แชร์
ตอนที่ 8 เจ้าชอบพี่อี้หลงหรือ
“มิได้พ่ะย่ะค่ะพระวรกายของพระองค์มีค่าดุจทองคำ กระหม่อมเป็นเพียงผู้น้อย...”
“ช่างเถอะ ๆ เจ้าออกไปได้แล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องหันไปมองตามหลี่เหยาที่เดินออกจากห้องไปและหันกลับมาคิด แม้ว่าหลี่เหยาจะสวมผ้าคลุมที่ปิดช่วงปากเอาไว้แต่สายตากลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยเห็นสายตาคู่นี้มาก่อนเพียงแต่นึกไม่ออก
แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้กลิ่นกายเหมือนกับวันแรกที่พบหลี่เหยาแต่กลิ่นนั้นก็ยังติดจมูกของเขาราวกับฝังเป็นความทรงจำ
“เห็นทีข้าคงบาดเจ็บจนเลอะเลือน”
ห้องยา
“เหยา…. หลี่เหยา!!”
“อ้อ ว่าอย่างไรนะ”
“ข้าถามว่าเจ้าจะฝากยาให้ข้าเอาไปให้พี่อี้หลงหรือไม่”
“อ้อ มะ ไม่ต้องหรอก”
“เช่นนั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าไปก่อนละขอบใจเจ้ามากเลยสำหรับยานี้เอาไว้ข้าพบท่านรองแม่ทัพ…ถวายบังคมท่านอ๋อง”
ท่านอ๋องและฟางอี้หลงเดินเข้ามาพอดี เมื่อหลี่เหยาเงยหน้าไปเห็นท่านอ๋องที่แต่งกายชุดลำลองเดินเข้ามากับพี่ใหญ่ของนางก็ทำเอาหัวใจนางเต้นแรงดุจกลองศึกอีกครั้ง นางยังไม่เคยเห็นเขาสวมชุดอื่นมาก่อนและยังเกล้าผมเผยใบหน้าที่หล่อเหลาราวเซียนปั้นนั้นด้วย
“ถะ ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“ลุกขึ้นเถอะ”
“พี่อี้หลงท่านมาพอดีเลยหลี่เหยาเอาแต่ถามหาท่านกับข้าทุกวัน”
“อะไรนะ ข้างั้นหรือ”
ท่านอ๋องที่ยืนอยู่หันไปมองหน้าอี้หลงที่หันมามองเขาเช่นกันและหันไปมองหลี่เหยาทันที
“เจ้ามีอะไรกับข้าหรือหลี่เหยา”
“เอ่อ นี่เป็นยาแก้พิษและยาสมานแผลที่ข้าทำขึ้นมา”
“โอ้โหหลี่เหยา นี่เจ้าลำเอียงนี่นาเห็นชัด ๆ เลยว่ายาที่ให้รองแม่ทัพดีกว่าข้า มียาถอนพิษด้วย”
ท่านอ๋องหันไปมองหน้าของหลี่เหยาที่ลอบยิ้มและหน้าแดงนิด ๆ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่เพียงแต่เห็นหน้าหมอหลี่เหยาคนนี้ในตอนนี้กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย และยิ่งคำพูดขององครักษ์ข้างกายที่พูดออกมานั่นด้วย
“ขอบใจมากนะหลี่เหยา เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าตัวข้ามีพิษอยู่”
“คือว่าท่านหมอจวงแจ้งข้ามาเมื่อวันก่อนขอรับว่าท่านรองแม่ทัพได้รับพิษจากข้าศึกดังนั้น…”
“แหมหลี่เหยา นี่ถ้าหากว่าเจ้าเป็นสตรีข้าคงคิดว่าเจ้าแอบชอบพี่อี้หลงแล้วล่ะนะ”
“ต้าเป่า เจ้าพูดบ้าอะไรกัน!!”
ท่านอ๋องถลึงตามองไปยังหลี่เหยาที่ยืนยิ้ม เมื่อเห็นแบบนี้เขากลับรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น แต่คนตรงหน้าเป็นผู้ชายเหมือนกับเขา จะเป็นไปได้เช่นไรที่เขาจะรู้สึกเช่นนี้ เมื่อหันไปมองรองแม่ทัพของเขาก็รู้สึกว่าทั้งคู่เพียงแค่พูดกันเล่น ๆ เช่นกัน แต่หมอหลี่เหยาที่ยืนตรงหน้าเขากลับยืนยิ้ม
“พอได้แล้ว!!”
“ท่านอ๋อง พระองค์มาที่นี่ก็เพื่อจะให้หลี่เหยาทำแผลให้มิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นกระหม่อมจะเร่งเตรียมของ”
“ไม่ต้องต้าเป่าวันนี้เจ้าทำ รีบเอาของแล้วตามข้ามา”
หลี่เหยาหันไปมองทั้งต้าเป่าและอี้หลงด้วยความแปลกใจ ซึ่งทั้งสองก็รู้สึกไม่ต่างกันเมื่อท่านอ๋องเดินออกจากกระโจมของหมอหลี่เหยาออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
“เพราะเจ้านั่นแหละต้าเป่าพูดจาไม่เข้าท่า ท่านอ๋องเลยโกรธเลย”
“ข้าพูดอะไรเสียที่ไหนก็แค่หยอกหลี่เหยาเล่น ๆ เอง ก็จริงนี่นาที่เขาถามหาท่านน่ะ”
“พูดมาก รีบเอายาไปให้ท่านอ๋องเร็ว ๆ เข้า”
“ก็ได้ ๆ ส่งมาให้ข้าเถอะหลี่เหยาข้าจัดการเองแทนเจ้าเองวันนี้”
“ขอบคุณพี่ต้าเป่า”
ต้าเป่าเดินออกไปจากกระโจมแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงนางและฟางอี้หลงที่อยู่ตรงนี้
“ขอบใจเจ้ามากนะหลี่เหยาสำหรับยา ส่วนท่านอ๋องเจ้าไม่ต้องกลัวพระองค์มากหรอกพระองค์มิใช่ปีศาจอย่างที่ร่ำลือกัน เจ้าเองก็รักษาให้ท่านอ๋องมาตั้งสิบกว่าวันไม่สังเกตหรอกหรือ”
“เรื่องนั้นข้าทราบขอรับ เพียงแต่ว่ายัง…”
“ข้าเข้าใจ เอาล่ะหากไม่มีอะไรแล้วเจ้าก็พักผ่อนเถอะวันนี้ไม่ต้องไปทำแผลให้ท่านอ๋องแล้วนี่”
“ขอรับ”
กระโจมท่านอ๋อง
“ท่านอ๋อง กระหม่อมมาทำแผลพ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องถอดชุดออกแล้วและหันมามองต้าเป่าที่เดินเข้ามาเพียงคนเดียว
“อี้หลงล่ะ ไปที่ใด”
“เอ่อ…. พี่อี้หลงอยู่คุยกับหลี่เหยาที่กระโจมพ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องหันมาส่งสายตาดุกับต้าเป่า เหตุใดวันนี้เขาจึงรู้สึกขัดหูขัดตาองครักษ์ข้างกายนักก็มิรู้ได้ หรือเป็นเพราะตั้งแต่ที่เขาพูดเพ้อเจ้อออกมา
“คุยอะไรกัน มีอะไรต้องคุย”
“ไม่แน่ใจพ่ะย่ะค่ะแต่ว่าหลี่เหยาถามหาพี่อี้หลงตลอด หากว่าไม่เห็นเขาอยู่กับกระหม่อม นี่ถ้าเป็นสตรีกระหม่อมคงคิดว่าหลี่เหยาชอบพี่อี้หลงเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”
“พูดจาเหลวไหล!!”
ต้าเป่าตกใจจนเกือบทำยาและผ้าพันแผลนั้นหล่นเมื่อท่านอ๋องจู่ ๆ ก็โพล่งตะเบ็งเสียงออกมาเสียงดัง
“ทะ ท่านอ๋องต้องทำแผลนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้ายังไม่อยากทำเจ้าออกไปก่อน”
“แต่ว่า…”
“มันหน้าที่อันใดของเจ้า ไปเรียกหลี่เหยามา ข้าอยากตัดไหมบ้านี่ออกแล้ว รำคาญ!!”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ต้าเป่ารีบเดินออกจากห้องไปทันที เขาพึ่งเคยเห็นท่านอ๋องทรงกริ้วมากก็ครานี้ซึ่งไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น
“หรือว่าไปลาดตระเวนกับพี่อี้หลงแล้วพบอะไรเข้าหรือไม่นะ”
กระโจมหมอหลวง
“หลี่เหยา”
“อ้าวพี่ต้าเป่า มาทำอะไรหรือ”
“เร็ว ๆ เข้าเจ้ารีบเอาเครื่องมือถอดไหมไปด้วย”
“อ้าวไหนท่านบอกว่า…”
“ไม่มีใครบอกหรอกข้าเกือบจะตายคากระโจมแล้วเชียวท่านอ๋องบอกว่าให้เรียกเจ้าไปตัดไหมให้พระองค์หน่อย”
“อะไรกันเหตุใดจึงได้รีบร้อนนักล่ะ”
“ไม่รู้แต่เจ้ารีบไปก่อนเถอะข้าช่วยถือ ตามมาเร็ว ๆ เข้า”
"อ่อ เอ่อ…ก็ได้ ๆ"
หลี่เหยาถูกต้าเป่าดึงตัวกึ่งลากเข้าไปยังกระโจมของท่านอ๋องเมื่อทั้งคู่เข้ามาที่ห้องด้านหลังท่านอ๋องที่หันมามองเห็นทั้งคู่วิ่งหอบเข้ามาและหันไปเห็นต้าเป่าที่จับมือของหลี่เหยาวิ่งเข้ามาก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง
“พวกเจ้าทำอะไรกัน ต้าเป่านั่นคืออะไร…”
“ท่านอ๋อง กระหม่อมรีบไปพาหลี่เหยามาทำแผลตามรับสั่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ดูเหมือนต้าเป่าเองก็จะไม่ทราบว่าท่านอ๋องกำลังโมโห เขานำกล่องยาของหลี่เหยามาวางบนโต๊ะขณะที่อีกฝ่ายยืนหอบอยู่ใกล้ ๆ ท่านอ๋องจ้องไปที่มือของต้าเป่าซึ่งตอนนี้หลี่เหยารู้ตัวแล้วจึงรีบดึงออกมาทันที
“ทะ ท่านอ๋อง จะให้กระหม่อมตัดไหมเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่ เจ้าถามทำไม ไม่อย่างนั้นข้าจะให้คนไปตามเจ้ามาหรือ ต้าเป่า!!”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เสร็จธุระแล้วก็รีบออกไปเฝ้าหน้ากระโจม”
“พ่ะย่ะค่ะ หลี่เหยาข้าไปก่อนนะ”
หลี่เหยาที่ยังหอบอยู่ค่อย ๆ ซับเหงื่อจากหน้าผาก ท่านอ๋องหันไปมองและรู้สึกว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ กับหมอคนนี้ราวกับว่า…ตอนนี้เขายังไม่มั่นใจแต่ก็เกือบจะมั่นใจว่าหลี่เหยาผู้นี้น่าจะไม่ใช่ผู้ชาย
“เชิญพระองค์มานั่งที่เตียงเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าไม่ถอดผ้าปิดหน้าออกก่อนหรือ หายใจสะดวกหรือไม่”
“มะ ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ใส่ไว้เช่นนี้กระหม่อมสะดวกมากกว่า”
ท่านอ๋องเริ่มถอดชุดอีกครั้ง เขารู้สึกว่าหลี่เหยามองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะหลบเลี่ยงไปจัดเครื่องมือแทน ทุกการกระทำถูกจับตามองจากหยางห่าวหรานแม้ว่าหลี่เหยาจะรู้สึกว่าถูกเขาจดจ้องอยู่แต่นางก็พยายามที่จะไม่แสดงพิรุธใด ๆ ออกมาให้เขาเห็น
“ข้าพร้อมแล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องเดินไปนั่งที่เตียง นางเดินถือเครื่องมือสำหรับถอดไหมและผ้าเพื่อคอยซับแผล เมื่อมองไปเห็นบาดแผลนั้นก็อดชื่นชมตัวเองไม่ได้ว่าเย็บแผลได้สวยกว่าทุกครั้ง
“กระหม่อมจะเริ่มเลยนะพ่ะย่ะค่ะ หากว่าพระองค์เจ็บก็บอกจะได้ฝังเข็มเพื่อระงับอาการปวด”
“ข้ามิได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น”
“เช่นนั้นเริ่มเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
หยางห่าวหรานหันไปมองดวงตากลมโตตรงหน้าที่เริ่มแกะแผลของเขาแต่เขาสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเพราะไม่คิดว่ามันจะเจ็บ เขาตกใจและเผลอไปคว้าผ้าที่ผูกเอาไว้ที่ใบหน้าของหลี่เหยาจนมันหลุดออกมา เผยให้เห็นใบหน้าของนาง
“โอ๊ย!!…หลี่เหยา”
“ท่านอ๋อง!!”
บทที่เกี่ยวข้อง
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 9 จับผิดท่านหมอ
ท่านอ๋องตกตะลึงกับใบหน้าที่เรียบเนียนดุจสตรีตรงหน้า หลี่เหยานั้นยังไม่รู้ตัวว่าผ้าผูกหน้าของนางหลุดไปแล้วเพราะนางสนใจแต่บาดแผลและรีบซับเลือดให้กับเขาทันที“ขอประทานอภัยกระหม่อมเลินเล่อจนทำให้…”ท่านอ๋องหันมาคว้ามือนางและจับให้หันมา เขาสบตานางอีกครั้งจนแน่ใจในตอนนี้นี่เอง แม้ว่าจะใช้เสียงทุ้มต่ำที่พยายามดัด แต่รูปร่างและผิวพรรณนี้เขามั่นใจว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่ผู้ชายแน่นอน“เจ้า…หน้าของเจ้า…”หลี่เหยาพึ่งจะรู้ตัวเอาตอนนี้ว่าผ้าผูกหน้าของนางหลุดออกไปเสียแล้วเมื่อเริ่มควานหาแต่ท่านอ๋องจับมันโยนทิ้ง“ไม่ต้องใช้แล้ว เจ้ารีบทำแผลก่อนที่มันจะปริออกอีกรอบหนึ่งเถอะ”“แต่ว่า…”“หน้าเจ้าหรือแผลของข้าที่สำคัญกว่า”“ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”เสียงอ่อยที่ลืมดัดนี้ยิ่งทำให้เขามั่นใจและฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย นางเป็นสตรีอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ แต่ว่า..นางคือผู้ใดแล้วเหตุใดท่านหมอตงจึงได้ส่งนางมายังค่ายทหารแห่งนี้ หรือว่าหมอตงผู้เฒ่าเขาเองก็ไม่ทราบว่านางเป็นสตรีเช่นกัน ดังนั้นความลับนี้ก็มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้สินะ เช่นนั้นเขาก็จะช่วยนางปิดเป็นความลับ“กระหม่อมจะเริ่ม…ตัดไหมอีกครั้ง คราวนี้หากว่าพระองค์เจ็บก็บอก
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 10 หึง!!
“ท่านอ๋องมีสิ่งใดจะให้กระหม่อมรับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ”ห่าวหรานหันไปมองใบหน้าที่มีผ้าที่ปิดบังเอาไว้แต่เขาเห็นมาหมดแล้วรวมถึงเรือนร่างที่น่าหลงใหลนั่นด้วย ใจเขานึกอยากจะกระชากผ้าคลุมหน้านั้นออกเสียเหลือเกินจะได้เห็นริมฝีปากสีอ่อนนั้นอีกครั้ง“เปล่า ข้าไม่ได้มีธุระกับเจ้า”“เช่นนั้นพระองค์…”“ค่ายนี้ข้าเป็นแม่ทัพ ข้าจะเดินไปที่ใดต้องแจ้งใครด้วยงั้นหรือ”“เปล่าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิกล้า”“ให้มันไม่กล้าอย่างที่ปากเจ้าพูดเถอะ”“เอ๊ะ กระหม่อม…”พูดเสร็จก็เดินหันกลับออกไป ท่าทีของเขาไม่ต่างกับโมโหผู้ใดมาเพราะแม้แต่องครักษ์อย่างต้าเป่าก็ยังรีบหนีทันที เหลือแค่หลี่เหยาที่เป็นสนามอารมณ์รองรับเขาอยู่คนเดียว“อะไรอีกละเนี่ย ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อยมิใช่หรือโมโหอะไรของเขานักหนาละนี่”เย็นวันนั้น“รายงานพ่ะย่ะค่ะ”“มีอะไรเหตุใดจึงแตกตื่นเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น!!”ท่านอ๋องและเหล่านายกองคนอื่น ๆ หันไปมองหน่วยลาดตระเวนที่ออกไปพร้อมกับฟางอี้หลงแต่ตอนกลับมาพวกเขากลับบาดเจ็บและกลับมาเพียงสองคน“เกิดอะไรขึ้น ฟางอี้หลงล่ะ”“ทูลท่านอ๋อง รองแม่ทัพถูกข้าศึกจับไปพ่ะย่ะค่ะ”“ว่าอย่างไรนะ!!”“เพล้ง!!”หมอหลี่เหยาที่กำ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 11 ท่านมันคนใจร้าย
หลีเหยาเบิกตากว้างตกใจที่เขาล่วงรู้ความลับนี้ของนางเข้า คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะจับได้เช่นนี้ทั้ง ๆ ที่นางระวังตัวอย่างที่สุดตามที่ท่านตาพร่ำบอก“ท่าน…รู้ได้เช่นไรหรือว่า…. บ่อน้ำร้อนนั่น!!”นางคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะใช้เรื่องบ่อน้ำร้อนเป็นสิ่งที่พิสูจน์คำโกหกของนาง แต่หากว่าเขาทราบเช่นนั้นแสดงว่าวันที่นางขึ้นไปแช่น้ำ เขาอยู่ที่นั่นงั้นหรือ นั่นก็หมายความว่า….“อย่าได้คิดจะออกจากกระโจมนี้ ข้าจะสั่งคนเฝ้าที่นี่เอาไว้ หากเจ้ายังไม่เชื่อฟังก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรี”ท่านอ๋องปล่อยตัวนาง สายตาของเขานิ่งเรียบจนทำให้นางโกรธ หลี่เหยาจึงได้ระเบิดเสียงออกไปเพราะความโกรธที่เขาหลอกนางโดยไม่ต้องดัดเสียงอีกต่อไป“คนที่ใจร้ายคือพระองค์ต่างหาก”“อย่าให้ข้าต้องถึงกับจับเจ้ามัดเอาไว้ ที่ข้าทำก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเจ้าเอง”“อย่างไรข้าก็จะหาวิธีไปช่วยเขาให้ได้ ท่านอย่าได้คิดจะห้ามข้า”ท่านอ๋องหันไปมองสายตาที่เด็ดเดี่ยวนั่น เดิมทีเขาก็แทบจะแพ้สายตานั้นอยู่แล้วแต่ไม่ได้อยากให้นางมองเขาเช่นนี้ มันทำให้เขาโกรธแม้แต่คนที่เคยเป็นสหายร่วมศึกร่วมเป็นร่วมตายทั้ง ๆ ที่เขาคนนั้นไม่ผิด แต่กำลังจ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 12 ข้าจะไม่หมั้นหมาย
มีเพียงเสียงน้ำที่หยดตามร่างและแสงจันทร์ที่สาดลงมาตรงหน้าของคนทั้งสอง หลี่เหยามองไปยังพักตร์ที่เจ็บปวดของเขาตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขาโกรธนางแต่กำลังเข้าใจผิดเรื่องของนางกับพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองหรอกหรือ“พระองค์ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ”“ไม่!! ข้าพึ่งจะพูดไปมิใช่หรือ”“แต่ว่าท่านอ๋องกำลังจะหมั้นหมายมิใช่หรือ”“ข้าไม่สน การหมั้นหมายที่มิได้เลือกเองถึงอย่างไรข้าก็ไม่ยอมรับ นางเป็นน้องสาวของฟางอี้หลงข้าจะอธิบายเรื่องนี้กับพวกเขาเองแต่จะให้ข้ายอมปล่อยเจ้าไป…ไม่มีทาง”“เช่นนั้นเหตุใดพระองค์จึงไม่ถามหม่อมฉันสักนิด ว่ายินดีหรือไม่”นางหันไปมองพักตร์ที่สับสนตรงหน้าอีกครั้ง เขาไม่ยินยอมหมั้นหมายกับนางในนามฟางหลีม่านแต่กลับรั้งนางในนามหลี่เหยาเอาไว้กับตัวงั้นหรือ“หากเจ้าไม่ยินยอม แล้วเจ้าตอบรับจูบข้าทำไม”“ท่านบ้าไปแล้ว ข้ามิได้ตอบรับท่านแต่ท่านบังคับต่างหาก”“งั้นหรือ คนปากแข็ง!!”“อ๊ะ อย่านะ อื้อ…อา…”เขาจรดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้อ่อนโยนมากกว่าเดิมและค่อย ๆ ผ่อนแรงลง ลิ้นค่อย ๆ เกี่ยวและรุกล้ำเข้าไปในรวงน้ำผึ้งแสนหวานด้านใน แขนเริ่มโอบรัดนางเอาไว้อย่างหวงแหนจนหลี่เหยาเผลอใจรับสัมผัสที่เชื้อเ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 13 ข้าช่างโง่นัก
หลี่เหยาเริ่มรู้สึกผิดต่อเขาขึ้นมาจนจุกหน้าอกเมื่อเข็มที่ดึงออกอันสุดท้ายถูกถอนออกมาและนางก็เริ่มพันแผลให้เขาทั้ง ๆ ที่หมดสติอยู่ ท่านหมออีกสองคนออกไปแล้วในตอนนี้เหลือเพียงนางกับต้าเป่าเท่านั้น“ต้าเป่าข้าจะไปต้มยาให้ท่านอ๋องกับพี่อี้หลง ถ้ายังไงเจ้าก็เฝ้าอยู่ตรงนี้หากว่าท่านอ๋องฟื้นจะได้มีคนอยู่”“เจ้าอยู่เถอะข้าไปต้มยาเองได้ เจ้าสอนข้าจนต้มเป็นหมดแล้ว”“อย่าดีกว่า เมื่อครู่นี้เจ้าก็เห็นว่าท่านอ๋องไม่ให้ข้ารักษาให้พระองค์ หากตื่นมาแล้วพบข้าอยู่จะทรงกริ้ว เจ้าอยู่เถอะข้าจะไปต้มยา”“เช่นนั้นก็ได้”หลี่เหยารู้สึกว่าได้เวลาที่จะต้องกลับไปหาท่านตาแล้วหลังจากเรื่องนี้จบลง เพราะในตอนนี้ท่านอ๋องจับได้แล้วว่านางมิใช่ผู้ชาย ดังนั้นการจะอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปสำหรับนาง เมื่อยาพร้อมแล้วจึงได้ยกไปให้ฟางอี้หลงในห้อง“อ้าวหลี่เหยา เจ้าไปทำแผลให้ท่านอ๋องมาแล้วใช่หรือไม่”“ใช่แล้ว ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”“ดีแล้ว หากว่าท่านอ๋องทรงเป็นอะไรไปข้าคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตเป็นแน่”“ยาของท่าน”“อ้อ ขอบใจนะ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดจู่ ๆ ท่านอ๋องจึงได้เปลี่ยนแผนการกะทันหันเช่นนี้”หลี่เหยาชะงักนิ่งไปเมื่ออี้หลงพ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 14 ช่วยป้อนยาข้าหน่อย
“อะไรนะ เจ้าบอกว่า…”“เพคะ ตะ ตอนนี้รองแม่ทัพฟางก็กลับมาแล้วและท่านอ๋องก็ปลอดภัยแล้ว อีกอย่างเรื่องที่ข้าเป็นสตรี…”“หึ เจ้าบอกเขาไปแล้วสินะ”“หม่อมฉัน!!”“ข้าเข้าใจได้ที่เจ้ารีบเผยความในใจ เอาเถอะในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วก็ตามใจเจ้า ที่จริงที่นี่ก็ไม่ได้เหมาะที่จะให้สตรีพักอยู่ และไม่ใช่สถานที่สำหรับพลอดรักกันด้วย”“ท่านอ๋อง ทรงหมายความว่าอย่างไรเพคะ”เขาเมินนางเพื่อมองไปทางอื่นอย่างน้อยจะได้ไม่ต้องสบสายตาที่กำลังมองเขาด้วยความน้อยใจด้วยคำถามนั้นอีก“ข้าพูดไปแล้ว ไหนล่ะยาของข้าเจ้าเอามาให้แล้วก็ออกไปสิ”“เช่นนั้นหม่อมฉันก็ขอทูลลาเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงให้โอกาสอยู่ที่นี่จนถึงตอนนี้”“ไม่ต้องเกรงใจ ครั้งนี้ทำให้ความปรารถนาเจ้าเป็นจริงได้ข้าก็ยินดีด้วย”หลี่เหยาหันมามองพักตร์ท่านอ๋องอีกครั้งตอนนี้เขาหันมาสบตากับนางแล้วแต่เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดกับสายตาโกรธที่นางมองกลับมา นี่ไม่ใช่ว่านางตกลงกับฟางอี้หลงแล้วหรอกหรือว่าจะกลับไปรอเขาที่ในเมืองจนกว่าศึกจะสงบ“ยิ่งพูดหม่อมฉันยิ่งไม่เข้าใจในตัวพระองค์ เช่นนั้นก็อย่าลืมดื่มยา หม่อมฉันขอตัวลาเพคะ”“เดี๋ยว!!”“พระองค์ยังมีสิ่งใดจะสั่งการอีกเพคะ”หลี่เหย
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 15 ข่าวร้ายแดนประจิม
“ท่านว่าอะไรนะ… ระ เรื่องนี้…”“แหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ยืนยันแล้วว่า… ท่านอ๋องสิ้นพระชนม์กลางสนามรบ อีกไม่กี่วันนี้คงจะ…”“ไม่จริงข้าไม่มีทางเชื่อ คนอย่างท่านอ๋องไม่มีทาง… ไม่มีทางที่จะ… ข้าจะไปหาท่านตา”“คุณหนูเจ้าคะ”"หลีม่านอย่าไปเลยไม่มีประโยชน์หรอก ข่าวนี้น่ะข้าได้มาจากท่านตาของเจ้านั่นแหละ ก่อนจะเดินเข้ามาที่นี่ข้าได้ยินเขาคุยกับท่านหมอที่พึ่งกลับมาเป็นชุดสุดท้ายในกองทัพประจิม“ไม่!! เป็นไปไม่ได้!!”“หลีม่าน!! เจ้าตั้งสติหน่อย เขาตายแล้วเจ้าต้องยอมรับความจริง ว่าที่คู่หมั้นเจ้าตายแล้วดังนั้นราชโองการนั่นถือเป็นโมฆะ”“คุณชายหยวน อย่าหาว่าข้าเสียมารยาทเลยนะแต่ท่านมาพูดเรื่องนี้ในเวลาเช่นนี้เพราะเหตุใดกัน ท่านกลับไปเถอะคุณหนูของข้าไม่สะดวกรับแขก”“เจ้า!! ข้าพูดความจริง”“เจียวจู พาข้าเข้าไปข้างใน”“เจ้าค่ะ”“ขอตัวเจ้าค่ะท่านโหวน้อย…ปากเสียชะมัด”“เจ้า!! อย่ามาพูดเช่นนี้นะที่ข้าพูดมันไม่จริงตรงไหนกันเล่า เขาตายแล้วแต่เจ้ายังมีข้านะ หลีม่าน…”หลีม่านแทบจะหมดเรี่ยวแรงเมื่อได้ทราบข่าวนี้ นางเก็บตัวอยู่ในห้องตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงช่วงค่ำซึ่งตงมู่ฟานเป็นผู้มาเคาะประตูนางจึงยอมเปิดเพื่อให้ท
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 16 สูญเสียครั้งใหญ่
“คุณหนู พวกมันบุกเข้ามากลางดึก คนของสกุลตงแม้จะมีองครักษ์แต่ก็สู้กำลังไม่ไหว คุณชายหยวนบอกข้าเมื่อเช้านี้ว่าเป็นพวกซีเป่ยเจ้าค่ะ”“อะไรนะพวกต่างแคว้นงั้นหรือ แต่เหตุใดจึงเข้ามาลอบสังหารท่านตาข้าล่ะ ไม่มีเหตุผล”“ข้าได้ยินคุณชายหยวนคุยกับทางเจ้าหน้าที่ทางการว่าเป้าหมายของพวกมันก็คือ…. ท่านเจ้าค่ะ”“อะไรนะ!! เหตุใดจึงเป็นข้าล่ะ”“เพราะว่าพวกมันแพ้ศึกและสืบรู้มาว่าคู่หมั้นท่านอ๋องอยู่ที่ลู่โจวดังนั้นนายท่านที่ทราบข่าวเรื่องนี้จากคุณชายใหญ่ที่ส่งข่าวมาบอกล่วงหน้าจึงได้พาท่านมาซ่อน นายท่านให้ข้าออกมาจากจวนเพื่อไปตามคนมาช่วย แต่ข้าพบคุณชายหยวนที่กำลังจะเข้าจวนเขาเลยรีบให้คนของทางการเข้ามาช่วยเจ้าค่ะ”“ที่แท้ท่านตารู้อยู่แล้วว่าภัยจะมาถึงตัว จึงได้พาข้าไปที่ห้องลับนั่น แต่ว่าพวกมันฆ่าท่านอ๋องไปแล้วเหตุใดยังจะตามมาฆ่าข้าอีก”“คุณหนู คุณชายหยวนคุยกับทหารแล้วบอกว่าท่านอ๋องยังไม่ตายเจ้าค่ะ”“เจ้าว่าอย่างไรนะ เขายังไม่ตายหรือ”“เจ้าค่ะ เห็นบอกว่าตอนนี้พวกข้าศึกล่าถอยตอนแม่ทัพตายเพราะถูกท่านอ๋องฆ่าจนหมดสิ้น หัวยังเสียบประจานที่กลางสมรภูมิอยู่เลยเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นเองหรือ หึ เพียงแค่คำว่า “พระชายา"
บทล่าสุด
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 35 หลอมยาถอนพิษ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 34 สระเหมันต์
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 33 บัวสัตตบุษย์สีแดง
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 32 ป่าเหมันต์ที่เร่าร้อน
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 31 ค่ำคืนที่น่าจดจำ
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 30 เขาอินซาง
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 29 รวบรวมสมุนไพร
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 28 ห้องยาที่หอมหวาน
คู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด ตอนที่ 27 รวบและจัดการทีเดียว
