บทที่ 8 ความตั้งใจที่ยิ่งใหญ่หลังจากกลับมา

              เขียนโดยฮาริส  เมื่อ 15 ปีก่อน

              ตอนนั้นผมเดินทางกลับมาจากต่างประเทศใหม่ๆ ผมได้ทุนจากมหาวิทยาลัยจากประเทศมหาอำนาจ  แม้ว่าตระกูลจะมีสมบัติมากอยู่  ผมได้ยินจากที่บ้านและฟังข่าวมาบ้าง  ว่าตอนนี้ประเทศเรากำลังมีสงคราม  เพราะเราอยากปลดแอกจากการถูกคุกคาม

              ผมเรียกลูกน้องของพ่อไปด้วยกัน  เขาเป็นชายวัยสี่สิบ  ชื่อฮาล่า  ไว้หนวดตกตำ  ส่วนผมวัยยี่สิบตอนปลาย  ใบหน้าจริงจัง  สายตาเหมือนประเมินใครต่อใครอยู่ตลอดเวลา

              จะว่าหล่อแบบมีคลาสก็ไม่ผิด

              “ฮาล่า  ผมอยากไปดูเมืองเราในตอนนี้  พาผมไปหน่อย”

              “ครับ  ท่านฮาริส”

              เขาตอบรับอย่างนอบน้อม

              เราเดินทางด้วยรถจิ๊บ  ระหว่างทางอากาศร้อนประทะหน้าเราสองคนไปตลอดทาง  ไม่นับฝุ่นจากทะเลทรายที่ทำให้ระคายตาอีก  แต่ผมได้กลิ่นที่คุ้นเคย  กลิ่นของเมือง 

              กลิ่นของกินน่ะสิครับ

ฮาล่าจอดรถใกล้ตลาด  ที่เต็มไปด้วยฝูงชน  อย่างน้อยในตอนนี้  ชาวบ้านก็ยังพอหาอาหาร  ทำมาหากินได้บ้าง

              ผมเห็นลูกอินทผลัมวางเรียงราย  รู้สึกอยากกินขึ้นมา  จึงเดินเข้าไปหาแม่ค้าวัยกลางคน 

              “แม่ค้า  ขายอย่างไร”

              เธอบอกราคา  แต่เท่าที่ผมรู้  แม่ผมซื้อมาในราคาที่ถูกกว่านี้ราวครึ่งหนึ่ง  นี่คงจะเห็นผมหล่อรวยอย่างที่บอก

              “ขอโทษ  แต่ผมเปลี่ยนใจแล้ว”

              “อ้าว  ทำอย่างนี้ได้อย่างไร ถามแล้วไม่เอา”   เธอเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ  “แต่งตัวก็ดี  หน้าตาก็ดูมีเงิน  ทำไมถามแล้วไม่เอา  แบบนี้ก็เสียเวลาแย่  ใครจะรับผิดชอบ  ทุกคนมาดูเร็ว”

              ฮาล่าเห็นสถานการณ์ไม่ดี  จึงเอามือมาขวางผมเอาไว้  ไม่ให้เธอทำร้ายผมได้

              “ก็แม่ค้าขายแพงกว่าปกติ  เห็นคุณชายท่านนี้เป็นคนมีเงิน  ก็เลยคิดจะโกงละซิ”   ฮาล่าเริ่มเสียงดัง  ในตอนนี้  ใครเสียงดังกว่า  คนนั้นย่อมชนะ  “คิดดูซิทุกคน  แพงกว่าปกติเท่าตัว”

              “อ้าว  แบบนี้ก็โกงกันนั่นสิ”

              “เห็นสงครามแบบนี้  คิดจะค้ากำไรสินะ”

              “แจ้งตำรวจดีไหม”

              เสียงชาวบ้านเริ่มเห็นด้วยกับผมมากขึ้น  ผมไม่อยากให้วุ่นวาย  และไม่ต้องการให้เธอเดือดร้อน

              “เอาอย่างนี้แล้วกัน  ต่างคนต่างไป  จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกัน”  ผมพูดเสียงดัง  แล้วนำทางฮาล่าไปอีกทาง

              ฮาล่ารู้ว่าผมอยากเห็นสภาพความเป็นอยู่ที่แท้จริงของเมือง  จึงพาผมเข้าไปในตลาดลึกขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนซื้อของเมื่อครู่  แปรเปลี่ยนเป็นบ้านคน  จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูกนัก  เพราะเป็นเพิงที่ทำจากวัสดุเหลือใช้  เช่น  เศษไม้  พลาสติก  และเชือก  ที่ประกอบกันขึ้นให้พอบังแดดบังฝนได้เท่านั้น

              เด็กชายหลายคนแอบมองผมจากเพิงพวกนั้น

              แหม  ถ้าเป็นหญิงสาว  ผมคงคิดว่าเป็นเพราะเสน่ห์ผม

              “พี่ชาย  พอมีของกินไหม  พวกเราหิวเหลือเกิน”   เด็กชายผิวคล้ำตัวผอม  เดินตัวงอเข้ามาหาผมพร้อมแบมือออกมา

              ผมแทบจะร้องไห้  เพราะในขณะที่ผมเรียนหนังสืออยู่ที่ต่างประเทศ  กินอาหารอร่อย  เดินทางท่องเที่ยวยามว่างจากเรียน   แต่เด็กพวกนี้จะไม่ได้รับโอกาสแบบนั้น 

              ผมสัญญากับตัวเอง  ว่าพวกเขาต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้

              ผมเองก็ไม่มีเงินมากมายอะไรนัก  สมบัติของตระกูลไม่ใช่อะไรที่จะมาขายกินง่ายๆ แต่เราต้องเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี  แม้ผมจะดูมีคลาสขนาดไหน  แต่ผมก็ช่วยได้เท่านี้จริงๆ

              ผมยื่นเศษเงินให้เด็กๆ

              “เอาไปซื้อของกิน  ฉันมีเท่านี้”

              “ขอบคุณพี่ชายๆ”

              ในใจผมคิดว่าการให้เงินจะเปลี่ยนชีวิตพวกเขาไม่ได้  แต่การสอนหนังสือและให้อาชีพ  จะเปลี่ยนชีวิตพวกเขาได้ตลอดกาล  ถ้าผมเป็นใหญ่เป็นโตเหมือนบรรพบุรุษ  ผมจะหาครูมาสอนพวกเขา  เหมือนกับที่ผมมีโอกาสได้เรียน

              ทันใดนั้น  เสียงฝูงโดรนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  ฝูงบินพวกนั้นยิงปืนมาที่พวกเรา!

              ฮาล่าพาผมกระโดดหลบเข้าไปในอาคารที่อยู่ไม่ไกลนัก  ผมรอดอย่างหวุดหวิด  แต่เด็กที่เพิ่งได้รับเงินจากผม  ถูกยิงเข้าที่ช่องท้อง  เขานอนร้องไห้อยู่บนพื้น  ผมสะบัดมือฮาล่าแล้วเข้าไปประคองเด็กยากไร้คนนั้น          

              “ผมหิวแล้วก็เจ็บมาก  พี่ชาย”

              “พี่ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย”  น้ำตาผมไหลอาบแก้ม  ผมจะไม่มีวันลืมวันนี้  “พี่จะทำให้สงครามหายไป  พี่จะปลดแอกประเทศเราให้ได้!”