Share

บทที่ 3

Author: มู่กุ่ยสือลิ่ว
รู้สิ รู้กันหมดเลย

คนที่สวี่ฉือเกลียดที่สุดคือฉือชิง

นี่เป็นความจริงที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในแวดวงของเรา

ฉันแค่ชอบคนที่สดใสคนหนึ่งในช่วงเวลาของวัยรุ่น

แต่คนนั้น บังเอิญไปตกหลุมรักคนอื่น

วันที่คุณลุงและคุณป้าไม่ยินยอมให้สวี่ฉือติดต่อกับหลีเหยียน

สวี่ฉือทะเลาะกับพวกเขาครั้งแรก

มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสวี่ฉือที่เสื่อมโทรมและอึดอัด เหมือนดอกบัวที่ถูกทิ้งลงในบ่อน้ำอย่างร้ายกาจ ทรุดโทรมลงทีละน้อย

ฉันสงสารเขามาก เลยช่วยเขาขโมยพาสปอร์ตมา ให้เงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้กับเขา ช่วยเขาหนีไปหาหลีเหยียน

วินาทีที่เจ้าหนุ่มกระโดดออกจากหน้าต่าง ดวงตาของเขาสดใสเหมือนกาแลคซี เขาบอกว่าขอบคุณฉัน และบอกว่าพอกลับมาจะพาฉันไปกินขนมที่ยี่เจียงหนาน

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสื่อสารกันอย่างเป็นมิตร...เหมือนเพื่อน

เขาไม่ได้หาหลีเหยียนเจอ

หลังจากกลับมาก็เปลี่ยนจากท่าทางที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา ซ่อนตัวอยู่ในห้องและดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำ

วันที่ดื่มจนเมาที่สุด เขาเห็นฉันเป็นหลีเหยียน

นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับเขา

หลังจากถูกพบ คุณลุงและคุณป้าบังคับให้เขาแต่งงานกับฉัน และฉันก็ตอบตกลง

เขาจับไหล่ฉันด้วยตาสีแดงอย่างแรง แล้วถามฉันว่าทำไม

ฉันบอกว่าฉันมีท้องแล้ว ฉันอยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์

เขาทุบทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง รวมถึงของขวัญวันเกิดปีที่สิบแปดที่ฉันมอบให้เขา

พอเหนื่อยแล้ว เขาก็พิงบนกําแพง เขามองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าแล้วพูดว่า “ฉือชิง! คุณมันไร้ยางอายจริง ๆ”

ฉันรู้ว่าสวี่ฉือรักหลีเหยียน รักมาห้าปีแล้ว

ส่วนฉือชิงรักสวี่ฉือ รักมาสิบปีแล้ว

ฉันอยากจะเข้าใกล้เขา แต่ถูกผลักออกไปอย่างแรง แก้วแทงเข้าไปในฝ่ามือ น้ำสีแดงไหลออกมา

มันดูเหมือนกับท่าทางที่เขาถามฉันด้วยตาแดงมากเลย

......

“พี่ฉือ! รีบมาเลยนะ! พบขาข้างหนึ่งในสถานที่อื่น!” เสียงนอกประตูขัดจังหวะความคิดของฉัน

สวี่ฉือวางสายอย่างเร่งรีบ คุณป้าที่อยู่ปลายสายยังอยากจะพูดอะไรต่อ

สวี่ฉือพูดแค่ประโยคเดียวว่า “เขามีขา! ถ้าแม่คิดถึงเขาขนาดนั้น คราวหน้าอย่าลืมตัดขาเขาไป อย่าเอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขามารบกวนผมอีก”

ฉันมองไปที่ทิศทางที่สวี่ฉือวิ่งไป

โอ้ ไม่ต้องตัดแล้วหรอก

เพราะนั่นเป็นขาฉัน

“พี่ฉือ ขาข้างนี้กับแขนที่ถูกสับเป็นชิ้นๆในครั้งที่แล้วนั้น เป็นของคนเดียวกัน” เหรินหยางสวมถุงมือปลอดเชื้อ มองขาทั้งขาที่เพิ่งกู้ออกมาจากท่อน้ำเสีย

ขาข้างนั้นแช่อยู่ในน้ำเน่ามานานแล้ว ดูเทอะทะและบวม โคลนแทรกซึมเข้าสู่ผิวหนังที่มีรอยขีดข่วนด้วยมีด มีกลิ่นเหม็นกระจายไปทั่ว เพิ่งกู้ออกมาไม่นาน ก็ทำให้คนที่เดินผ่านถอยห่างออกไปสองเมตร

“ผลตรวจดีเอ็นเอของแขนนั้นออกมาหรือยัง” สวี่ฉือจ้องที่ขาข้างนั้นด้วยขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยปาก

“การระบุเบื้องต้นแสดงให้เห็นว่าผู้เสียชีวิตควรมาจากตระกูลฉือในมณฑลลู่เฉิง”

สวี่ฉืออึ้งไปครู่หนึ่ง สถานที่ที่คุ้นเคย นามสกุลที่คุ้นเคย คาดไม่ถึงว่ามีช่วงเวลาหนึ่ง เขาลืมที่จะคิดไปแล้ว

หลังจากฉันถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลสวี่ ฉันก็ไม่เคยมีโอกาสกลับไปที่ที่ฝังศพของพ่อแม่มาเสมอ

ตอนเด็ก ๆ ฉันมักจะร้องไห้ว่าจะไปหาพ่อแม่ สวี่ฉือในเวลานั้นจะลูบหัวฉันและพูดว่า “ไม่ต้องกลัว พอโตขึ้นแล้ว พี่จะพาน้องกลับไป”

ต่อมาพอโตขึ้นจริงๆ แต่เขากลับลืมไปหมดแล้ว

หลังจากแต่งงานกัน ฉันเคยขอร้องเขาว่า “กลับไปกับฉัน ไปพบพ่อแม่หน่อย ได้ไหม”

เขาแค่ขมวดคิ้วและทำหน้าเย็น บอกว่าฉันเรื่องเยอะ บอกว่าฉันยุ่งยากมาก บอกว่าฉันมีหน้าไปพบพ่อแม่ที่ไหน

พอตอนนี้ลองคิดดูแล้ว หลุมศพนิรนามของพ่อน่าจะเต็มไปด้วยหญ้าแล้วมั้ง

......

“ฉันจะไปมณฑลลู่เฉิงในอีกไม่กี่วัน คุณไปตรวจสอบคดีค้ายาเสพติดที่เกี่ยวข้องในเมื่อเร็ว ๆ นี้”

เหรินหยางทำท่ามือ OK แล้วถามอย่างลังเลว่า

“พี่ฉือ ไม่ไปหาพี่สะใภ้ฉือชิงจริง ๆ เหรอ ยังไงก่อนหน้านี้เขาก็ปฏิบัติต่อเราทุกคน...”

พูดยังไม่จบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยสายเรียกเข้าของสวี่ฉือ

“พี่ฉือ สร้อยคอที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่หายไป คุณกลับมาช่วยฉันหาหน่อยได้ไหมล่ะ”

เพิ่งพูดจบ คิ้วของผู้ชายก็คลายลงอย่างเห็นได้ชัด เขาหัวเราะเบา ๆ

“ลืมเก่งจริงๆนะคุณหลี อย่าใจร้อนสิ รอให้ผมกลับไปนะ”

มันเหมือนกับว่า จู่ๆลำแสงก็พุ่งเข้ามาในช่วงฤดูหนาว แม้แต่มุมปากที่ยกขึ้นก็เห็นความรักได้

หลังจากวางสายไป เหรินหยางอยากพูดอีกครั้ง ก็ถูกด่าให้กลืนกลับไป

“เหรินหยาง! ผมบอกแล้วว่าไม่อยากได้ยินชื่อนั้นอีก”

“อีกอย่าง เลิกเรียกเขาว่าพี่สะใภ้ได้แล้ว อีกสักพักเราก็จะหย่ากัน”

.......

ทั้งๆที่ได้ยินมาหลายครั้งแล้ว ทั้งๆที่ฉันเองก็พร้อมที่จะหย่า แต่เมื่อได้ยินจากปากของคนที่รักมากที่สุด

ในใจยังคงเศร้ามาก

ฉันเห็นว่าเหรินหยางก้มหน้าลง และถูโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

โง่จัง ฉันแค่ทําอาหารให้คุณตอนคุณหิว ทําไมถึงจําไว้นานขนาดนี้ล่ะ
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 4

    ระหว่างทางกลับ สวี่ฉือคลิกเปิดอินเตอร์เฟซการแชทและตอบข้อความให้ฉัน“ฉือชิง เล่นทำเป็นหายตัวไปมันสนุกไหม”“เลิกเล่นลูกไม้ตื้นๆเหล่านี้อีกได้มั้ย”พอพูดถึงจุดตื่นเต้น เสียงเขาก็อดดังขึ้นไม่ได้“อย่าหน้าด้านแบบนี้ได้ไหม เราตกลงกันไว้แล้วนะ 6 ปี อีก 2 เดือนก็จะหย่าไปแล้ว เลิกมารบกวนผมอีกได้ไหม”.......หกปีแล้วนะ ในหกปีนี้ดูเหมือนว่าการสนทนาของเราจะเป็นเช่นนี้เสมอ“หยุดทําอาหารไร้ประโยชน์เหล่านี้อีกได้ไหม ผมไม่อยากกิน”“เรื่องของเสี่ยวเป่าเธออย่ามายุ่งเลย มีแม่แบบเธอ ผมจะอายแทนเขาเลย!”“เป็นบ้าใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าผมไม่ต้องการ”.......สวี่ฉือ ฉันป่วยแล้วจริง ๆ ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยมือเมื่อสวี่ฉือมาถึงบ้านหลีเหยียนสิ่งที่ตอนรับเขาคือดอกไม้ไฟแบบมือถือริบบิ้นตกอยู่บนหัวอย่างพลิ้วไหว แสงสีเหลืองส่องบนใบหน้า ทำให้เขาดูอ่อนโยนและจำใจ“พ่อครับ ในที่สุดป้าหลีเหยียนก็สามารถเป็นแม่ของหนูได้แล้ว” พอเดินเข้าประตู เสี่ยวเป่าก็กอดต้นขาของสวี่ฉือ ร่างกายแกว่งไปมาเขาอยากเอ่ยปากถาม หลีเหยียนก็ส่งหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างไปให้เขาแล้วชื่อของฉันเซ็นไว้นานแล้ว มันถูกส่งมาที่นี่ก่อนที่ฉัน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 5

    วันนั้น ฉันลอยตามสวี่ฉือไปที่สถานีตำรวจ เขาวิ่งไปหลายแผนก โทรไปหลายสาย ไปตรวจสอบตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของฉัน ไปตรวจสอบสถานที่ที่เจ้าพ่อค้ายาปรากฏตัวบ่อยเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณตำรวจสวี่ ซึ่งจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบมาเสมอ แต่ระหว่างทางไปมณฑลลู่เฉิง กลับฝ่าไฟแดงหลายครั้งติดต่อกัน สุดท้ายก็จำเป็นต้องเรียกเหรินหยางมาสวี่ฉือพอเห็นคนอื่นก็ถามว่า ช่วงนี้มีคนหายไปไหมไม่ได้นอนทั้งคืน เบ้าตาแดงไปหมด ราวกับว่าคนที่หายไปคนนี้มีความสำคัญต่อเขามาก คนเดินผ่านแค่ตบไหล่เขาอย่างปลอบใจและบอกว่าไม่มี“พี่ มีข่าวอื่นใช่ไหมครับ ผมได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้พี่...”เหรินหยางไม่ค่อยเห็นสวี่ฉือที่เป็นแบบนี้ ไม่ถือว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ไม่เป็นระเบียบต่อมาตอนที่จากไป ลุงที่ขายแตงโมในเมืองหยุดพวกเขาไว้“ผมเพิ่งได้ยินว่าพวกคุณมาจากเขตหวยอัน]“พวกคุณช่วยตามหาสาวที่ชื่อฉือชิงคนหนึ่งหน่อยได้ไหม”ฉันเห็นว่าคุณลุงหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้สวี่ฉือ“เมื่อหลายเดือนก่อนสาวคนนี้มาเซ่นไหว้ที่สุสานมาตลอด บังเอิญเห็นว่าหลานสาวของผมกระโดดลงแม่น้ำเพราะไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน เขาเป็นช่วยหลานสาวผม

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 6

    ฉันลืมไปตั้งนานแล้วว่าความเจ็บปวดของร่างกายเป็นอย่างไรแต่เมื่อเห็นตัวเองในวิดีโอที่คลานอยู่บนพื้นและเกาพื้นอย่างสุ่มๆ จิตวิญญาณของฉันก็สั่นสะท้านขึ้นด้วยซ้ำนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันพบว่าหลีเหยียนมีการติดต่อกับเจ้าพ่อค้ายามือและเท้าของฉันถูกมัดไว้ ปากและตาถูกปิดไว้ แล้วเสียงที่คุ้นเคยลอยอยู่เหนือหัว“คนนี้ก็คือภรรยาของสวี่ฉือ เธอช่วยฉันฆ่าเขาไปก่อน ฉันถึงจะช่วยให้เธอเข้าใกล้คําสวี่ฉือได้”ฉันพยายามดิ้นรน ความหวาดกลัวทำให้ฉันส่งเสียงโดยสัญชาตญาณ จนกระทั่งผ้าปิดตาของฉันถูกดึงออก สิ่งที่ทะลุเข้าไปในขอบเขตการมองเห็นของฉันก็คือกระบอกฉีดยาที่หนามากหลีเหยียนเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆด้วยสีหน้าหยอกล้อ ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่ถือกระบอกฉีดยาตบหน้าฉันโดยไม่ได้พูดอะไร[อยู่นิ่งๆหน่อย!]ฉันยังอยากจะข่มขู่พวกเขาอย่างดื้อดึงว่า [สวี่ฉือจะมาช่วยฉัน พวกคุณไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ”แต่สิ่งที่แลกมาคือเสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุมร่างกายสั่นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความตึงเครียด มือที่ผูกด้วยเชือกป่านถูกเล็บฝังลึกไปนานแล้วหลีเหยียนเดินเข้ามารับกระบอกฉีดยาไป และผลักน้ำยาเข้าไปในผิวของฉันทีละนิดด้วยรอ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 7

    “พี่ฉือ! ใจเย็นๆก่อนนะ!” หลังจากเหรินหยางค้นพบ เขาก็วิ่งมาทันทีสวี่ฉือแค่ผลักเขาออก กัดฟันไว้ มองดูผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาตายทันที แต่ความเป็นมืออาชีพขั้นสุดท้ายนั้นขัดขวางไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าแต่เมื่อผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าหยิบหัวของฉันที่ตกจนจําหน้าไม่ได้ออกจากกล่องไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าสวี่ฉือไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ต่อให้เหรินหยางจะหยุดยังไงก็ไม่ได้ผล“บอกว่าจะพบผมไม่ใช่หรือ” สวี่ฉือพยายามสงบลง “ทําไม กลัวแล้วหรือ เอ่ยปากสิ”สวี่ฉือที่ยืนอยู่ตรงกลางถือด้ามมีดอยู่ในมือ จ้องเขม็งผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าจับผมของฉันและเล่นอย่างสงบ“เมื่อภรรยาของคุณวิ่งออกจากกรง เธอก็กระโดดลงจากชั้นบนสุดไป”“เดาดูดิว่าตอนเธอตาย เธอได้พูดอะไรสักอย่างไป”เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างอย่างกะทันหัน เขายืนขึ้นและเดินไปหาสวี่ฉือ ต่อยเขาอย่างหนัก“ยังจำแม่ลูกที่คุณจับไปแล้วเสียชีวิตในศูนย์บำบัดยาเสพติดคู่นั้นได้ไหม”“ภรรยาของคุณก็เหมือนกับเธอเลย ที่ตายไปแล้วยังต้องอวยพรให้คุณและคนอื่นมีความสุขตลอดไป”สวี่ฉือจำคนนี้ได้คดีแรกที่เขาเพิ่งทําง

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 8

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สวี่ฉือได้รับพัสดุซึ่งเป็นไดอารี่ของฉันที่ถูกหลีเหยียนเอาไปตั้งแต่อายุสิบหกถึงยี่สิบหกปี ความรักและความเกลียดชังที่ฉันมีต่อสวี่ฉือต่างสะสมอยู่ในนั้นฉันลอยอยู่ในอากาศ เห็นว่าสวี่ฉือเปิดออกอย่างสั่นเทา[เราแต่งงานกันแล้ว ฉันขอให้เขาซื้อแหวนเพชรให้ฉัน แบบนี้ก็ถือว่าเขาขอแต่งงานกับฉันแล้วแต่ว่า ร่างการออกแบบแหวนเพชรที่เขาใส่ในกระเป๋าเงินนั้นสวยงามจริง ๆวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันเผลอลื่นล้ม เสี่ยวเป่าจะคลอดก่อนกำหนด ก่อนเข้าไป ฉันขอร้องให้หมอโทรหาสามีหมอยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงสวี่ฉือก็ดังมา “อย่าโทรหาผมเลยได้ไหม ผมไม่ว่าง”เจ็บนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือหัวใจวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x โดนทุบตีในศูนย์บำบัดยาเสพติด โดนด่าด้วยกระชากผม ฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อออกมา เห็นว่าสวี่ฉือกับหลีเหยียนอุ้มเสี่ยวเป่าไว้ เล่นกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันฉันร้องไห้แล้ว ฉันนั่งยองๆกับพื้น ร้องไห้อย่างเสียใจมากเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถขนาดนั้นวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันบอกสวี่ฉือว่า มีคนจะฆ่าฉันเขาไม่เชื่อ และบอกว่าให้ฉ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 1

    “พ่อครับ ไม่ไปพบผู้หญิงคนนั้นได้ไหมครับ!” ลูกชายขมวดคิ้วและบุ้ยปากด้วยสีหน้าใจร้อน“ทุกครั้งที่ไป เขาจะถามเรื่องเยอะมากกับหนูเลย ก็เหมือนคนบ้าที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช” เมื่อพูดถึงจุดสำคัญ เขายังกระทืบเท้าเล็ก ๆ ด้วยความโกรธจิตวิญญาณของฉันลอยอยู่ในอากาศ มองดูใบหน้าที่เหยของเขา ฉันรู้สึกเศร้าทันทีเราเจอกันแค่เดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เขามา ฉันจะเตรียมการล่วงหน้าหลายวัน พาเขาไปยังสถานที่ที่สนุกที่สุด ทำขนมให้เขาเองฉันแค่อยากให้เขามีความสุขไม่ได้คิดว่า ไม่ได้เจอฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดต่างหากสวี่ฉือ ซึ่งเป็นสามีฉันแต่งตัวให้ลูกชายอย่างสงบ แต่เมื่อได้ยินชื่อฉัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา“เจอกันเดือนละครั้งเท่านั้น เป็นความต้องการของคุณยาย อดทนหน่อยก็จะผ่านไปแล้ว”“อย่าทำให้เขาโกรธ ไม่งั้นเราจะต้องไปพบเขาอีก เข้าใจไหม?”หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวลูกชายและถอนหายใจยาวๆฉันยกมุมปาก รสชาติขมขื่นกระจายอยู่ในปาก รู้ทั้งรู้ว่าสวี่ฉือไม่รักฉัน แต่เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็ยังคงเสียใจมาก“ลูก พอกลับมาป้าจะทําอาหารอร่อย ๆ ให้หนู หนูต้องเชื่อฟังแม่ด้วยนะ”เสียงที่คุ้นเคยดึงดูดค

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 2

    “พี่ฉือ มีแค้นอะไรกันเนี่ย จะต้องสับแขนให้เป็นชิ้นๆ!” พูดพลาง ยังบีบจมูกอยู่ และชี้ไปที่ข้อศอกที่มีรูปร่างเล็กน้อยเพื่อให้สวี่ฉือดูสวี่ฉือสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยสีหน้าใจเย็น แล้วเอื้อมมือไปค้นหาเนื้อแขนที่เหลือที่ถังขยะกลิ่นเหม็นของถังขยะปะปนกับกลิ่นเลือดและเนื้อ ทำให้แมลงวันบินอยู่รอบ ๆ อย่างต่อเนื่องตำรวจเหรินหยางพูดพล่ามอยู่ข้าง ๆ“พี่ฉือ ได้ยินว่าช่วงนี้เขตนี้ไม่ค่อยสงบ เมื่อต้นเดือน ได้ยินจากคนรอบข้างว่าตอนกลางคืน มีคนตะโกนเสียงดังและร้องไห้โวยวาย”“ผู้คนอยากแจ้งความ แต่วันรุ่งขึ้นก็ไม่มีแล้ว”พูดพลางก็เหลือบมองไปที่ข้างบนของชุมชน“พี่ฉือ คือ... พี่จะพูดกับพี่สะใภ้ฉือชิงไหม”หลังจากได้ยินประโยคนี้ สวี่ฉือก็กวาดตาไปที่เหรินหยางแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่ที่ฉันพักอยู่ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า“เหอะ คนทั่วโลกตกอยู่ในอันตราย มีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอดภัยได้”“ตายไม่ได้หรอก เขากล้าที่จะเสพยา แล้วจะกลัวอะไรอีก!”ทั้งๆที่เป็นวันที่มีแดดจ้า แต่ไม่มีแสงใดส่องเข้ามาในร่างกายของฉันเลยฉันเห็นว่าเหรินหยางทําท่าทางหุบปากด้วยรอยยิ้มที่อึดอัด ฉันก็อยากจะร้องไห้ฉันอยากบอกเขาว่า ไม่ต้องพูดแทน

Latest chapter

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 8

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สวี่ฉือได้รับพัสดุซึ่งเป็นไดอารี่ของฉันที่ถูกหลีเหยียนเอาไปตั้งแต่อายุสิบหกถึงยี่สิบหกปี ความรักและความเกลียดชังที่ฉันมีต่อสวี่ฉือต่างสะสมอยู่ในนั้นฉันลอยอยู่ในอากาศ เห็นว่าสวี่ฉือเปิดออกอย่างสั่นเทา[เราแต่งงานกันแล้ว ฉันขอให้เขาซื้อแหวนเพชรให้ฉัน แบบนี้ก็ถือว่าเขาขอแต่งงานกับฉันแล้วแต่ว่า ร่างการออกแบบแหวนเพชรที่เขาใส่ในกระเป๋าเงินนั้นสวยงามจริง ๆวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันเผลอลื่นล้ม เสี่ยวเป่าจะคลอดก่อนกำหนด ก่อนเข้าไป ฉันขอร้องให้หมอโทรหาสามีหมอยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงสวี่ฉือก็ดังมา “อย่าโทรหาผมเลยได้ไหม ผมไม่ว่าง”เจ็บนิดหน่อย ไม่รู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือหัวใจวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x โดนทุบตีในศูนย์บำบัดยาเสพติด โดนด่าด้วยกระชากผม ฉันไม่ได้ร้องไห้เมื่อออกมา เห็นว่าสวี่ฉือกับหลีเหยียนอุ้มเสี่ยวเป่าไว้ เล่นกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันฉันร้องไห้แล้ว ฉันนั่งยองๆกับพื้น ร้องไห้อย่างเสียใจมากเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถขนาดนั้นวันที่xx เดือนxx ค.ศ.200x ฉันบอกสวี่ฉือว่า มีคนจะฆ่าฉันเขาไม่เชื่อ และบอกว่าให้ฉ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 7

    “พี่ฉือ! ใจเย็นๆก่อนนะ!” หลังจากเหรินหยางค้นพบ เขาก็วิ่งมาทันทีสวี่ฉือแค่ผลักเขาออก กัดฟันไว้ มองดูผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาตายทันที แต่ความเป็นมืออาชีพขั้นสุดท้ายนั้นขัดขวางไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าแต่เมื่อผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าหยิบหัวของฉันที่ตกจนจําหน้าไม่ได้ออกจากกล่องไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าสวี่ฉือไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ต่อให้เหรินหยางจะหยุดยังไงก็ไม่ได้ผล“บอกว่าจะพบผมไม่ใช่หรือ” สวี่ฉือพยายามสงบลง “ทําไม กลัวแล้วหรือ เอ่ยปากสิ”สวี่ฉือที่ยืนอยู่ตรงกลางถือด้ามมีดอยู่ในมือ จ้องเขม็งผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าจับผมของฉันและเล่นอย่างสงบ“เมื่อภรรยาของคุณวิ่งออกจากกรง เธอก็กระโดดลงจากชั้นบนสุดไป”“เดาดูดิว่าตอนเธอตาย เธอได้พูดอะไรสักอย่างไป”เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างอย่างกะทันหัน เขายืนขึ้นและเดินไปหาสวี่ฉือ ต่อยเขาอย่างหนัก“ยังจำแม่ลูกที่คุณจับไปแล้วเสียชีวิตในศูนย์บำบัดยาเสพติดคู่นั้นได้ไหม”“ภรรยาของคุณก็เหมือนกับเธอเลย ที่ตายไปแล้วยังต้องอวยพรให้คุณและคนอื่นมีความสุขตลอดไป”สวี่ฉือจำคนนี้ได้คดีแรกที่เขาเพิ่งทําง

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 6

    ฉันลืมไปตั้งนานแล้วว่าความเจ็บปวดของร่างกายเป็นอย่างไรแต่เมื่อเห็นตัวเองในวิดีโอที่คลานอยู่บนพื้นและเกาพื้นอย่างสุ่มๆ จิตวิญญาณของฉันก็สั่นสะท้านขึ้นด้วยซ้ำนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันพบว่าหลีเหยียนมีการติดต่อกับเจ้าพ่อค้ายามือและเท้าของฉันถูกมัดไว้ ปากและตาถูกปิดไว้ แล้วเสียงที่คุ้นเคยลอยอยู่เหนือหัว“คนนี้ก็คือภรรยาของสวี่ฉือ เธอช่วยฉันฆ่าเขาไปก่อน ฉันถึงจะช่วยให้เธอเข้าใกล้คําสวี่ฉือได้”ฉันพยายามดิ้นรน ความหวาดกลัวทำให้ฉันส่งเสียงโดยสัญชาตญาณ จนกระทั่งผ้าปิดตาของฉันถูกดึงออก สิ่งที่ทะลุเข้าไปในขอบเขตการมองเห็นของฉันก็คือกระบอกฉีดยาที่หนามากหลีเหยียนเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆด้วยสีหน้าหยอกล้อ ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่ถือกระบอกฉีดยาตบหน้าฉันโดยไม่ได้พูดอะไร[อยู่นิ่งๆหน่อย!]ฉันยังอยากจะข่มขู่พวกเขาอย่างดื้อดึงว่า [สวี่ฉือจะมาช่วยฉัน พวกคุณไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ”แต่สิ่งที่แลกมาคือเสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุมร่างกายสั่นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความตึงเครียด มือที่ผูกด้วยเชือกป่านถูกเล็บฝังลึกไปนานแล้วหลีเหยียนเดินเข้ามารับกระบอกฉีดยาไป และผลักน้ำยาเข้าไปในผิวของฉันทีละนิดด้วยรอ

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 5

    วันนั้น ฉันลอยตามสวี่ฉือไปที่สถานีตำรวจ เขาวิ่งไปหลายแผนก โทรไปหลายสาย ไปตรวจสอบตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของฉัน ไปตรวจสอบสถานที่ที่เจ้าพ่อค้ายาปรากฏตัวบ่อยเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณตำรวจสวี่ ซึ่งจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบมาเสมอ แต่ระหว่างทางไปมณฑลลู่เฉิง กลับฝ่าไฟแดงหลายครั้งติดต่อกัน สุดท้ายก็จำเป็นต้องเรียกเหรินหยางมาสวี่ฉือพอเห็นคนอื่นก็ถามว่า ช่วงนี้มีคนหายไปไหมไม่ได้นอนทั้งคืน เบ้าตาแดงไปหมด ราวกับว่าคนที่หายไปคนนี้มีความสำคัญต่อเขามาก คนเดินผ่านแค่ตบไหล่เขาอย่างปลอบใจและบอกว่าไม่มี“พี่ มีข่าวอื่นใช่ไหมครับ ผมได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้พี่...”เหรินหยางไม่ค่อยเห็นสวี่ฉือที่เป็นแบบนี้ ไม่ถือว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ไม่เป็นระเบียบต่อมาตอนที่จากไป ลุงที่ขายแตงโมในเมืองหยุดพวกเขาไว้“ผมเพิ่งได้ยินว่าพวกคุณมาจากเขตหวยอัน]“พวกคุณช่วยตามหาสาวที่ชื่อฉือชิงคนหนึ่งหน่อยได้ไหม”ฉันเห็นว่าคุณลุงหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้สวี่ฉือ“เมื่อหลายเดือนก่อนสาวคนนี้มาเซ่นไหว้ที่สุสานมาตลอด บังเอิญเห็นว่าหลานสาวของผมกระโดดลงแม่น้ำเพราะไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน เขาเป็นช่วยหลานสาวผม

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 4

    ระหว่างทางกลับ สวี่ฉือคลิกเปิดอินเตอร์เฟซการแชทและตอบข้อความให้ฉัน“ฉือชิง เล่นทำเป็นหายตัวไปมันสนุกไหม”“เลิกเล่นลูกไม้ตื้นๆเหล่านี้อีกได้มั้ย”พอพูดถึงจุดตื่นเต้น เสียงเขาก็อดดังขึ้นไม่ได้“อย่าหน้าด้านแบบนี้ได้ไหม เราตกลงกันไว้แล้วนะ 6 ปี อีก 2 เดือนก็จะหย่าไปแล้ว เลิกมารบกวนผมอีกได้ไหม”.......หกปีแล้วนะ ในหกปีนี้ดูเหมือนว่าการสนทนาของเราจะเป็นเช่นนี้เสมอ“หยุดทําอาหารไร้ประโยชน์เหล่านี้อีกได้ไหม ผมไม่อยากกิน”“เรื่องของเสี่ยวเป่าเธออย่ามายุ่งเลย มีแม่แบบเธอ ผมจะอายแทนเขาเลย!”“เป็นบ้าใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าผมไม่ต้องการ”.......สวี่ฉือ ฉันป่วยแล้วจริง ๆ ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยมือเมื่อสวี่ฉือมาถึงบ้านหลีเหยียนสิ่งที่ตอนรับเขาคือดอกไม้ไฟแบบมือถือริบบิ้นตกอยู่บนหัวอย่างพลิ้วไหว แสงสีเหลืองส่องบนใบหน้า ทำให้เขาดูอ่อนโยนและจำใจ“พ่อครับ ในที่สุดป้าหลีเหยียนก็สามารถเป็นแม่ของหนูได้แล้ว” พอเดินเข้าประตู เสี่ยวเป่าก็กอดต้นขาของสวี่ฉือ ร่างกายแกว่งไปมาเขาอยากเอ่ยปากถาม หลีเหยียนก็ส่งหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างไปให้เขาแล้วชื่อของฉันเซ็นไว้นานแล้ว มันถูกส่งมาที่นี่ก่อนที่ฉัน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 3

    รู้สิ รู้กันหมดเลยคนที่สวี่ฉือเกลียดที่สุดคือฉือชิงนี่เป็นความจริงที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในแวดวงของเราฉันแค่ชอบคนที่สดใสคนหนึ่งในช่วงเวลาของวัยรุ่นแต่คนนั้น บังเอิญไปตกหลุมรักคนอื่นวันที่คุณลุงและคุณป้าไม่ยินยอมให้สวี่ฉือติดต่อกับหลีเหยียนสวี่ฉือทะเลาะกับพวกเขาครั้งแรกมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสวี่ฉือที่เสื่อมโทรมและอึดอัด เหมือนดอกบัวที่ถูกทิ้งลงในบ่อน้ำอย่างร้ายกาจ ทรุดโทรมลงทีละน้อยฉันสงสารเขามาก เลยช่วยเขาขโมยพาสปอร์ตมา ให้เงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้กับเขา ช่วยเขาหนีไปหาหลีเหยียนวินาทีที่เจ้าหนุ่มกระโดดออกจากหน้าต่าง ดวงตาของเขาสดใสเหมือนกาแลคซี เขาบอกว่าขอบคุณฉัน และบอกว่าพอกลับมาจะพาฉันไปกินขนมที่ยี่เจียงหนานนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสื่อสารกันอย่างเป็นมิตร...เหมือนเพื่อน เขาไม่ได้หาหลีเหยียนเจอหลังจากกลับมาก็เปลี่ยนจากท่าทางที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา ซ่อนตัวอยู่ในห้องและดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำวันที่ดื่มจนเมาที่สุด เขาเห็นฉันเป็นหลีเหยียนนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับเขาหลังจากถูกพบ คุณลุงและคุณป้าบังคับให้เขาแต่งงานกับฉัน และฉันก็ตอบตกลงเขาจับไหล่ฉันด้

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 2

    “พี่ฉือ มีแค้นอะไรกันเนี่ย จะต้องสับแขนให้เป็นชิ้นๆ!” พูดพลาง ยังบีบจมูกอยู่ และชี้ไปที่ข้อศอกที่มีรูปร่างเล็กน้อยเพื่อให้สวี่ฉือดูสวี่ฉือสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยสีหน้าใจเย็น แล้วเอื้อมมือไปค้นหาเนื้อแขนที่เหลือที่ถังขยะกลิ่นเหม็นของถังขยะปะปนกับกลิ่นเลือดและเนื้อ ทำให้แมลงวันบินอยู่รอบ ๆ อย่างต่อเนื่องตำรวจเหรินหยางพูดพล่ามอยู่ข้าง ๆ“พี่ฉือ ได้ยินว่าช่วงนี้เขตนี้ไม่ค่อยสงบ เมื่อต้นเดือน ได้ยินจากคนรอบข้างว่าตอนกลางคืน มีคนตะโกนเสียงดังและร้องไห้โวยวาย”“ผู้คนอยากแจ้งความ แต่วันรุ่งขึ้นก็ไม่มีแล้ว”พูดพลางก็เหลือบมองไปที่ข้างบนของชุมชน“พี่ฉือ คือ... พี่จะพูดกับพี่สะใภ้ฉือชิงไหม”หลังจากได้ยินประโยคนี้ สวี่ฉือก็กวาดตาไปที่เหรินหยางแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่ที่ฉันพักอยู่ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า“เหอะ คนทั่วโลกตกอยู่ในอันตราย มีเพียงเขาเท่านั้นที่ปลอดภัยได้”“ตายไม่ได้หรอก เขากล้าที่จะเสพยา แล้วจะกลัวอะไรอีก!”ทั้งๆที่เป็นวันที่มีแดดจ้า แต่ไม่มีแสงใดส่องเข้ามาในร่างกายของฉันเลยฉันเห็นว่าเหรินหยางทําท่าทางหุบปากด้วยรอยยิ้มที่อึดอัด ฉันก็อยากจะร้องไห้ฉันอยากบอกเขาว่า ไม่ต้องพูดแทน

  • ฉันถูกฆ่าทิ้ง สามีเป็นบ้าไป   บทที่ 1

    “พ่อครับ ไม่ไปพบผู้หญิงคนนั้นได้ไหมครับ!” ลูกชายขมวดคิ้วและบุ้ยปากด้วยสีหน้าใจร้อน“ทุกครั้งที่ไป เขาจะถามเรื่องเยอะมากกับหนูเลย ก็เหมือนคนบ้าที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช” เมื่อพูดถึงจุดสำคัญ เขายังกระทืบเท้าเล็ก ๆ ด้วยความโกรธจิตวิญญาณของฉันลอยอยู่ในอากาศ มองดูใบหน้าที่เหยของเขา ฉันรู้สึกเศร้าทันทีเราเจอกันแค่เดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เขามา ฉันจะเตรียมการล่วงหน้าหลายวัน พาเขาไปยังสถานที่ที่สนุกที่สุด ทำขนมให้เขาเองฉันแค่อยากให้เขามีความสุขไม่ได้คิดว่า ไม่ได้เจอฉัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดต่างหากสวี่ฉือ ซึ่งเป็นสามีฉันแต่งตัวให้ลูกชายอย่างสงบ แต่เมื่อได้ยินชื่อฉัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา“เจอกันเดือนละครั้งเท่านั้น เป็นความต้องการของคุณยาย อดทนหน่อยก็จะผ่านไปแล้ว”“อย่าทำให้เขาโกรธ ไม่งั้นเราจะต้องไปพบเขาอีก เข้าใจไหม?”หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวลูกชายและถอนหายใจยาวๆฉันยกมุมปาก รสชาติขมขื่นกระจายอยู่ในปาก รู้ทั้งรู้ว่าสวี่ฉือไม่รักฉัน แต่เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็ยังคงเสียใจมาก“ลูก พอกลับมาป้าจะทําอาหารอร่อย ๆ ให้หนู หนูต้องเชื่อฟังแม่ด้วยนะ”เสียงที่คุ้นเคยดึงดูดค

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status