรออีกสองวัน ก็มีข่าวกรองออกมาอีกว่า ค่ายของผู้บัญชาการถูกรายล้อมด้วยกองกำลังทหารอากาศแบบนี้ภายนอกกระโจมกำลังตากปลาเค็มอยู่ จนส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง“ตากปลาเค็ม อากาศแบบนี้ตากปลาเค็มอะไรกัน?”หลายคนนั่งวิเคราะห์ด้วยกันรองแม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างฉับพล
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1393
“ลู่จิง มองไม่ออกเลยว่า เจ้าจะรักหน้าที่การงานมากเช่นนี้”เกาเจี้ยนหัวเราะอย่างชั่วร้ายรักหน้าที่การงาน?ลู่จิงสะดุดเข้าให้ใครจะไปรักหน้าที่การงาน ชัดเจนว่าเขารักและสงสารกงซุนฉิงเขาเหลือบมองกงซุนฉิง ขณะที่คิดจะใช้โอกาสนี้เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างสองคน“ถูกต้อง เขารักหน้าที่การงานมาก!”ทันใดนั้นกงซุนฉิงก็เหยียบเท้าของเขา แล้วรีบเอ่ยขึ้นนางละอายใจที่จะให้ฮูหยินรับรู้เรื่องราวของพวกเขาสุดท้าย ก็จ้องเขม็งใส่ลู่จิงอย่างดุดัน พลางกระซิบว่า“หุบปาก”“ก็ได้”ลู่จิงหุบปากอย่างเชื่อฟังคำพูดของคนรักต้องเชื่อฟัง นี่จะไม่ใช่ความองอาจของชายชาตรีอย่างหนึ่งอย่างไร“เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งสองก็พูดคุยกันตามสบาย ใครจะเฝ้ายามก็ไม่สำคัญ หรือว่าถ้าไม่ได้จริง ๆ พวกเจ้าสองคนก็เฝ้ายามด้วยกันได้”ด้วยการเสริมทัพของเกาเจี้ยน ใบหน้าของกงซุนฉิงก็ยิ่งแดงขึ้น“เราไปกันเถอะ”กู้หว่านเยว่ดึงแขนเสื้อของซูจิ่งสิงเงียบ ๆ พลางยิ้มคลุมเครือมองดูผู้ใต้บังคับบัญชาคุยกันเรื่องความรักลับ ๆ ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน“ไป”ซูจิ่งสิงจูงมือกู้หว่านเยว่จากไป“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องไปเหมือนกัน”เกาเจี้ยนถูกเตือนสต
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1392
ซูจิ่งสิงกระซิบเตือนกู้หว่านเยว่ที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา ภรรยาเป็นคนบ้าการงาน ตั้งแต่มาถึงค่ายทหาร ก็มีเวลาพักผ่อนน้อยกว่าเขาเสียอีกเขาชอบท่าทางการวางแผนในกระโจมของกู้หว่านเยว่มาก เพียงแต่เป็นห่วงว่าร่างกายของนางจะรับไม่ไหว ดังนั้นจึงกำชับอยู่บ่อยครั้ง“ก็ได้เจ้าค่ะ ลมแรงจริง ๆ”กู้หว่านเยว่ถือโอกาสโยนกล้องโทรทรรศน์เข้าไปในมิติ แล้วลงมาจากหอสังเกตการณ์พร้อมกับซูจิ่งสิงหอสังเกตการณ์แห่งนี้สร้างโดยทหารตามคำสั่งของกู้หว่านเยว่ก่อนหน้านี้ โดยอิงตามพิมพ์เขียวที่นางให้มาหอสังเกตการณ์สูงยี่สิบเมตรพอดี เมื่อยืนอยู่ด้านบนของหอสังเกตการณ์จะสามารถมองเห็นจุดที่อยู่ไกลออกไปได้ชัดเจน สังเกตสถานการณ์ของศัตรูได้สะดวกยิ่งขึ้นทั้งสองลงมาจากหอสังเกตการณ์ ขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่ในกองทัพกับเกาเจี้ยนก็ได้ยินเสียงโต้เถียงครู่หนึ่งโดยพลัน“ชู่ว์”กู้หว่านเยว่ส่งสัญลักษณ์มือให้ซูจิ่งสิง ดึงเขาให้เดินไปตามทิศทางที่ส่งเสียงมานางรู้สึกอยู่เสมอว่าเสียงนี้ค่อนข้างคุ้นเคย เมื่อเดินเข้าไปมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนคุ้นเคยจริงดังคาด เห็นกงซุนฉิงและลู่จิงกำลังโต้เถียงกันหน้าแดงหูแดง“นายท่าน ฮูหยิน พวกท่านมา
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1391
“หลี่กวงถิงต้องการควบคุมข่าวลือในกองทัพ แต่ก็ต้องดูว่านายทหารเหล่านั้นจะเชื่อเขาหรือไม่”ในกระโจมฝั่งตรงข้ามกับแม่น้ำมู่ตัน กู้หว่านเยว่กำลังแกว่งเอกสารราชการในมือเล่น ใบหน้าเผยแววเจ้าเล่ห์ออกมาซูจิ่งสิงถูปลายนิ้ว “เป็นอย่างที่เจ้าคาดไว้ไม่ผิด ทันทีที่หลี่กวงถิงได้ยินข่าวนี้ ก็เรียกประชุมทั้งกองทัพทันทีและบอกว่าข่าวนี้ เป็นเท็จ”“เขามีวิธี และเราก็มีวิธีเช่นกัน”กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเก็บไพ่ใบสำคัญนี้ไว้ตลอดโดยเปล่าประโยชน์ ย่อมไม่ยอมปล่อยให้หลี่กวงถิงปกปิดเรื่องนี้ได้ง่าย ๆ“ถึงเวลาที่โจวเหล่าต้องออกหน้าแล้ว”นางเอ่ยเบา ๆหลี่กวงถิงเรียกประชุมทั้งกองทัพ พยายามปลอบขวัญทหารทว่าเขาเพิ่งพูดจบในตอนเช้า ตอนบ่ายก็มีข่าวส่งมาถึงบอกว่าโจวเหล่าออกหน้าด้วยตัวเอง เขียนเอกสารฉบับหนึ่งด้วยมือ“โจวเหล่าได้ยอมรับสถานะบุตรที่เป็นกำพร้าของอดีตรัชทายาทแล้ว”ใบหน้าของรองแม่ทัพอมทุกข์“โจวเหล่าเคยเป็นอาจารย์ของอดีตรัชทายาท เขายังเป็นนักปราชญ์แห่งยุคอีกด้วย มีลูกศิษย์ในมือนับไม่ถ้วน เขาเชี่ยวชาญในการชี้นำการพัฒนาคำวิพากษ์วิจารณ์ของมวลชนบัดนี้เขาพูดออกมาเช่นนี้ ยังมีใครที่ไม่เชื่ออีก?”
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1390
กู้หว่านเยว่ซื้อโล่และชุดเกราะมาอย่างละสองหมื่นชุดนอกจากธนูและหน้าไม้แล้ว กู้หว่านเยว่ยังซื้อลูกปืนใหญ่มาอีกชุดหนึ่งลูกปืนใหญ่เหล่านี้ถือเป็นของสำรอง จะไม่นำออกมาใช้อย่างเด็ดขาด เว้นแต่จะเป็นสถานการณ์พิเศษพลังทำลายล้างของลูกปืนใหญ่นั้นรุนแรงเกินไป หากไม่จำเป็น ก็อย่าเพิ่งนำออกมาใช้หลังจากเตรียมสิ่งของพร้อมแล้ว กู้หว่านเยว่ก็ดูยอดเงินคงเหลือในบัตรอืม แทบจะไม่ขยับเลยการมีเงินใช้ไม่หมดนี่มันรู้สึกดีจริง ๆ !นอกจากสิ่งเหล่านี้ นางยังซื้อผงห้ามเลือดและยาจินชวงมาจำนวนมาก ล้วนมีประโยชน์สำหรับใช้พันแผลให้ทหารหลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว กู้หว่านเยว่ก็ย้ายสิ่งของทั้งหมดนี้เข้าไปไว้ในคลังเก็บของในเมืองผิงโจวเมืองผิงโจวมีทหารคุ้มกันอย่างแน่นหนา ไม่ต้องกลัวว่าของข้างในจะสูญหายหลังจากนำของเข้าไปไว้ในคลังเก็บของแล้ว ค่อยให้ทหารขนย้ายสิ่งของเหล่านี้ทั้งหมดไปยังค่ายเวลาผ่านไปรวดเร็วสิบวันต่อมา กองทัพของฮ่องเต้เดินทางมาถึงแม่น้ำมู่ตันหลี่กวงถิงมองไปยังผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของแม่น้ำมู่ตัน ก็รู้สึกมึนงงมิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้เจียงเต๋อจื้อนำกองทัพห้าหมื่นนายมา ผลปรากฏว่าพ่ายแพ้ย่อยยับ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1389
นางสั่งให้คนสร้างคลังเก็บของขนาดใหญ่ขึ้นที่บริเวณต้นน้ำของแม่น้ำมู่ตันในเมืองผิงโจวเมื่อนานมาแล้ว แต่ก่อนเอาไว้ใช้เก็บเสบียงอาหารยังมีคลังเก็บของอีกหลายแห่งที่ยังใช้ไม่หมดกู้หว่านเยว่ตั้งใจจะใช้กักตุนอาวุธทั้งหมดสามวันต่อมา กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงนำกองทัพใหญ่มาถึงแม่น้ำมู่ตันกองทัพใหญ่ตั้งค่ายอยู่ริมแม่น้ำกางเต็นท์อย่างเป็นระเบียบ ตามแบบแปลนที่กู้หว่านเยว่มอบให้เต็นท์เล็ก ๆ ถูกกางขึ้นริมแม่น้ำควันไฟค่อย ๆ ลอยขึ้นไปเหล่าทหารไม่ได้ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย แต่ละคนดูเหมือนมาพักผ่อนจะทำอย่างไรได้ ก็เบี้ยหวัดทหารเยอะมากเกินไป!คนอื่นเวลาเดินทัพก็กินแต่อาหารแห้ง ซาลาเปากับหมั่นโถว แต่พวกเขากินกับข้าวสามอย่าง พร้อมน้ำแกงหนึ่งอย่างทุกมื้อ แถมยังมีทั้งเนื้อและผักอีกต่างหาก!แบบนี้จะเรียกว่าออกรบได้อย่างไร?เหมือนกับเทศกาลตรุษจีนชัด ๆ !เมื่อเห็นเหล่าทหารมีขวัญกำลังใจ กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงก็ดีใจ ทั้งสองคนปรึกษาแผนการในค่ายทหารซูจิ่งสิงไม่เป็นสองรองใครในเรื่องการรบอยู่แล้ว แต่เขาพบว่ากู้หว่านเยว่ก็มีพรสวรรค์ในด้านการทหารเช่นกันความคิดที่ผุดขึ้นมาเป็นครั้งคราว ทำให้เขา
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 1388
“ไม่ต้อง ๆ ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น ยาพิษของพวกนี้ ใช้ให้น้อยจะดีกว่า”แต่จริง ๆ แล้ว เขาก็แค่แสร้งทำเท่านั้น เฟิ่งอู๋ชีไม่ได้กลัวพิษเลยสักนิด เพราะร่างกายเขามีคุณสมบัติเป็นยาโดยกำเนิด“ไปแล้วนะ”เขาโบกมือ แล้วหันหลังเดินจากไป“รักษาชีวิตของท่านเอาไว้”กู้หว่านเยว่เอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงความปลอดภัยของเฟิ่งอู๋ชี แต่เป็นเพราะคนที่ร่างกายมีคุณสมบัติเป็นยาโดยกำเนิดนั้นหาได้ยากเผื่อในอนาคตทั้งสองกลายเป็นเพื่อนกัน นางก็อาจจะได้ศึกษาดู“ไม่ต้องห่วง สิ่งที่แข็งที่สุดของข้าก็คือชีวิตนี่แหละ”เฟิ่งอู๋ชีนหลังเดินจากไป เดินไปได้สองก้าวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไม่ใช่ ๆ จุดแข็งที่สุดของเขาไม่ใช่ชีวิตเสียหน่อย!“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ นี่เป็นถึงองค์ชายหนานเจียงเชียวนะ จะไม่ฉวยโอกาสจับเขาไว้หรือ จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ แบบนี้หรือ?”ซูจื่อชิงรีบเข้ามา เห็นเฟิ่งอู๋ชีกำลังเดินจากไปพอดี ใบหน้าของเขาเผยความเสียดายออกมาเล็กน้อยปล่อยศัตรูไปแบบนี้ ไม่เท่ากับปล่อยเสือเข้าป่าหรอกหรือ?จากมุมมองของเขา ก็ควรจะจับองค์ชายหนานเจียงไว้ เพื่อใช้ข่มขู่หนานเจียงสิ“ฆ่าองค์ชายหนานเจียงก็ไร้ประโยช
