เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 29
บทที่เกี่ยวข้อง
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 30
ถ้าเธอไม่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อแม่ที่บ้าน เธอคงไม่ได้ดีไปกว่าพวกเธอหลายคนคุยกันไม่นาน หลิวเผิงก็ขับรถพาสี่จี๊ดอีกสองคนมาถึงหลิวเผิงขับรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูX7ในรถ..."พวกเธอมาถึงหมดแล้ว ก็คือสี่คนข้างหน้า เห็นไหม?" หลิวเผิงกล่าว"แม่งเอง ได้อยู่! เห็นได้ชัดว่าสูงกว่าโรงเรียนของเรามากกว่าหนึ่งระดับ""ใช่ สมกับสาขาการแสดง ในอนาคตคนที่จะเป็นดาราใหญ่ หนึ่งในสี่คนเอามาเทียบในชั้นเรียนของเรา ก็มีแต่ซูยิงเสวี่ยที่จะเปรียบได้""โดยเฉพาะคนที่สูงที่สุด ไม่ต่างกับซูยิงเสวี่ยมากนัก! เธออยู่ในระดับเทพธิดาอย่างแน่นอน""บี๊บ...บี๊บ..."หลิวเผิงไปที่ลานจอดรถหน้าโรงแรมโกลเด้นลิฟและบีบแตรสองครั้ง!"แฟนฉันมาแล้ว ไปกันเถอะพวกเรา"จางหมิ่นเห็นรถของหลิวเผิงกำลังพาเพื่อนร่วมห้องหลายคนไปยังจุดที่หลิวเผิงจอดรถไว้หลังจากที่หลิวเผิงและคนอื่น ๆ ลงจากรถ ทั้งสองฝ่ายก็พบกันหลังจากแนะนำสั้น ๆ กลุ่มคนเจ็ดคนก็เดินเข้าไปในโรงแรมโกลเด้นลิฟจากนั้นพนักงานก็พาเขาไปที่ห้องส่วนตัวที่จองไว้หลังจากนั่งลงแล้วหลิวเผิงก็โทรหาหลินตงโทรติดแล้ว"ตงจื่อ อยู่ไหน! เราอยู่ในห้องส่วนตัวหมายเลข 46 มานี่เร็ว ขาดนายคนเด
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 31
ภายใต้การนำทางของพนักงาน คนทั้งก็เดินทางมายังโซนคาราโอเกะเมื่อเข้าไปในห้องคาราโอเกะส่วนตัว ทุกคนก็เริ่มปลดปล่อยตัวเองเนื่องจากแสงสว่างในห้องส่วนตัวค่อนข้างมืดบวกกับดื่มเหล้าไปนิดหน่อย คู่รักอย่างหลิวเผิงกับจางหมิ่นก็ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องและจูบปากกันอย่างดูดดื่มกลิ่นอายความรักที่โปรยมาทำให้ทุกคนในที่เกิดเหตุตั้งตัวไม่ทันแต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจ เริ่มต่างคนต่างอยู่ สามสาวสวยกำลังร้องเพลง สองสี่จี๊ดยกเว้นหลินตงกำลังเล่นโทรศัพท์หลินตงรู้สึกเบื่อเล็กน้อยขณะนั่งอยู่บนโซฟา เขาอยากจะออกไป แต่รู้สึกว่ามันไม่ดีได้แต่ชื่นชมเสียงร้องของเหล่าสาวสวยเท่านั้นต้องบอกเลยว่าถึงแม้พวกเธอจะเรียนเอกการแสดง แต่ทักษะการร้องเพลงของพวกเธอก็ไม่ได้แย่เลยเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆขณะที่เหล่าสาวสวยร้องเพลงเหนื่อยแล้วจะพักผ่อนหลิวเผิงก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วพูดว่า "ขอบคุณสาวสวยทั้งสามที่ให้เกียรติมาในวันนี้"จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่หลินตงและพูดต่อ "นี่คือเพื่อนของผม หลินตง ตอนนี้เขายังโสดอยู่ หากสาวสวยคนไหนไม่มีแฟนคุณสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อและทำความรู้จักกันได้ ไม่แน่ว่าอาจจะจับคู่กันได้ อย่างอื่นไม่
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 32
แล้วคนที่สองนี้ล่ะ?จะมีคนที่สามคนที่สี่อีกไหม?หลังจากโดนทิ้งมีกระแสน้ำไหลย้อน?หลินตงก็ตกตะลึงเล็กน้อยในเวลานี้เขารู้สึกว่าตั้งแต่เขามีระบบนี้ พรหมลิขิตของเขาก็ล้นหลามไปเล็กน้อยคนแรกคือจ้าวซวนจากนั้นก็หานชือหยุนตอนนี้เป็นซุนซืออี๊อีกพวกเขาทั้งหมดเป็นระดับเทพธิดาฉันควรเลือกคนไหน?มีเพียงเด็กเท่านั้นที่จะเลือกฉันต้องเอาหมด...หลินตงฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วยืนขึ้นและพูดว่า "สวัสดีเพื่อนซุน ผมก็ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกัน!"ทั้งสองจับมือกันสั้น ๆ จากนั้นแลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์และไลน์ในขณะนี้ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออกทุกคนคิดว่าเป็นพนักงานแต่คนแรกที่เข้ามาคือชายวัยกลางคนตัวอ้วนเตี้ยตามมาข้างหลังคือผู้กำกับเฉินเสียงที่ได้นัดกับซุนซืออี๊เมื่อวานนี้ในคืนนี้เฉินเสียงและหยูเฉิงไฮ่มาพร้อมกับนักลงทุนอีกสองคน แต่ระหว่างทางพวกเขาเห็นซุนซืออี๊และเพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่นี่หยูเฉิงไฮ่ขอให้เลขาของเขาติดตามพวกเขาเพื่อดูว่าพวกเขาเข้าไปในห้องส่วนตัวไหน และรีบมาที่นี่หลังจากเตรียมจัดการกับนักลงทุนทั้งสองแล้วหลังจากเข้าไปในห้องส่วนตัว เฉินเสียงก็แนะนำตัวเอง "สวัสดีนักศึ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 33
หลินตงและซุนซืออี๊ไปแล้วหยูเฉิงไฮ่ซึ่งอยู่ในห้องส่วนตัวสีหน้าไม่ดีเล็กน้อยนับตั้งแต่มาเป็นผู้จัดการทั่วไปของซินหยวนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เขาไม่ได้เจอผู้หญิงที่ไม่ไว้หน้าแบบนี้มานานแล้วหยูเฉิงไฮ่ไม่มีวิธีที่ดีสำหรับผู้หญิงประเภทนี้ที่ไม่ต้องการเข้าสู่วงการบันเทิงและไม่ฟังคำแนะนำเจิ้งหยุนและเฉินหลานประคองหยูเฉิงไฮ่นั่งลงคนล่ะข้าง แล้วเริ่มชนแก้ว พวกเขาอยากได้รับบทบาทนี้จริง ๆสามในสี่จี๊ดนอกจากหลิวเผิงที่ยังคงอยู่ในโลกของตัวเองแล้ว อีกสองคนก็เริ่มเอาใจเฉินเสียง อย่างไรก็ตามเฉินเสียงก็ถือว่าเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงเล็กน้อย สำหรับฟ่านเปียวพวกเขาก็ถือว่ามีน้ำหนักมากแล้วคนกลุ่มหนึ่งก็ดื่มเหล้ากันอย่างมีความคิดของตัวเองหลินตงและซุนซืออี๊ขึ้นลิฟต์ลงไปชั้นล่างในลิฟต์ซุนซืออี๊ก็เอ่ยปากถามว่า "หลินตง โรงแรมนี้เป็นของบ้านคุณเหรอ?""ห๊ะ?" หลินตงไม่ทันตั้งตัว"ไม่ต้องหาข้ออ้างมาปิดบัง ฉันรู้ว่าคุณต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับโรงแรมนี้แน่นอน" ซุนซืออี๊พูดอีกครั้ง"ผมไม่ได้ปิดบังอะไร และก็ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร!" หลินตงกล่าว"หลินตง เป็นไปไม่ได้ที่โรงแรมจะโปรโมชั่นไม่คิดเงิน และยั
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 34
วีเจกำลังเล่น "การเอาชีวิตรอดบนเกาะล้าง"เป็นสาวน่ารักชื่อดอกมะลิหลังจากเห็นบัญชีราชาของหลินตงที่มีระดับมากกว่าพันเข้ามาหามุมเป็นแมวจากนั้นก็ยืนขึ้น มือทั้งสองข้างจีบนิ้วเป็นดอกไม้ สองขานั่งยอง ๆ พูดเบา ๆ ว่า"ยินดีต้อนรับประธานไม้ขีดไฟเข้าสู่ห้องไลฟ์สดของหนู น้องสาวขอทำความเคารพ!"นี่คือลูกพี่ใหญ่ ต้องรับใช้ให้ดีการแสดงของวีเจสาวที่น่ารักทำให้หลินตงรู้สึกตลกเล็กน้อยแน่นอนว่าเงินสามารถทำอะไรก็ได้หลินตงโพสต์คอมเม้นเลยทันที"มะลิน้อย ตั้งใจเล่นเกม ชนะแล้วจะให้จรวดหกร้อยหกสิบหกดอกเป็นการฉลอง"ดอกมะลิเห็นคอมเม้นของหลินตง ก็เซอร์ไพรส์สุด ๆ รอบนี้ถ้าชนะสำเร็จ มีค่ากว่าชนะเป็นร้อยรอบพันรอบรีบนั่งลงบนที่นั่งแล้วเริ่มเล่นเกมต่อ ระหว่างเล่นก็พูดว่า "ขอบคุณประธานไม้ขีดไฟที่สนับสนุน! หนูจะตั้งใจเล่นให้ชนะอย่างแน่นอน!"คอมเม้นที่เฝ้าดูเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง"ประธานไม้ขีดไฟสุดยอด!""ประธานไม้ขีดไฟยิ่งใหญ่!""ประธานไม้ขีดไฟก็คือประธานไม้ขีดไฟ ออกโรงแบบไม่ธรรมดาจริง ๆ!"ดอกมะลิควบคุมตัวละครในเกมอย่างระมัดระวัง ทักษะของเธอก็ดีอยู่ ปกติเธอสามารถชนะแปดในสิบเกมได้แต่กลัวว่าจะพลาด ถ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 35
เพราะใกล้จะถึงวันหยุดวันแรงงานแล้วดังนั้นเสาร์อาทิตย์นี้ไม่หยุดงานเลี้ยงวันแรงงานจะจัดขึ้นก่อนวันหยุดหนึ่งวันในช่วงเวลานี้หลินตงยังคงกินข้าวและไปเรียนตามปกติ เมื่อเวลาผ่านไป ความนิยมในเรื่องของหลินตงก็ค่อย ๆ ลดลง แต่เขาก็ยังถือว่าเป็นคนดังในมหาลัยการส่งมอบโรงแรมโกลเด้นลิฟก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หลินตงกลายเป็นเจ้าของโรงแรมโกลเด้นลิฟอย่างเป็นทางการและประสบความสำเร็จในการใช้จ่ายอีกหนึ่งหมื่นแปดพันล้าน ได้รับแต้มศักดิ์สิทธิ์มาร้อยแปดสิบแต้มหลังจากใช้แต้มศักดิ์สิทธิ์สี่สิบแต้มในการเพิ่มทั้งร่างกายและจิตวิญญาณเป็นห้าสิบแต้มตามลําดับ หลินตงก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นอีก เขารู้สึกว่าสี่สิบห้ากับห้าสิบแต้มต่างกันไม่มากหลังจากถึงห้าสิบแต้มทั้งร่างกายและจิตวิญญาณก็เข้าสู่โหมด "ค่อนข้างแข็งแกร่ง"หนึ่งร้อยสี่สิบแต้มที่เหลือ หลินตงไม่ได้ใช้อีก เก็บไว้เผื่อต้องการทักษะอะไร จะได้เพิ่มได้ตลอดก่อนวันหยุดวันแรงงานหนึ่งวันหลินตงไม่มีเรียนในช่วงบ่ายแล้ว ดังนั้นเขาจึงพักผ่อนในหอพักและเตรียมเข้าร่วมงานเลี้ยงวันแรงงานของทางมหาลัยในตอนเย็นทางมหาวิทยาลัยการสื่อสารเจียงหนานได้ปิดเทอมแล้ว คนที่ใกล้บ้านก็เริ่
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 36
โทรติดแล้ว"แม่คะ หนูกลับมาแล้ว อยู่หน้าบ้านยาย เปิดประตูหน่อย!" ซุนซืออี๊พูดอย่างกังวล"ซืออี๊ ลูกกลับมาแล้วเหรอ? ไม่ได้บอกลูกว่าอย่ากลับมาเหรอ?"ซุนซืออี๊ได้ยินเสียงแม่มาจากโทรศัพท์ ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าเสียงของเธอจะเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่นานประตูก็เปิดออกในที่สุดทันทีที่เห็นแม่ซุนซืออี๊ทนไม่ไหวที่จะกอดแม่แล้วร้องไห้ออกมาแม่และลูกสาวร้องไห้อยู่พักหนึ่งก่อนเข้าบ้านเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน ซุนซืออี๊จึงถามว่า "แม่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พ่อล่ะ? ตายายล่ะ? น้องสาวล่ะ?""ตายายและน้องสาวของลูกถูกอาของลูกรับไปแล้ว พ่อของลูกขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา ซืออี๊ ลูกรีบไปเกลี้ยกล่อมพ่อของลูก เขาไม่ได้กินอาหารมาสองวันแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายของเขาก็จะแย่ลง"ซุนซืออี๊เข้าไปในห้องและเห็นชายคนนั้นกำลังสูบบุหรี่อยู่ในห้องเธอไม่สามารถคิดได้ว่าชายคนนี้ซึ่งมีผมหงอกครึ่งหัวเป็นพ่อของตัวเองก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นคนมีชีวิตชีวา มาจากชนบท สร้างชื่อให้ตัวเองในเมือง มีอนาคตที่สดใสที่สุดในครอบครัว ไม่ว่าใครจะพูดถึงเขาก็ต้องยกนิ้วให้
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 37
มหาวิทยาลัยเจียงหนาน！นักศึกษาหลายหมื่นคนกำลังนั่งอย่างเป็นระเบียบบนสนามกีฬางานเลี้ยงวันแรงงานกำลังจะเริ่มก่อนอื่นประธานมหาลัยกล่าวเปิดงานจากนั้นนักศึกษาก็เริ่มแสดงโชว์นักร้อง นักเต้น นักแสดงละคร นักพูด และนักมายากลเริ่มปรากฏตัวบนเวทีทีละคนแต่ในเวลานี้หลินตงไม่ได้นั่งดูการแสดงแต่เขากลับถูกอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกกลับห้องเรียนแทน แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ทุกคนในชั้นเรียนถูกเรียกกลับหมดทุกคนงงเล็กน้อยอาจารย์ที่ปรึกษาพูดในเวลานี้"วันนี้มีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้น เนื่องจากยิงเสวี่ยรู้สึกไม่สบายจึงไม่สามารถขึ้นเวทีได้ ถ้าใครเล่นเปียโนได้โปรดขึ้นแสดงแทน ไม่จำเป็นต้องเล่นดี แค่รับมือได้ก็พอ"ทุกคนมองไปที่ซูยิงเสวี่ยตามที่คาดไว้ ใบหน้าที่แดงก่ำของซูยิงเสวี่ยซีดนิดหน่อยอาจารย์ที่ปรึกษารออยู่พักใหญ่ก็ไม่มีใครสมัคร พูดต่อว่า "ถ้าใครรับภารกิจนี้ต่อไป ต่อไปไม่ว่าจะลาหรืออะไรก็ตาม ฉันก็จะไฟเขียวตลอด"พอคำพูดนี้ออกมา หลายคนก็ตื่นเต้นเล็กน้อย แต่การเล่นเปียโนเป็นงานที่ละเอียดอ่อน ไม่ใช่ว่าใครเรียนไม่กี่วันก็จะกล้าขึ้นเวทีแสดงหลินตงก็มีความคิดบางอย่างและอยากจะรับช่วงต่อเรื่องนี้เ
บทล่าสุด
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1315
หลินตงและเฉินจิงจื่อหานพูดคุยกันอย่างถูกคอแม้ว่าบางครั้งเฉินจิงจื่อหานจะรู้สึกว่า ความไม่รู้ของหลินตงเป็นเรื่องตลก แต่เขาก็ยังคงอธิบายอย่างอดทนแค่นี้ก็อธิบายทุกอย่างได้แล้วเฉินจิงจื่อหานไม่ใช่แค่ผู้ผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลระดับสูงเท่านั้น จุดเริ่มต้นของเขานั้นยิ่งใหญ่ จนทำให้คนมากมายหมดหวังตั้งแต่ยังไม่เริ่มนี่คือชายผู้เกิดมาบนยอดปิรามิดการเติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ทำให้เขากลายเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองแต่สำหรับหลินตง ผู้เกิดมาในอารยธรรมระดับต่ำ เฉินจิงจื่อหานกลับให้ความสำคัญกับเขามากคนใช้สาวสวยทั้งสี่คนข้างหลังเขาเอง ก็ยังประหลาดใจคนหนึ่งอยู่บนยอดปิรามิดแห่งอารยธรรมระดับสูง ในขณะที่อีกคนเกิดมาในอารยธรรมชั้นล่างช่องว่างระหว่างทั้งสองคน กว้างเกินกว่าที่จะเปรียบเป็นเพียงฟ้ากับเหวมันไม่มีอะไรเทียบได้เลยแต่ทั้งสองกลับรู้สึกถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบต้องเข้าใจว่า คนระดับนายน้อยของเรา ต่อให้เป็นอัจฉริยะจากอารยธรรมระดับสูงส่งแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเห็นหัว เพราะฐานะของเขาที่สูงส่งนั้น เพียงพอที่จะไม่จำเป็นต้องใส่ใจแต่กับหลินตง นายน้อยกลับดูเป็นกันเองขึ้นเล็ก
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1314
ในขณะเดียวกัน ก็เป็นทูตปกป้องสันติภาพแห่งจักรวาลตัวตนประเภทนี้ไม่ควรเป็นศัตรู และคงไม่มีเจตนาใดต่อโลกใบนี้"ที่แท้พวกก็เป็นผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาล ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อหลินตง เจ้าแห่งกาแล็กซีทางช้างเผือก" หลินตงพูดอย่างสุภาพ"หลินตง นี่คือดาวบ้านเกิดของนายเหรอ?" เฉินจิงจื่อหานถาม"ใช่!!!" หลินตงตอบอย่างหนักแน่น"ฉันค่อนข้างสงสัยนะ! ดาวเคราะห์เล็กๆ แบบนั้นจะสร้างคนอย่างนายได้ยังไง ดูจากอายุของนายแล้ว คงไม่น่าจะแก่ขนาดนั้นใช่มั้ย!""ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง! ใครตั้งกฏเอาไว้ว่า โลกไม่สามารถสร้างตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้?""ฮ่าๆ... พูดได้ดี พูดได้ดี! ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง หลินตง แค่ประโยคนี้เท่านั้น ฉัน เฉินจิงจื่อหานก็ยอมรับนายแล้ว!" เฉินจิงจื่อหานหัวเราะอย่างสนุกสนาน“พี่เฉิน คุณใจดีเกินไป ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น คนเราไม่สามารถเลือกชาติกำเนิดได้ แต่สามารถเลือกเส้นทางชีวิตตัวเองได้”“หลินตง! หากนายพูดแบบนี้แถวบ้านฉันนะ หลายคนคงหัวเราะเยาะนายแล้ว แต่ฉันแตกต่างออกไป ฉันคิดว่าคำพูดของนายมีเหตุมีผล ฉันถือว่านายเป็นเพื่อนของฉันแล้ว ฉันเช
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1313
ในขณะนี้หลินตงและชาวโลกคนอื่นๆ เห็นจุดสีดำในดวงตาของพวกเขาภายในเวลาไม่กี่วินาที จุดสีดำนั้นก็เปลี่ยนเป็นเต่าขนาดใหญ่และบินเข้ามาบนท้องฟ้านี่คือ???เต่า???ซ่งซือหมินและปรมาจารย์ทรงพลังของโลกต่างก็ตกตะลึงเต่าตัวนี้ใหญ่เกินไปจริงๆใหญ่เกินกว่าจะจินตนาการได้สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เช่นนี้จะมีอยู่ได้อย่างไร?และแรงกดดันที่เต่าตัวนี้สร้างให้กับพวกเขาก็น่ากลัวเช่นกันหลินตงมองดูเต่าตัวใหญ่บนท้องฟ้านี่คือตัวตนที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ปกติสักเท่าไรที่แท้เจ้าหมอนี่ก็ไม่ใช่ตัวจริงสถานการณ์นี้อาจซับซ้อนกว่าที่เขาคิดในตอนแรกระหว่างที่เต่าตัวใหญ่กำลังลงมา ร่างกายของมันค่อยๆ หดตัวลงและในที่สุดก็กลับคืนสู่ขนาดปกติไป๋หลี่เหยียนหงเก็บตำหนักบนหลังเต่ายักษ์มาไว้ในมือเรียบร้อยแล้วกระบวนการทั้งหมดรวดเร็วมากซ่งซือหมินและคนอื่นๆ รู้สึกเพียงชั่วพริบตาเต่าตัวใหญ่หายไป มีชายคนหนึ่ง หญิงห้าคน และคนหกคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าชายคนนั้นคือเฉินจิงจื่อหานหญิงห้าคน หนึ่งในนั้นมีรูปลักษณ์ของสาววัยกลางคน และนั่นก็คือไป๋หลี่เหยียนหงอีกสี่คนที่ยืนอยู่ด้านหลั
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1312
เรื่องจริง?ถ้าถึงระดับอาณาจักรนิรันดรแล้ว จะไม่มีวันแก่และไม่มีวันตาย?เป็นไปได้งั้นเหรอ???แม้ว่าพวกเขาอาจคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการในใจ แต่ความเป็นไปได้นี้อาจมีอยู่จริงก็ได้"นายท่านหลิน! คุณกำลังบอกว่าตราบใดที่คุณไปถึงอาณาจักรนิรันดร คุณก็สามารถมีชีวิตอมตะได้? คุณจะอยู่ยงคงกระพัน? "มีคนอดไม่ได้ที่จะถามคนอื่นๆ ทุกคนต่างมองไปที่หลินตงด้วยเห็นได้ชัดว่าพวกเขายังกังวลเกี่ยวกับหัวข้อนี้เป็นพิเศษหลินตงมองไปยังเหล่าปรมาจารย์ของโลกที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็นว่า "อาณาจักรนิรันดรเป็นเส้นแบ่งขนาดใหญ่ระหว่างสองโลก เมื่อก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรแล้ว ก็เปรียบเสมือนเปิดประตูสู่ขอบฟ้าที่กว้างใหญ่กว่าเดิม และร่างกายก็จะสามารถสร้างพลังชีวิตของตัวเองได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อหล่อเลี้ยงให้กับทุกอวัยวะ สิ่งนี้ช่วยให้ร่างกายคงความมีชีวิตชีวาเอาไว้ได้ตลอดกาล ไม่เพียงแต่อายุขัยจะไร้ขีดจำกัดเท่านั้น แม้แต่ศีรษะที่ถูกตัดขาด ก็ยังสามารถงอกกลับมาใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ตราบใดที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีพละกำลังเหนือกว่ามาก จนถูกบดขยี้จนเป็นผุยผงได้ ก็ไม่มีทางฆ่าผู้ที่อยู่ในระด
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1311
ณ ห้วงอวกาศ นอกโลกเต่ายักษ์เพิ่งมาถึงที่นี่ในสายตาของทุกคน เต่าเป็นคำพ้องความหมายกับความช้าแต่เต่ายักษ์ตัวนี้ได้ลบล้างความคิดแบบเดิม ๆ อย่างสิ้นเชิง มันเร็วอย่างเหลือเชื่อความเร็วของมันแซงหน้าหลินตง ผู้เพิ่งก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรด้วยซ้ำแน่นอนว่ามันเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมในการเดินทางไปทั่วจักรวาลเต่าตัวนี้เป็นของผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลที่รับผิดชอบภูมิภาคของกระจุกกาแล็กซีซึ่งเป็นที่ตั้งของกาแล็กซีทางช้างเผือก และเป็นพาหนะของไป๋หลี่เหยียนหงหลังจากเข้าสู่กาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำขนาดเล็กของทางช้างเผือกแล้ว เธอก็ค้นพบร่องรอยที่ทิ้งไว้จากการฉีกมิติของหลินตงและติดตามมาตลอดทางเธออยากรู้ว่าใครเข้ามาในอาณาจักรนิรันดรจากกาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำนี้และพบโลกในที่สุด"ป้าหง! เรามาถึงแล้วหรือยัง?" เฉินจิงจื่อหานถาม"อืม! ฉันติดตามร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ตลอดทางและพบดาวเคราะห์ดวงนี้ด้านล่างนี้" ไป๋หลี่หยานหงตอบ"ตัวตนอย่างอาณาจักรนิรันดรจะปรากฏตัวบนดาวเคราะห์เล็กๆ เช่นนี้ได้ยังไง?"เฉินจิงจื่อหานมองไปที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลและไม่เชื่ออย่างชัดเจน"จื่อหาน! บาง
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1310
เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งกาแล็กซี เขาไม่กล้าปิดบังสิ่งใดเลยทำได้เพียงพูดตามสถานการณ์จริงโดยละเอียด หวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากหลินตง"แม้ว่าพวกแกจะหยุดประทับตราทาสแล้ว แต่พวกแกก็ไม่อยากกลับไปมือเปล่า ดังนั้นพวกแกจึงเตรียมที่จะปล้นสะดมโลกแทน ฉันพูดถูกไหม?" หลินตงถามอย่างใจเย็น"นายท่านได้โปรดสงบสติอารมณ์! นี่คือความคิดทั้งหมดที่จูหงจื่อคิดขึ้น จริงๆ แล้วเราไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่เขาเป็นทายาทของตระกูลจู และเราไม่กล้าที่จะล่วงเกินเขา ดังนั้น เราจึงทำได้เพียงเชื่อฟังเขา โปรดยกโทษให้เราด้วย ท่านเจ้าแห่งกาแล็กซี....."ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลินตงก็ปิดปากของเขาและไม่ให้เขาพูดต่อต่อมา หลินตงมองไปที่เฟิงเฮิงอีกครั้ง"บอกฉันมา! แกไปเจอที่นี่ได้ยังไง?"เฟิงเฮิงดูสงบมาก ไม่เหมือนคนอื่นๆ"ตระกูลเฟิงคงถูกทำลายด้วยน้ำมือแกสินะ!" เฟิงเฮิงตอบอย่างเฉยเมยหลินตงเข้าใจทันทีกลับกลายเป็นว่ามาจากตระกูลเฟิงแม้ว่าเขาจะกวาดล้างสมาชิกหลักของตระกูลเฟิงทั้งหมดด้วยดาบเดียว แต่เขาก็ไม่ได้กวาดล้างพวกที่เหลือของตระกูลเฟิงเรื่องนี้ทำให้ตำแหน่งของโลกรั่วไหลเกิดจากเขาก็ใจอ่อนเกินไปหลังจากแก้ไ
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1309
หลังจากที่ลู่เซียวเซียวออกจากอ้อมกอดของหลินตงแล้วหลินตงเดินไปหายุนซีและคนอื่นๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษเล็กน้อย "ฉันขอโทษ! ฉันมาสายและทำให้พวกคุณต้องลำบาก"ยุนซี จ้าวซวน ซ่งเจีย หานชือหยุน และคนอื่นๆ ต่างก็ส่ายหัวพวกเธอไม่โทษหลินตงจากนั้น ราวกับว่าพวกเธอตกลงกันไว้แล้ว ทุกคนก็เรียงแถวและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงทีละคนหลินตงปฏิเสธไม่ได้และทำได้เพียงปล่อยให้พวกเธอโอบกอดเขาทีละคนอย่างเฉยเมยคนแรกที่ก้าวเข้ามาคือจ้าวซวน"พี่ซวน!!!" หลินตงตะโกนจ้าวซวนไม่พูดอะไร เพียงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงและฟังเสียงเต้นของหัวใจเขาอย่างเงียบๆเธอรู้ว่าเวลามีไม่มาก ดังนั้นเธอจึงต้องการอยู่เงียบๆ สักพัก และยังมีเหล่าพี่สาวน้องสาวรออยู่!ต่อไปคือหวงฝู่ซีเยว่ ซ่งเจีย และหานชือหยุนในที่สุดก็ถึงคราวของยุนซีสำหรับยุนซีแล้ว หลินตงไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนคนอื่นเพราะนี่คือแฟนสาวตัวจริงของเขาและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์จริงจังและลึกซึ้งคราวนี้หลินตงเป็นฝ่ายเดินไปหายุนซีกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและกระซิบว่า "ฉันขอโทษที่ทำให้คุณรอมานาน"ยุนซีก้มหน้าลงบนอกของหลินตง ดมกลิ่นที่คุ้นเค
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1308
เขาอยากจะพูด อยากขอความเมตตาแต่เขาพบว่า ตัวเองพูดอะไรไม่ออกมีเพียงดวงตาที่หวาดกลัวอย่างที่สุดเท่านั้น ที่แสดงออกมา"ฉันเอาชีวิตไปเสี่ยงปกป้องจักรวาลทางช้างเผือกจากการโจมตีของชนเผ่าต่างดาว พวกแกทำได้ดีมาก! ดี! พวกแกกล้ามาที่บ้านของฉันและต้องการจะโจมตีครอบครัวของฉันด้วยซ้ำ ใครหน้าไหนมันให้ความกล้าหาญกับแก? ลองถามเซี่ยอวิ๋นชวนดูว่าเขากล้าทำสิ่งนี้หรือไม่?"ฟังคำพูดที่ใจเย็นของหลินตงมนุษย์ต่างดาวถึงแม้จะไม่มีเสียงพูด แต่แววตาของพวกเขากลับเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวที่ชัดเจนท่าทางและคำพูดของหลินตงแสดงให้เห็นอย่างไม่ต้องสงสัยว่า พวกเขาได้ล่วงเกินเจ้าแห่งกาแล็กซีคนใหม่อย่างแท้จริงพวกเขาจะโชคร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดาวเคราะห์อยู่หลายล้านดวงในทางช้างเผือก แต่พวกเขากลับมายังบ้านเกิดของเจ้าแห่งกาแล็กซีคนพวกนี้สาปแช่งจูหงจื่อในใจแล้วถ้าไม่ใช่เพราะจูหงจื่อ พวกเขาจะมาที่นี่ได้อย่างไร?ในใจของจูหงจื่อ เขาสาปแช่งเฟิงเฮิงและนำบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเขาสำหรับเฟิงเฮิง เขายังคงไม่รู้สึกตัวเฟิงรั่ว นายน้อยแห่งตระกูลเฟิงไปล่วงเกินใครกันแน่!นายน้อยเฟิงไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของตระกูลไป๋ แต่
ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย บทที่ 1307
ได้ยินเสียงนี้ ราวกับเสียงของพระโพธิสัตว์หวงฝู่ซีเยว่ ยุนซี และคนอื่นๆ แสดงสีหน้าประหลาดใจทันทีพวกเธอคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างดีเธอมักจะฝันถึงแม้กระทั่งในเวลากลางคืนเธอเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ หวังว่าเสียงนี้จะปรากฏขึ้นจริงในที่สุดอย่างไรก็ตาม คนนอกอย่างจูหงจื่อแสดงความกลัวบนใบหน้าของพวกเขาเพราะพวกเขาตระหนักในขณะนี้ว่าร่างกายของพวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไปในขณะที่ได้ยินเสียงนี้ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้เป็นไปได้ยังไง?นี่มันความหมายว่าอะไร?หลังจากนั้น สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าจูหงจื่อและคนอื่นๆ คือภาพที่ทำให้พวกเขาขนลุกตรงกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย พื้นที่เริ่มสั่นไหว จากนั้นก็เกิดรอยแยกขึ้นร่างสูงใหญ่โผล่ออกมาจากรอยแยกมิตินี่คืออะไร?รอยแยกของมิติ?คนๆ นี้เป็นใคร?สามารถเดินออกจากรอยแยกในมิติโดยไม่บาดเจ็บได้จริงหรือ?แม้แต่องค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวนก็ยังทำไม่ได้ใช่ไหม?เดี๋ยวนะ!!!เป็นไปได้ไหม.....สิ่งที่สาวน้อยคนนั้นพูด จะเป็นความจริง?หลินตง ผู้เพิ่งเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรและกลายเป็นเจ้าแห่งกาแล็กซี มาจากดาวดวงนี้จริงหรือ?ไม่
