LOGINShare
บทที่ 484
Related chapters
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 485
สิ่งที่เขาสงสัยนั้นถูกต้องจริง ๆไอ้ซุนหาวคนนี้เป็นบุคลิกที่ต่อต้านสังคม ไม่ควรเมตตาเขาตั้งแต่แรก และยังอยากให้โอกาสเขากลับตัวกลับใจด้วยตอนนี้ได้แต่หวังว่าทุกคนจะไม่ถูกพิษเยอะเกินไปไม่เช่นนั้นเรื่องนี้เขาจะต้องรับผิดชอบเป็นส่วนใหญ่ทั้ง ๆ ที่จริงเขาไม่ได้ผิดอะไร สุดท้ายก็เอาเรื่องเขาไม่ได้แต่ถ้ามีคนตายไปหลายสิบคนจริง ๆ เขาคงไม่มีชีวิตที่ดีได้ทั้ง ๆ ที่สามารถขัดขวางได้แต่กลับกลายเป็นแบบนี้เพิ่งมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยการสื่อสาร รถพยาบาลนับไม่ถ้วนออกมาจากมหาวิทยาลัย น่าจะส่งนักศึกษาและครูที่ถูกวางยาพิษไปโรงพยาบาลและยังมีรถตำรวจจอดอยู่ข้าง ๆ อีกหลายคันทางเข้ามหาวิทยาลัยการสื่อสารถูกล้อมปิด น่าจะไม่ให้คนเข้าไปนักข่าวของสถานีโทรทัศน์หลายคนถูกกั้นอยู่นอกประตูหลินตงจอดรถข้างถนนแล้วหาที่ลับตาคน มองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีใครสังเกตเห็น เขาก็กระโดดเข้าไปในวิทยาเขตมหาวิทยาลัยการสื่อสารเข้าสู่วิทยาเขตหลินตงก็เดินตามเสียงไปไม่นานก็เห็นร่างสองร่างยืนอยู่บนอาคารเรียนชั้นล่างรายล้อมไปด้วยครูและนักเรียนหลายพันคนนอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ดับเพลิงและตำรวจจำนวนหนึ่งหลินตงรีบเดินไป
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 486
หลินตงจ้องมองไปที่คนสองคนบนอาคารจากชั้นล่างในเวลานี้มีผู้คนจำนวนมากเข้ามาจากประตูโรงเรียนและมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว"ทุกคนหลีกทาง! พ่อแม่ของซุนหาวมาแล้ว ให้พวกเขาขึ้นไปเกลี้ยกล่อมหน่อย"ทุกคนหลีกทางให้ ตำรวจหลายคนพาพ่อแม่ของซุนหาวขึ้นไปชั้นบนอย่างรีบร้อนหลินตงมองคนที่ขึ้นไปในเวลานี้พ่อแม่ของซุนหาวขึ้นไปคาดว่าจะกระตุ้นซุนหาวมากยิ่งขึ้นเพราะตอนนี้คนที่ซุนหาวไม่อยากเจอมากที่สุดน่าจะเป็นพ่อแม่ของเขา!แต่หลินตงก็ไม่ได้ห้าม ให้พวกเขากระโดดลงมาให้เร็วที่สุดก็ได้ เพื่อไม่ให้เสียเวลาอยู่ที่นี่ หลังจากช่วยเหลือคนเสร็จจะได้ไปโรงพยาบาลเพื่อดูว่านักศึกษาที่ถูกวางยาพิษเป็นอย่างไรบ้างถ้าไม่ใช่คนในที่เกิดเหตุเยอะเกินไป กลัวว่าจะตกใจเกินไป หลินตงก็อยากลอยขึ้นไปช่วยโดยตรงตามที่คาดไว้ หลังจากพ่อแม่ของซุนหาวขึ้นไปชั้นบน ผ่านไปไม่กี่นาที อารมณ์ของซุนหาวบนอาคารก็เริ่มควบคุมไม่ได้หลังจากลังเลอยู่เพียงสิบกว่าวินาทีก็พาสวี่เชี่ยนกระโดดลงมา..."เสี่ยวหาว อย่า!!!!"หญิงวัยกลางคนบนอาคารส่งเสียงด้วยความเศร้าโศกเสียใจหลินตงที่ชั้นล่างได้เตรียมตัวพร้อมนานแล้วใช้ความเร็วสูงสุดมาถึงจุดที่ทั้งคู่
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 487
"เข้าใจแล้วครับ!!! คุณตำรวจ ผมอยากจะถามว่าครูและนักศึกษาที่ถูกวางยาเป็นยังไงบ้าง? มีอันตรายหรือเปล่า?" หลินตงถามสิ่งที่เขากังวลมากที่สุดตอนนี้คือคนที่ถูกวางยาพิษเหล่านี้"ยังไม่ชัดเจน แต่ดูเหมือนว่าจะร้ายแรงมาก หลายคนหมดสติตอนส่งโรงพยาบาล ผลที่แน่ชัดผมก็ไม่รู้ ต้องรอข่าวจากโรงพยาบาลอีกที""งั้นพวกเขาอยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" หลินตงถามอีกครั้ง"เนื่องจากจำนวนคนค่อนข้างเยอะ โรงพยาบาลเดียวก็รักษาไม่ไหว ดังนั้นโรงพยาบาลอันดับหนึ่ง โรงพยาบาลอันดับสองและโรงพยาบาลอันดับสามล้วนมีหมด""ขอบคุณครับคุณตำรวจ!!!""ไอ้หนุ่มยังเรียนไม่จบใช่ไหม?""ใช่ครับ! ผมกำลังจะขึ้นปีสี่""เรียนจบแล้วจำทำงานอะไร?""เอ่อ...ยังไม่ได้คิดเลยครับ!""ถ้าเรียนจบแล้วอยากมาทำอาชีพผม มาหาผมได้ คุณเป็นคนเก่ง ผมชอบคุณมาก!" ตำรวจตบไหล่ของหลินตงอีกครั้งเขาชอบหลินตงมากการแสดงออกของหลินตงเมื่อกี้เป็นคนที่มีความสามารถจริง ๆ ถ้าสามารถดึงเข้ามาและฝึกฝนให้ดี ก็อาจจะมีประโยชน์มาก"ขอบคุณครับคุณตำรวจ ผมจะมาหาคุณถ้าต้องการ""เก็บ!!!" ตำรวจตะโกนเสียงดังจากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับลูกน้องและซุนหาวตอนนี้เขาต้องรีบกลับไปสอบปากค
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 488
หลินตงขับรถไปที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของจิงตูตอนนี้ทางเข้าโรงพยาบาลก็คึกคักมากเช่นกันนักข่าวและผู้สังเกตการณ์จำนวนนับไม่ถ้วนรวมตัวกันที่ประตู โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายสิบคนขวางไว้เพื่อรอผลนักศึกษามหาวิทยาลัยการสื่อสารหลายร้อยคนถูกวางยาพิษ นี่เป็นเรื่องใหญ่และทุกคนต่างก็อยากได้ข่าวโดยตรงหลินตงก็หาที่ลับตาคนเหมือนเดิม แล้วขึ้นไปบนชั้นสองโดยตรงหลังจากค้นหาในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน ในที่สุดก็พบสถานที่ไว้นักศึกษาที่ถูกวางยาพิษในขณะนี้ ผู้อำนวยการ ศาสตราจารย์และผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาลอันดับหนึ่งจิงตูต่างก็รวมตัวกันเพื่อประชุมผู้ที่จัดการประชุมให้พวกเขาคือซูติ้งฟางรองอธิบดีกรมอนามัยของจิงตูนักศึกษาหลายร้อยคนถูกวางยาพิษหากไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสมเป็นเวลานานจะทำให้เกิดความไม่สงบในสังคม พวกเขาเหล่านี้ต้องรับผิดชอบ"ผู้อำนวยการหลิว ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ต้องรับประกันความปลอดภัยของชีวิตนักศึกษาที่ถูกวางยาพิษ""ครับครับ!!! รองอธิบดีซูไม่ต้องห่วง เราจะพยายามอย่างสุดความสามารถ" ผู้อำนวยการหลิวพูดขณะเช็ดเหงื่อบนศีรษะ"ไม่ใช่พยายาม!!! แต่ต้องทำให้ได้!!!" ซูติ้งฟางพูดอีกครั
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 489
อาการพิษต่าง ๆ ถูกฝังเข้าไปในสมองของหลินตง ในที่สุดเขาก็มีสเปกตรัมเล็กน้อยแล้วเขาแยกตัวออกจากฝูงชนและเดินไปข้างหน้า"ผู้อำนวยการ ขอผมดูหน่อยสิ!" หลินตงกล่าว"คุณ???"ผู้อำนวยการหลิวมองไปที่หลินตง"ที่บ้านผมเป็นแพทย์แผนโบราณสืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ อาจจะดูออกว่ามีปัญหาอะไร"หลินตงพูดพลางก็เริ่มตรวจผู้ป่วยที่ป่วยหนักคนนี้หลังจากตรวจร่างกายผู้ป่วยอย่างละเอียดแล้ว หลินตงก็มีความมั่นใจในใจแล้ว"ผู้อำนวยการ คนเหล่านี้ถูกวางยาพิษด้วยสารหนู!" หลินตงกล่าวอย่างมั่นใจ"สารหนู???""ชื่อวิทยาศาสตร์คือพิษสารหนูอาร์เซนิกไตรออกไซด์" หลินตงอธิบายด้วยศัพท์ทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่"พิษสารหนู??? รีบแจ้งแผนกห้องปฏิบัติการให้ตรวจสอบทีว่าเป็นสารหนูหรือเปล่า" ผู้อำนวยการหลิวกล่าวทันที"ครับ! ผมจะแจ้งเดี๋ยวนี้!" มีคนตอบรับ"ผู้อำนวยการหลิว น่าจะเป็นสารหนูไม่ผิดแน่ สามารถจัดการรักษาในด้านนี้ก่อนได้ ไม่เช่นนั้นยิ่งเวลาล่าช้า คนที่ถูกพิษยิ่งรุนแรง""เตรียมยารักษาและอุปกรณ์รักษาต่าง ๆ สำหรับพิษสารหนูเดี๋ยวนี้ เมื่อมีข่าวจากแผนกตรวจสอบยืนยันว่าเป็นพิษสารหนู ก็รักษาทันที บอกแผนกตรวจสอบว่า เมื่อได้รั
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 490
มู่หรงฉิงเกอได้ยินเสียงนี้ ไม่ต้องหันหลังก็รู้ว่าใครมาศิษย์พี่สามของเธอ - ตงฟางเยว่ผู้ชายที่เป็นที่รักของทุกคนที่แตกต่างจากเธอ ตงฟางเยว่ไม่ได้เป็นลูกศิษย์ที่ผู้อาวุโสคุนหลุนนำกลับมาจากข้างนอก แต่เกิดที่เมืองคุนหลุนและเติบโตในเมืองคุนหลุนตั้งแต่เด็กไม่เพียงแต่เขาจะอ่อนโยนราวกับหยกเท่านั้น พรสวรรค์ของเขายังยอดเยี่ยมอีกด้วย และสถานะของเขาก็สูงส่งมากยิ่งกว่าในคุนหลุน มีเพียงศิษย์พี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถเอาชนะเขาได้"ศิษย์พี่สาม!" มู่หรงฉิงเกอเรียกเบา ๆ เสียงไพเราะตงฟางเยว่ยืนอยู่ด้านหลังมู่หรงฉิงเกอ มองดูแผ่นหลังของเธอด้วยความหลงใหลในใจของเขาผู้หญิงคนนี้เป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้เขาแม้ว่าของขวัญชิ้นนี้จะยังไม่ได้เป็นของเขาก็ตามแต่เชื่อว่าไม่ช้าก็เร็ววันหนึ่งเขาจะได้รับของขวัญชิ้นนี้อย่างสมบูรณ์ไม่มีใครสามารถขวางได้ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ได้"ศิษย์น้องกำลังคิดเรื่องที่จะกลับบ้านอยู่เหรอ?" ตงฟางเยว่ก้าวไปข้างหน้ายืนอยู่ข้างมู่หรงฉิงเกอแล้วพูด"อืม! ไม่ได้กลับไปสิบปีแล้ว ก็ไม่รู้ว่าที่บ้านเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? พวกเขายังจำได้หรือเปล่าว่ายังมีฉันอยู่อีกคนหนึ่ง" มู่หรงฉิงเกอกล
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 491
มู่หรงฉิงเกอพูดจบก็กระโดดเบา ๆ ร่างของเธอก็ลอยลงมาที่ศาลาราวกับสำลีตงฟางเยว่ก็กระโดดลงมาเช่นกันศาลาที่พวกเขาทั้งสองอยู่สูงจากพื้นดินอย่างน้อยหกหรือเจ็ดชั้นแต่เมื่อทั้งคู่ลงพื้นแม้แต่เสียงก็ไม่ได้ดัง เพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของทั้งสอง"ศิษย์พี่สาม! ศิษย์พี่ห้า!"เมื่อเห็นคนทั้งสองลงมาจากศาลา เด็กชายในชุดคลุมอายุประมาณยี่สิบปีบนพื้นก็ก้มลงและเรียกด้วยความเคารพในเวลาเดียวกันดวงตาก็เต็มไปด้วยความอิจฉา"ไปกันเถอะ!!!" ตงฟางเยว่กล่าว"ศิษย์พี่สามเชิญ! ศิษย์พี่ห้าเชิญ!" เด็กชายที่สวมชุดคลุมก้มลงและพูดด้วยความเคารพสถานะของสองคนนี้ในคุนหลุนไม่ได้สูงธรรมดาคนหนึ่งเป็นหลานชายของผู้เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งเป็นลูกศิษย์โดยตรงของผู้อาวุโสสามพวกเขาล้วนเป็นคนชั้นยอดและมีความสามารถอย่างยิ่งในรุ่นของพวกเขาจนกระทั่งตงฟางเยว่และมู่หรงฉิงเกอเดินนำหน้า เด็กชายในชุดคลุมก็ยืดตัวขึ้นและตามไปข้างหลังเมื่อมองไปที่แผ่นหลังของมู่หรงฉิงเกอ ใบหน้าของเด็กชายในชุดคลุมก็เต็มไปด้วยความชื่นชมในคุนหลุนทั้งหมด ไม่มีใครในรุ่นนี้ที่ไม่ชื่นชมมู่หรงฉิงเกอแน่นอนว่ายังมีศิษย์พี่สองที่ไม่เลวเช่นกัน
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 492
ตอนนี้หลินตงเฝ้าดูแต้มศักดิ์สิทธิ์ของเขาทุกวันกว่าจะสะสมแต้มศักดิ์สิทธิ์ให้เกือบทะลุเป้า แป๊ปเดียวก็เสียไปสองพันแต้ม ตอนนี้อารมณ์ของเขาสามารถจินตนาการได้หลังจากผ่านไปสามวัน ในที่สุดแต้มศักดิ์สิทธิ์ก็ทะลุเจ็ดพันและมาถึงเจ็ดพันกับอีกร้อยกว่าแต้ม ซึ่งถือว่าทำให้อารมณ์หดหู่ของเขาบรรเทาลงบ้างในเวลานี้หลินตงได้รับโทรศัพท์จากซ่งเจีย"หลินตง ปู่ทวดของฉันอยากเจอคุณ!" ซ่งเจียพูดด้วยเสียงร้องไห้หลินตงตกตะลึง รู้สึกว่าเรื่องค่อนข้างใหญ่ จึงรีบตอบว่า "โอเค!!! ผมจะมาเดี๋ยวนี้"การได้เจอกับซ่งซือหมินอีกครั้ง หลินตงตกใจมากเพราะซ่งซือหมินแก่ขึ้นมากและรัศมีแห่งความตายที่กำลังจะถึงจุดสิ้นสุดก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆเริ่มแรกหลินตงสงสัยว่าเป็นเพราะตัวเองเรียนรู้การแพทย์แผนโบราณต้าเซี่ยหรือเปล่าแต่ทันทีที่ซ่งซือหมินเปิดปาก เขาก็รู้สึกว่าไม่เป็นเช่นนั้นเป็นเพราะซ่งซือหมินถึงขีดจำกัดแล้วเพราะคำพูดของซ่งซือหมินเห็นได้ชัดว่าไม่ทรงพลังเหมือนเมื่อก่อน"หลินตง แค่กแค่ก... ครั้งที่แล้วที่บอกว่ามีเวลาอีกหนึ่งปี ผมอาจจะทำไม่ได้แล้ว ต่อไปต้าเซี่ยก็จะส่งมอบให้พวกคุณแล้ว แต่พวกเขาน่าจะไม่ลงมืออีกสัก
Latest chapter
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1203
หลินตงและคนอื่นๆ ยังคงเดินหน้าไปสู่เป้าหมายโดยไม่รู้ว่าที่ตั้งของโลกถูกเปิดเผยโดยสมาชิกที่รอดชีวิตของตระกูลเฟิงเขาคิดว่าตราบใดที่สมาชิกหลักของตระกูลเฟิงถูกกำจัดไปโดยสิ้นเชิง ก็ไม่มีใครรู้ที่ตั้งของโลก แต่เขากลับเพิกเฉยต่อคนอื่นๆในขณะเดียวกัน การใช้ระบบของหลินตงเพื่อซ่อนตำแหน่งของโลกก็เป็นข้อบกพร่องที่สำคัญเช่นกันหลังจากซ่อนตัวแล้ว หมายความว่าไม่สามารถพบโลกได้บนแผนที่ระหว่างดวงดาวในกรณีนั้น ไม่มีใครรู้ว่าโลกได้กลายเป็นดาวเคราะห์อารยธรรมระดับสูงของอาณาจักรกาแล็กซีแล้วสิ่งนี้ทำให้จูหงจื่อมั่นใจยิ่งขึ้นว่าโลกเป็นดาวเคราะห์พื้นเมืองที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยตอนนี้เขากำลังพยายามทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ ซื้อลูกปัดคำสาปโลหิตอย่างลับๆ และคัดเลือกยอดฝีมือที่เชื่อถือได้ในตระกูลจูมียอดฝีมือในระดับดวงดาวและแม้แต่ในจักรวาลแต่จูหงจื่อไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับตระกูลได้ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เป็นของเขาแต่เดิมจะถูกครอบครัวเอาไปแม้ว่าจูหงจื่อจะได้รับค่าตอบแทนบางส่วนในภายหลัง แต่ช่องว่างนั้นก็ใหญ่มากเมื่อเทียบกับการได้รับดาวเคราะห์พื้นเมืองที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยและยังเป็นดาวเคราะห์พื้นเมืองที่มีส
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1202
ดูเหมือนว่าวันแห่งการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งของจูหงจื่อจะไม่ไกลเกินเอื้อมแม้ว่าจูหงจื่อจะขาดพรสวรรค์ จะละทิ้งเส้นทางแห่งการฝึกฝนแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่อยากแข็งแกร่งขึ้นและได้รับความสนใจจากตระกูลพรสวรรค์ไม่ใช่สิ่งที่สามารถชดเชยได้ด้วยการพยายามเขาละทิ้งการฝึกฝนเพราะไม่มีทางเลือกตอนนี้ที่โอกาสดีๆ เช่นนี้สำหรับเขาที่จะพัฒนาพรสวรรค์ของเขาและก้าวข้ามทายาทคนแรกและคนที่สองในตระกูล จูหงจื้อจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไรตระกูลเฟิงสะดุดกับโอกาสอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ แต่กลับถูกตระกูลไป๋กวาดล้างในช่วงเวลาสำคัญ? และตอนนี้ ข่าวนี้ก็มาถึงมือเขาแล้ว?เป็นไปได้ไหมว่าเขาคือบุตรแห่งโชคชะตาที่แท้จริง?ในขณะนี้ ความทะเยอทะยานที่ดับไปแล้วของจูหงจื้อจู่ๆ ก็ลุกโชนขึ้น ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากจนหน้าแดงหากเขาสามารถนำกลุ่มคนไปยังดาวเคราะห์นี้อย่างลับๆ และจับผู้คนบนดาวเคราะห์นั้นประทับตราทาส ใครเล่าจะกล้าดูถูกเขาในภายหลัง?ตอนนี้ สายตาของจูหงจื้อไม่ได้จำกัดอยู่แค่ตระกูลของเขาอีกต่อไปเขาสามารถกลายเป็นอัจฉริยะระดับสุดยอดได้ เทียบได้กับหลงอ้าวเทียนแห่งอาณาเขตจักรพรรดิ และกลายเป็นบุคคลที่ผู้หญิงนับไม่ถ้
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1201
ชายหนุ่มในห้องรับรองพิเศษชื่อจูหงจื่อ ซึ่งเป็นทายาทของตระกูลใหญ่ในอาณาเขตจักรพรรดิแม้ว่าตระกูลจูจะยังห่างไกลเมื่อเทียบกับแปดตระกูลใหญ่ แต่พวกเขาก็ยังถือว่ามีอำนาจในอาณาเขตจักรพรรดิพรสวรรค์ของจูหงจื่อไม่สูงนัก ซึ่งทำให้ต้องใช้ความพยายามเป็นสองเท่าและได้ผลลัพธ์เพียงครึ่งเดียวในทางปฏิบัติ นอกจากนี้ ตัวเขาเองยังขี้เกียจและชอบผู้หญิงมาก เขาอยู่ไม่ได้แม้แต่วันเดียวหากขาดพวกเธอเขาจึงเลิกคิดที่จะพัฒนาตัวเองมานานแล้ว แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขากลับพึ่งพาชื่อเสียงของตระกูลเพื่อใช้ชีวิตที่เสเพลภายในอาณาเขตของพวกเขาอย่างไรก็ตาม ความสามารถของจูหงจื่อในการอยู่รอดจนถึงวันนี้ก็เป็นสิ่งที่ล้ำลึกมากเช่นกัน เขาไม่เคยยั่วยุผู้ที่มีภูมิหลังที่เขาไม่เข้าใจท้ายที่สุดแล้ว อาณาเขตจักรพรรดิในฐานะศูนย์กลางของกาแล็กซีทางช้างเผือกทั้งหมด เต็มไปด้วยผู้คนที่เขาไม่สามารถล่วงเกินได้ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจนำไปสู่การล่มสลายของตระกูลได้เมื่อเขาด้ยินอีกฝ่ายพูดว่าเขามาจากหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ ตระกูลเฟิงนั่นกลับทำให้จูหงจื้อหัวเราะเขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "แกมาจากตระกูลเฟิงเหรอ? แกคิดจะหลอกฉันหรือไง? ตระ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1200
หลังจากที่ทั้งสองพูดจบ พวกเขาก็กำลังจะเอาตัวชายหนุ่มไปชายหนุ่มก็รู้ถึงผลที่ตามมาจากการถูกพาตัวไปเช่นกัน และพยายามดิ้นรนหลบหนีทันทีแต่ชายวัยกลางคนสองคนจะปล่อยให้เขาทำสำเร็จได้อย่างไร?คนหนึ่งคว้าแขนเขา ยกขึ้น และดึงออกไปโดยใช้กำลังผู้ชมรอบข้างไม่เพียงแต่ไม่พูดอะไรเพื่อหยุด แต่ยังมีท่าทีเยาะเย้ย เหยียดหยาม และไม่สนใจ"ปล่อยฉัน ปล่อยนะ ฉันอยากพบเจ้านายของคุณ ฉันมีข่าวสำคัญมากที่จะขายให้เขา ข่าวนี้ใหญ่มาก ถ้าคุณไม่พาฉันไปด้วย คุณจะต้องเสียใจ เมื่อเจ้านายของคุณสืบสวน เขาจะฆ่าคุณแน่นอน" ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนเสียงดังชายทั้งสองเพิกเฉยต่อเขาและลากเขาไปข้างหน้าต่อไป“ฉันสาบาน! ฉันสาบานว่าครั้งนี้เป็นเรื่องจริง! โปรดเชื่อฉัน! ถ้าฉันโกหก ฉันจะยอมถูกประหารชีวิตด้วยการแขวนคอ!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายทั้งสองก็หยุดลง สบตากัน และถามว่า “แกพูดจริงเหรอ?”“ฉันพูดจริง! พูดจริงสุดๆ!” ชายหนุ่มตอบอย่างรีบร้อน"หนูน้อย แกต้องคิดให้ดี ถ้าเจ้านายรู้ว่าแกโกหกเขา ไม่เพียงแต่แกจะเจอสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย แต่เรายังจะถูกพาดพิงไปด้วย อย่าโทษเราที่ระบายความโกรธของเราต่อครอบครัวของแก" ชายวัยกลางคนคนหน
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1199
เรื่องราวบนดาวเคราะห์ปาเค่อเสร็จสิ้นลงอย่างสมบูรณ์แล้วเดิมที หลินตงเห็นใจปาหรู่ในการเดินทางครั้งนี้ ดังนั้นจึงยอมไปกับเขาด้วยไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับผลประโยชน์มากมายเช่นนี้เขาไม่เพียงแต่ได้รับสมบัติวิเศษอีกชิ้นหนึ่งคือศิลาแห่งมวลชีวิตเท่านั้น แต่เขายังได้รับแต้มศักดิ์สิทธิ์ 50,000 แต้มด้วยสิ่งนี้ทำให้เขาก้าวไปอีกขั้นหนึ่งในการก้าวผ่านด่านปัจจุบันของเขาฉันเชื่อว่าอีกไม่นานเขาจะกลายเป็นผู้พิชิตจักรวาลอย่างแท้จริงในกาแล็กซีทางช้างเผือกเช้าวันรุ่งขึ้น หลินตงออกจากดาวเคราะห์ปาเค่อพร้อมกับเย่ชิงหวู่และปาหรู่ ภายใต้การจ้องมองและความเคารพของผู้คนนับล้านบนดาวเคราะห์ปาเค่อเหลือเวลาอีกสามเดือนก่อนงานเลี้ยงระดับรัฐตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะรีบกลับหลินตงตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดที่ชายชราหลินตงจากอีกมิติเวลาทิ้งไว้ให้เขาเขาพบดาวเคราะห์พื้นเมืองที่อยู่ใกล้เคียง ด้วยความเร็วของยานรบดวงดารา ใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น เขาไม่แน่ใจว่าผู้อยู่อาศัยบนดาวเคราะห์ถูกค้นพบและถูกประทับตราทาสหรือไม่ จึงตัดสินใจสืบสวนก่อนยานรบดวงดารากำหนดเส้นทางและออกเดินทางอย่างรวดเร็ว............หลัง
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1198
เหรียญกาแลกติกห้าล้านล้านเหรียญสามารถติดอาวุธให้ดาวเคราะห์ขนาดเล็กที่มีประชากรเพียงไม่กี่ล้านคนได้ ซึ่งแน่นอนว่าสามารถติดอาวุธให้ทุกคนได้แม้แต่ผู้ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมทุกคนบนดาวเคราะห์ปาเค่อก็สามารถมีหุ่นยนต์หนักได้ในกรณีนั้น ความแข็งแกร่งของดาวเคราะห์ปาเค่อสามารถเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณได้อย่างแน่นอนอูทัวปังเงียบไปหลังจากฟังคำพูดของหลินตงแนวคิดเดิมของเขาคือการมอบศิลาแห่งมวลชีวิตให้กับหลินตงโดยตรงเพื่อเป็นการตอบแทนความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของเขาในการช่วยดาวเคราะห์ปาเค่อแต่ข้อเสนอแนะที่หลินตงเสนอมาทำให้เขาปฏิเสธได้ยากจริงๆนี่คือโอกาสที่จะทำให้ดาวเคราะห์ปาเค่อแข็งแกร่งขึ้นและแข่งขันได้มากขึ้น โดยมีความสามารถในการป้องกันตัวเองเมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูอูทัวปังในฐานะผู้ปกครองดาวเคราะห์ปาเค่อในปัจจุบัน ไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะเขาเคยประสบกับความรู้สึกไร้พลังเมื่อถูกกองกำลังอันทรงพลังรุกราน และเห็นผู้คนของเขาล้มตายทีละคน จากเกือบพันล้านเหลือเพียงไม่กี่ล้านคนในตอนนี้ แต่เขากลับไร้พลังอย่างไรก็ตาม หากเห็นด้วยก็จะขัดแย้งกับเจตนาเดิมของอูทัวปังดังนั้น เขาจึงกำลังดิ้นรนทางอุดมการณ์อย่างดุเ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1197
ศิลาศักดิ์สิทธิ์?นี่คืออะไร?ความอยากรู้กระตุ้นให้หลินตงมองดูการแนะนำด้านล่างระบบต่อไป!“ศิลาแห่งมวลชีวิตเป็นสสารพิเศษที่เติบโตในจักรวาล มันมีค่ามากและเป็นของสมบัติที่หายากของจักรวาล”"การก่อตัว: การกำเนิดศิลาศักดิ์สิทธิ์นั้นยากมาก ต้องตกผลึกจากน้ำอมตะในจักรวาล....""หน้าที่: ศิลาศักดิ์สิทธิ์จะปล่อยลมหายใจแห่งชีวิตที่แข็งแกร่ง ซึ่งสามารถดูดซับได้โดยเผ่าพันธุ์ทั้งหมดในจักรวาลและช่วยเพิ่มพลังชีวิต.....""มูลค่า: เหรียญกาแลกติกห้าล้านล้านเหรียญ"ระบบให้คำแนะนำโดยละเอียดเกี่ยวกับศิลาแห่งมวลชีวิตอย่างไรก็ตาม หลินตงได้พูดถึงการแนะนำสั้นๆ เท่านั้น และในที่สุดก็โฟกัสไปที่มูลค่ามูลค่าห้าล้านล้านเหรียญ?แม้จะไม่ดีเท่าเหล็กดาวเก้าแฉก แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่พิเศษ!ไม่คาดคิดว่าจะพบสมบัติหายากเช่นนี้ในสถานที่เล็กๆ แห่งนี้ศิลาแห่งมวลชีวิตนั้น แทบไม่มีประโยชน์สำหรับหลินตงเลยแม้แต่น้อยแต่มันก็เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่งสำหรับการขยายอายุขัยของคนๆ หนึ่ง ซึ่งจะต้องมีประโยชน์ในที่สุดและที่สำคัญที่สุด เขาสามารถรับ 50,000 แต้มศักดิ์สิทธิ์จากสิ่งนี้ได้นี่คือสิ่งที่หลินตงต้องการมากที่สุดในขณะนี
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1196
ล้อเล่นหรือเปล่า ตอนนี้เขาก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้นไปแล้ว เขาต้องการอะไรอีกเหรอ?เขาไม่ได้ขาดอะไรเลยนอกจากแต้มศักดิ์สิทธิ์ของเขานอกจากนี้ ยังมีอะไรดีๆ จากสถานที่เล็กๆ อย่างดาวเคราะห์ปาเค่อล่ะ?อย่างไรก็ตาม ทันทีที่หลินตงพูดจบสายตาของเขาก็ถูกดึงดูดไปที่สิ่งของในกล่องที่อูทัวปังถือไว้ทันทีนี่คืออะไร?หินรูปวงรีเหรอ?หินรูปวงรีที่แผ่รัศมีออกมาจางๆทันทีที่อูทัวปังเปิดกล่อง ห้องก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่สดชื่นหลินตงรู้สึกว่าเซลล์ของเขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุราวกับว่าเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความสบายใจนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ต้องเป็นของดี!!!"นายท่าน ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย สิ่งที่ท่านทำเพื่อดาวเคราะห์ปาเค่อของเรา เราไม่มีอะไรจะตอบแทน นี่คือสมาชิกในเผ่าของเราที่ค้นพบมันเมื่อหลายสิบปีก่อนในเหมือง ตอนนั้นฉันเกือบจะตายแล้ว เมื่อหินก้อนนี้ถูกส่งมาให้ ฉันดีใจมากที่ได้เห็นและเก็บมันไว้ข้างกาย ฉันไม่เคยคิดว่าสุขภาพของฉันจะดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ตั้งแต่นั้นมาและจะมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้""ฉันค่อยๆ เรียนรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะหิน
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1195
สามวันต่อมาหลินตงพบปาหรู่และบอกเขาว่าเขากำลังจะออกจากดาวเคราะห์ปาเค่อ"นายท่านกำลังจะไปที่ไหนเหรอ?" ปาหรู่ถาม"อืม! ดาวเคราะห์ปาเค่อกำลังไปในทิศทางที่ถูกต้อง ฉันควรจะจากไปแล้ว" หลินตงตอบ"นายท่านรออีกวันได้ไหม ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จก่อน แล้วฉัันจะไปกับท่าน""ปาหรู่! นายควรอยู่ที่นี่ ประชาชนของดาวเคราะห์ปาเค่อต้องการนาย""นายท่าน! ฉันต้องไปกับท่าน ไม่ใช่แค่เพื่อตอบแทนความเมตตาของท่าน แต่เพื่อสิ่งนี้ด้วย"ปาหรู่ชี้ไปที่ตราทาสบนหน้าผากของเขาและพูดต่อ "ฉันจะปลดข้อจำกัดของตราทาสได้ก็ต่อเมื่อติดตามท่านเท่านั้น และให้เผ่าได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริง"หลินตงมองดูท่าทางจริงใจของปาหรู่เมื่อรู้ว่าเขาได้ตัดสินใจในใจแล้ว"เอาล่ะ! ฉันจะให้เวลานายหนึ่งวันในการเตรียมตัว พรุ่งนี้เราจะออกจากดาวเคราะห์ปาเค่อ เนื่องจากนายจะติดตามฉัน จากนี้ไป ก็อย่าเรียกข้าว่านายท่านเลย เรียกฉันว่าคุณชายอย่างชิงหวู่ก็แล้วกัน"หลังจากหลินตงพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วจากไปปาหรู่คำนับอย่างขอบคุณอยู่ด้านหลังเขาและกล่าวว่า "ขอบคุณคุณชาย!"ตอนกลางคืนหลินตงกำลังเตรียมตัวพักผ่อน"ก๊อกๆ!!"เสียงเคาะประตูดังข
