ตอนที่1.

ตอนที่1.

           

“ยายจ๋าพักได้แล้วไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีก” ขนมหวาน จิตใส หรือที่เพื่อนๆ เรียกเธอว่า หนมหวาน สาวน้อยวัยสิบแปดปีพูดกับ ยายเข็มทอง ผู้เป็นยายของตนที่เอาแต่วุ่นวายหยิบจับข้าวของตรงหน้าทั้งที่เพิ่งฟื้นจากอาการเป็นลมหน้ามืดไปเมื่อครู่ใหญ่

“ให้ยายช่วยน่ะดีแล้วจะได้เสร็จไวๆ เดี๋ยวไปไม่ทันตลาดวายเสียก่อน”

“ยังไงก็ทันจ้ายายไม่ต้องห่วง เอาล่ะเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวหนมหวานไปก่อนนะยาย อยู่บ้านดีๆ ล่ะอย่าดื้ออย่าซน”

“แหม หลานคนนี้นี่ พูดอย่างกับยายเป็นเด็กๆ”

“ยายน่ะยิ่งกว่าเด็กค่ะ ดื้อมาก.. ไม่เอาละหนมหวานไปขายของก่อน นั่นไง กวิน กับ แสนหวาน มารับแล้ว”

ขนมหวานหันมาทำเสียงดุใส่ยายเข็มทองแล้วรีบเข็นรถเข็นที่มีขนมไทยหลากหลายอย่างออกไปหน้าบ้านซึ่งมีรั้วไม้สีขาวเก่าซีดที่เริ่มผุพังไปตามกาลเวลา โดยมี กวิน และ แสนหวาน เพื่อนชาย เพื่อนหญิงคนสนิทของเธอรีบกุลีกุจอมาช่วยหลังจากที่ทำความเคารพยายเข็มทองแล้ว

ยายเข็มทองมองดูหลานสาวที่เข็นรถเข็นออกไปจนลับสายตาแล้วถอนใจ ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางไปตามกาลเวลาหันไปมองรูปถ่ายของนางที่ถ่ายไว้สมัยที่แม่ของขนมหวานยังมีชีวิตอยู่ในรูปมีกันอยู่สามสาวคือมีตัวนางเองขนมหวานและ เขมรินทร์ แม่ของขนมหวาน

ขิม หรือ เขมรินทร์นั้นเป็นคนสวยและเคยได้ตำแหน่งในการประกวดประชันความงามหลายเวทีมีชายหนุ่มมากมายที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของสาวงามอย่างเขมรินทร์ ตอนนั้นนางก็ดีใจที่ลูกสาวได้ประกวดประชันจนได้รับรางวัลมากมาย แต่ปัญหาที่ตามมาทำให้นางปวดหัวมากกว่า

เขมรินทร์หลงไปกับชื่อเสียงเงินทอง และคำเยินยอของชายหนุ่มมากหน้าหลายตาที่เข้ามาหาประสาสาวงาม แต่คนที่ได้ครอบครองใจของสาวงามคือชายหนุ่มผู้ร่ำรวยเพียบพร้อมที่ทางครอบครัวของเขาไม่อาจจะยอมรับเขมรินทร์ได้ ทั้งสองแอบได้เสียกันจนมีขนมหวานหมายใจว่าหากมีทายาทแล้ว จะทำให้แม่ของฝ่ายชายยอมรับพวกตน แต่ไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อทางแม่ของฝ่ายชาย กดดันทำทุกอย่างให้เขาทิ้งเขมรินทร์กับลูก จนถึงขั้นข่มขู่เอาชีวิต ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นต้องจำใจทอดทิ้งเขม รินทร์เพื่อรักษาชีวิตของลูกเมียไว้ เขมรินทร์เองก็ต้องตัดใจจากผัวรักและหอบลูกน้อยกลับมาบ้านย่านชานเมืองของตน และไม่เคยเอ่ยถึงความเป็นไปของชายคนรักอีกเลย นางเองก็ไม่เคยพูดถึงพ่อของขนมหวานและใช้ชีวิตอย่างปกติสุข ด้วยการทำขนมหวานซึ่งเป็นขนมไทยบ้าง ขนมฝรั่งบ้างไปขายในตลาดประจำอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก

ขนมหวานเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่ายไม่เคยงอแงถามไถ่ถึงผู้เป็นพ่อ แค่แม่บอกว่าพ่ออยู่บนสวรรค์ขนมหวานก็ไม่ถามเซ้าซี้และมักจะทำบุญให้พ่อบนสวรรค์เสมอ จนขนมหวานอายุสี่ขวบเขมรินทร์ก็เสียชีวิตด้วยโรคไข้เลือดออก จากนั้นมาบ้านหลังน้อยก็มีเพียงสองยายหลานและเพื่อนบ้านที่สนิทสนมกัน อย่างบ้านของกวินและแสนหวานผู้เป็นมิตรที่ดีเรื่อยมา

“ไม่รู้ว่ายายจะอยู่กับหนูได้อีกนานแค่ไหนนะขนมหวาน แต่ยายก็อยากให้หนูได้พบกับสิ่งที่ดีๆ อยากให้หนูได้รู้ความจริงว่าตัวเองเป็นใคร.. เผื่อว่าเขาจะเมตตาหลานของยายบ้าง..”

ยายเข็มทองถอนใจเบาๆ ทั้งรู้สึกคาดหวังและปลงเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้แม่ของขนมหวานกลับมาที่นี่ อย่างคนที่ผิดหวังเจ็บปวดและต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง

“เอาเถอะ ไม่รู้ก็ดีเหมือนกันเพราะถึงอย่างไรเขาก็คงไม่เห็นว่าหนูเป็นสายเลือดของเขาอยู่แล้ว.. เรามีกันแค่สองยายหลานก็เกินพอแล้ว แต่ยายก็จะไม่ปิดบังหนูอีกต่อไป”

ยายเข็มทองเดินไปในห้องนอนของตนแล้วเปิดลิ้นชักที่เก็บเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับพ่อของขนมหวานไว้

คำสั่งเสียสุดท้ายของเขมรินทร์คือ อย่างน้อยๆ ก็ขอให้ขนมหวานได้รู้ว่าพ่อของตัวเองชื่ออะไรและเป็นใคร แม้ว่าครอบครัวของเขาจะไม่ต้องการขนมหวานก็ตาม...

สามปีผ่านไปชีวิตของขนมหวานผกผันไปอย่างมาก เมื่อยายไม่สามารถทำขนมขายได้อีกต่อไป และเธอก็กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายเหลือเวลาอีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น แม้ใจจริงเธออยากจะทำขนมขายเองสานต่อเจตนารมณ์ และเพื่อไม่ให้ขนมหวานอันเลื่องชื่อของคุณยายสูญหายไปจากความทรงจำ แต่การที่ต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายและต้นทุนในการผลิตขนมหวานนั้นมันสูงเอาการทั้ง กะทิ น้ำตาล แป้ง หรือวัตถุดิบอื่นๆ อีกทั้งยายก็ป่วยออดๆ แอดๆ และเธอเองก็ต้องใช้จ่ายในการศึกษา ดังนั้นการมารับจ้างเป็นสาวเสิร์ฟ ล้างจานหรือพนักงานทำความสะอาดแบบพาร์ตไทม์ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า  และรายได้งามกว่านั่งทำขนมแน่ๆ แต่ขนมหวานก็ตั้งใจไว้ว่าเธอจะต้องมีร้านขนมหวานเป็นของตัวเองในสักวัน

“หนมหวานจ๋า เสร็จยัง หนูหวานรอนานแล้วน้า... เดี๋ยวก็ไปไม่ทันกินของอร่อย”

เสียงแจ๋วๆ ของแสนหวานเพื่อนรักที่เห็นหน้ากันมาตั้งแต่จำความได้ร้องเรียกอยู่หน้าห้อง และแน่นอนว่าในปากของเจ้าหล่อนก็คงกำลังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ แสนหวานมักมาขลุกอยู่กับเธอทั้งวันเพราะคุณยายมักมีขนมอร่อยๆ ให้กินเสมอ สาวเจ้าเนื้อแก้มยุ้ยน่ารักเหมือนตุ๊กตา จึงโปรดปรานการมานอนเล่นที่บ้านหลังน้อยของเธอมาก

“มาแล้วจ้าๆ ทำเป็นมาเร่งตัวเองยังนั่งกินขนมอยู่เลย”

“แหม.. ก็ของอร่อยแบบนี้ไม่กินก็เสียดายแย่ คุณยายก็จะเสียน้ำใจจริงไหมคะคุณยายขา”

“จ้าหนูหวานก็กินให้อิ่มก่อนค่อยไปก็ได้เผื่อที่งานไม่มีอะไรให้กิน”

“โอ๊ย.. ยายจ๋าที่งานเลี้ยงน่ะเขามีของให้กินทุกอย่างล่ะค่ะ ยายตะกละเนี่ยก็กินทุกอย่างที่ขวางหน้านั่นล่ะ”

“พูดมากน่า หนูหวานเป็นเด็กดีไม่กินทิ้งกินขว้างให้เสียของ ใช่ไหมคะคุณยายขา”

“จ้ะลูก” คุณยายยิ้มแล้วลูบเรือนผมสลวยของแสนหวานอย่างเอ็นดู

“มาอ้อนกินขนมยายเขาอยู่ได้ทุกวัน อี๋ๆ”

ขนมหวานทำท่าเบ้ปากใส่แสนหวานสองสาวหยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน พวกเธอเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ไปไหนก็มักไปด้วยกันหน้าตาก็ละม้ายคล้ายกันทำให้ใครๆ ต่างคิดว่าพวกเธอเป็นแฝดคนละฝา เพียงแต่แสนหวานรูปร่างท้วมกว่าขนมหวานเท่านั้นเอง พ่อแม่ของแสนหวานก็รักใคร่เอ็นดูขนมหวานเช่นกัน