"คลิก!"เสียงเบา ๆ ที่ทําให้ทุกคนในห้องรับแขกหวาดกลัวทุกคนเริ่มมีเหงื่อออกบนหน้าผาก บางคนถึงกับเอามือจับคอตัวเองกลืนน้ำลายหลังจากเสียงนี้ ชายชราตระกูลหลิวซึ่งเดิมยังดิ้นรนอยู่ ก็หยุดเคลื่อนไหวทันทีและแขนขาก็ห้อยลงมาอย่างอ่อนแรงทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก รอคนตระกูลหลิวตอบสนอง ชายชราตระกูลหลิวก็ถูกบีบคอหักแล้ว"พ่อ!""ชายชราหลิว!""จูเก่อชางโฉง นายกลับฆ่าพ่อของฉัน!" หลิวทงถามด้วยตาแดงก่ำ"ทำไม! หัวหน้าตระกูลหลิว นายอยากจะลงมือกับฉันด้วยเหรอ? นายต้องการให้ตระกูลหลิวจบด้วยมือนายเหรอ?" จูเก่อชางโฉงตอบอย่างไม่แสดงอารมณ์ดูเหมือนว่าการชายชราตระกูลหลิวจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขาแต่ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ตระกูลธรรมดาอย่างตระกูลหลิว ไม่อยู่ในสายตาเขาจริง ๆถ้าหลิวหม่างไม่ใช่คนของเฟิงซิว เขากลัวที่จะสร้างความไม่พอใจให้กับเฟิงซิวและส่งผลกระทบต่อข้อตกลงสิบปีของเขา การทำลายตระกูลหลิวก็เป็นเรื่องง่ายมาก"นาย...พู่..."หลิวทงโกรธมากจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก! เกือบหมดสติไปลงมือกับจูเก่อชางโฉง?เขาไม่กล้า!และแม้ว่าจะลงมือก็จะลงเอยเหมือนชายชรา หาเรื่องตายเท่านั้นแต่ถ้าไม่ลง
นายใหญ่ก็คือนายใหญ่!ทุกปัญหาได้รับการแก้ไขภายในวันเดียวการทำงานร่วมกับเจ้านายแบบนี้เท่านั้นที่คุณจะมีอนาคตที่สดใสได้ไม่นานหลังจากที่หลินตงวางสายของจ้าวซวน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหยิบโทรศัพท์มาดูเบอร์แล้วไม่รู้จัก เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย!"ฮัลโหล! ใครครับ?" หลินตงถาม"น้องหลินตง! ตระกูลหลิวถูกถอนรากถอนโคนตามคำขอของคุณ คุณพอใจไหม?" เสียงของจูเก่อชางโฉงดังมาจากโทรศัพท์"ที่แท้ก็พี่จูเก่อ! พอใจ! พอใจสุด ๆ! พี่จูเก่อทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วจริง ๆ! พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ลืมสิ่งที่ผมสัญญาไว้กับพี่เมื่อครั้งที่แล้ว พี่จูเก่อสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลาเมื่อต้องการ!" หลินตงตอบ"น้องหลินตงเยี่ยมจริง ๆ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมก็ไม่รบกวนคุณแล้ว อยู่หมอตูมีเรื่องอะไรมาหาผมได้ตลอดเวลา" จูเก่อชางโฉงกล่าวสิ่งที่เขาต้องการคือคำสัญญาของหลินตงหลังจากวางสายโทรศัพท์จากจูเก่อชางโฉงแล้ว หลินตงก็นอนอยู่บนเตียงและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากเรื่องของตระกูลหลิว หลินตงได้เข้าใจถึงความสำคัญของความแข็งแกร่งอย่างลึกซึ้งพี่น้องตระกูลหลิวอ่อนแอเหรอ?ไม่อ่อนแอ!แค่เจอตระกูลจูเก่อที่แข็งแกร่งกว่า
การทำลายล้างของตระกูลหลิวเป็นเพียงคลื่นเล็ก ๆ สำหรับมหานครระหว่างประเทศของเมืองหมอตู ควบคู่ไปกับการปิดข่าวอย่างจงใจของตระกูลจูเก่อ ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากนักทีมงานของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลก็เริ่มดำเนินการได้ตามปกติแล้ว พวกเขากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยหลินตงใช้จ่ายเงินในระหว่างช่วงการตรวจสอบและการเจรจาหลังจากถูกปลุกด้วยสายโทรศัพท์ หลินตงก็ไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปนอนอีกและตรงไปยังที่ตั้งสำนักงานชั่วคราวของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลบ่ายนี้ได้นัดกับเจ้าของอาคารสำนักงานแห่งนี้เพื่อดูว่าเขาจะซื้อได้หรือไม่จากนั้นเขาก็จะเดินทางไปจิงตูหลังจากเหตุการณ์ที่ตระกูลหลิวครั้งนี้ ไม่น่าจะมีพวกที่ไม่ลืมตามาหาเรื่องตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลอีกแล้วเวลาจากไปก็สามารถบอกกับจูเก่อชางโฉงให้เขาช่วยดูหน่อย ยังไงตอนนี้เขาก็ยังขอร้องตัวเองไม่ต้องเสียเปล่าแต่ทุกคนในบริษัทออกไปข้างนอกแล้ว เหลือเพียงเจ้าหน้าที่การเงินเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยุ่งการมาถึงของหลินตงยังดึงดูดความสนใจของหญิงสาวหลายคนอีกด้วยพวกเขาชื่นชมบอสใหญ่คนนี้อย่างไม่สิ้นสุดเขาหล่อ รวย ไม่ถือตัว และมีภูมิหลังที่ทรงพลังสุด ๆในเวลาเพี
ตอนนี้พอรับกลับบ้านถึงเวลากินข้าวก็กินข้าว บอกให้ทำอะไรก็ทำ แต่แค่ไม่พูดเหมือนกลายเป็นใบ้ กลับบ้านมาได้สองสามวันแล้ว ไม่พูดอะไรสักคำทำให้ครอบครัวของเธอกังวลมากครอบครัวของเธอเตรียมไปมหาวิทยาลัยเพื่อขอคำอธิบาย!คนดี ๆ ทําไมจู่ ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?เพื่อนร่วมชั้นที่ใกล้ชิดกับครอบครัวเจียงซานมากก็ได้รู้เรื่องนี้จากครอบครัวของเธอเช่นกันก็เลยถามในกลุ่มว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจียงซาน!เป็นผลให้ในกลุ่มก็คุยกันอย่างดุเดือดถามไปถามมาจึงรู้ว่าในชั้นเรียนของพวกเขามีเพียงหลินตงและเจียงซานเท่านั้นที่เป็นมหาวิทยาลัยเดียวกันและพวกเขาเป็นคู่รักในโรงเรียนมัธยมดังนั้นหลายคนจึงแท็กหลินตง อยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นและเจียงซานเป็นอะไรกันแน่!เพื่อนร่วมชั้นหลายคนล้อเล่นว่าหลินตงมีเป้าหมายใหม่ในวิทยาลัยและทิ้งเจียงซานจึงทำให้เจียงซานเป็นโรคซึมเศร้าเป็นผลให้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจียงซานเรียกหลินตงว่าผู้ชายเลวแน่นอนว่ามีเพื่อนร่วมชั้นที่แก้ต่างให้หลินตง บอกว่าหลินตงชอบเจียงซานมากในเวลานั้น จะทิ้งเธอได้อย่างไร ต้องมีเหตุผลอื่นเนื่องจากหลินตงไม่เคยปรากฏตัว ทุกคนจึงพูดคุยและพู
จิงตูในวิลล่าที่ล้อมรอบด้วยภูเขายุนซีกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเองเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่ต้องไปโรงเรียน ในที่สุดก็สามารถนอนได้อย่างเต็มที่แต่โทรศัพท์ก็ดังไม่หยุดตั้งแต่เช้ายุนซีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฎว่ามีอดีตเพื่อนร่วมชั้นหญิงคนหนึ่งกำลังถูกพูดคุยกันในกลุ่มชั้นเรียนมัธยมปลายยุนซีเป็นคนจิงตู แต่โรงเรียนมัธยมของเธออยู่ชูเฉิงในเมืองเล็ก ๆ น่าจะย้ายไปชูเฉิงตอนชั้นมัธยมปลายปีที่สองเนื่องจากพ่อถูกย้ายไปทำงานที่ชูเฉิงในเวลานั้น และแม่เป็นนักธุรกิจหญิงที่แข็งแกร่งซึ่งเดินทางไปทั่วประเทศตลอดทั้งปีและมักจะไปต่างประเทศด้วย ดังนั้นเธอจึงติดตามพ่อของเธอไปที่ชูเฉิงแต่หนึ่งปีต่อมาพ่อของเธอได้ชุบทองสำเร็จและถูกย้ายกลับไปที่จิงตู แต่เธอยืนกรานที่จะอยู่ที่ชูเฉิงเพื่อเรียนจบมัธยมปลายเธอบอกว่าเมื่อเธอโตขึ้น เธอต้องเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตนเองได้ และการเปลี่ยนโรงเรียนบ่อยครั้งไม่ดีต่อการเรียนของเธอจากนั้นเป็นต้นมา เธอเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดปีที่อาศัยอยู่ตามลำพังในชูเฉิงไปโรงเรียนคนเดียว เรียนรู้การซักผ้า ทำอาหาร และทำความสะอาดด้วยตัวเอง และต้องทนกับความเหงาคนเดียวในตอนกลาง
เกลียดตัวเองว่าทำไมไม่กล้าสารภาพบางทีถ้าเธอสารภาพความในใจก่อนหน้านี้ ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็คือเธอคนที่เพื่อนร่วมชั้นเรียกคู่สร้างคู่สมก็จะเป็นเธอด้วยเธอคิดเรื่องนี้อยู่นานในคืนนั้นและในที่สุดก็คิดออกตราบใดที่เขามีความสุขได้อย่างแท้จริง เธอก็พอใจแล้วรักแท้อาจไม่ต้องการการครอบครองเธอรู้สึกว่าสภาพจิตใจของเธอยกระดับแล้วเธอยังคอยดูเขาต่อไปคบกับผู้หญิงคนนั้น เขามีความสุขจริงๆเธอไม่คิดว่าเขายังคงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่จะทำทุกอย่างเพื่อหญิงสาวเตรียมอาหารเช้าที่น่ารักในตอนเช้า ห่ออาหารตอนเที่ยง และส่งเธอกลับบ้านหลังเลิกเรียนสิ่งนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งสำเร็จการศึกษาพวกเขาได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานด้วยกันและการสอบครั้งนี้ของเธอก็ไม่ได้อ่อนให้อีกต่อไป สอบได้ที่หนึ่งของชั้นโดยตรง ได้ที่หนึ่งของอําเภอ ได้ที่หนึ่งของเมือง ได้ที่หนึ่งของจังหวัด ได้สอบกลับไปที่มหาวิทยาลัยชิงมู่ของจิงตูบ้านเกิดของเธอนอกจากนี้ยังกลายเป็นแชมป์ระดับจังหวัดคนแรกในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมชูเฉิง และเป็นคนแรกที่ได้เข้าเรียนในโรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศหลังจากที่เรียนมหาวิทยาลัย
รอเดี๋ยว!จู่ ๆ หยุนซีดูเหมือนจะนึกอะไรได้!เจียงซานทิ้งหลินตงแล้ว?งั้นตอนนี้หลินตงก็โสดแล้ว?และตอนนี้เขาควรจะเสียใจมากใช่ไหม?ฉันต้องไปปลอบใจเขาไหม?หยุนซีนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าที่สวยงามของเธอพันกัน และเธอก็มีการต่อสู้ที่ดุเดือดในใจควรจะส่งข้อความไปให้หลินตงเพื่อปลอบใจเขาไหม?ถ้าเขาคิดว่าฉันชอบเขาล่ะ?แต่ฉันก็ชอบเขาอยู่แล้ว!ฉันควรจะสารภาพกับเขาตอนนี้ถึงจะถูก!ไม่เช่นนั้นถึงเวลาเขาก็มีแฟนใหม่อีก!ในเมื่อไม่มีทางลืมได้ ก็ควรพยายามไล่ตามมันหลังจากตัดสินใจแล้ว หยุนซีก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วส่งข้อความหาหลินตงด้วยมือที่สั่นเทาแต่ข้อความง่าย ๆ ถูกเธอเขียนและลบ ลบแล้วเขียน และในที่สุดก็เปลี่ยนมากกว่าสิบครั้งก่อนที่จะกัดฟันส่งให้หลินตงสุดท้ายก็ส่งไปแค่ไม่กี่คำเท่านั้น"หลินตง! ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"หลังจากส่งข้อความแล้ว หยุนซีก็จ้องมองโทรศัพท์ของเธออย่างประหม่า ดวงตากลมโตที่สวยงามของเธอไม่กะพริบจนกระทั่งทนความเจ็บปวดไม่ไหวทำให้เห็นอารมณ์ของเธอในเวลานี้ได้หมอตูที่ตั้งสำนักงานชั่วคราวของตงไหลอินเตอร์เนชั่นแนลหลินตงกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดกา
มันเป็นไปไม่ได้!เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อปกปิดปมด้อยที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขาและเขากลัวว่าหยุนซีจะทำสิ่งนี้กับเขาเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ!เขารู้สึกว่ากำลังสงสารเขาดังนั้นความภาคภูมิใจในตนเองและเหตุผลเพียงเล็กน้อยของเขาบอกเขาว่า ผู้หญิงอย่างยุนซี เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถแตะต้องได้ต่อมาหลังจากมีเจียงซาน เขาก็ค่อย ๆ ลืมยุนซีตอนนี้สามปีผ่านไปแล้ว และยกเว้นคำพูดสองสามคำที่พวกเขาส่งคำอวยพรกลุ่มในช่วงเทศกาล พวกเขาแทบไม่ได้ติดต่อกันในเวลาอื่นเลยครั้งนี้ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะส่งข้อความเพื่อติดต่อเขาทันทีน่าจะเห็นข้อความที่ตัวเองส่งในกลุ่มมั้ง!เขายังส่งข้อความกลับไปหาอีกฝ่ายด้วย"ผมสบายดี! แล้วคุณล่ะ? ยุนซี!"อีกด้านยุนซีจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ในที่สุดก็ตอบสนองแล้วมันทำให้เธอมีความสุขในชั่วขณะก็เลยเขียนข้อความขึ้นมาอีกข้อความส่งถึงหลินตง"ฉันก็สบายดีเหมือนกัน! หลินตง คุณจะมาจิงตูเมื่อไหร่ ฉันจะพาคุณไปดูมหานครระดับนานาชาติแห่งนี้! จิงตู เป็นเมืองที่สนุกมากและมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย!"หลินตง "ดีเลย! บังเอิญว่าผมอาจจะมาจิงตูในอีกไม่กี่วัน! ถึงต
"ยากไป! แต่ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้! บางทีฉันอาจจะออกไปดูในอนาคต แต่ไม่ใช่ตอนนี้!" หลินตงส่ายหัวและพูด"นาย...เฮ้อ! หลินตง พูดตามตรง ฉันชื่นชมนายมาก ฉันไม่อยากเห็นนายเสียเวลาในที่เล็กๆ แห่งนี้ ตอนนี้ถึงเวลาที่นายต้องทุ่มสุดตัวและไล่ตาม ไม่อย่างนั้นช่องว่างระหว่างนายกับคนพวกนั้นก็จะยิ่งกว้างไปเรื่อยๆ หากนายไม่ไล่ตามตอนนี้ ช่องว่างนั้นอาจไม่มีวันตามทันได้""ฉันรู้! แต่ฉันไม่สนใจ! ทุกคนต่างก็มีสิ่งที่มีค่าในใจ และหากนั่นไม่ใช่เป้าหมายของฉัน พี่เฉินก็ไม่จำเป็นต้องแนะนำอีกต่อไป"ทำไมนายถึงไม่เข้าใจ ทำไมนายต้องดื้อรั้นขนาดนั้น?" เฉินจิงจื่อหานพูดอย่างหมดหนทางบรรยากาศโดนรอบก็เงียบลงทุกอย่างที่ต้องพูดได้ถูกพูดไปแล้ว และเฉินจิงจื่อหานไม่รู้ว่าจะชักชวนหลินตงออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรเขาได้ลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงแต่หลินตงไม่ได้รู้สึกอะไรเลยถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไม่เสียเวลาพูดไปมากมายขนาดนี้แน่เหตุผลที่หลินตงพยายามอย่างหนัก เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาคือเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนและคนที่เขารักเขาจะไม่จากโลกนี้ไปอย่างแน่นอนส่วนการพายุนซีและพวกเธอไปด้วยกันถ้าเป็นแบบนั้น มีปัจจัยที่ไม่แ
คนอย่างหลินตงที่เกิดมาในอารยธรรมระดับต่ำ จะได้รับอนุญาตให้เรียกเขาว่าพี่เฉินได้อย่างไร?นี่ไม่ใช่การดูหมิ่นเขาหรือ?ตอนนี้เฉินจิงจื่อหานต้องการล่อหลินตงให้ออกจากกาแล็กซีทางช้างเผือก แล้วหาทางชักชวนให้เข้าร่วมสำนักเทียนซิงนี่อาจถือเป็นการคัดเลือกบุคคลที่มีศักยภาพสำหรับสำนักเทียนซิง ซึ่งอาจมีประโยชน์ในอนาคต"หลินตง! นายไม่คิดจะก้าวออกจากกาแล็กซีเล็กๆ แห่งนี้และออกสำรวจโลกภายนอกจริงๆ เหรอ?""พี่เฉิน! ตอนนี้ฉันไม่มีความคิดนั้นจริงๆ แม้ว่ากาแล็กซีทางช้างเผือกจะเป็นเพียงอารยธรรมระดับต่ำ แต่ที่นี่คือบ้านเกิดของฉัน มีทั้งครอบครัว เพื่อนและสิ่งที่ฉันห่วงใยอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจะไม่จากที่นี่ไปในตอนนี้"หลินตงไม่ได้พูดในสิ่งที่คิด และไม่ได้บอกว่าจะไม่ออกจากกาแล็กซีทางช้างเผือกเด็ดขาดหลังจากเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรและรู้แจ้งแล้ว หลินตงก็รู้ว่าเขาแตกต่างจากคนธรรมดาโดยสิ้นเชิงความแตกต่างที่ง่ายที่สุดคืออายุขัยของคนธรรมดามีจำกัด ในขณะที่อายุขัยของอาณาจักรนิรันดรนั้นไม่มีที่สิ้นสุดแม้แต่อาณาจักรนิรันดรครึ่งขั้นอย่างองค์จักรพรรดิเซี่ยอวิ๋นชวน ตราบใดที่ไม่อาจก้าวข้ามไปได้ อายุขัยของเขาก็ยังคง
หลินตงและเฉินจิงจื่อหานพูดคุยกันอย่างถูกคอแม้ว่าบางครั้งเฉินจิงจื่อหานจะรู้สึกว่า ความไม่รู้ของหลินตงเป็นเรื่องตลก แต่เขาก็ยังคงอธิบายอย่างอดทนแค่นี้ก็อธิบายทุกอย่างได้แล้วเฉินจิงจื่อหานไม่ใช่แค่ผู้ผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลระดับสูงเท่านั้น จุดเริ่มต้นของเขานั้นยิ่งใหญ่ จนทำให้คนมากมายหมดหวังตั้งแต่ยังไม่เริ่มนี่คือชายผู้เกิดมาบนยอดปิรามิดการเติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ทำให้เขากลายเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองแต่สำหรับหลินตง ผู้เกิดมาในอารยธรรมระดับต่ำ เฉินจิงจื่อหานกลับให้ความสำคัญกับเขามากคนใช้สาวสวยทั้งสี่คนข้างหลังเขาเอง ก็ยังประหลาดใจคนหนึ่งอยู่บนยอดปิรามิดแห่งอารยธรรมระดับสูง ในขณะที่อีกคนเกิดมาในอารยธรรมชั้นล่างช่องว่างระหว่างทั้งสองคน กว้างเกินกว่าที่จะเปรียบเป็นเพียงฟ้ากับเหวมันไม่มีอะไรเทียบได้เลยแต่ทั้งสองกลับรู้สึกถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบต้องเข้าใจว่า คนระดับนายน้อยของเรา ต่อให้เป็นอัจฉริยะจากอารยธรรมระดับสูงส่งแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเห็นหัว เพราะฐานะของเขาที่สูงส่งนั้น เพียงพอที่จะไม่จำเป็นต้องใส่ใจแต่กับหลินตง นายน้อยกลับดูเป็นกันเองขึ้นเล็ก
ในขณะเดียวกัน ก็เป็นทูตปกป้องสันติภาพแห่งจักรวาลตัวตนประเภทนี้ไม่ควรเป็นศัตรู และคงไม่มีเจตนาใดต่อโลกใบนี้"ที่แท้พวกก็เป็นผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาล ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อหลินตง เจ้าแห่งกาแล็กซีทางช้างเผือก" หลินตงพูดอย่างสุภาพ"หลินตง นี่คือดาวบ้านเกิดของนายเหรอ?" เฉินจิงจื่อหานถาม"ใช่!!!" หลินตงตอบอย่างหนักแน่น"ฉันค่อนข้างสงสัยนะ! ดาวเคราะห์เล็กๆ แบบนั้นจะสร้างคนอย่างนายได้ยังไง ดูจากอายุของนายแล้ว คงไม่น่าจะแก่ขนาดนั้นใช่มั้ย!""ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง! ใครตั้งกฏเอาไว้ว่า โลกไม่สามารถสร้างตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้?""ฮ่าๆ... พูดได้ดี พูดได้ดี! ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องมีชาติกำเนิดสูงส่ง หลินตง แค่ประโยคนี้เท่านั้น ฉัน เฉินจิงจื่อหานก็ยอมรับนายแล้ว!" เฉินจิงจื่อหานหัวเราะอย่างสนุกสนาน“พี่เฉิน คุณใจดีเกินไป ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น คนเราไม่สามารถเลือกชาติกำเนิดได้ แต่สามารถเลือกเส้นทางชีวิตตัวเองได้”“หลินตง! หากนายพูดแบบนี้แถวบ้านฉันนะ หลายคนคงหัวเราะเยาะนายแล้ว แต่ฉันแตกต่างออกไป ฉันคิดว่าคำพูดของนายมีเหตุมีผล ฉันถือว่านายเป็นเพื่อนของฉันแล้ว ฉันเช
ในขณะนี้หลินตงและชาวโลกคนอื่นๆ เห็นจุดสีดำในดวงตาของพวกเขาภายในเวลาไม่กี่วินาที จุดสีดำนั้นก็เปลี่ยนเป็นเต่าขนาดใหญ่และบินเข้ามาบนท้องฟ้านี่คือ???เต่า???ซ่งซือหมินและปรมาจารย์ทรงพลังของโลกต่างก็ตกตะลึงเต่าตัวนี้ใหญ่เกินไปจริงๆใหญ่เกินกว่าจะจินตนาการได้สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เช่นนี้จะมีอยู่ได้อย่างไร?และแรงกดดันที่เต่าตัวนี้สร้างให้กับพวกเขาก็น่ากลัวเช่นกันหลินตงมองดูเต่าตัวใหญ่บนท้องฟ้านี่คือตัวตนที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ปกติสักเท่าไรที่แท้เจ้าหมอนี่ก็ไม่ใช่ตัวจริงสถานการณ์นี้อาจซับซ้อนกว่าที่เขาคิดในตอนแรกระหว่างที่เต่าตัวใหญ่กำลังลงมา ร่างกายของมันค่อยๆ หดตัวลงและในที่สุดก็กลับคืนสู่ขนาดปกติไป๋หลี่เหยียนหงเก็บตำหนักบนหลังเต่ายักษ์มาไว้ในมือเรียบร้อยแล้วกระบวนการทั้งหมดรวดเร็วมากซ่งซือหมินและคนอื่นๆ รู้สึกเพียงชั่วพริบตาเต่าตัวใหญ่หายไป มีชายคนหนึ่ง หญิงห้าคน และคนหกคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าชายคนนั้นคือเฉินจิงจื่อหานหญิงห้าคน หนึ่งในนั้นมีรูปลักษณ์ของสาววัยกลางคน และนั่นก็คือไป๋หลี่เหยียนหงอีกสี่คนที่ยืนอยู่ด้านหลั
เรื่องจริง?ถ้าถึงระดับอาณาจักรนิรันดรแล้ว จะไม่มีวันแก่และไม่มีวันตาย?เป็นไปได้งั้นเหรอ???แม้ว่าพวกเขาอาจคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการในใจ แต่ความเป็นไปได้นี้อาจมีอยู่จริงก็ได้"นายท่านหลิน! คุณกำลังบอกว่าตราบใดที่คุณไปถึงอาณาจักรนิรันดร คุณก็สามารถมีชีวิตอมตะได้? คุณจะอยู่ยงคงกระพัน? "มีคนอดไม่ได้ที่จะถามคนอื่นๆ ทุกคนต่างมองไปที่หลินตงด้วยเห็นได้ชัดว่าพวกเขายังกังวลเกี่ยวกับหัวข้อนี้เป็นพิเศษหลินตงมองไปยังเหล่าปรมาจารย์ของโลกที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็นว่า "อาณาจักรนิรันดรเป็นเส้นแบ่งขนาดใหญ่ระหว่างสองโลก เมื่อก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรแล้ว ก็เปรียบเสมือนเปิดประตูสู่ขอบฟ้าที่กว้างใหญ่กว่าเดิม และร่างกายก็จะสามารถสร้างพลังชีวิตของตัวเองได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อหล่อเลี้ยงให้กับทุกอวัยวะ สิ่งนี้ช่วยให้ร่างกายคงความมีชีวิตชีวาเอาไว้ได้ตลอดกาล ไม่เพียงแต่อายุขัยจะไร้ขีดจำกัดเท่านั้น แม้แต่ศีรษะที่ถูกตัดขาด ก็ยังสามารถงอกกลับมาใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ตราบใดที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีพละกำลังเหนือกว่ามาก จนถูกบดขยี้จนเป็นผุยผงได้ ก็ไม่มีทางฆ่าผู้ที่อยู่ในระด
ณ ห้วงอวกาศ นอกโลกเต่ายักษ์เพิ่งมาถึงที่นี่ในสายตาของทุกคน เต่าเป็นคำพ้องความหมายกับความช้าแต่เต่ายักษ์ตัวนี้ได้ลบล้างความคิดแบบเดิม ๆ อย่างสิ้นเชิง มันเร็วอย่างเหลือเชื่อความเร็วของมันแซงหน้าหลินตง ผู้เพิ่งก้าวเข้าสู่อาณาจักรนิรันดรด้วยซ้ำแน่นอนว่ามันเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมในการเดินทางไปทั่วจักรวาลเต่าตัวนี้เป็นของผู้บังคับใช้กฎหมายจักรวาลที่รับผิดชอบภูมิภาคของกระจุกกาแล็กซีซึ่งเป็นที่ตั้งของกาแล็กซีทางช้างเผือก และเป็นพาหนะของไป๋หลี่เหยียนหงหลังจากเข้าสู่กาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำขนาดเล็กของทางช้างเผือกแล้ว เธอก็ค้นพบร่องรอยที่ทิ้งไว้จากการฉีกมิติของหลินตงและติดตามมาตลอดทางเธออยากรู้ว่าใครเข้ามาในอาณาจักรนิรันดรจากกาแล็กซีอารยธรรมระดับต่ำนี้และพบโลกในที่สุด"ป้าหง! เรามาถึงแล้วหรือยัง?" เฉินจิงจื่อหานถาม"อืม! ฉันติดตามร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ตลอดทางและพบดาวเคราะห์ดวงนี้ด้านล่างนี้" ไป๋หลี่หยานหงตอบ"ตัวตนอย่างอาณาจักรนิรันดรจะปรากฏตัวบนดาวเคราะห์เล็กๆ เช่นนี้ได้ยังไง?"เฉินจิงจื่อหานมองไปที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลและไม่เชื่ออย่างชัดเจน"จื่อหาน! บาง
เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งกาแล็กซี เขาไม่กล้าปิดบังสิ่งใดเลยทำได้เพียงพูดตามสถานการณ์จริงโดยละเอียด หวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากหลินตง"แม้ว่าพวกแกจะหยุดประทับตราทาสแล้ว แต่พวกแกก็ไม่อยากกลับไปมือเปล่า ดังนั้นพวกแกจึงเตรียมที่จะปล้นสะดมโลกแทน ฉันพูดถูกไหม?" หลินตงถามอย่างใจเย็น"นายท่านได้โปรดสงบสติอารมณ์! นี่คือความคิดทั้งหมดที่จูหงจื่อคิดขึ้น จริงๆ แล้วเราไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่เขาเป็นทายาทของตระกูลจู และเราไม่กล้าที่จะล่วงเกินเขา ดังนั้น เราจึงทำได้เพียงเชื่อฟังเขา โปรดยกโทษให้เราด้วย ท่านเจ้าแห่งกาแล็กซี....."ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลินตงก็ปิดปากของเขาและไม่ให้เขาพูดต่อต่อมา หลินตงมองไปที่เฟิงเฮิงอีกครั้ง"บอกฉันมา! แกไปเจอที่นี่ได้ยังไง?"เฟิงเฮิงดูสงบมาก ไม่เหมือนคนอื่นๆ"ตระกูลเฟิงคงถูกทำลายด้วยน้ำมือแกสินะ!" เฟิงเฮิงตอบอย่างเฉยเมยหลินตงเข้าใจทันทีกลับกลายเป็นว่ามาจากตระกูลเฟิงแม้ว่าเขาจะกวาดล้างสมาชิกหลักของตระกูลเฟิงทั้งหมดด้วยดาบเดียว แต่เขาก็ไม่ได้กวาดล้างพวกที่เหลือของตระกูลเฟิงเรื่องนี้ทำให้ตำแหน่งของโลกรั่วไหลเกิดจากเขาก็ใจอ่อนเกินไปหลังจากแก้ไ
หลังจากที่ลู่เซียวเซียวออกจากอ้อมกอดของหลินตงแล้วหลินตงเดินไปหายุนซีและคนอื่นๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษเล็กน้อย "ฉันขอโทษ! ฉันมาสายและทำให้พวกคุณต้องลำบาก"ยุนซี จ้าวซวน ซ่งเจีย หานชือหยุน และคนอื่นๆ ต่างก็ส่ายหัวพวกเธอไม่โทษหลินตงจากนั้น ราวกับว่าพวกเธอตกลงกันไว้แล้ว ทุกคนก็เรียงแถวและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงทีละคนหลินตงปฏิเสธไม่ได้และทำได้เพียงปล่อยให้พวกเธอโอบกอดเขาทีละคนอย่างเฉยเมยคนแรกที่ก้าวเข้ามาคือจ้าวซวน"พี่ซวน!!!" หลินตงตะโกนจ้าวซวนไม่พูดอะไร เพียงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลินตงและฟังเสียงเต้นของหัวใจเขาอย่างเงียบๆเธอรู้ว่าเวลามีไม่มาก ดังนั้นเธอจึงต้องการอยู่เงียบๆ สักพัก และยังมีเหล่าพี่สาวน้องสาวรออยู่!ต่อไปคือหวงฝู่ซีเยว่ ซ่งเจีย และหานชือหยุนในที่สุดก็ถึงคราวของยุนซีสำหรับยุนซีแล้ว หลินตงไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนคนอื่นเพราะนี่คือแฟนสาวตัวจริงของเขาและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขามีความสัมพันธ์จริงจังและลึกซึ้งคราวนี้หลินตงเป็นฝ่ายเดินไปหายุนซีกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและกระซิบว่า "ฉันขอโทษที่ทำให้คุณรอมานาน"ยุนซีก้มหน้าลงบนอกของหลินตง ดมกลิ่นที่คุ้นเค