Share

บทที่ 2

Author: มู่กุ่ยสือลิ่ว
“พี่ฉือ มีแค้นอะไรกันเนี่ย จะต้องสับแขนให้เป็นชิ้นๆ!” พูดพลาง ยังบีบจมูกอยู่ และชี้ไปที่ข้อศอกที่มีรูปร่างเล็กน้อยเพื่อให้สวี่ฉือดู

สวี่ฉือสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยสีหน้าใจเย็น แล้วเอื้อมมือไปค้นหาเนื้อแขนที่เหลือที่ถังขยะ

กลิ่นเหม็นของถังขยะปะปนกับกลิ่นเลือดและเนื้อ ทำให้แมลงวันบินอยู่รอบ ๆ อย่างต่อเนื่อง

ตำรวจเหรินหยางพูดพล่ามอยู่ข้าง ๆ

“พี่ฉือ ได้ยินว่าช่วงนี้เขตนี้ไม่ค่อยสงบ เมื่อต้นเดือน ได้ยินจากคนรอบข้างว่าตอนกลางคืน มีคนตะโกนเสียงดังและร้องไห้โวยวาย”

“ผู้คนอยากแจ้งความ แต่วันรุ่งขึ้นก็ไม่มีแล้ว”

พูดพลางก็เหลือบมองไปที่ข้างบนของชุมชน

“พี่ฉือ คือ... พี่จะพูดกับพี่สะใภ้ฉือชิงไหม”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ สวี่ฉือก็กวาดตาไปที่เหรินหยางแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่ที่ฉันพักอยู่ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“เหอะ คนทั่วโลกตกอยู่ในอันตราย มีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอดภัยได้”

“ตายไม่ได้หรอก เขากล้าที่จะเสพยา แล้วจะกลัวอะไรอีก!”

ทั้งๆที่เป็นวันที่มีแดดจ้า แต่ไม่มีแสงใดส่องเข้ามาในร่างกายของฉันเลย

ฉันเห็นว่าเหรินหยางทําท่าทางหุบปากด้วยรอยยิ้มที่อึดอัด ฉันก็อยากจะร้องไห้

ฉันอยากบอกเขาว่า ไม่ต้องพูดแทนฉันแล้วหรอก เพราะคนที่ร้องไห้โวยวายในต้นเดือนนั้นเป็นฉันเลย

ตอนนี้แขนที่ถูกสับเป็นชิ้นๆที่คุณเห็นก็เป็นของฉันเหมือนกัน

พวกคุณไม่ต้องโดนด่าอีกเพราะฉันแล้ว

ระหว่างทางที่สวี่ฉือกลับ เขาได้โทรหาหลีเหยียน

“ช่วงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย พวกคุณดูแลตัวเองด้วย อย่าพาลูกผมไปเดินเล่นอีก”

ทั้งๆที่เป็นการข่มขู่ แต่ทำให้คนฟังดูเหมือนหยอกล้ออยู่ คนที่อยู่ปลายสายก็ตอบประโยคหนึ่งอย่างน่ารักว่า

“รู้แล้ว รู้แล้ว ไปยุ่งเรื่องของคุณเถอะ คุณตํารวจ!”

เสียงที่หวานทำให้คิ้วที่ขมวดของสวี่ฉือคลายลง ในขณะเดินผ่านสถานที่ที่ฉันอาศัย

ทันใดนั้น ความรําคาญก็โผล่เข้ามาในใจ

สวี่ฉือคลิกเปิดประวัติการแชทของเรา มันยังหยุดอยู่ที่ต้นเดือนที่ฉันถามเขาว่าช่วงนี้ลูกชอบกินอะไร

แต่เขาไม่ได้ตอบ

แล้วเขาก็พลิกดูประวัติการโทรด้วย

เวลายังเป็นต้นเดือนเหมือนกัน

เขาได้รับสาย

แต่วางสายไปใน 3 นาทีต่อมา

ถ้าเขาตั้งใจฟัง เขาจะได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงร้องของฉันอย่างแน่นอน นั่นคือเสียงร้องของฉันที่โดนเจ้าพ่อยาเสพติดกดไว้บนพื้นชุมชนเพื่อฉีดยาเสพติดเข้าร่าง

แต่เขาไม่สนใจ เขาสนใจแค่ว่าวันนี้หลีเหยียนอยากกินเค้กดอกหวยจากทางใต้ของเมืองไหม

สวี่ฉือจ้องมองที่อินเตอร์เฟซการแชท เขาพิมพ์คําสองสามคํา แล้วก็ลบออก นิ้วเขาเคาะอินเตอร์เฟซอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นก็ทิ้งโทรศัพท์ไปอย่างหงุดหงิด

ความตื่นตระหนกที่อธิบายไม่ได้พุ่งสูงขึ้น

“เหรินหยาง ตรวจสอบดูว่าช่วงนี้มีใครหายไปหรือไม่ เป็นคนในบริเวณนี้จะดีสุด” สวี่ฉือมองไปที่ชุมชนข้างนอกและพูด

เหรินหยางนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ เขาพูดกับสวี่ฉืออย่างเกรงกลัวว่า

“เมื่อกี่วันก่อน คุณลุงและคุณป้าเคยมา”

“บอกว่า พี่สะใภ้ฉือชิง... หายตัวไป”

หลังจากฟังจบ สวี่ฉือก็แค่ส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา

อุณหภูมิภายในรถลดลงไปหลายองศาทันที

ฉันรู้ เขาจะคิดอย่างแน่นอนว่าฉันอยากเจอเขา เลยขอให้คุณลุงและคุณป้ามาเป็นผู้ช่วยของฉัน

เมื่อกลับมาที่สำนักงานตำรวจ สวี่ฉือก็ยุ่งอยู่กับคดี ติดต่อแพทย์นิติเวชเพื่อตรวจดีเอ็นเอแล้วไปค้นหาพื้นที่ที่เจ้าพ่อยาเสพติดปรากฏตัวเมื่อเร็ว ๆ นี้

จนกระทั่งคุณลุงและคุณป้าโทรมา

“ลูก ลูกหาชิงชิงเจอหรือยัง?”

“เขามาทุกสองสัปดาห์ ครั้งที่แล้วไม่ได้มา ก่อนหน้านี้ถ้ามีธุระก็จะโทรมา แต่ตอนนี้เราติดต่อเขาไม่ได้แล้ว”

พูดพลางก็ค่อย ๆ ลดเสียงลง ดูเหมือนว่ากลัวจะทําให้สวี่ฉือรําคาญ

“คนที่ชิงชิงอยากเห็นมากที่สุดเป็นเธอกับเสี่ยวเป่า เธอพาเสี่ยวเป่าไปหาเขา และบอกเขาว่าแม่คิดถึงเขา ได้ไหมล่ะ?”

ทั้งๆที่เป็นประโยคธรรมดามาก ทั้งๆที่แค่หาใครสักคน แต่กลับทําให้ผู้ชายในปลายสายโกรธโดยตรง

“แม่ ผมพูดมากี่ครั้งแล้วเนี่ย ผมเป็นตํารวจ ไม่ใช่คนอะไรก็จำเป้นต้องไปหา”

“อีกอย่าง เขาไม่มีขาเหรอ ถ้าไม่มีก็ตัดได้แล้ว!”

ราวกับว่าตระหนักว่าน้ำเสียงของตัวเองไม่ค่อยถูกต้อง เขาเลยถอนหายใจและพูดช้าลง

“แม่ แม่ก็รู้นะว่า...”
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 3

    รู้สิ รู้กันหมดเลยคนที่สวี่ฉือเกลียดที่สุดคือฉือชิงนี่เป็นความจริงที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในแวดวงของเราฉันแค่ชอบคนที่สดใสคนหนึ่งในช่วงเวลาของวัยรุ่นแต่คนนั้น บังเอิญไปตกหลุมรักคนอื่นวันที่คุณลุงและคุณป้าไม่ยินยอมให้สวี่ฉือติดต่อกับหลีเหยียนสวี่ฉือทะเลาะกับพวกเขาครั้งแรกมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสวี่ฉือที่เสื่อมโทรมและอึดอัด เหมือนดอกบัวที่ถูกทิ้งลงในบ่อน้ำอย่างร้ายกาจ ทรุดโทรมลงทีละน้อยฉันสงสารเขามาก เลยช่วยเขาขโมยพาสปอร์ตมา ให้เงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้กับเขา ช่วยเขาหนีไปหาหลีเหยียนวินาทีที่เจ้าหนุ่มกระโดดออกจากหน้าต่าง ดวงตาของเขาสดใสเหมือนกาแลคซี เขาบอกว่าขอบคุณฉัน และบอกว่าพอกลับมาจะพาฉันไปกินขนมที่ยี่เจียงหนานนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสื่อสารกันอย่างเป็นมิตร...เหมือนเพื่อน เขาไม่ได้หาหลีเหยียนเจอหลังจากกลับมาก็เปลี่ยนจากท่าทางที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา ซ่อนตัวอยู่ในห้องและดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำวันที่ดื่มจนเมาที่สุด เขาเห็นฉันเป็นหลีเหยียนนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับเขาหลังจากถูกพบ คุณลุงและคุณป้าบังคับให้เขาแต่งงานกับฉัน และฉันก็ตอบตกลงเขาจับไหล่ฉันด้

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 4

    ระหว่างทางกลับ สวี่ฉือคลิกเปิดอินเตอร์เฟซการแชทและตอบข้อความให้ฉัน“ฉือชิง เล่นทำเป็นหายตัวไปมันสนุกไหม”“เลิกเล่นลูกไม้ตื้นๆเหล่านี้อีกได้มั้ย”พอพูดถึงจุดตื่นเต้น เสียงเขาก็อดดังขึ้นไม่ได้“อย่าหน้าด้านแบบนี้ได้ไหม เราตกลงกันไว้แล้วนะ 6 ปี อีก 2 เดือนก็จะหย่าไปแล้ว เลิกมารบกวนผมอีกได้ไหม”.......หกปีแล้วนะ ในหกปีนี้ดูเหมือนว่าการสนทนาของเราจะเป็นเช่นนี้เสมอ“หยุดทําอาหารไร้ประโยชน์เหล่านี้อีกได้ไหม ผมไม่อยากกิน”“เรื่องของเสี่ยวเป่าเธออย่ามายุ่งเลย มีแม่แบบเธอ ผมจะอายแทนเขาเลย!”“เป็นบ้าใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าผมไม่ต้องการ”.......สวี่ฉือ ฉันป่วยแล้วจริง ๆ ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยมือเมื่อสวี่ฉือมาถึงบ้านหลีเหยียนสิ่งที่ตอนรับเขาคือดอกไม้ไฟแบบมือถือริบบิ้นตกอยู่บนหัวอย่างพลิ้วไหว แสงสีเหลืองส่องบนใบหน้า ทำให้เขาดูอ่อนโยนและจำใจ“พ่อครับ ในที่สุดป้าหลีเหยียนก็สามารถเป็นแม่ของหนูได้แล้ว” พอเดินเข้าประตู เสี่ยวเป่าก็กอดต้นขาของสวี่ฉือ ร่างกายแกว่งไปมาเขาอยากเอ่ยปากถาม หลีเหยียนก็ส่งหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างไปให้เขาแล้วชื่อของฉันเซ็นไว้นานแล้ว มันถูกส่งมาที่นี่ก่อนที่ฉัน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 5

    วันนั้น ฉันลอยตามสวี่ฉือไปที่สถานีตำรวจ เขาวิ่งไปหลายแผนก โทรไปหลายสาย ไปตรวจสอบตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของฉัน ไปตรวจสอบสถานที่ที่เจ้าพ่อค้ายาปรากฏตัวบ่อยเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณตำรวจสวี่ ซึ่งจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบมาเสมอ แต่ระหว่างทางไปมณฑลลู่เฉิง กลับฝ่าไฟแดงหลายครั้งติดต่อกัน สุดท้ายก็จำเป็นต้องเรียกเหรินหยางมาสวี่ฉือพอเห็นคนอื่นก็ถามว่า ช่วงนี้มีคนหายไปไหมไม่ได้นอนทั้งคืน เบ้าตาแดงไปหมด ราวกับว่าคนที่หายไปคนนี้มีความสำคัญต่อเขามาก คนเดินผ่านแค่ตบไหล่เขาอย่างปลอบใจและบอกว่าไม่มี“พี่ มีข่าวอื่นใช่ไหมครับ ผมได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้พี่...”เหรินหยางไม่ค่อยเห็นสวี่ฉือที่เป็นแบบนี้ ไม่ถือว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ไม่เป็นระเบียบต่อมาตอนที่จากไป ลุงที่ขายแตงโมในเมืองหยุดพวกเขาไว้“ผมเพิ่งได้ยินว่าพวกคุณมาจากเขตหวยอัน]“พวกคุณช่วยตามหาสาวที่ชื่อฉือชิงคนหนึ่งหน่อยได้ไหม”ฉันเห็นว่าคุณลุงหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้สวี่ฉือ“เมื่อหลายเดือนก่อนสาวคนนี้มาเซ่นไหว้ที่สุสานมาตลอด บังเอิญเห็นว่าหลานสาวของผมกระโดดลงแม่น้ำเพราะไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน เขาเป็นช่วยหลานสาวผม

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 6

    ฉันลืมไปตั้งนานแล้วว่าความเจ็บปวดของร่างกายเป็นอย่างไรแต่เมื่อเห็นตัวเองในวิดีโอที่คลานอยู่บนพื้นและเกาพื้นอย่างสุ่มๆ จิตวิญญาณของฉันก็สั่นสะท้านขึ้นด้วยซ้ำนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันพบว่าหลีเหยียนมีการติดต่อกับเจ้าพ่อค้ายามือและเท้าของฉันถูกมัดไว้ ปากและตาถูกปิดไว้ แล้วเสียงที่คุ้นเคยลอยอยู่เหนือหัว“คนนี้ก็คือภรรยาของสวี่ฉือ เธอช่วยฉันฆ่าเขาไปก่อน ฉันถึงจะช่วยให้เธอเข้าใกล้คําสวี่ฉือได้”ฉันพยายามดิ้นรน ความหวาดกลัวทำให้ฉันส่งเสียงโดยสัญชาตญาณ จนกระทั่งผ้าปิดตาของฉันถูกดึงออก สิ่งที่ทะลุเข้าไปในขอบเขตการมองเห็นของฉันก็คือกระบอกฉีดยาที่หนามากหลีเหยียนเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆด้วยสีหน้าหยอกล้อ ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่ถือกระบอกฉีดยาตบหน้าฉันโดยไม่ได้พูดอะไร[อยู่นิ่งๆหน่อย!]ฉันยังอยากจะข่มขู่พวกเขาอย่างดื้อดึงว่า [สวี่ฉือจะมาช่วยฉัน พวกคุณไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ”แต่สิ่งที่แลกมาคือเสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุมร่างกายสั่นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความตึงเครียด มือที่ผูกด้วยเชือกป่านถูกเล็บฝังลึกไปนานแล้วหลีเหยียนเดินเข้ามารับกระบอกฉีดยาไป และผลักน้ำยาเข้าไปในผิวของฉันทีละนิดด้วยรอ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 7

    “พี่ฉือ! ใจเย็นๆก่อนนะ!” หลังจากเหรินหยางค้นพบ เขาก็วิ่งมาทันทีสวี่ฉือแค่ผลักเขาออก กัดฟันไว้ มองดูผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาตายทันที แต่ความเป็นมืออาชีพขั้นสุดท้ายนั้นขัดขวางไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าแต่เมื่อผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าหยิบหัวของฉันที่ตกจนจําหน้าไม่ได้ออกจากกล่องไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าสวี่ฉือไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ต่อให้เหรินหยางจะหยุดยังไงก็ไม่ได้ผล“บอกว่าจะพบผมไม่ใช่หรือ” สวี่ฉือพยายามสงบลง “ทําไม กลัวแล้วหรือ เอ่ยปากสิ”สวี่ฉือที่ยืนอยู่ตรงกลางถือด้ามมีดอยู่ในมือ จ้องเขม็งผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าจับผมของฉันและเล่นอย่างสงบ“เมื่อภรรยาของคุณวิ่งออกจากกรง เธอก็กระโดดลงจากชั้นบนสุดไป”“เดาดูดิว่าตอนเธอตาย เธอได้พูดอะไรสักอย่างไป”เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างอย่างกะทันหัน เขายืนขึ้นและเดินไปหาสวี่ฉือ ต่อยเขาอย่างหนัก“ยังจำแม่ลูกที่คุณจับไปแล้วเสียชีวิตในศูนย์บำบัดยาเสพติดคู่นั้นได้ไหม”“ภรรยาของคุณก็เหมือนกับเธอเลย ที่ตายไปแล้วยังต้องอวยพรให้คุณและคนอื่นมีความสุขตลอดไป”สวี่ฉือจำคนนี้ได้คดีแรกที่เขาเพิ่งทําง

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 8

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สวี่ฉือได้รับพัสดุซึ่งเป็นไดอารี่ของฉันที่ถูกหลีเหยียนเอาไปตั้งแต่อายุสิบหกถึงยี่สิบหกปี ความรักและความเกลียดชังที่ฉันมีต่อสวี่ฉือต่างสะสมอยู่ในนั้นฉันลอยอยู่ในอากาศ เห็นว่าสวี่ฉือเปิดออกอย่างสั่นเทา[เราแต่งงานกันแล้ว ฉันขอให้เขาซื้อแหวนเพชรให้ฉัน แบบนี้ก็ถือว่าเขาขอแต่งงานกับฉันแล้วแต่ว่า ร่างการออกแบบแหวนเพชรที่เขาใส่ในกระเป๋าเงินนั้นสวยงามจริง ๆวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันเผลอลื่นล้ม เสี่ยวเป่าจะคลอดก่อนกำหนด ก่อนเข้าไป ฉันขอร้องให้หมอโทรหาสามีหมอยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงสวี่ฉือก็ดังมา “อย่าโทรหาผมเลยได้ไหม ผมไม่ว่าง”เจ็บนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือหัวใจวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x โดนทุบตีในศูนย์บำบัดยาเสพติด โดนด่าด้วยกระชากผม ฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อออกมา เห็นว่าสวี่ฉือกับหลีเหยียนอุ้มเสี่ยวเป่าไว้ เล่นกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันฉันร้องไห้แล้ว ฉันนั่งยองๆกับพื้น ร้องไห้อย่างเสียใจมากเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถขนาดนั้นวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันบอกสวี่ฉือว่า มีคนจะฆ่าฉันเขาไม่เชื่อ และบอกว่าให้ฉ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 1

    “พ่อครับ ไม่ไปพบผู้หญิงคนนั้นได้ไหมครับ!” ลูกชายขมวดคิ้วและบุ้ยปากด้วยสีหน้าใจร้อน“ทุกครั้งที่ไป เขาจะถามเรื่องเยอะมากกับหนูเลย ก็เหมือนคนบ้าที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช” เมื่อพูดถึงจุดสำคัญ เขายังกระทืบเท้าเล็ก ๆ ด้วยความโกรธจิตวิญญาณของฉันลอยอยู่ในอากาศ มองดูใบหน้าที่เหยของเขา ฉันรู้สึกเศร้าทันทีเราเจอกันแค่เดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เขามา ฉันจะเตรียมการล่วงหน้าหลายวัน พาเขาไปยังสถานที่ที่สนุกที่สุด ทำขนมให้เขาเองฉันแค่อยากให้เขามีความสุขไม่ได้คิดว่า ไม่ได้เจอฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดต่างหากสวี่ฉือ ซึ่งเป็นสามีฉันแต่งตัวให้ลูกชายอย่างสงบ แต่เมื่อได้ยินชื่อฉัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา“เจอกันเดือนละครั้งเท่านั้น เป็นความต้องการของคุณยาย อดทนหน่อยก็จะผ่านไปแล้ว”“อย่าทำให้เขาโกรธ ไม่งั้นเราจะต้องไปพบเขาอีก เข้าใจไหม?”หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวลูกชายและถอนหายใจยาวๆฉันยกมุมปาก รสชาติขมขื่นกระจายอยู่ในปาก รู้ทั้งรู้ว่าสวี่ฉือไม่รักฉัน แต่เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็ยังคงเสียใจมาก“ลูก พอกลับมาป้าจะทําอาหารอร่อย ๆ ให้หนู หนูต้องเชื่อฟังแม่ด้วยนะ”เสียงที่คุ้นเคยดึงดูดค

Latest chapter

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 8

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สวี่ฉือได้รับพัสดุซึ่งเป็นไดอารี่ของฉันที่ถูกหลีเหยียนเอาไปตั้งแต่อายุสิบหกถึงยี่สิบหกปี ความรักและความเกลียดชังที่ฉันมีต่อสวี่ฉือต่างสะสมอยู่ในนั้นฉันลอยอยู่ในอากาศ เห็นว่าสวี่ฉือเปิดออกอย่างสั่นเทา[เราแต่งงานกันแล้ว ฉันขอให้เขาซื้อแหวนเพชรให้ฉัน แบบนี้ก็ถือว่าเขาขอแต่งงานกับฉันแล้วแต่ว่า ร่างการออกแบบแหวนเพชรที่เขาใส่ในกระเป๋าเงินนั้นสวยงามจริง ๆวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันเผลอลื่นล้ม เสี่ยวเป่าจะคลอดก่อนกำหนด ก่อนเข้าไป ฉันขอร้องให้หมอโทรหาสามีหมอยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงสวี่ฉือก็ดังมา “อย่าโทรหาผมเลยได้ไหม ผมไม่ว่าง”เจ็บนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือหัวใจวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x โดนทุบตีในศูนย์บำบัดยาเสพติด โดนด่าด้วยกระชากผม ฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อออกมา เห็นว่าสวี่ฉือกับหลีเหยียนอุ้มเสี่ยวเป่าไว้ เล่นกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันฉันร้องไห้แล้ว ฉันนั่งยองๆกับพื้น ร้องไห้อย่างเสียใจมากเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถขนาดนั้นวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันบอกสวี่ฉือว่า มีคนจะฆ่าฉันเขาไม่เชื่อ และบอกว่าให้ฉ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 7

    “พี่ฉือ! ใจเย็นๆก่อนนะ!” หลังจากเหรินหยางค้นพบ เขาก็วิ่งมาทันทีสวี่ฉือแค่ผลักเขาออก กัดฟันไว้ มองดูผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาตายทันที แต่ความเป็นมืออาชีพขั้นสุดท้ายนั้นขัดขวางไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าแต่เมื่อผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าหยิบหัวของฉันที่ตกจนจําหน้าไม่ได้ออกจากกล่องไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าสวี่ฉือไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ต่อให้เหรินหยางจะหยุดยังไงก็ไม่ได้ผล“บอกว่าจะพบผมไม่ใช่หรือ” สวี่ฉือพยายามสงบลง “ทําไม กลัวแล้วหรือ เอ่ยปากสิ”สวี่ฉือที่ยืนอยู่ตรงกลางถือด้ามมีดอยู่ในมือ จ้องเขม็งผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าจับผมของฉันและเล่นอย่างสงบ“เมื่อภรรยาของคุณวิ่งออกจากกรง เธอก็กระโดดลงจากชั้นบนสุดไป”“เดาดูดิว่าตอนเธอตาย เธอได้พูดอะไรสักอย่างไป”เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างอย่างกะทันหัน เขายืนขึ้นและเดินไปหาสวี่ฉือ ต่อยเขาอย่างหนัก“ยังจำแม่ลูกที่คุณจับไปแล้วเสียชีวิตในศูนย์บำบัดยาเสพติดคู่นั้นได้ไหม”“ภรรยาของคุณก็เหมือนกับเธอเลย ที่ตายไปแล้วยังต้องอวยพรให้คุณและคนอื่นมีความสุขตลอดไป”สวี่ฉือจำคนนี้ได้คดีแรกที่เขาเพิ่งทําง

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 6

    ฉันลืมไปตั้งนานแล้วว่าความเจ็บปวดของร่างกายเป็นอย่างไรแต่เมื่อเห็นตัวเองในวิดีโอที่คลานอยู่บนพื้นและเกาพื้นอย่างสุ่มๆ จิตวิญญาณของฉันก็สั่นสะท้านขึ้นด้วยซ้ำนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันพบว่าหลีเหยียนมีการติดต่อกับเจ้าพ่อค้ายามือและเท้าของฉันถูกมัดไว้ ปากและตาถูกปิดไว้ แล้วเสียงที่คุ้นเคยลอยอยู่เหนือหัว“คนนี้ก็คือภรรยาของสวี่ฉือ เธอช่วยฉันฆ่าเขาไปก่อน ฉันถึงจะช่วยให้เธอเข้าใกล้คําสวี่ฉือได้”ฉันพยายามดิ้นรน ความหวาดกลัวทำให้ฉันส่งเสียงโดยสัญชาตญาณ จนกระทั่งผ้าปิดตาของฉันถูกดึงออก สิ่งที่ทะลุเข้าไปในขอบเขตการมองเห็นของฉันก็คือกระบอกฉีดยาที่หนามากหลีเหยียนเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆด้วยสีหน้าหยอกล้อ ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่ถือกระบอกฉีดยาตบหน้าฉันโดยไม่ได้พูดอะไร[อยู่นิ่งๆหน่อย!]ฉันยังอยากจะข่มขู่พวกเขาอย่างดื้อดึงว่า [สวี่ฉือจะมาช่วยฉัน พวกคุณไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ”แต่สิ่งที่แลกมาคือเสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุมร่างกายสั่นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความตึงเครียด มือที่ผูกด้วยเชือกป่านถูกเล็บฝังลึกไปนานแล้วหลีเหยียนเดินเข้ามารับกระบอกฉีดยาไป และผลักน้ำยาเข้าไปในผิวของฉันทีละนิดด้วยรอ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 5

    วันนั้น ฉันลอยตามสวี่ฉือไปที่สถานีตำรวจ เขาวิ่งไปหลายแผนก โทรไปหลายสาย ไปตรวจสอบตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของฉัน ไปตรวจสอบสถานที่ที่เจ้าพ่อค้ายาปรากฏตัวบ่อยเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณตำรวจสวี่ ซึ่งจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบมาเสมอ แต่ระหว่างทางไปมณฑลลู่เฉิง กลับฝ่าไฟแดงหลายครั้งติดต่อกัน สุดท้ายก็จำเป็นต้องเรียกเหรินหยางมาสวี่ฉือพอเห็นคนอื่นก็ถามว่า ช่วงนี้มีคนหายไปไหมไม่ได้นอนทั้งคืน เบ้าตาแดงไปหมด ราวกับว่าคนที่หายไปคนนี้มีความสำคัญต่อเขามาก คนเดินผ่านแค่ตบไหล่เขาอย่างปลอบใจและบอกว่าไม่มี“พี่ มีข่าวอื่นใช่ไหมครับ ผมได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้พี่...”เหรินหยางไม่ค่อยเห็นสวี่ฉือที่เป็นแบบนี้ ไม่ถือว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ไม่เป็นระเบียบต่อมาตอนที่จากไป ลุงที่ขายแตงโมในเมืองหยุดพวกเขาไว้“ผมเพิ่งได้ยินว่าพวกคุณมาจากเขตหวยอัน]“พวกคุณช่วยตามหาสาวที่ชื่อฉือชิงคนหนึ่งหน่อยได้ไหม”ฉันเห็นว่าคุณลุงหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้สวี่ฉือ“เมื่อหลายเดือนก่อนสาวคนนี้มาเซ่นไหว้ที่สุสานมาตลอด บังเอิญเห็นว่าหลานสาวของผมกระโดดลงแม่น้ำเพราะไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน เขาเป็นช่วยหลานสาวผม

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 4

    ระหว่างทางกลับ สวี่ฉือคลิกเปิดอินเตอร์เฟซการแชทและตอบข้อความให้ฉัน“ฉือชิง เล่นทำเป็นหายตัวไปมันสนุกไหม”“เลิกเล่นลูกไม้ตื้นๆเหล่านี้อีกได้มั้ย”พอพูดถึงจุดตื่นเต้น เสียงเขาก็อดดังขึ้นไม่ได้“อย่าหน้าด้านแบบนี้ได้ไหม เราตกลงกันไว้แล้วนะ 6 ปี อีก 2 เดือนก็จะหย่าไปแล้ว เลิกมารบกวนผมอีกได้ไหม”.......หกปีแล้วนะ ในหกปีนี้ดูเหมือนว่าการสนทนาของเราจะเป็นเช่นนี้เสมอ“หยุดทําอาหารไร้ประโยชน์เหล่านี้อีกได้ไหม ผมไม่อยากกิน”“เรื่องของเสี่ยวเป่าเธออย่ามายุ่งเลย มีแม่แบบเธอ ผมจะอายแทนเขาเลย!”“เป็นบ้าใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าผมไม่ต้องการ”.......สวี่ฉือ ฉันป่วยแล้วจริง ๆ ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยมือเมื่อสวี่ฉือมาถึงบ้านหลีเหยียนสิ่งที่ตอนรับเขาคือดอกไม้ไฟแบบมือถือริบบิ้นตกอยู่บนหัวอย่างพลิ้วไหว แสงสีเหลืองส่องบนใบหน้า ทำให้เขาดูอ่อนโยนและจำใจ“พ่อครับ ในที่สุดป้าหลีเหยียนก็สามารถเป็นแม่ของหนูได้แล้ว” พอเดินเข้าประตู เสี่ยวเป่าก็กอดต้นขาของสวี่ฉือ ร่างกายแกว่งไปมาเขาอยากเอ่ยปากถาม หลีเหยียนก็ส่งหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างไปให้เขาแล้วชื่อของฉันเซ็นไว้นานแล้ว มันถูกส่งมาที่นี่ก่อนที่ฉัน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 3

    รู้สิ รู้กันหมดเลยคนที่สวี่ฉือเกลียดที่สุดคือฉือชิงนี่เป็นความจริงที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในแวดวงของเราฉันแค่ชอบคนที่สดใสคนหนึ่งในช่วงเวลาของวัยรุ่นแต่คนนั้น บังเอิญไปตกหลุมรักคนอื่นวันที่คุณลุงและคุณป้าไม่ยินยอมให้สวี่ฉือติดต่อกับหลีเหยียนสวี่ฉือทะเลาะกับพวกเขาครั้งแรกมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสวี่ฉือที่เสื่อมโทรมและอึดอัด เหมือนดอกบัวที่ถูกทิ้งลงในบ่อน้ำอย่างร้ายกาจ ทรุดโทรมลงทีละน้อยฉันสงสารเขามาก เลยช่วยเขาขโมยพาสปอร์ตมา ให้เงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้กับเขา ช่วยเขาหนีไปหาหลีเหยียนวินาทีที่เจ้าหนุ่มกระโดดออกจากหน้าต่าง ดวงตาของเขาสดใสเหมือนกาแลคซี เขาบอกว่าขอบคุณฉัน และบอกว่าพอกลับมาจะพาฉันไปกินขนมที่ยี่เจียงหนานนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสื่อสารกันอย่างเป็นมิตร...เหมือนเพื่อน เขาไม่ได้หาหลีเหยียนเจอหลังจากกลับมาก็เปลี่ยนจากท่าทางที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา ซ่อนตัวอยู่ในห้องและดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำวันที่ดื่มจนเมาที่สุด เขาเห็นฉันเป็นหลีเหยียนนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับเขาหลังจากถูกพบ คุณลุงและคุณป้าบังคับให้เขาแต่งงานกับฉัน และฉันก็ตอบตกลงเขาจับไหล่ฉันด้

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 2

    “พี่ฉือ มีแค้นอะไรกันเนี่ย จะต้องสับแขนให้เป็นชิ้นๆ!” พูดพลาง ยังบีบจมูกอยู่ และชี้ไปที่ข้อศอกที่มีรูปร่างเล็กน้อยเพื่อให้สวี่ฉือดูสวี่ฉือสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยสีหน้าใจเย็น แล้วเอื้อมมือไปค้นหาเนื้อแขนที่เหลือที่ถังขยะกลิ่นเหม็นของถังขยะปะปนกับกลิ่นเลือดและเนื้อ ทำให้แมลงวันบินอยู่รอบ ๆ อย่างต่อเนื่องตำรวจเหรินหยางพูดพล่ามอยู่ข้าง ๆ“พี่ฉือ ได้ยินว่าช่วงนี้เขตนี้ไม่ค่อยสงบ เมื่อต้นเดือน ได้ยินจากคนรอบข้างว่าตอนกลางคืน มีคนตะโกนเสียงดังและร้องไห้โวยวาย”“ผู้คนอยากแจ้งความ แต่วันรุ่งขึ้นก็ไม่มีแล้ว”พูดพลางก็เหลือบมองไปที่ข้างบนของชุมชน“พี่ฉือ คือ... พี่จะพูดกับพี่สะใภ้ฉือชิงไหม”หลังจากได้ยินประโยคนี้ สวี่ฉือก็กวาดตาไปที่เหรินหยางแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่ที่ฉันพักอยู่ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า“เหอะ คนทั่วโลกตกอยู่ในอันตราย มีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอดภัยได้”“ตายไม่ได้หรอก เขากล้าที่จะเสพยา แล้วจะกลัวอะไรอีก!”ทั้งๆที่เป็นวันที่มีแดดจ้า แต่ไม่มีแสงใดส่องเข้ามาในร่างกายของฉันเลยฉันเห็นว่าเหรินหยางทําท่าทางหุบปากด้วยรอยยิ้มที่อึดอัด ฉันก็อยากจะร้องไห้ฉันอยากบอกเขาว่า ไม่ต้องพูดแทน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 1

    “พ่อครับ ไม่ไปพบผู้หญิงคนนั้นได้ไหมครับ!” ลูกชายขมวดคิ้วและบุ้ยปากด้วยสีหน้าใจร้อน“ทุกครั้งที่ไป เขาจะถามเรื่องเยอะมากกับหนูเลย ก็เหมือนคนบ้าที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช” เมื่อพูดถึงจุดสำคัญ เขายังกระทืบเท้าเล็ก ๆ ด้วยความโกรธจิตวิญญาณของฉันลอยอยู่ในอากาศ มองดูใบหน้าที่เหยของเขา ฉันรู้สึกเศร้าทันทีเราเจอกันแค่เดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เขามา ฉันจะเตรียมการล่วงหน้าหลายวัน พาเขาไปยังสถานที่ที่สนุกที่สุด ทำขนมให้เขาเองฉันแค่อยากให้เขามีความสุขไม่ได้คิดว่า ไม่ได้เจอฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดต่างหากสวี่ฉือ ซึ่งเป็นสามีฉันแต่งตัวให้ลูกชายอย่างสงบ แต่เมื่อได้ยินชื่อฉัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา“เจอกันเดือนละครั้งเท่านั้น เป็นความต้องการของคุณยาย อดทนหน่อยก็จะผ่านไปแล้ว”“อย่าทำให้เขาโกรธ ไม่งั้นเราจะต้องไปพบเขาอีก เข้าใจไหม?”หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวลูกชายและถอนหายใจยาวๆฉันยกมุมปาก รสชาติขมขื่นกระจายอยู่ในปาก รู้ทั้งรู้ว่าสวี่ฉือไม่รักฉัน แต่เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็ยังคงเสียใจมาก“ลูก พอกลับมาป้าจะทําอาหารอร่อย ๆ ให้หนู หนูต้องเชื่อฟังแม่ด้วยนะ”เสียงที่คุ้นเคยดึงดูดค

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status