บทที่ 4 เกลี่ยกล่อมให้กลับไปเรียน

              เขียนโดยเพนนี  เมื่อ 3 วันก่อน

              "สวัสดีค่ะ  ดิฉันพริมา  ภัทรโสภณ  เป็นอาจารย์แนะแนวที่โรงเรียนน้องเรวัชค่ะ"

              ฉันแนะนำตัวแก่ผู้ปกครองของเด็ก  เธอดูวุ่นอยู่ในครัวก่อนที่จะออกมาคุยกับฉัน  คิ้วขมวดน้อยๆ ด้วยความสงสัย

              "แล้วมีธุระอะไรคะ"

              "น้องไม่ได้ไปโรงเรียนมาหนึ่งเดือนแล้ว  ดิฉันอยากทราบว่าน้องมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"  ฉันพูดตามสคริปต์อย่างเบื่อหน่าย  ไม่เคยชอบเลยจริงๆ ที่จะต้องไปหานักเรียน  เกลี่ยกล่อมให้เด็กกลับเข้ามาในระบบ  เพราะเด็กพวกนี้ตัดสินใจแล้วว่า  โรงเรียนไม่เหมาะกับเขา  และฉันก็เชื่อว่าการศึกษาสำหรับคนแต่ละคนนั้นแตกต่างกันออกไป  ใครใคร่เรียนเองก็เรียน  ใครใคร่เรียนกับคนเป็นๆ ก็เรียน  และวิธีเรียนไม่จำกัดแค่ในห้องเรียนด้วยนี่นา

              "เข้ามาก่อนสิคะ  อาจารย์...เอ่อ..อาจารย์ชื่อเล่นว่าอะไรคะ"

              "เพนนีค่ะ" 

              ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องรับแขก  แม่ของเด็กขึ้นไปตามนายเรวัชลงมา  เขาดูง่วงงุน  ผมชี้โด่ชี้เด่  หน้าม้ายาวจนแทบปิดตา  นี่คงอยู่แต่ในบ้าน  ไม่ได้กระทั่งจะออกไปตัดผมเลยสินะ

              เขากล้าสบตาฉัน  เข้าใจล่ะ  นานๆ คนอยู่ติดบ้านก็ชอบเข้าสังคมเหมือนกัน  แต่บรรยากาศรอบตัวเขาบอกฉันว่า  เด็กคนนี้มีดีกว่าที่เห็น  ถ้าลองทำงานเกี่ยวกับเด็กมาแบบนับไม่ถ้วน  จะแยกแยะได้เอง  ว่าใครมีของหรือไม่มีของ  และฉันก็แยกแยะได้

              เขาทักฉัน  และแม่ของเขาก็ขอตัวไปทำภารกิจต่อ  ปล่อยให้เราคุยกันตามลำพัง  ฉันต้องเกลี่ยกล่อมให้เขาเห็นประโยชน์จากการไปโรงเรียนให้ได้  นั่นคือหน้าที่ที่ฉันต้องทำในวันนี้

              "นายเรวัช  อยู่ม.หกแล้ว  อาจารย์พูดถูกไหมคะ"

              "ครับ  ผมเป็นหนุ่มแล้ว  ชอบคนอายุมากกว่าด้วย"

              ถึงเขาจะโปรยเสน่ห์  แต่ขอโทษเถอะ  มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้

              นึกถึงอ้อยอิ่งขึ้นมาทำไมไม่รู้

              "เธอซ้ำชั้นมาสามปีแล้วถูกไหมคะ"

              เขาลอบถอนหายใจ  ก็ยังดีที่มีความเกรงใจกันอยู่บ้าง  ไม่แสดงออกเต็มร้อยว่าเบื่อการเรียนในระบบ 

              "ครับ"

              "โรงเรียนมันน่าเบื่อว่าไหม"  ฉันกระซิบกับเขา  ให้รู้ไปเลยว่าฉันก็เบื่อเหมือนกัน  "สมัยก่อนครูก็เกเรไปเรื่อย  เคยถูกจับไปขายด้วยล่ะ"

              "หรือครับ?  ผมก็ว่า  อย่างอาจารย์เดบิวต์ไปเป็นเกิร์ลกรุ๊ปได้สบายๆ" 

              ฉันยิ้มเขินอายแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนชม  ก็พอรู้ว่าปากนิดจมูกหน่อยแบบนี้  มันน่ารักอะนะ

              "ก่อนหน้านั้น  เล่าให้ครูฟังก่อน  ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมไปโรงเรียน"

              "ผม...ผมคิดว่าการประสบความสำเร็จในชีวิตไม่ได้มีแค่ทางเดียว  เหมือนกับที่เด็กเรียนไม่ใช่เด็กที่ประสบความสำเร็จที่สุดในรุ่นครับ"

              ว่าแล้วเชียว  เขามีของ  มีทัศนคติและมีวิธีคิดเป็นของตัวเอง  ถ้าได้รับการสนับสนุนอย่างถูกต้อง  และพยายามให้มากพอ  เขาจะเป็นดาวของรุ่นได้เลย

              ฉันเชียร์เต็มที่  ไอ้ลูกศิษย์เจ้าชู้เอ้ย!

              "แล้วทางที่เธออยากไป  เป็นทางไหนเหรอเรวัช"

              "เรียกผมว่าเรย์ก็ได้ครับ  อาจารย์เพนนี"  เขาแนะนำชื่อเล่นออกมา  เมื่อคิดว่าเจอคนที่เข้าใจ  "อาจารย์รู้จัก VR ไหมครับ"

              "รู้จักสิ  โลกเรามาถึงทางแยกอยู่พอดี"

              ฉันเอ่ยสั้นๆ เพื่อให้รู้ว่าได้ยินข่าวมาบ้างอยู่เหมือนกัน  ข่าวที่ว่าการใช้แว่นและเสื้อสูทเพื่อใช้ชีวิตในโลกเสมือนกำลังจะกลายเป็นของล้าสมัย  เพราะต้องออกจากระบบมากินนอนหรือถ่าย  ไม่สามารถจะอยู่ในโลกเสมือนตลอดทั้งวันได้  มีคนคิดจะผ่าตัดฝังอุปกรณ์เข้าไปในสมอง  ให้เราใช้ชีวิตได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องพึ่งร่างกายในชีวิตจริงอีก 

              "ผมคิดว่าจะผ่าตัดเพื่อฝังอุปกรณ์เข้าไปในตัว  ปล่อยร่างกายให้คนช่วยรักษาชีวิตไว้ด้วยการป้อนอาหารทางสายยาง  แล้วใช้ชีวิตในโลกเสมือนแทน"

              "ทำไมล่ะ  โลกนี้ไม่ดีพอสำหรับเธอเหรอ"

              "ผมหาทางร่ำรวยในโลกเสมือนได้  แล้วผมก็รู้จักโลกเสมือนทุกซอกทุกมุม  อีกอย่างมันแฟนตาซี กว่าเยอะ  อาจารย์เคยไหมที่จะกระโดดสูงกว่าสองเมตร  โหนตัวข้ามตึก  หรือกระทั่งกินยาต่อชีวิตในโลกของเราได้"

              ฉันเถียงไม่ออก  แต่ฉันก็รักโลกแห่งความเป็นจริงมากกว่า

              "แต่กฎหมายเราไม่อนุญาตให้เด็กต่ำกว่ายี่สิบปี  ตัดสินใจผ่าตัดเองได้  ต้องให้ผู้ปกครองรับรอง  แล้วพ่อแม่เธอว่าอย่างไร"

              "อีกอาทิตย์เดียวผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างถูกต้อง  ผมกับแฟนจะอยู่ในโลกเสมือนจนกว่าร่างกายเราจะหมดลมหายใจ  มันไม่ต่างอะไรเลยกับโลกแห่งความเป็นจริง  แถมดีกว่าทุกอย่าง"

              "เมื่อเธอตายในเกม  ทรัพย์สินทุกอย่างจะหายไป  แล้วเธอต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่"

              "ก็จริง  แต่ผมมียาต่อชีวิตนี่ครับ"

              "อาจารย์เข้าใจ  ไหนเธอลองบอกสิ  เธอลิ้มรสชาติอาหารได้อร่อยเท่านี้ในโลก VR หรือเปล่า" 

              "ไม่ครับ  แต่ภาพในนั้นสวยกว่ามาก  ได้กลิ่น  ได้สัมผัสสมจริงด้วยเทคโนโลยีล้ำโลกที่เรามี  และในนี้เรามีอวตาร  ต่อให้หน้าตาธรรมดาแค่ไหน  ก็เสกสรรค์ให้สวยหล่อได้  เบื่อเมื่อไหร่ก็เปลี่ยนรูปลักษณ์ได้  จนคนที่ตามล่าเรา  อาจหาเราไม่เจออีกเลย"

              ฉันแปลกใจกับประโยคที่ล่าเรื่อง'ตามล่า'  แต่ไม่ได้ถามออกไป

              ฉันเก็บประวัติการเรียนของเขาใส่กระเป๋าผ้า  การสัมภาษณ์จบแค่นี้  เพราะฉันไม่มีความสามารถ  จึงไม่อาจเกลี่ยกล่อมอะไรได้อย่างที่ควรจะเป็น 

              “อาจารย์ยอมแพ้  คุยกับเธอแล้วก็คิดว่าไปเดบิวต์ยังง่ายกว่า  แต่ถ้าเธออยากจะคุยเรื่องทางเลือกอื่นๆ  เธอสามารถโทรหาอาจารย์ได้  สัมผัสในโลกจริงอาจดีกว่านี้  ถ้าเธอเปิดใจ  อาจารย์ทิ้งเบอร์โทรไว้ให้นะ"

              ฉันขอให้เกิดปาฎิหารย์ภายในเจ็ดวันนี้ด้วยเถิด