บทที่ 108

เห็นว่ามือไม่เปลี่ยนสี นางถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง

ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกสงสัยภายในใจเป็นเพราะมือของตนมิได้สัมผัสหญ้าต้วนฉางจริง ดังนั้นมือจึงไม่เปลี่ยนสี

หรือเพราะกู้หว่านเยว่หลอกพวกเขาตั้งแต่แรก

หลี่ซือซือหันมองฝ่ายหลัง กู้หว่านเยว่ไฉนเลยจะมีความสามารถนี้ ใช่ ต้องหลอกพวกเขาเป็นแน่

“ฮึๆ มือของข้าไม่เปลี่ยนสี นี่ก็พิสูจน์แล้วว่าคนวางยามิใช่ข้า กู้หว่านเยว่ เจ้าระดมคนมาให้ความร่วมมือเจ้า คงมิใช่กำลังเล่นละครตบตาหรอกกระมัง”

กู้หว่านเยว่ยิ้มน้อยๆ เป็นฝ่ายถืออ่างน้ำเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าซูหัวจวิ้นที่หดตัวในมุมหนึ่งอยู่ตลอด หรี่ตาลง

“รีบร้อนอะไร นี่มิใช่ยังมีซูหัวจวิ้นอีกหรือ ซูหัวจวิ้น เหลือเพียงเจ้าคนเดียวแล้ว”

ซูหัวจวิ้นตกตะลึงเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มศีรษะตั้งแต่แรกแล้ว โดยเฉพาะภายใต้สายตาที่กำลังมองมาของทุกคน ขาทั้งสองข้างสั่นเทา ร่างกายแข็งทื่อกลายเป็นเส้นตรง

แม้แต่สายตาที่หลี่ซือซือขยิบให้เขาก็มองไม่เห็น

“ท่านอาสี่ ท่านยังเหม่ออันใดอยู่อีก เร็วเข้าเถอะ! ใช่หรือไม่ท่านลองดูก็รู้แล้ว อย่าเสียเวลาเลย”

ซูจิ่นเอ๋อร์เองก็ตามมาเร่ง

“ข้า ข้า...”

ซูหัวจวิ้นตกใจจนหวุดหวิดจะหมดสติลงไปแล้