บทที่ 1367

โจวหุยเดินเข้ามาอย่างดีใจ แม้แต่กู้หว่านเยว่ก็นึกไม่ถึงว่าจะพบเขาที่นี่

“คุณชายโจว ทำไมถึงเป็นท่านล่ะ?”

กู้หว่านเยว่มองสำรวจเขาหนึ่งรอบ

“ทำไมท่านถึงอยู่ในสภาพอนาถเช่นนี้?”

โจวหุยรีบตอบ “ข้าอยู่เมืองอู้ตูต่อไปไม่ได้แล้ว จึงอยากออกมาเดินเล่น หากได้พบท่านคงดีมาก นึกไม่ถึงว่าสวรรค์จะได้ยินคำอธิษฐานของข้า ทำให้ข้าได้พบกับท่านจริงๆ”

เขาดีใจมาก ทำให้กู้หว่านเยว่แปลกใจไม่น้อย

“ท่านจะตามข้าไปหรือ?”

นางไม่เคยคิดจะรับโจวหุยไปอยู่ด้วย

“ขอแม่นางกู้โปรดอย่ารังเกียจกันเลย ข้าไม่มีที่ไปแล้ว แค่อยากมีที่อยู่อาศัยเท่านั้น”

เขาดูออกว่ากู้หว่านเยว่ไม่ใช่คนทั่วไป ไม่อย่างนั้นคงไม่เสี่ยงชีวิตออกตามหาองค์หญิงใหญ่

“มีตะเกียบเพิ่มขึ้นหนึ่งคู่คงไม่เป็นไร”

กู้หว่านเยว่ครุ่นคิดสักครู่ แล้วหันมองโจวหุย

“เพียงแต่ท่าน...”

ใช่ว่านางยินดีจะรับทุกคนไปอยู่ด้วย จำเป็นต้องมีความสามารถจึงจะเข้าตานาง

“ข้าเคยเรียนหนังสือ ข้ารู้หนังสือ แม้ตอนนี้จะเป็นเพียงจวี่เหริน

ใช่สิ บรรพบุรุษของข้าเป็นช่างหล่อโลหะ ข้ารู้จักวิชาหล่อโลหะ”

“ท่านหล่อโลหะได้หรือ?”

จู่ๆ กู้หว่านเยว่นึกถึงนักรบสวรรค์กองนั้นที่อยู่ในมิติของนาง พ