บทที่ 263

เกือบจะพลบค่ำ เมิ่งจิ่นเหยาถึงแยกทางกับท่านหญิงจิ้งหนิง และต่างคนต่างกลับจวน

บนรถม้า

เมิ่งจิ่นเหยาหลับตาพักสมอง

เวลานี้ หนิงตงจู่ ๆ ก็ถอนหายใจ “ฮูหยิน เมื่อก่อนท่านบอกว่าดูคนไม่ควรมองเพียงด้านเดียว ก็สมเหตุสมผลดีเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยิน เมิ่งจิ่นเหยาก็ลืมตาขึ้น และเหลือบมองนาง “มิเช่นนั้นเล่า?”

หนิงตงนึกถึงวันนี้ที่ท่านหญิงจิ้งหนิงถูกฮูหยินทำให้เสียหน้าไปหลายครั้ง ก็กล่าวอีกว่า “ครั้งก่อนที่พบท่านหญิงจิ้งหนิงในหออุปรากร ตอนนั้นนางกับคุณหนูรองร่วมกันกลั่นแกล้งท่าน ข้าน้อยรู้สึกว่านางน่ารำคาญยิ่งนัก เอาแต่รังแกคนอื่นด้วยอำนาจ แต่วันนี้จู่ ๆ พบว่า ท่านหญิงก็ยังคงน่ารักดีนะเจ้าคะ”

เมิ่งจิ่นเหยายิ้มหวาน และพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วย “ใช่ น่ารักดี นิสัยก็เป็นที่ชื่นชอบ เพียงแต่ไร้เดียงสาเกินไปหน่อย มิน่าเล่าเมิ่งจิ่นอวี้ถึงสามารถหลอกนางได้”

มุมปากของหนิงตงก็ยกขึ้นตามไปด้วย หัวเราะคิกคักและกล่าว “คุณหนูรองคงจะต้องโมโหจนแทบคลั่ง เพราะวันนี้นางน่าจะอยากกวนประสาทท่าน จึงเชิญท่านร่วมกินอาหารกลางวันกับพวกนาง และหวังจะให้ท่านหญิงช่วยออกหน้ากลั่นแกล้งท่าน แต่คิดไม่ถึงว่าท่านจะเปิดโปงโฉมหน้าท