ตอนที่6.

ตอนที่6.

“หนมหวานกำลังตามหาเพื่อนค่ะ พนักงานบอกว่าคุณโจพาเธอไปที่ห้องพยาบาลเขาชี้ทางมาด้านนี้  เดินไปเดินมาหนมหวานก็หลงทางซะงั้น ไม่น่าเลย”

“เดี๋ยวผมไปส่งที่ทางลงก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ คุณใจดีจัง”

เสียงหวานใสของผู้หญิงคนนั้นทำให้ใจของเขาเต้นผิดจังหวะแปลกๆ ทั้งฟังจากน้ำเสียงของทั้งรอนและเจ้าหล่อนแล้วทำให้เขาเกิดอาการบางอย่าง อย่างที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้น เขารู้สึกหวงเจ้าของเสียงหวานใสเสนาะหูนั้นจนไม่อยากให้เธอคุยกับรอน ท้ายที่สุดอเล็กซิโอก็อดรนทนไม่ได้...

“มีอะไรรอน..”

ร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้นทำให้หนุ่มสาวที่กำลังพูดคุยยิ้มแย้มให้กันหันมามองเขาพร้อมๆ กัน และในวินาทีนั้นเองสายตาของเขากับเธอก็ประสานกันโดยอัตโนมัติ

หัวใจของสาวน้อยที่กำลังจะพ้นรั้วมหาวิทยาลัยไหวสะเทือนราว  มีแผ่นดินไหวอยู่ในอก เธอมองชายหนุ่มที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาแต่งกายในชุดอะไร

หน้ากากทักซิโด้.. คู่รัก พระเอกของเซเลอร์มูนไงล่ะ

เลือดในกายร้อนฉ่าฉีดอัดมาที่แก้มสาวที่มันแดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่อาจจะหักห้ามอาการไว้ได้ ผิวนวลลออร้อนผ่าวราวจับไข้ สมองเหมือนหยุดสั่งการไปชั่วขณะเพราะเธอเอาแต่จ้องเขานิ่งเหมือนรูปปั้น ดวงตาสีฟ้าเข้มคู่นั้นเหมือนสะกดเธอไว้ หรือเขาสาปแช่งให้เธอกลายเป็นหินไปนะ.. แค่เห็นเพียงดวงตาที่ซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากสีดำไม่ได้เห็นใบหน้าของเขาทั้งหมดใจเธอก็อ่อนเปลี้ย เรี่ยวแรงหดหายไปหมดแล้ว... ขนมหวานคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจที่ตนเป็นไปได้ถึงเพียงนี้

เช่นเดียวกันกับอเล็กซิโอที่ก็นิ่งงันหัวใจเต้นแรงเมื่อประสานสบตากับดวงตากลมโตของสาวน้อยในชุดกระโปรงแบบตัวการ์ตูนที่เพื่อนแนะนำให้รู้จัก วิกผมสีทองที่เป็นจุกกลมๆ สองข้างเหมือนซาลาเปา ทำให้เธอดูน่ารักจิ้มลิ้มเรียวปากอิ่มระเรื่อสีชมพูสดใสนั้นก็น่าจูบ กระโปรงสั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาขาวนวลเรียวสวยจนเขาอดไม่ได้ที่เขาจะจินตนาการถึงตอนที่มันเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวของเขาเมื่ออยู่บนเตียง

และทั้งที่เธอไม่ได้แต่งตัวล่อแหลมหรือดูยั่วยวนเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยควงลงสนามรัก แต่แม่สาวน้อยร่างเล็กตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย บ้าไปแล้ว.. เขาไม่ควรรู้สึกอย่างนั้นกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว... อเล็กซิโอดุด่าตัวเองในใจ

“อะ เอ่อ.. คือ คุณผู้หญิงคนนี้เธอมาตามหาเพื่อนแล้วหลงทางน่ะครับ”

“แล้วไง.. นายจะไปส่งเธอหรือ”

“เปล่าครับแค่จะพาเธอไปที่ลิฟต์ทางออก”

“เธอมาตามเพื่อน แต่ทำไมเดินมาทางนี้มีจุดประสงค์ไม่ดีรึเปล่า นายทำงานพลาดไปนะรอน” อเล็กซิโอหันไปดุรอน ปกติรอนไม่ปล่อยให้ใครถึงตัวเขาได้ง่าย คำพูดของเขาทำให้รอนหันไปมองสาวน้อยที่ก็หันมามองเขาตาปริบๆ

“หนมหวานไม่ได้เป็นคนร้าย ไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ หนมหวานหลงทางจริงๆ ค่ะ ถ้าหนมหวานทำให้คุณลำบากใจเดี๋ยวหนมหวานเดินกลับเองก็ได้ค่ะ คงไปทางนั้นใช่ไหมคะ”

เหมือนเธอจะรู้ว่าชายหนุ่มทั้งสองคิดอะไรเธอชี้มือไปที่ลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งคำพูดของเธอทำให้อเล็กซิโอพอใจไม่น้อย แม่สาวน้อยตรงหน้าฉลาดไม่น้อยเลยทีเดียว..

“ฉันไม่ได้ว่าเธอนะสาวน้อยแต่ฉันไม่ไว้ใจใครจริงๆ ปกติมีหญิงสาวมากมายอยากเข้าหาฉันและมักใช้วิธีแปลกๆ บางคนก็หวังดีอยากบริจาคร่างกายให้ฉันเชยชม แต่บางคนก็ประสงค์ร้ายอยากให้ฉันไปอยู่กับพระเจ้า”

คำพูดของเขาทำให้แก้มสาวแดงก่ำ แต่ไม่ใช่เพราะขัดเขินแต่เป็นความโกรธเข้ามาแทนที่ ขนมหวานไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากเรียวปากหยักสวยราวอิสตรีนั่น แล้วเขาก็เหมารวมว่าเธอจะมาหาเขาเพื่อให้เขาเชยชมนี่นะ

อีตาบ้าหน้ากากทักซิโด้นี่ปากเสียใจสกปรกเสียจริง คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนถึงได้คิดอะไรแบบนี้...

“หนมหวานไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ สบายใจได้ต่อให้คุณหล่อลากไส้ลากพุงหรือร่ำรวยแค่ไหน แต่จิตใจสกปรกหนมหวานก็ไม่สนใจให้เสียเวลาหรอก แต่งงานกับคนกวาดถนนยังจะดีเสียกว่ามาสละเวลาและร่างกายให้คุณเชยชม ลานะคะพี่สุดหล่อ”

ขนมหวานพูดอย่างมีอารมณ์แล้วหันมาไหว้ลารอนซึ่งหน้าตาหล่อเหลาและยังสุภาพกับเธอ ไม่เหมือนอีตาหน้ากากทักซิโด้ที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของชายหนุ่มใจดีที่พูดจาหยิ่งยโสหลงตัวเองน่าเกลียด ก่อนที่เธอจะก้าวฉับๆ ไปที่ลิฟต์แล้วจิ้มกดชั้นเพื่อจะลงไปตั้งหลักที่ชั้นสาม ซึ่งเป็นชั้นห้องจัดเลี้ยง แต่ปรากฏว่าปุ่มกดไม่มีท่าทีตอบสนองการทำงานเลยแม้แต่น้อยกดไปเท่าไหร่มันก็นิ่งเหมือนเดิม...

“บ้าเอ๊ย ทำไมกดไม่ได้เนี่ย แล้วจะทำไง บันไดหนีไฟ ตายแล้วจะมีผีมั้ยค่ำมืดแบบนี้” ตอนเธอขึ้นมาเธอไม่ได้ใช้ลิฟต์ตัวนี้เดินไปเดินมาก็งงหลงทางเสียอย่างนั้น แล้วลิฟต์ตัวนั้นมันอยู่ส่วนไหนของชั้นล่ะเนี่ย โอ๊ย มึนงง...

“ไม่น่าดื่มจนมึนเลยหนมหวาน”

เธอบ่นตัวเองที่ดื่มจนมึนแล้วก็ลืมจดจำทางเดินและสติไม่มั่นคง ทั้งห่วงเพื่อนจนลืมระวังว่าตัวเองอาจจะหลงทาง โรงแรมสาขาใหญ่กว้างใหญ่แค่ไหนก็รู้กันอยู่ แล้วเด็กฝึกงานที่เคยชินแต่โรงแรมสาขาที่เล็กกว่าที่นี่เป็นเท่าตัวจะไม่งงไม่หลงทางได้อย่างไร...

“ไม่ต้องพยายามหรอก ลิฟต์ตัวนี้มันใช้ได้เฉพาะฉัน”

เสียงทุ้มของชายในชุดทักซิโด้ดังขึ้นทำเอาขนมหวานขนลุกไปทั้งกาย สาวน้อยยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง เธอจึงเลือกที่จะเดินไปหาลิฟต์ตัวที่พาเธอขึ้นมามากกว่าจะเผชิญหน้ากับเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ เพราะเธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“บ้าหรือไง ถึงจะมาเที่ยวสั่งคนอื่น ฉันจะออกไปจากที่นี่ จะกลับไปหาเพื่อนๆ คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบมาห้ามไม่ให้ฉันไป”

“ก็มีสิทธิ์ในฐานะเจ้าของชั้นนี้ทั้งชั้น จริงๆ แล้วทางโรงแรมต้องรับผิดชอบด้วยซ้ำที่ไม่ล็อกลิฟต์ที่ชั้นนี้ปล่อยให้มีคนมารบกวนการพักผ่อนของฉัน ทั้งที่ชั้นนี้มันควรจะมีความเป็นส่วนตัว แต่จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงในชุดตลกๆ โผล่มาทำเสียงแว้ดๆ ใส่ฉันแล้วก็จะเดินหนีไปเฉยๆ ฉันจะฟ้องให้เจ้าของโรงแรมนี้ล้มละลายให้พนักงานนับพันคนตกงานเสียเลยก็ยังได้”