บทที่ 1345

"หลิน... หลินตง! ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว อยู่กินข้าวสักมื้อก่อนค่อยไปสิ!"จางกุ้ยฟางกล่าวอย่างรีบร้อน

"ใช่ๆๆ! ในที่สุดพี่หลินตงก็กลับมาแล้ว มากินข้าวก่อน แล้วค่อยกลับกันเถอะ!" หลินฉวนก็พูดแทรกขึ้นมาเช่นกัน

พ่อและลูกสาวอีกคน แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร

แต่เขาก็แสดงท่าทีคาดหวังอย่างเห็นได้ชัด หวังว่าหลินตงจะอยู่ต่อได้

"ไม่ล่ะ! ฉันกินอาหารเหลือจากครอบครัวของคุณมาหลายปีแล้ว และฉันก็กินมาพอแล้ว" หลินตงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศตรงนั้นเย็นยะเยือก

หลินกั๋วปังและครอบครัวทั้งสี่คนเงียบสนิท

เพราะไม่มีอะไรจะพูด

เมื่อตอนที่หลินตงอยู่กับพวกเขา ไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าวที่โต๊ะด้วยซ้ำ เและกินได้แต่ของเหลือเท่านั้น

บางครั้ง ถ้ามีเนื้อเหลือ พวกเธอก็อยากจะเอาให้หมากินมากกว่าจะให้หลินตง

"หลินตง! เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว ทำไมถึงต้องพูดถึงมันอีก!" หลินกั๋วปังยิ้มอย่างอับอาย

"สำหรับพวกคุณ มันผ่านไปแล้ว แต่ฉันจะจำช่วงเวลาอันมืดมนนั้นไว้เสมอ"

หลินตงส่ายหัวและพูดต่อ "พวกคุณจะไม่ให้ฉันกินข้าวที่โต๊ะก็ไม่เป็นไร แต่ถึงขนาดไม่ยอมให้แม้แต่ของเหลือ แถมยังเอาไปโยนให้แมวหมากินแทนอีก หลินกั๋วปัง คุณเป็นล