LOGINShare
บทที่ 94
Last Updated:
2025-02-26 20:30:28เมื่อคืนพวกเฉินซือหยางวิ่งไล่กันอย่างเมามันมากเกินควร เล่นเอาทุกคนหอบหนักไม่อยากจะขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไปไหน จึงพร้อมใจนอนชมดาวบนระเบียงกว้าง ร่ำสุราเคล้าแสงจันทร์กันจนเมามาย ก่อนที่ทุกคนจะผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น เดือดร้อนจางกงกงและหวังกงกงต้องคอยใช้ผ้าปัดยุงให้เจ้านายทั้งหลายทั้งคืนจนดวงตาดำคล้ำราวกับสยงเมา[1] สภาพที่ปรากฏในตอนเช้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าอเนจอนาถมากเพียงไร
ส่วนบรรดานายท่านที่หลับสบายโดยสร้างเรื่องลำบากให้ผู้อื่นน่ะหรือ ลองกวาดตาดูสิว่ามีคนไหนไม่หลับฝันหวานบ้าง จ้าวลี่หมิงนอนทับอยู่บนตัวเฉินซือหยาง มือบางซุกเข้าไปในอกเสื้อที่เลื่อนหลุดของคนร่างสูงอย่างคลุมเครือ ไหนจะเสียงหัวเราะอย่างมีเลศนัยตอนที่อีกฝ่ายละเมออยู่นั่น ยังมีน้ำลายไหลหยดบนอกกว้างเป็นย่อมๆ อีก หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ พวกเรารู้นะว่าเมื่อคืนท่านฝันลามกอะไร!
ขันทีเฒ่าทั้งสองเบนสายตาหนีจากภาพน่าอับอายนั่น ก็มาเจอกับร่างสูงของเฉินเทีย
Related chapters
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 95
“วาดอะไรอยู่หรือเห็นยุ่งง่วนตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว” เหล่าหวังถามสหาย พวกเขาเป็นจิตรกรที่อาศัยปลายพู่กันในการหาเลี้ยงชีพ ทุกวันทั้งคู่จะออกมาตั้งแผงขายภาพวาดที่ตลาดยามเช้าหรือไม่ก็แวะเวียนไปตามบ้านของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน เพื่อวาดภาพหญิงงามตามการว่าจ้างของบรรดาแม่สื่อ ด้วยความที่พวกเขามีฝีมือมากพอตัวประกอบกับราคาค่างวดที่ต้องจ่ายก็นับว่าย่อมเยา คุณภาพเกินราคา กิจการจึงเจริญรุ่งเรืองดียิ่ง วันนี้พวกเขามาเยือนวัดหานซิงก็นับว่าไม่เสียเที่ยว เพราะตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายคล้อยมีบรรดาหญิงสาวมาอุดหนุนกันอย่างเนืองแน่น เหล่าหวังและเหล่าเวินผู้เป็นสหายจึงยุ่งกันมือเป็นระวิง แต่เพราะวาดภาพเหมือนจนชำนาญเพียงสะบัดปลายพู่กันไม่กี่คราภาพหญิงงามและวิวทิวทัศน์รอบด้านก็ปรากฏบนผืนผ้าราวกับมีชีวิต หลังจากยุ่งง่วนกันอยู่ทั้งบ่าย เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำแล้วจึงเตรียมลงจากวัดหานซิงกลับบ้านพักผ่อน จิตรกรแซ่หวังเก็บข้าวของเสร็จ พอหันมาอีกทีก็พบว่าสหายที่ควรจะเตรี
Last Updated : 2025-02-27ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 96
หลานซือเยว่ไม่รับรู้ถึงบรรยากาศมาคุระหว่างคนกับสิงโต ฝ่ายเฉินซือหยางก็สะกิดจ้าวลี่หมิงยิกๆ พยักพเยิดให้คนหัวทึบดูหลินเสวี่ยเฟิ่งเป็นตัวอย่าง “พระชายาป้อนข้าบ้างสิ” “หือ?ขนมก็อยู่ในมือท่านไง กินเองสิ” “เจ้าอุตส่าห์มอบหัวใจดวงนี้ให้ ข้าจะตัดใจกินมันลงได้อย่างไร” ไม่พูดเปล่าเขายังใช้กระดาษซับมันห่อขนมเฉียวกั๋วแล้วเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างดี ทำแบบนี้ไม่กลัวจะโดนมดกัดหรือยังไงนะ จ้าวลี่หมิงสงสัยแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอันใด ยอมป้อนขนมอีกฝ่ายแต่โดยดี “น่ารักที่สุด” เฉินซือหยางหยิกแก้มอวบ ทั้งคณะเดินเล่นไปตามถนนชมงานเทศกาลสองฟากฝั่งตรงกลางเป็นแม่น้ำสายเล็กตัดผ่านกลางเมืองหานโจว มีเรือลำน้อยล่องผ่านเป็นระยะ ด้านหน้าและทางที่พวกเขาเดินผ่านมามีสะพานข้ามฟากหลายแห่ง ด้านข้างสะพานมีท่าเรือให้ผู้คนสัญจรไปมา
Last Updated : 2025-02-28ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 97
ภาพเงาร่างสูงสง่าของเฉินเทียนอี้ยืนเคียงข้างหลินเสวี่ยเฟิ่งตกอยู่ภายใต้สายตาคมลึกคู่หนึ่ง เฝิงไห่เหม่อมองเงาร่างที่กำลังโอบประคองกันของทั้งสองด้วยสายตาหม่นมัว คลื่นอารมณ์มากมายกระเพื่อมไหวในดวงตาคู่คม ทั้งความสับสน ยินดี ผิดหวัง ทดท้อ โศกศัลย์ แต่ที่มากกว่านั้นคือความเจ็บปวดซึ่งบีบคั้นอยู่ภายในอก จนเขาแทบหายใจไม่ออกปะปนกันไม่อาจบรรยายได้ “ท่านลุงเฝิงมัวยืนเหม่ออะไรอยู่ พวกเราจะกลับกันแล้วนะ” จ้าวลี่หมิงโบกมือเรียกเฝิงไห่เสียงดัง รอยยิ้มสว่างสดใสของเขาเรียกสติของเฝิงไห่กลับมาในที่สุด “รอก่อนพ่ะย่ะค่ะ องครักษ์กำลังนำรถม้ามา” เฝิงไห่สูดลมหายใจลึกข่มกลั้นอารมณ์พลุ่งพล่านในอกเปลี่ยนสีหน้ารวดเร็วจนไม่มีใครทันสังเกตเห็นถึงความปั่นป่วนภายในจิตใจของเขา “หาที่นั่งรอกันก่อนดีกว่า” เฉินซือหยางเสนอแนะ
Last Updated : 2025-03-03ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 98
ดวงหน้างดงามเหนือโลกีย์ประดับรอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏขึ้นในกระจกวารีพิสดาร ประกายตาสีน้ำเงินสดใสทอดมองบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ผู้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับสวีเฟยหลงเสียดแทงนัยน์ตาผู้เป็นเจ้าของกระจกเป็นพิเศษ อารมณ์ริษยาพลุ่งพล่านอยู่ภายในอก แต่ไม่อาจกลบทับความตื่นเต้นยินดีอันแสนคลุ้มคลั่งที่ฉายชัดอยู่บนดวงหน้าของนางได้ “เห็นหรือไม่ ไม่ว่าเจ้าจะไปมุดหัวอยู่ที่ไหนข้าก็สามารถลากคอเจ้าออกมาได้อยู่ดี” หลินช่านเฟิ่งแสยะยิ้มชั่วร้าย ใบหน้างดงามเหนือโลกีย์บิดเบี้ยวจนไม่เหลือเค้าเดิม แต่เหมือนผีร้ายที่หลุดออกมาจากขุมนรกมากกว่า ดวงตาเย็นเฉียบดั่งอสรพิษจ้องเงาร่างสูงสง่าของหลินเสวี่ยเฟิ่งไม่วางตา “ดูสิว่าคราวนี้เจ้าจะมีปัญญาหนีไปไหนพ้น” เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วตำหนักตะวันฉายก่อนเงาร่างของหลินช่านเฟิ่งจะค่อยๆ เลือนหายไปจนไม่เห็นเงา สวีเฟยหลงกำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมอก
Last Updated : 2025-03-04ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 99
จ้าวลี่หมิงไล่ตามกระต่ายตัวน้อยไปตลอดทาง ด้วยเคล็ดวิชาฝ่าเท้าท่องวารีจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะไล่ตามทัน เพียงไม่นานก็สามารถเข้าใกล้กระต่ายตัวน้อยได้โดยไม่ทันรู้ตัว จ้าวลี่หมิงเล็งธนูไปยังกระต่ายชะตาขาด ลูกศรหลุดออกจากแล่งพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมาย แต่ภาพเหตุการณ์นองเลือดกลับไม่เกิดขึ้น ลูกศรที่จ้าวลี่หมิงมั่นใจมากว่าจะต้องโดนเป้าหมายแน่ๆ กลับถูกกระต่ายตัวนั้นงับไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ กระต่ายป่าหันขวับ ดวงตาสีแดงฉานจ้องหน้าเด็กหนุ่มอย่างอาฆาตมาดร้าย ลูกธนูถูกฟันซีแหลมคมเกินกว่าที่จะเป็นฟันกระต่ายเคี้ยวลูกธนูกร้วมๆ แล้วกลืนลงท้องไปท่ามกลางสายตาตกตะลึงของจ้าวลี่หมิง “ว้ากกกก นี่มันตัวบ้าอะไรกันวะเนี่ย!” จ้าวลี่หมิงร้องเสียงดังเมื่อกระต่ายตัวนั้นกระโจนเข้าใส่ด้วยร่างกายที่ยืดขยายออกจนใหญ่โตเท่าหมี ฟันแหลมคมเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าอ้ากว้างจะกัดเข้าที่ลำคอของเขา “อันตราย!
Last Updated : 2025-03-05ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 100
ขณะเดียวกันอีกามรณะพุ่งเข้าใส่ร่างของเฉินซือหยางหายไปเพียงชั่วครู่ จู่ๆ ก็เริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนลอยอยู่เหนือน้ำ เงาร่างคล้ายกับหลินเสวี่ยเฟิ่งปรากฏขึ้นอีกครั้ง เส้นเลือดสีดำคล้ำกระจายไปทั่วร่างน่าหวาดผวาชวนให้ผู้พบเห็นขนพองสยองเกล้า สายตาดำมืดไร้ขอบเขตจับจ้องไปยังหลานซือเยว่ไม่คลาดสายตา ปีศาจร้ายกรีดร้องเสียงโหยหวนแสดงพลังอำนาจอันน่าครั่นคร้าม พุ่งเข้าใส่หลานซือเยว่ที่นอนทับร่างของเฉินเทียนอี้ยังลุกไม่ขึ้น หลานซือเยว่หลับตากอดเฉินเทียนอี้แน่นเตรียมใจรับความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ “หยุดนะ!” สวีเฟยหลงคำรามลั่นซัดพลังใส่ร่างปีศาจร้ายนั่นจนมันปลิวไปกระแทกต้นไม้ กลุ่มก้อนชั่วร้ายสลายหายไปไม่เหลือร่องรอย “เสวี่ยเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” สวีเฟยหลงเข้าไปพยุงร่างโปร่งขึ้นจากพื้น กวาดตาสำรวจไปทั่วร่างกายของหลินเสวี่ยเฟิ่ง ความห่วงใยร้อนอกร้อนใจฉายชัดบนดวงหน้าคม
Last Updated : 2025-03-06ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 101
ตั้งแต่จำความได้ข้าหลินช่านเฟิ่งก็ตกเป็นเบี้ยล่างหลินเสวี่ยเฟิ่งเรื่อยมา ตอนเด็กข้าต้องอาศัยอยู่ในเรือนเล็กท้ายตำหนัก เติบโตมากับแม่นมและสาวใช้ทั้งสี่โดยไร้ผู้คนเหลียวแล เพียงเพราะว่าตบะของข้าอ่อนด้อยกว่าเหล่าเทพเซียนที่เกิดในวัยไล่เลี่ยกัน จนไม่อาจเชิดหน้าชูตาดั่งเช่นพี่สาวผู้แสนดีของข้าได้ นางเกิดมาพร้อมกับโชควาสนาอันสูงส่ง หงส์น้ำแข็งหนึ่งเดียวบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าท่ามกลางหงส์เพลิงนับร้อยพันในรอบแสนปี เพียงแค่นางถือกำเนิดตำแหน่งเทพเหมันต์หนึ่งในเทพสี่ฤดูก็ตกลงบนศีรษะนางแล้วไหนเลยจะต้องแย่งชิงเหมือนกับหงส์ตัวอื่น ครั้งแรกที่ข้าได้พบกับนางยังสลักลึกอยู่ในจิตวิญญาณไม่เคยจางหาย เงาร่างเล็กๆ ในอาภรณ์สวรรค์สีขาวพร่างพราวบริสุทธิ์ผุดผ่องไปทั้งกาย เรือนผมสีเงินยาวสยายเปล่งประกายภายใต้แสงตะวัน นางมีใบหน้าที่ไม่ว่าผู้ใดเห็นก็อดที่จะรักใคร่เอ็นดูไม่ได้ ทั้งดวงตาสีน้ำเงินสดใสดุจทะเลสาบสีครามในยามคิมหันต์ ต่างกับข้าที่สกปรกเลอะเทอะไปด้วย
Last Updated : 2025-03-07ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 102
หลินช่านเฟิ่งควงแส้หั่วจูบุกเดียวไประบายอารมณ์กับชาวเผ่ามาร สังหารปีศาจสุกรลูกน้องใต้สังกัดของจอมมาร 'เซินโหลว' หนึ่งในสามผู้ยิ่งใหญ่แห่งภพมารจนแทบสิ้นเผ่าพันธุ์ “ซ่างเซียนน้อยท่านนี้ช่างอารมณ์ร้ายเสียจริง ปีศาจน้อยเหล่านี้ของข้าทำอะไรให้ท่านเซียนขุ่นเคืองอย่างนั้นหรือถึงได้ฆ่าแกงตามใจชอบเช่นนี้” เงาร่างผอมสูงในชุดผ้าคลุมสีนิลออกมาจากที่ซ่อนตัว หลังจากดูฉากการฆ่าล้างเผ่ามารจนจุใจแล้ว หน้ากากสีทองครึ่งหน้าเปล่งประกายเด่นหราระบุตัวตนของผู้ที่มาเยือน “จอมมารหลัวเหยียน!” “ไม่นึกว่านามของข้าจะเป็นที่เลื่องลือในหมู่เทพเซียน แม้แต่ท่านก็ยังรู้จัก ถือว่าเป็นเกียรติยิ่งแล้ว” หลังจากสงบใจได้ หลินช่านเฟิ่งก็ไม่แยแสว่าผู้มาใหม่จะกล่าวเช่นไร ในเมื่อข้าอยากหาเรื่องผู้ใดจะขวางข้าได้ “จอมมารโฉดชั่วอย่างเจ้าข้าย่อมต้องจดจำให้ขึ้นใจอยู่แล้ว” หลิน
Last Updated : 2025-03-08
Latest chapter
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทสัมภาษณ์พิเศษ
‘เปิดตำหนักลับฉบับวายป่วง’ สำนักข่าวเถียนเถียนรายงานสดจากตำหนักจินหลวน นักข่าวนิรนาม : “มีคนบ่นว่าพระเอกเรื่องนี้ไม่เหมือนพระเอกจริงหรือไม่ขอรับ” สวีจิ้งเฟิ่ง : “ผู้ใดบอกให้นักเขียนผู้นั้นให้บทเด่นกับท่านพ่อมากเกินไปเล่า” สวีจิ้งเฟิ่งแบมืออย่างช่วยไม่ได้ นักเขียน : “C £ C!!” ถึงกับเลิ่กลั่ก นักข่าวนิรนาม : “คุณแย่งซีนบุตรชายเช่นนี้ รู้สึกผิดหรือไม่ขอรับ” สวีเฟยหลง : “แย่งซีนคืออันใด” ไป่ชิงถง : “กินได้หรือไม่” หลินเสวี่ยเฟิ่ง : “ข้าว่าน่าจะไม่ใช่ของ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร ตอนพิเศษ 4
ด้วยความเพียรพยายามมุมานะอุตสาหะกกไข่แทนภรรยาของสองพ่อลูกแซ่สวี ในที่สุดไข่ใบน้อยก็เริ่มกะเทาะเปลือกออกมาแล้ว "อีกนิด ลูกทำได้ เจาะเปลือกบนหัวออกก่อนแบบนั้นแหละ" เสียงพ่อลูกแซ่สวีให้กำลังใจลูกน้อยดังขึ้นเป็นระยะ ไม่นานหงส์ทองตัวน้อยกับมังกรเหมันต์ก็โผล่ศีรษะเล็กๆ ออกมา ดวงตาใสแจ๋วสองคู่มองคนนั้นทีคนนี้ที "เห็นไหม ข้าบอกแล้วว่าเขาจะต้องเป็นมังกรเหมือนข้า" สวีเฟยหลงคีบบุตรชายมาอวดภรรยาด้วยความภาคภูมิใจ "ชีชี เจ้าดูลูกของเราสิ น่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ" สวีจิ้งเฟิ่งประคองลูกหงส์ขนอุยในมือให้ภรรยาเห็นชัดๆ "พวกท่านเห่อลูกให้น้อยลงหน่อยจะได้หรือไม่" ไป่ชิงถงกับหลินเสวี่ยเฟิ่งเอ็ดคนทั้งคู่ รับบุตรชายตัวน้อยของตนมาดูแลบ้าง "เสด็จพ่อตั้งชื่อน้องชายว่าอะไรหรือ"
ชายาข้าน่ารักเกินใคร ตอนพิเศษ 3
กาลเวลาล่วงเลยไปดั่งสายน้ำไหลไม่อาจหวนคืน วันเวลาของเทพเซียนนั้นช่างแสนยาวนานจนน่าเบื่อหน่าย ไป่ชิงถงจึงหางานอดิเรกทำแก้เซ็ง นั่นก็คือการตระเวนกินของอร่อยไปทั่วสี่ทะเลแปดดินแดน "อืม ปลาเก๋าเก้าครีบราดพริกไฟนรกร้านนี้สุดยอดเลย เผ็ดจัดจ้านถึงใจข้ายิ่งนัก" ไป่ชิงถงกินไปปาดเหงื่อไป ถึงจะเผ็ดแค่ไหนก็ไม่ยอมแพ้ กินจนริมฝีปากบวมเจ่อก็ยังหยุดกินไม่ได้ "เคยมีอะไรไม่ถูกปากเจ้าด้วยหรือ" สวีจิ้งเฟิ่งยิ้มขำนอนตะแคงมองภรรยาเพลินๆ ระหว่างรออีกฝ่ายทานมื้อกลางวัน "ไม่มี ข้ากินได้หมดทุกอย่างแหละ ข้าถือคติคนกินห้ามบ่น ไม่ว่ารสชาติจะเป็นอย่างไรก็ต้องบอกอร่อยไว้ก่อนเพราะเราไม่ได้เป็นคนทำอาหาร หากเจ้าทำกินเองจะบ่นอย่างไรก็ได้ไม่มีผู้ใดว่ากล่าว แต่ถ้าพ่อครัวทำให้ทานจำไว้แค่ว่าต้องกล่าวคำขอบคุณกับอร่อยเท่านั้น นั่นแหละถึงจะเรียกว่านักกิน
ชายาข้าน่ารักเกินใคร ตอนพิเศษ 2
หยาดน้ำฝนโปรยปรายผ่านหน้าต่างบานเล็ก บรรยากาศเย็นสบายชวนให้ง่วงงุน “เราหายมาโดยไม่บอกกล่าวผู้ใด ทุกคนจะไม่ตามหาแย่หรือ” ไป่ชิงถงถามเสียงงัวเงีย กระชับผ้าห่มผืนหนาบนร่างคลายความหนาวเย็น "งานเลี้ยงฉลองยังมีอีกหลายวันไม่มีผู้ใดสนใจเราหรอก" ริมฝีปากหนาจุมพิตเคล้าคลอหัวไหล่เปลือยเปล่าขาวผ่องที่โผล่พ้นชายผ้าห่ม จนปรากฏร่องรอยสีกุหลาบน่าหลงใหล "อย่ากวนน่า ทั้งคืนยังไม่พออีกหรือไง" มือบางปิดปากหนาก่อนจะโฉบเข้ามารังแกเขาอีก "บอกแล้วไงข้าไม่มีวันอิ่มเอมในตัวเจ้า" สวีจิ้งเฟิ่งจูบฝ่ามืองามหนักๆ ลิ้นสากไล้เล็มนิ้วงามดุจลำเทียนเล่น จนไป่ชิงถงรู้สึกชาหน่อยๆ "ให้จริงเถอะ" ไป่ชิงถงชักมือกลับ จู่ๆ กลิ่นหอมติดปลายจมูกก็หายวับไ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร ตอนพิเศษ 1
คงโหวหัวหงส์เก้าชั้นฟ้า[1] บรรเลงบทเพลงแว่วหวานเคล้าคลอสายลมยามค่ำคืน เสียงสรวลเสเฮฮา และจอกสุรากระทบกันฟังดูครื้นเครงดังแว่วถึงตำหนักแสงดาว เรือนหอที่วิจิตรตระการตาที่สุดในสี่ทะเลแปดดินแดนของไท่จื่อพระองค์ใหม่ งานอภิเษกสมรสขององค์ไท่จื่อ และไท่จื่อจวินจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แต่บรรยากาศครึกครื้นภายในงานไม่รบกวนเจ้าสาวในห้องหอเลยแม้แต่น้อย ไป่ชิงถงในชุดแต่งงานลายหงส์ นั่งหยุกหยิกบนเตียงหยกปูลาดด้วยผ้าห่มยวนยางผืนหนานุ่ม ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขาอยู่ไม่สุขเช่นนี้ก็มาจากกลิ่นหอมเตะจมูกลอยตลบอบอวลอยู่ทั่วห้อง จนเขาอดสูดดมเข้าปอดแรงๆ ไม่ได้ ดวงตากลมโตจ้องมองอาหารละลานตาบนโต๊ะเบื้องหน้าตาเป็นมัน ลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ต้องบอกก่อนว่าเมื่อครั้นยังเป็นมนุษย์เขาก็เป็นนักกินตัวยง แม้การคืนร่างเดิมกลายเป็นเทพเซียนจะไม่รู้สึกหิวโหยอีกต่อไป แต่เมื่อมีอาหารน่าทานมายั่วน้ำลายเช่นนี้ผู้ใดเล่าจะอดใจ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทส่งท้าย
ด้านสวีจิ้งเฟิ่ง หลังจากเขากับไป่ชิงถงแยกตัวออกมา เซียนรับใช้ก็พาทั้งสองเดินชมทิวทัศน์ด้านหลังตำหนักใหญ่ที่เต็มไปด้วยแมกไม้นานาพรรณ แต่ที่สะดุดตาเป็นที่สุดเห็นจะเป็นดอกอู๋ถงสีขาวบริสุทธิ์ชูช่อเบ่งบานเต็มผืนป่า “ว้าว! ต้นอู๋ถงเต็มไปหมดเลย” ไป่ชิงถงดวงตาเปล่งประกาย ดีใจมากถึงกับถลาเข้าไปถามไถ่เพื่อนฝูงอย่างสนิทชิดเชื้อ “สวัสดีต้นนี้เป็นลูกของเจ้าหรือ เขาน่ารักยิ่ง ต่อไปต้องเติบโตอย่างแข็งแรงแน่นอน” มือเรียวแตะสัมผัสอู๋ถงต้นน้อยอย่างเบามือ ก้านใบน้อยๆ ส่ายไหวสัมผัสมือบางกลับเหมือนตอบรับคำอวยพรของไป่ชิงถง ต้นอู๋ถงโดยรอบต่างกิ่งก้านส่ายไหว ยินดีที่ราชาของพวกเขามาเยี่ยมเยือน ดอกอู๋ถงโปรยปรายรอบกายคนตัวเล็ก บางส่วนติดตามเรือนผมยาวสลาย ยิ่งขับเน้นให้คนตรงหน้าน่ามองยิ่งกว่าสิ่งใด งดงามจนทัศนียภาพรอบกายจืดชืดไร้
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 127
หลังเหตุการณ์เลวร้ายผ่านพ้นเรื่องน่ายินดีก็บังเกิด ข่าวเรื่องอดีตองค์ไท่จื่อสวีเฟยหลงคือเทพมังกรบรรพกาลแพร่สะพัดไปทั่วสี่ทะเลแปดดินแดน และที่สร้างเสียงฮือฮาได้ไม่แพ้กัน ก็คงหนีไม่พ้นสวีจิ้งเฟิ่ง หงส์ทองเพียงหนึ่งเดียวแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ยิ่งได้รู้ว่าเขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเทพมังกรบรรพกาล ผู้คนยิ่งตื่นเต้นคึกคัก จัดขบวนต้อนรับทั้งสองพระองค์กลับสู่แดนสวรรค์อย่างยิ่งใหญ่ คดีใส่ร้ายอดีตองค์ไท่จื่อว่าเป็นผู้นำกบฏในสงครามเทพมารเมื่อคราก่อนก็ได้รับการคลี่คลาย หลินหลิงจึงประกาศความจริงออกไปให้ทราบโดยทั่วกัน เพื่อสลายความเข้าใจผิด และชำระมลทินให้กับสวีเฟยหลง เหล่าผู้คนที่เคยกล่าวร้ายท่านเทพต่างก็แพ้ภัยตนเอง ทั้งสวีหนิงหลงที่ร่างกายแหลกสลายไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยววิญญาณ หรือแม้แต่สวีจวินอดีตเทียนตี้ผู้ปกครองสวรรค์ยังถูกทำลายตบะ ก่อนจะถูกส่งตัวไปคุมขัง ณ ห้วงอนธการ จนกว่าอายุขัยของเทพเซียนจะสูญสิ้น หลินหลิงมองส่ง
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 126
เหล่าเทพเซียนที่รายล้อมอยู่รอบตัวสวีจวินแตกฮือรีบหนีตาย เมื่อสวีจวินก่อกรรมทำเข็ญเข่นฆ่าผู้คนโดยไม่เลือกหน้า จนสวีเฟยหลงต้องเข้ามาหยุดยั้งอีกฝ่ายเอาไว้ สวีหนิงหลงอาศัยจังหวะที่ผู้คนไม่ได้สนใจในตัวเขาลอบหลบหนี แต่กลับถูกสวีจิ้งเฟิ่งขวางหน้า “จะหนีไปไหน อยู่เล่นเป็นเพื่อนข้าก่อนสิเสด็จอา” สวีจิ้งเฟิ่งยิ้มเย็น หนี้แค้นที่อีกฝ่ายติดค้างบิดา เขาจะเป็นคนทวงคืนให้เอง! กระบี่เกล็ดเหมันต์วูบไหว บินเฉียดลำคอแกร่งของสวีหนิงหลงไปเพียงแค่เส้นยาแดงผ่าแปดแต่ปราณกระบี่คมกริบกลับกรีดเฉือนผิวหนังหนาๆ ของสวีหนิงหลงจนได้เลือด สวีหนิงหลงเจ็บแปล๊บบริเวณลำคอ คลำดูแล้วเห็นเลือดสีแดงฉานไหลเต็มฝ่ามือ อยู่ห่างเงามัจจุราชเพียงแค่เอื้อมทำให้สวีหนิงหลงโมโหหนัก “แก! รนหาที่ตาย!!” สวีหนิงหลงลงมือหนักหน่วง มวลน้ำวนดุจพายุหมุนห้าสายสูงเสียด
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 125
หลินเสวี่ยเฟิ่งร้องห้ามเสียงดังลั่น สวีเฟยหลงลืมตาพรึ่บ พลังแห่งเทพบรรพกาลระเบิดออกอย่างรุนแรง จนภูผาวารีสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น กระแทกเงาร่างของศัตรูในรัศมีร้อยลี้จนตัวปลิว ผู้ที่มีพลังตบะอ่อนด้อยต่างเลือดออกทั้งเจ็ดทวารตายคาที่ แม้แต่สวีหนิงหลง และจอมมารหลัวเหยียนที่เข้าร่วมสนามรบยังถูกพลังอันมหาศาลจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวจนกระอักเลือดออกมากองใหญ่ มังกรเกล็ดทองอร่าม ลำตัวยาวเหยียดราวกับจะโอบล้อมทั้งสามภพไว้ในอุ้งมือกู่ร้องเสียงดังกึกก้อง ร่างกายใหญ่โตทะยานสู่ฟากฟ้ายามสุริยันกระจ่างแจ้ง เมฆมงคลไหลเรื่อย แสงเงินแสงทองส่องประกายวาววับ ไอมงคลสีทองระยับโปรยปรายดุจสายฝนฉ่ำริน นำพาไอวิเศษอันแสนอบอุ่นอ่อนโยนโอบล้อมทุกหมู่เหล่า วัชระม่วงครามซึ่งเป็นทัณฑ์สายฟ้าขั้นสูงสุดตอบรับเสียงเรียกร้องแห่งบรรพกาล ผ่าฟาดลงบนแท่นมังกรวัชระ ปลุกจิตวิญญาณของอาวุธเทพให้ตื่นฟื้น อาวุธเทพหลับใหลมานานดั่งได้พานพบนายเก่า ส่งสายฟ้าสีม่วงครามต
