สตรีทั้งสองล้วนอ่อนไหวไปกับคำพูดของเฉิงอ๋องสร้างบรรยากาศให้คนรู้สึกอบอุ่นเคล้าความอ้างว้างและแล้วซูอินก็อดทนไม่ไหวเอ่ยถามขึ้น “หากนางไม่กลับมาแล้วท่านยังจะทำต่อไปหรือเจ้าคะ” เฉิงอ๋องหันกลับมามองซูอินด้วยสายตาหลากหลายความหมายทั้งรักทั้งคะนึงและน้อยใจเขาอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวนางอย่
ซูอินเดินเลาะมาตามตรอกซอยที่คุ้นเคยเมื่อชาติที่แล้ว ไม่นานก็มาถึงแถบแม่น้ำตะวันออกของจวนเฉิงอ๋อง นางชำเลืองมองไปยังกลุ่มแรงงานที่กำลังขนต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณเข้าไปข้างใน “เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เสียงสุขุมนุ่มลึกคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูจากเบื้องหลังทำให้ซูอินสะดุ้ง “ขะ...ข้ามาดูสวนดอก
เสิ่นอินกำลังลงจากรถม้าได้ยินเสียงม้าดังกุบกับอยู่เบื้องหลังเมื่อหันไปก็สบสายลุ่มลึกอำพันน่าเกรงขามคู่หนึ่ง “ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ” เสิ่นอินเดิมก็มีความงามพิลาสพิสุทธิ์เมื่อได้รับปรับเปลี่ยนอาภรณ์เครื่องประดับก็ทำนางกลายเป็นหญิงสูงศักดิ์โฉมสะคราญไม่มีผู้ใดเปรียบเทียบได้
เฉิงอ๋องเหลือบตาขึ้นมามองเสิ่นอินแล้วพูดขึ้น “วันนี้เจ้าทำได้ดี” “ข้าน้อยยินดีเจ้าค่ะ ท่านอ๋องเหตุใดท่านไม่บอกกล่าวพี่ซูอินไปตามจริงเจ้าค่ะ” จงถังได้ยินคำถามของเสิ่นอินก็ยิ้มที่มุมปาก มีคนกล้าตายแทนเขาแล้ว เฉิงอ๋องไม่ตอบ เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วพูดที่ไม่เ
ในมื้อเช้าบ้านสกุลจางยังคงล้อมวงกินข้าวกันเหมือนเช่นเคย ซูอินจึงถือโอกาสเล่าเรื่องราวที่นางจะไปสมัครเป็นซื่อฝูของสำนักศึกษาให้คนในครอบครัวฟัง “เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก ทว่าด้วยวัยของเจ้า จะเป็นกดดันตนเองเกินไปหรือไม่ และภายหลังหากถอนตัวจะยิ่งทำให้เสียกำลังใจรึเปล่า” ส
ทุกคนพยักหน้าด้วยเห็นด้วยกับคำพูดของมารดา “แต่สำนักศึกษาคงไม่สามารถรับเด็ก ๆ ทุกคน ย่อมต้องมีอุปสรรคไม่น้อย ข้าในฐานะบัณฑิตได้รับการช่วยเหลือจากสำนักศึกษามาโดยตลอด ไม่อาจจะนิ่งนอนใจได้เจ้าค่ะ” ตอนแรกซูอินก็หนักใจ คิดไม่ออกว่าจะหาเหตุผลใดมาให้ครอบครัว ทว่าหลังจากได้ยินเฉิงอ๋อ
เสียงม้าควบตามมาข้างหลังพร้อมเสียงทำความเคารพ ซูอินจึงเลิกผ้าม่านขึ้นมองเห็นชายเสื้อสีม่วงอันคุ้นเคย พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นแววตาอันอับอุ่นผสมรอยยิ้มบางของชายหนุ่มทำให้ความประหม่าของนางคล้ายสลายบางเบาแม้กระทั่งตัวเองก็ไม่รู้ตัวไป หญิงสาวคาดเดาว่าชายหนุ่มคงได้รับคำสั่งเช่นกัน เฉิงอ๋องควบม้าข
ห้องทรงพระอักษร “เฉิงอ๋อง เข้าวังมาด้วยหรือ” ฮ่องเต้ตรัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงระคนแปลกใจ “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอีกทั้ง...ยังแสดงออกให้ความสำคัญกับจางซูอินด้วยขอรับ” ขันทีคนสนิทของฮ่องเต้กล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “อย่างนั้นรึ หากเป็นเรื่องจริงก็น่ายินดียิ่งนัก”
ผลประกาศทำให้ เด็กสาวตาแดงกร่ำด้วยความดีใจ ครอบครัวก็กล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า สักพักก็มีเจ้าหน้าเชิญไปยืนหลักฐานที่โต๊ะข้าง ๆ ให้กรอกข้อมูลเป็นบัณฑิตน้อยของสำนักศึกษาต่อไป เมื่อมีคนสมหวังก็ต้องมีคนไม่สมหวัง เสียงยินดีผิดหวังคละปนกันไป กว่าจะครบตามจำนวนก็ทำให้เจ้าหน้าของสำน
ฮองเฮาทราบเรื่องที่องค์หญิงใหญ่จัดงานชมบุปผาขึ้น แม้จะทรงทราบว่าหญิงสาวมีแผนการบางอย่างแต่ก็ไม่ทรงห้ามปราม เพียงแค่ตรัสเตือนเล็กน้อย “องค์หญิงใหญ่ อย่าทรงทำสิ่งใดร้ายแรงเกินไปได้หรือไม่” “ตอนนี้เสด็จพ่อไม่โปรดลูก แต่ก็ไม่ทรงห้ามให้ลูกจัดงานเลี้ยงกระมัง” ฮองเฮาวางจอกชา
จงถังแทบอยากจะเอามือปิดหน้าร้องไห้ ท่านอ๋องท่านจะเก็บอาการบ้างได้หรือไม่ ไม่ว่าผู้ใดได้เห็นรอยยิ้มนี้ย่อมราวถูกมนต์สะกด ซูอินเองก็ไม่หลุดพ้นในการถูกล่อลวงครั้งนี้ นางไม่อาจจะเฉไฉได้อีกว่ารอยยิ้มนั้นยิ้มให้นาง เฉิงอ๋องรู้สึกว่าตนเองออกอาการมากเกินไป จึงรีบตวัดชายเส
แสงยามอรุณฉายส่องเข้ามาบริเวณบ้าน เป็นยามปกติที่ครอบครัวจะร่วมทานข้าวเช้าด้วยกัน สวีซื่อมองบุตรสาวคนเล็กด้วยสายตาปลื้มปริม ทว่ายังแฝงความกังวลใจ “ซูเอ๋อร์ เจ้าต้องไปงานเลี้ยงในวัง เงินขายภาพวาดที่ขายได้ครั้งที่แล้วยังมีเหลือ เจ้าเอาไปซื้ออาภรณ์เครื่องประดับ ถึงไม่อาจสู้เหล่าคุณหนูสูงศั
หลายวันที่ผ่านมา เสิ่นอินได้ตระหนักถึงความสำคัญของการเป็นคนผู้มีอำนาจ แม้กระทั่งบิดานางเสนาบดีเสิ่นผู้ยิ่งใหญ่ยังผูกไมตรีองค์รัชทายาท นางเองก็ย่อมมีหนทางของตนเองเช่นเดียวกัน “ดี...หลังจากวันนี้เจ้าจงมาฝึก 4 จรรยาต้องไม่บกพร่อง” ภายในใจเสิ่นอินกำลังเคร่งเครียด พอได้ยินเช่นนี้ก็ผ
ชีวิตที่เรียบง่ายหาใช่หาได้ง่าย แม้ในภายในใจผู้คนล้วนหาใช่สงบดั่งสายลมใบไม้ผลิ ตำหนักฮองเฮา กัวฮองเฮาหลุบตาเล็กน้อยก่อนจะตรัสเตือนบุตรชาย “องค์รัชทายาท ช่วงนี้ได้กระทำสิ่งใดที่ไม่ได้บอกกล่าวแม่หรือไม่” จอกชาในมือรัชทายาทหยุดชะงักเล็กน้อย พระองค์ยิ้มละมุมพร้อมตรัสเสียงอ
เมื่อทุกคนลงจากรถม้ากำลังจะเตรียมเดินขึ้น วัดแห่งนี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก จึงมีบรรดาคุณหนูฮูหยินและชาวบ้านมากหน้าหลายตาพากันมากราบไหว้ขอพร จางซูอินมองเห็นกู้ฟางเสียนยืนปะปนอยู่กับชาวบ้านที่ถอยห่างรอให้พวกนางเดินขึ้นไปก่อน ชายหนุ่มประครองสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งอยู่ หญิงสาวคาดว่าจะเป็นมารดา
เสิ่นอินมองออกไปเห็นเพียงแผ่นหลังของชายหนุ่ม นางพยักหน้าเห็นด้วยกับเสิ่นอิน อย่างไรก็ควรต้องลงไปคารวะ สวีซื่อมองดูเฉิงอ๋องอย่างตกตะลึง นางจำได้ว่าบุคคลตรงหน้าเป็นแม่ทัพที่นำทัพกลับเมืองหลวงหลังชนะศึก แม้จะมองเห็นไกล ๆ นางก็จำได้ไม่ลืม แม่ทัพปีศาจ เทพสงคราม บุรุษที่ใบหน้าดุจกับเทพบุตรทว
ครอบครัวสกุลจางตื่นตั้งแต่เช้า วันนี้เหล่าสตรีตั้งใจจะไปไหว้พระขอพรที่วัดเส้าหลาง “ซูเอ๋อร์ เจ้าบอกแม่ว่าคุณหนูเสิ่นจะไปไหว้พระด้วยใช่หรือไม่” “ท่านแม่ ไม่เพียงคุณหนูเสิ่น องค์หญิงก็จะเสด็จด้วยเจ้าค่ะ” สวีซื่อเอามือทาบอกเล็กน้อย แม้กระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่สามารถทำตั