บทที่ 5 แล้วผมจะพาไปสู่อนาคตที่งดงาม

              เขียนโดยฮาริส  เมื่อ 10 ปีก่อน

              ผมเดินเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งของเมืองเรา  ภายในร้านมีไฟสลัว  เต็มไปด้วยโต๊ะอาหาร  แต่มีผู้คนเพียงเล็กน้อย  กระทั่งเมื่อเลยเวลาบ่ายสองไป  ชาวเมืองเราก็ทยอยเดินเข้าไปในร้าน  พวกเขาล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญกับอนาคตของเมืองเรา

              ผมเดินเลยเข้าไปในห้องลับของร้าน  บัดนี้มีคนเกือบเต็มแล้ว  จากนั้นผมก็นั่งลงบนเก้าอี้ว่าง  มองไปรอบๆ ตัว  พวกเราแต่งตัวด้วยชุดโด๊ปหรือชุดอาหรับแบบปอนๆ นั่งมองหน้ากัน  ไม่ว่าจะตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหน  เราก็แทบไม่มีเงินพอๆ กัน

              น่าสงสารมั้ยครับ

              พวกเรานั่งกระซิบกระซาบกัน  รอให้อีกฝ่ายเปิดประเด็นพูดอะไรก่อน

              “ยินดีต้อบรับทุกท่าน”  พิธีกรเอ่ยก่อน  ผมติดต่อเขาเอาไว้ก่อนแล้ว  เขายืนขึ้นโบกไม้โบกมือให้พวกเราเงียบและหันมาสนใจเขา  “ผมขอเป็นตัวแทนเพื่อนำเราเข้าสู่กระบวนการการเลือกผู้นำ”

              คนที่เหลือปรบมือให้เขา  เขาดูหล่อไม่เบาเลย  ผมเองขนาดเป็นชายแท้  ยังละสายตาไม่ได้  ในใจมันร่ำร้องว่า  สนใจมาแชร์ดีเอ็นเอกับตระกูลเราไหม  ผมมีญาติผู้หญิงทางฝั่งพ่อและแม่อีกหลายคนเลยนะ

              “ผมอยากให้ท่านเสนอคนที่จะมาเป็นตัวแทนผู้นำ  เชิญครับ”

              “ผมขอเสนอท่านซากีฟครับ”  ชายรูปร่างผอมยกมือแล้วกล่าวออกมา  “ท่านซากีฟเป็นนายพลของเรา  ดูแลทหารซึ่งเป็นความมั่นคงของเรา  และใช้กำลังทหารต่อสู้กับประเทศศัตรูมาโดยตลอด”

              “แต่ผมคิดว่า  เราควรให้แต่ละท่านแสดงวิสัยทัศน์ในการบริหารประเทศด้วย”  ชายอีกคนยกมือ 

ไม่ช้านายพลซากีฟก็ยืนขึ้นแสดงวิสัยทัศน์  เขาเป็นชายร่างเล็กที่ใบหน้าดูจริงจัง  แววตากลมโตนั้นสามารถสะกดคนให้สงบลงได้  เพียงแค่มองเท่านั้นเอง

              แหม  ผมเองก็อยากให้เขามาเป็นฝ่ายดันผม  แล้วผมจะรุ่งโรจน์ขนาดไหนนะ  การเมืองของเราคงเสถียรกว่านี้  ถ้าเรามีกำลังทหารที่เข้มแข็ง

              “ในฐานะนายพล  ผมจะทำทุกวิถีทาง  เพื่อทำให้เราคานอำนาจกับศัตรูและพันธมิตร  แล้วนำพาประเทศเราให้เจริญรุ่งเรือง  มีศักดิ์ศรีเทียบเท่านานาประเทศ”  ซากีฟเอ่ย

              เสียงพูดคุยเงียบลงหลังจากเขาเอ่ย  จากนั้นเสียงก็ดังขึ้นอีก  เพราะกังขาในความสามารถของเขา  และประเด็นนี้ก็ยังไม่ปักลงตรงกลางใจเราเท่าไหร่

              “ต่อไปเชิญท่านอื่นครับ”  พิธีกรยืดหลังตรงแล้วเอ่ย  เขาดูพอใจกับความร่วมมือของพวกเรา

ด้วยหน้าตาและท่าทาง  รวมไปถึงวิธีการพูด  ผมคิดว่าถ้าให้เขาเป็นกรมประชาสัมพันธ์ของเมืองเรา    ก็คงดีไม่น้อย 

เขาหล่อเกือบเท่าผมเลย

              ว่าไปนั่น

              “ผมเสนอท่านอัคนัสครับ”

              “เชิญท่านอัคนัสแสดงวิสัยทัศน์ครับ”

              “ผมไม่คิดจะแยกประเทศ  ในตอนนี้ประเทศของเราไม่สามารถดูแลตัวเองได้  เราต้องการอาหาร  ยา  และความช่วยเหลือจากประเทศอื่น  เราควรจะอยู่แบบเดิม  แบบที่เราเคยอยู่

ทุกท่านจะเสี่ยงไปทำไม  เราจะเสียเลือดเสียเนื้อไปอีกทำไม  ในเมื่อเราเลือกที่จะอยู่อย่างสันติได้  ยอมเป็นส่วนหนึ่งของประเทศอื่นเถิด”

              เสียงพูดคุยกันดังขึ้น  เพราะประเด็นนี้เป็นเรื่องจริงที่เรากำลังเผชิญ  บางคนพอใจ  แต่บางคนทำคิ้วขมวดเตรียมมีเรื่องกับท่านอัคนัส

              ผมเห็นวัยรุ่นคนหนึ่งคนหนึ่งกำลังปาขวดน้ำไปทางนั้น  แต่ผมปรามเขาด้วยสายตา 

              ครับ  สายตาผมบาดลึก  จนเขาไม่สามารถดูถูกผู้ที่ถูกเสนอชื่อได้

              “เอาละครับๆ  ผมขอเสียงจากท่านอีกหนึ่งท่าน  แล้วเราจะมาโหวตกัน”  พิธีกรขัดเสียงที่กำลังดังลงได้

              “ผมเสนอท่านฮาริสครับ”  ชายวัยยี่สิบกว่าๆ เสนอ  ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว  แม้ว่าในใจจะรู้ว่า  ยังไงก็ต้องมีคนเสนอชื่อผมและผมก็เตรียมตัวมาเพื่อวันนี้แล้ว  “ท่านมีวิสัยทัศน์และจะนำพาประเทศของเราให้เจริญสู้กับนานาประเทศได้”

              “เชิญท่านฮาริสแสดงวิสัยทัศน์ด้วยครับ”

              ผมตื่นเวทีเล็กน้อย  แต่ถ้าพูดกันตามจริง  ผมเชื่อว่าผมพร้อมที่สุด  เหมาะที่สุด  และผมจะยึดเอาความภาคภูมิใจนี้มาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง

              สู้อยู่แล้ว

              “ผมคิดว่าเราจะควรจะสร้างประเทศ  ด้วยการหาเงินเข้าประเทศ  แล้วเอาเงินนั้นมาสร้างสถานที่ราชการ  โรงพยาบาล  โรงเรียน  หรือกระทั่งแจกอาหารและยาให้แก่ผู้ยากไร้ครับ  การไม่แยกประเทศจะทำให้เราตกเป็นพลเมืองชั้นสอง  ไม่ได้รับสิทธิ์ในการเลือกตั้ง  ไม่ได้รับโอกาสในการทำงานหรือทำกิจกรรมอะไรก็ตาม  ทุกท่านไม่อยากจะภาคภูมิใจในเชื้อชาติของตนเอง  และดำเนินชีวิตอย่างอิสระเสรีหรือครับ”

              เสียงปรบมือดังขึ้น  เมื่อผมพูดจบ  ผมพูดออกมาจากความจริงใจ  และทุกคนก็เห็นด้วยกับผม

              “ผมอยากให้เราช่วยกันคิดว่าจะหารายได้ขึ้นมาได้อย่างไร  ในเมื่อเรามีแค่ทะเลทรายและผู้คนที่พร้อมจะสู้เพื่อตนเองเท่านั้น”

              เสียงของผมทำให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นอีกรอบ  พวกเขาต้องการผู้นำแบบผม  ผู้นำที่กระตุ้นให้เกิดความอยากพัฒนา  และนำเราไปสู่แสงสว่าง

              “ถ้าอย่างนั้นท่านฮาริสคิดว่า  เราควรจะทำเช่นไร  เพื่อทำให้ประเทศเราพัฒนา”

              “นี่เป็นยุคไอที  เป็นยุคที่ใครก็ตามที่มีเทคโนโลยี  สามารถครองโลกได้  แล้วเราจะส่งลูกหลานเราไปเรียนจากนานาประเทศ  เพื่อเอาหัวกระทิกลับมาสร้างประเทศกัน!”

              หลังจากนั้นเมื่อทำการโหวต  ผมก็ชนะด้วยมติเอกฉันท์!