แต่แล้วเหยียนซือเหยียนได้ยินเสียงลมหายใจหนัก ๆ และยังมีบางสิ่งที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะมั่นคงอยู่ใต้ฝ่ามือของนางเหยียนซือเหยียนลืมตาช้า ๆ และทันใดนั้นเอง นางก็ต้องตื่นตระหนกแทบสิ้นสติ!สิ่งที่นางกำลังกอดก่ายแนบแน่น… หาใช่เตาอุ่นแต่เป็นร่างของบุรุษผู้หนึ่ง นางลุกพรวดขึ้นมาทันใดและเมื่อเห็นว่าเป็น
จากนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าเอายามาจากที่ใด ยัดใส่ปากของนางแล้วกระแทกแผ่นหลังเล็กน้อยให้นางกลืนลงไปโดยที่นางไม่ทันระวังตัวแต่เหยียนซือเหยียนกลับก่นด่าเขา“ไป๋จิ้งหานเจ้าเอาสิ่งใดให้ข้ากิน”จากนั้นก็พลันลุกพรวดพราดขึ้นมามา จ้องเขาสายตาตื่นตระหนกสองมือกำสาบเสื้อของเขาเอาไว้เอ่ยน้ำเสียงลนลาน“ไป๋จิ้งหานเจ้าใ
ช่วงเวลาสายหลังจากที่เหยียนซือเหยียนมีอาการดีขึ้นนางก็พร้อมลงจากเขาน่าประหลาดใจที่ไป๋จิ้งหานกลับไม่เร่งเร้านางอย่างที่ปากของเขาบอก ชาวบ้านมารอส่งนางกันพร้อมหน้า นางจึงได้รู้ว่าฐานะของนางถูกเปิดเผยแล้ว และไป๋จิ้งหานก็ได้ทำการตกลงกับหัวหน้าโจรผู้นั้น ให้เขาสวามิภักดิ์เสียและจะส่งคนขึ้นมาช่วยชาวบ้านทำ
บทที่ 16 เข้าเมืองแสงแดดอบอุ่นยามสายทาบทอไปทั่วผืนป่า ลำแสงลอดผ่านกิ่งไม้ที่ทอดตัวเป็นแนวยาว เสียงฝีเท้าม้าสะท้อนก้องไปตามเส้นทางลาดชัน ม้าสีดำตัวสูงใหญ่เคลื่อนผ่านเส้นทางในหุบเขาอย่างมั่นคง และบนหลังของมันบัดนี้มีบุรุษในอาภรณ์ดำขลับที่นั่งซ้อนหลังสตรีร่างบางแน่นิ่งราวกับภูผาน้ำแข็ง ทว่า หากสังเกตใ
ผ่านไปราวครึ่งวันก็ใกล้เข้าสู่เมืองหลงเซิง เหยียนซือเหยียนก็ตื่นขึ้นมาแล้วเมื่อตื่นขึ้นมานางก็ร้องหาน้ำดื่ม เป็นไป๋จิ้งหานที่ส่งน้ำให้นางหญิงสาวดื่มน้ำจนรู้สึกสดชื่นเอ่ยว่า“ข้าไม่คิดว่าการนั่งบนหลังม้าจะสบายได้เพียงนี้ ต้องขอบคุณท่านพี่แล้ว”นางกล่าวขอบคุณเขาจากใจจริง ข้อดีของเขานอกจากใบหน้าหล่อเห
บทที่ 17 ไม่ยอมอีกต่อไปณ เมืองหลงเซิงเมืองหลงเซิง แม้จะเป็นเมืองชายแดนที่เคยตกอยู่ในวังวนของสงคราม ทว่าบัดนี้กลับกลายเป็นหนึ่งในเมืองท่าการค้าที่สำคัญแห่งหนึ่งของแคว้นต้าหยาง ความเจริญรุ่งเรืองนี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของตระกูลไป๋ผู้ปกครองแห่งแดนเหนือรุ่นแล้วรุ่นเล่าถนนใหญ่ทอดยาวจากประตูเมืองเข้าสู่
แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่พ้นจากสายตาของไป๋จิ้งหานไปได้ จู่ ๆ เขาก็กระแอมแล้วเคลื่อนมือมาโอบรอบเอวบางของเหยียนซือเหยียนเอาไว้เสวียนหย่งทักทาย สายตาของเขาทอดมองนางด้วยความห่วงหา ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยสงบนิ่งบัดนี้กลับเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย“ไม่พบกันนาน เจ้า…สบายดีหรือไม่?”เหยียนซือเหยียนกำลังจะตอบ ทว่าก
บทที่ 18 ข้าไม่ว่างเล่นกับเจ้าจวนสกุลไป๋ เมืองหลงเซิงเมื่อขบวนเดินทางมาถึงหน้าประตูจวนสกุลไป๋ ประตูไม้ขนาดใหญ่ก็เปิดออก เผยให้เห็นลานกว้างที่ปูด้วยศิลาเรียงตัวเป็นระเบียบ พ่อบ้านจ้าวหัวหน้าบ่าวแห่งสกุลไป๋นำบ่าวไพร่จำนวนหนึ่งมาต้อนรับเขาอย่างนอบน้อม“คารวะนายท่านและฮูหยินน้อยขอรับ”ดวงตาของพ่อบ้านจ
“อา...เสียวหอย อา...ผัวเลียเก่งจังเลย”นิ้วของมู่หรงสะกิดเขี่ยเม็ดเสียวของนางจนแข็งและบวาเป่ง ปลายลิ้นสอดเข้าไปในร่องรักรัว ๆ ราวกับธนูที่พุ่งเข้าไปตรงเป้า“เสียวหอยเหลือเกินผัวขา…อูยยย ข้าใกล้จะแตกแล้ว”มู่หรงยังคงละเลงลิ้นอยู่อย่างนั้นจนเขาทนไม่ไหว เขาทำให้หนานหงหงน้ำแตกคาปากของเขาไปแล้วนางโน้มกา
บทที่ 31 ตอนจบที่สวยงาม NC25+มู่หรงดึงกระโปรงของนางออกจากายเผยให้เห็นหอยสีชมพูอวบอูมงดงามของหนานหงหงที่กำลังเปียกเยิ้ม“งามเหลือเกินคนดี...”เขายิ้มด้วยความรู้สึกพออกพอใจที่ได้เป็นเจ้าของสิ่งที่งดงามที่สุดในโลกเช่นนี้“น่าเย่อหรือไม่เจ้าคะ”“หอยของหงหงน่าเย่อที่สุดแล้ว”เขายกนางมาวางไว้บนโต๊ะ จากนั
หลังจากที่มู่หรงเล่าแผนการให้หนานหงหงฟัง เหตุการณ์ก็เริ่มคลี่คลายไปตามที่เขาวางแผนไว้ในคืนนั้น ฝ่าบาทถูกวางยาพิษจนสิ้นพระชนม์ แต่ทางวังหลวงประกาศว่าพระองค์ทรงติดโรคระบาดฉับพลันและสวรรคตอย่างกะทันหัน สร้างความโกลาหลให้กับราชสำนักและประชาชนท่ามกลางความวุ่นวาย ซวิ่นอ๋องนำกำลังเข้ายึดวังหลวง แต่กลับพบ
บทที่ 30 คืนแต่งงานในห้องโถงใหญ่ของจวนสกุลมู่ มู่หรงและหนานหงหงคุกเข่าลงต่อหน้าแท่นบูชาฟ้าดิน ควันธูปลอยอวลในอากาศ สร้างบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์ ทั้งสองก้มศีรษะคำนับฟ้าดินสามครั้ง ก่อนจะหันมาคำนับกันและกัน เป็นอันเสร็จสิ้นพิธีสำคัญเสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นจากญาติมิตรที่มาร่วมงาน ขณะที่คู่บ่าวสาวลุกขึ้น
“ก็ดุ้นอาจารย์ใหญ่เช่นนี้ พอจับแล้วก็ไม่อาจเมินเฉยได้เจ้าค่ะ”นางเริ่มดึงดุ้นใหญ่ของเขาออกมาแล้วใช้สองมือรวบถอกขึ้นลงจนสุด นางเงยหน้าขึ้นมองเขา“อยากให้กินหรือไม่เจ้าคะ”มู่หรงลูบศีรษะของนางอย่างรักใคร่แล้วเลื่อนนิ้วมาจับที่ริมฝีปากของนาง หนานหงหงดูดนิ้วเรียวของเขาแล้วหยอกเย้าด้วยปลายลิ้น“เจ้ารู้ว่
บทที่ 29 ข้าจะดูดให้ท่าน NCสามสิบไม้สำหรับจื่อรุ่ยนั้นทำให้นางปางตาย และด้วยความผิดของนางในยามนี้จึงทำให้ไม่มีผู้ใดสนใจแม้แต่คนเดียวนางเป็นลมอยู่ที่ลานลงโทษ สถานที่เดียวกันกับที่หนานหงหงถูกลงโทษ ทว่าหนานหงหงยังมีมู่หรงที่คอยดูแลห่วงใย ตอนนี้จื่อรุ่ยกับไม่มีคนข้างกายเลยแม้แต่คนเดียวคงเพราะนางไม่อา
จื่อรุ่ยกำลังนั่งคล่อมบุรุษผู้หนึ่งอยู่และเป็นคนออกแรงควบขี่บุรุษผู้นั้นอย่างแข็งขันโดยไม่สนใจผู้คนและนางกำลังครางอย่างเสร็จสมในตอนที่พวกเขามาพอดี“ซี้ดดดด เสร็จแล้วอา....ข้าเสร็จแล้ว”อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงบางคนปิดตา บางคนจ้องมองตาถลนจากนั้นก็มีคนผู้หนึ่งตะโกนขึ้นมาว่าหลังได้ปลดปล่อยจื่อรุ่ยก็ร
บทที่ 28 เอาคืนให้สาสมหนานหงหงยืนอยู่เบื้องหน้าจื่อรุ่ยพร้อมกับกอดแขนมู่หรงเอาไว้อย่างหวงแหนในสภาพที่แต่งกายเรียบร้อยใบหน้าแดงก่ำหนานหงหงเอ่ยว่า“ขอให้มีความสุขนะ เจ้าใช้ลูกไม้หลอกสามีของข้าว่าวันนี้มีงานเลี้ยงของเหล่าอาจารย์ เช่นนั้นข้าจะทำให้งานเลี้ยงที่เจ้าจัดขึ้นเป็นจริง”“เจ้าจะทำสิ่งใด”เสีย
“ซี้ดดดเสียวเหลือเกินเจ้าค่ะ อาจารย์เย่อข้าเถิด ศิษย์ไม่ไหวแล้ว อา....”มู่หรงขยับขึ้นมาดูดเต้านมของนางข้างหนึ่ง นิ้วมือเรียวสองนิ้วยัดเข้าไปในรูร้อนแล้วกระแทกซ้ำ ๆ จนเกิดเสียงดัง“อา....สะ....เสียวเจ้าค่ะ ซี้ด จะเสร็จแล้ว อา”ปากของเขายังคาอยู่ที่หัวนมดูดดึงไม่หยุด หนานหงหงเงยหน้าหลับตาพริ้มเมื่อถู