MasukShare
บทที่ 269
Bab terkait
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 270
ฉือหว่านพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกเราเรียนแพทย์ ต้องระมัดระวังจริงจังที่สุด ผิดแม้แต่นิดเดียว ก็อาจคลาดเคลื่อนเป็นพันลี้”ตอนนั้นท่านหลินยืนอยู่ ส่วนฉือหว่านนั่ง ในเรื่องความสูงท่านหลินสูงกว่าเธอมาก แต่แผ่นหลังของฉือหว่านที่บอบบางกลับตั้งตรงสง่างาม ดวงตาเฉียบคมและฉลาดของเธอกล่าวสอนเขาอย่างใจเย็น ราวกับกำลังสั่งสอนนักเรียนของตัวเองท่านหลิน “…”เธอกล้าสั่งสอนเขา?เธอคิดว่าเธอเป็นครูของเขาหรือไง?ครูของเขามีเพียงเทพ C เท่านั้น!ท่านหลินรู้สึกว่าโลกนี้มันบ้าขึ้นทุกวัน เขาอยากจะดุฉือหว่าน แต่เธอกลับพูดขึ้นมาก่อน “พอแล้ว หลินจื้อหย่วน คุณไปได้แล้ว”ท่านหลิน “…”เธอเรียกชื่อเต็มเขาอีกแล้วถูกเสียง “หลินจื้อหย่วน” นั้นกดข่มไว้จนพูดไม่ออก ท่านหลินจึงหมุนตัวเดินออกไปทันที...ท่านหลินกลับไปที่ห้องผู้อำนวยการโรงเรียน โกรธแทบระเบิด เขาไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะพูดผิดเขารีบหยิบหนังสือ ขึ้นมาอ่าน แล้วเขาก็พบว่าสิ่งที่เขาสอนอยู่จริงๆ ในม้วนที่สิบ หน้า 4008ฉือหว่านจำได้แม่นไม่มีผิดเลยจากนั้นเขาก็หายใจแรงเฮือกหนึ่ง เพราะเขาพบว่า... ฉือหว่านพูดถูกจริงๆ เข
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 271
ฮั่วเสวียนรีบเสริมทันทีว่า “คุณชายกู้ ซ้อเจียวเจียวพูดถูกแล้วล่ะ บางทีรุ่นน้องอัจฉริยะคนนั้นอาจจะอ้วนและขี้เหร่ก็ได้ พอนายเห็นตัวจริง ฟิลเตอร์ที่มีคงพังหมดแน่”ฉือเจียวกับฮั่วเสวียนเริ่มพูดกระแนะกระแหนรุ่นน้องอัจฉริยะ พยายามชี้นำบรรยากาศแต่กู้เป่ยเฉินกลับไม่สนใจเลย “พวกผู้หญิงสวยๆ ฉันเจอเยอะแล้ว ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย ต่อให้รุ่นน้องอัจฉริยะคนนี้หน้าตาธรรมดา ฉันก็ยังชอบเธออยู่ดี ถ้าแต่งงานกับเธออาจจะช่วยปรับปรุงพันธุกรรมตระกูลฉันได้ด้วยซ้ำ”ฉือเจียว “……”ฮั่วเสวียน “……”ดูเหมือนว่าจิตใจของกู้เป่ยเฉินจะจดจ่ออยู่แต่กับรุ่นน้องอัจฉริยะคนนั้น ต่อให้ใช้วัวสิบตัวก็ลากเขากลับมาไม่ได้แล้วกลุ่มคุณชายบ้านรวยที่อยู่รอบๆ พากันหัวเราะ “คุณชายกู้ คุณสืบมาหรือยังว่ารุ่นน้องอัจฉริยะคนนั้นโสดหรือเปล่า?”กู้เป่ยเฉินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือใคร ก่อนหน้านี้เขาเคย @ เธอในกลุ่ม ถามว่าเธอมีแฟนหรือยัง เธอตอบกลับมาคำเดียวว่า...ไสหัวไปกู้เป่ยเฉินหยิบมือถือขึ้นมาทันที “งั้นตอนนี้ฉันจะส่งข้อความหาเธอเลย”คุณชายบ้านรวยพากันตื่นเต้น “ส่งเลย ส่งเลย!”กู้เป่ยเฉินเข้าไปในกลุ่ม แล้วพิมพ์ @W “รุ่นน้อง ฉันจะแนะ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 272
การร่วมมือกันครั้งนี้ได้รับความคาดหวังจากทุกคน และได้แย่งความโดดเด่นจากเธอไปหมดแล้วในใจของฉือเจียวเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เธออิจฉารุ่นน้องอัจฉริยะคนนี้อย่างรุนแรงตอนนั้นเอง ฮั่วเสวียนก็พูดขึ้นว่า “พวกเธอดูสิ ฉือหว่านมาแล้ว!”ฮั่วซือหานถือแก้วไวน์อยู่ในมือ คืนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น พอได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ยกดวงตาคมหล่อขึ้นมองเขาเห็นฉือหว่านคืนนี้ฉือหว่านใส่เดรสสั้นสีดำแขนกุด เดรสเน้นเอวคอดเล็กของเธออย่างพอดี กระโปรงพองเล็กน้อยเผยให้เห็นเรียวขาขาวเรียวยาวอย่างชัดเจน พอเธอเข้ามาก็สะดุดสายตาหลายคนทันทีผมยาวสีดำขลับของเธอปล่อยลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ แขนเรียวขาวเหมือนหยกมีเสื้อคลุมพาดไว้ จากมุมของเขาเห็นเพียงด้านข้างของใบหน้า ใบหน้าเธอดูเล็กลงอีก ผิวขาวใส ดูยิ่งเย็นชาและสง่างามออร่าของเธอแบบนี้ ที่ไห่เฉิงไม่มีใครเหมือนแน่นอนฉือเจียวก็เห็นฉือหว่าน ดวงตาเธอเป็นประกายทันทีเธอเคยมองรุ่นน้องอัจฉริยะเป็นคู่แข่งมาโดยตลอด จึงมักแอบแข่งกันและอิจฉาเสมอแต่ฉือหว่านที่มาจากบ้านนอกไม่เคยอยู่ในสายตาเธอเลย เธอจึงรู้สึกได้ถึงความเหนือกว่าอย่างเต็มเปี่ยมในตอนนี้ฉือเจียวยิ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 273
ฉือหว่านมองไปที่ฮั่วซือหานฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาก็หันไปที่ใบหน้าของฉือเจียว เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เราไปกันเถอะ”เขายอมรับแล้วแถมยังยอมรับต่อหน้าฉือหว่านด้วยฉือเจียวยิ้มหวาน เธอรู้ว่าตอนนี้ในใจของฉือหว่านต้องเต็มไปด้วยความอิจฉา ริษยา และเกลียดชังแน่ๆ เธอคงกำลังทรมานใจอย่างหนักผู้หญิงบ้านนอกอย่างเธอ ยังกล้ามาเป็นคู่แข่งของฉันงั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ“อืม”ฉือเจียวคล้องแขนฮั่วซือหานแล้วหมุนตัวจากไปแต่ไม่นาน เสียงใสๆ ของฉือหว่านก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ฮั่วซือหาน”ฉือหว่านเรียกชื่อของฮั่วซือหานฮั่วซือหานชะงักก้าว หันกลับมาฉือเจียวยิ้มเยาะ “ฉือหว่าน หย่ากันไปแล้ว เธอยังลืมซือหานไม่ได้อีกเหรอ คิดจะรั้งไว้หรือไง?”ฉือหว่านยืนตรงอย่างสง่างามอยู่ในระเบียงทางเดิน ไม่สนใจคำพูดของฉือเจียวเลย ดวงตาใสแจ่มของเธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหาน แล้วพูดว่า “ฮั่วซือหาน ฉันเคยรักคุณนะ”ฮั่วซือหานมองเธอเสียงของฉือหว่านใสกังวานและไพเราะ “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการรักใครอย่างจริงใจจะเป็นเรื่องน่าอาย และมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่พวกคุณจะเอามาดูถูกฉัน ฉันเคยรักคุณอย
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 274
พวกเขาทุกคนตั้งใจจะมาดูฉือหว่านเสียหน้า สุดท้ายกลับถูกฉือหว่านจัดการจนหมอบกับพื้น ชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น ช่างน่าขายหน้าเสียจริง!ฮั่วซือหานมองแผ่นหลังบอบบางของฉือหว่านที่กำลังเดินจากไป ดวงตาลึกและนิ่งจนไม่มีใครอ่านออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาเม้มริมฝีปากบางเบาๆ แล้วพูดว่า “พอเถอะ เลิกวุ่นวายได้แล้ว”ฉือเจียวเงียบลงทันที เธอได้แต่กดความโกรธต่อฉือหว่านไว้ในใจ “ซือหาน วันนี้คุณบอกว่าจะพาฉันไปรู้จักเสี่ยวเยา เสี่ยวเยาอยู่ไหนล่ะ?”ฉือเจียวไม่ลืมจุดประสงค์หลักของเธอ เธออยากแต่งงานกับฮั่วซือหานให้เร็วที่สุดฮั่วซือหานเห็นเยี่ยฮวนเอ่อร์เมื่อครู่ เขาพูดเสียงเบา “ฉันจะไปหาเสี่ยวเยาเอง”ฉือเจียวรีบยื่นกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดที่ถืออยู่ให้ฮั่วซือหาน “ซือหาน ฝากเอากระเป๋าไปให้เสี่ยวเยาด้วยนะ เสี่ยวเยาต้องชอบแน่ๆ”...เมื่อเห็นฉือหว่านเข้าไปห้องน้ำแล้วไม่กลับออกมานาน เยี่ยฮวนเอ่อร์ก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอลุกขึ้นจะไปตามหาแต่ตอนนั้นเอง ฮั่วซือหานก็เรียกเธอไว้ “เสี่ยวเยา”เยี่ยฮวนเอ่อร์ทำเป็นไม่สนใจเขา หมุนตัวจะเดินหนีไปแต่ฮั่วซือหานกลับขวางทางเธอไว้ “เสี่ยวเยา เธอนี่นับวันยิ่งเสียมารยาทแล้วนะ เรียกพี่ชา
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 275
สีหน้าของฮั่วซือหานดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย“ฉันชอบกระเป๋าใบนี้มาก เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ ฉันขอเชิญฉือเจียวมาเที่ยวบ้านฉันพรุ่งนี้”เยี่ยฮวนเอ่อร์เชิญฉือเจียวไปบ้านตระกูลหลินในวันพรุ่งนี้ฮั่วซือหานพยักหน้า “ตกลง”ฮั่วซือหานเดินจากไป ไม่นานฉือหว่านก็กลับมา “ฮวนเอ่อร์ เธอรอนานไหม?”เยี่ยฮวนเอ่อร์ยิ้มแล้วจับมือฉือหว่านไว้ “ฉันก็กำลังจะออกไปตามหาเธอพอดี”“ฮวนเอ่อร์ เราไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว ไปถนนของกินกัน!”“ได้ เดี๋ยวฉันไปจ่ายเงิน”ฉือหว่านรีบจับมือเยี่ยฮวนเอ่อร์ไว้ แล้วหยิบบัตรสีดำลายนูนทองออกมาจากกระเป๋า “อย่าแย่งเลย คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง ใบนี้ฮั่วซือหานให้ฉันตอนหย่า ต่อไปฉันจะรูดบัตรของเขา ให้เขาเป็นคนจ่าย!”ดวงตาเยี่ยฮวนเอ่อร์เป็นประกายทันที “หวานหว่าน ความคิดเธอนี่แหละถูกต้องสุดๆ แล้ว นี่มันเงินชดเชยจากประธานฮั่ว เธอไม่ใช้ก็คือเก็บไว้ให้ฉือเจียวใช้น่ะสิ!”ฉือหว่านมองบัตรสีดำลายนูนทองในมือ “เธอว่าบัตรใบนี้รูดได้เท่าไหร่กันนะ?”เยี่ยฮวนเอ่อร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน งี้สิ พรุ่งนี้เราไปรูดซื้อวิลล่าสักหลัง!”ฉือหว่านมองเยี่ยฮวนเอ่อร์แล้วกระพริบตาแสนซน “เธอนี่ดูถู
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 276
“เสวียนเสวียน เธอนี่ปากหวานจริงๆ”...หลังจากกล่าวลา กู้เป่ยเฉินกับฮั่วเสวียนแล้ว ฮั่วซือหานก็เดินออกจากบาร์พร้อมกับฉือเจียว “ฉือเจียว ฉันให้คนไปส่งเธอกลับบ้านนะ”ฉือเจียวเงยหน้าสวยหวานขึ้นมามองเขา “ซือหาน คืนนี้ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันอยากไปที่วิลล่าของเธอ”ฉือเจียวได้ไตร่ตรองกับตัวเองแล้ว เธอไม่ควรทำตัวถือตัว ไม่ควรรอให้แต่งงานก่อนถึงจะยอมให้ฮั่วซือหานแตะต้องฮั่วซือหานก็เป็นผู้ชายธรรมดา มีเลือดมีเนื้อ ย่อมมีความต้องการเป็นธรรมดาถ้าเขาไม่ได้รับการเติมเต็ม เขาก็อาจตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามายั่วยวนฉือหว่านก็เคยเข้ามาแทรกแบบนั้น และได้ขึ้นเตียงกับเขาคืนนี้เธอจะไปที่วิลล่าของฮั่วซือหาน แอบส่งสัญญาณชัดเจนเมื่อเห็นใบหน้าสวยสดของฉือเจียว ฮั่วซือหานเผยรอยยิ้มบาง “คืนนี้ฉันต้องไปทำโอทีที่บริษัท ไม่มีเวลาอยู่กับเธอ ฉันให้คนไปส่งเธอกลับบ้านนะ เป็นเด็กดี”ฉือเจียวผิดหวังเล็กน้อย “งั้นก็ได้ ฉันกลับก่อนก็แล้วกัน”ฉือเจียวขึ้นรถจากไปเลขาจ้าวเปิดประตูรถโรลส์รอยซ์คันหรู ฮั่วซือหานก็ขึ้นรถไปด้วยรถแล่นไปอย่างราบรื่นบนถนน ฮั่วซือหานนั่งที่เบาะหลัง อ่านเอกสารขณะนั้นเอง เสียง
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 277
เยี่ยฮวนเอ่อร์กลับมาถึงบ้านตระกูลหลิน แม่หลินก็รีบออกมาต้อนรับทันที “คุณหนูใหญ่ กลับมาแล้วเหรอคะ”เยี่ยฮวนเอ่อร์เกิดมาพร้อมปานที่ใบหน้า ถูกคนเรียกว่า "ยัยขี้เหร่" มาตลอด ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงคนอื่นคงจะรู้สึกต่ำต้อยไปนานแล้ว แต่เยี่ยฮวนเอ่อร์กลับเป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดี ทำให้บ่าวไพร่ทั้งบ้านต่างก็รักและเอ็นดูเธอเยี่ยฮวนเอ่อร์กอดแม่หลินด้วยความดีใจ “แม่หลิน หนูกลับมาแล้ว วันนี้หนูเชิญแขกสองคนมาที่บ้าน หนูจะดูแลพวกเธอให้ดีที่สุด”คำว่า “ดูแล” เธอเน้นเสียงหนักเป็นพิเศษแม่หลินยิ้มแย้มดีใจ “พวกเธอเป็นเพื่อนของคุณหนูเหรอคะ งั้นคุณหนูก็ต้องมีเพื่อนเยอะ ๆ แล้วล่ะค่ะ”ในตอนนั้น รถหรูคันหนึ่งแล่นมาจอดลง สองคนที่ลงมาจากรถก็คือ ฉือเจียวกับฮั่วเสวียนฉือเจียวกับฮั่วเสวียนมาถึงแล้วเยี่ยฮวนเอ่อร์ยกมุมปากยิ้ม “พูดถึงก็มาทันทีเลยแฮะ”นี่เป็นครั้งแรกที่ฉือเจียวกับฮั่วเสวียนมาเยือนตระกูลหลิน ทั้งคู่แต่งตัวจัดเต็ม หวังจะสร้างความประทับใจให้เสี่ยวเยา“เสวียนเสวียน เธอว่าเสี่ยวเยาหน้าตาเป็นยังไงเหรอ?”“หน้าตาเสี่ยวเยาฉันไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ ๆ คือเธอต้องชอบซ้อเจียวเจียวแน่นอน!”ฉือเจียวดีใจจนหัว
Bab terbaru
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 342
“ฉันเห็นว่าด้านนอกมีสมุนไพรอยู่ เดี๋ยวจะออกไปเก็บ นายพักผ่อนก่อนเถอะ”ฉือหว่านพูดพลางเก็บกล่องปฐมพยาบาล จากนั้นก็เดินออกไปตอนมาถึง เธอสังเกตภูมิประเทศโดยรอบไว้แล้ว ที่นี่มีสมุนไพร เธออาจใช้มันทำยาช่วยให้หลิวว่างความจำเสื่อมได้ฉือหว่านย่อตัวลงเริ่มเก็บสมุนไพร แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง พอหันไปดู ก็เห็นว่าคือกู้เป่ยเฉินกู้เป่ยเฉินตามมาฉือหว่านเอ่ยอย่างแปลกใจ “นายตามมาทำไม? นายเสียเลือดไปเยอะ ควรจะรีบพักผ่อนนะ”กู้เป่ยเฉินยืนอยู่ มองเธอจากมุมสูง ใบหน้าเล็กเรียวสวยแม้จะสวมเสื้อผ้าหยาบของชาวบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความงามอันสง่างามราวเทพธิดาได้ “ฉันว่าฉันตามมาเถอะ กลัวว่าจะมีหลิวว่างคนที่สองโผล่มาอีก”ฉือหว่านยิ้มมุมปากอย่างจริงจัง “ฉันกับพี่นายหย่ากันแล้ว ต่อให้ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เรียกว่านอกใจ ไม่ต้องตามฉันก็ได้”กู้เป่ยเฉินเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่เพราะพี่ฉัน”ฉือหว่านมองเขา กู้เป่ยเฉินหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ ในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ในไห่เฉิง ชีวิตของเขาก็เหมือนเจ้าชายในวังทองคำแม้ตอนนี้จะดูซอมซ่อ มีบาดแผลทั้งที่ขาและแขน ใบหน้าซีดเซียว แต่ความหล่อ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 341
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นกู้เป่ยเฉินชายหนุ่มที่หลับอยู่ลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย เขากระโดดลงจากเตียงแล้วกระชากตัวหลิวว่างออกจากร่างของฉือหว่านหลิวว่างซึ่งกำลังคลุ้มคลั่งด้วยไฟราคะ ไม่ทันตั้งตัวเลยเซล้มไปกระแทกกับผนังใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดขาว แต่อารมณ์กลับแข็งกร้าวและเย็นเฉียบ เขาหันมามองฉือหว่าน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”เขาจึงเบนสายตาไปยังหลิวว่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด “ไอ้สารเลว!”หลิวว่างที่โดนขัดจังหวะกลางคัน หน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง เขาตวาดลั่น “ฉันเป็นคนช่วยพวกแกไว้เองนะ ถ้าไม่มีฉัน ขาแกก็พิการไปแล้ว! แกยังกล้าว่าฉันอีก?”“ตอบแทนฉันหน่อยจะเป็นไรไป? ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ซะหน่อย แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? จะนอนกับผู้ชายสักคนหรือสิบคนมันก็เหมือนกัน!”คำพูดของเขาทั้งหยาบคายและไร้ยางอายสิ้นดีกู้เป่ยเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดปูดทั่วแขน เขาเงื้อหมัดใส่หลิวว่างทันทีหลิวว่างก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกู้เป่ยเฉินเขม็ง พอกู้เป่ยเฉินพุ่งเข้ามา ทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดฉือหว่านรีบลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 340
ฉือหว่านเดินหนีออกมาหลิวว่างมองตามเงาร่างอ่อนช้อยของเธอ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน กู้เป่ยเฉินยังคงนอนหลับหมดสติอยู่ ส่วนฉือหว่านนั้นไม่กล้าหลับตาแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอต้องเฝ้าระวังหลิวว่างชัดเจนว่าการอ้างว่าตนแต่งงานแล้วไม่ได้ช่วยทำให้หลิวว่างเลิกล้มความคิดสกปรกนั้นเลยสักนิด เขายังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิกราเธอไม่กล้านอน เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอและกู้เป่ยเฉินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อฉือหว่านนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าประตู กลางดึกของหมู่บ้านบนภูเขาเงียบสงบจนเกือบวังเวง มันเงียบเสียจนเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งหลังหิมะหยุดตก บรรยากาศในหมู่บ้านยิ่งเย็นยะเยือกไปทั่ว เหมือนเธอถูกทิ้งไว้ที่ปลายสุดของโลกใบนี้ร่างกายของฉือหว่านหนาวจนสั่น เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตัวเริ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้หลังจากแช่น้ำทะเลเย็นเฉียบอยู่นาน แม้แต่ร่างกายแข็งแรงอย่างเธอก็แทบจะทนไม่ไหวฉือหว่านได้แต่หยิกฝ่ามือตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับไป เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในความมืดเงียบ เธอเผลอคิดถึงฮั่วซือหานขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 339
ฉือหว่านใช้ผ้าเช็ดมือให้สะอาด แล้วหันไปมองกู้เป่ยเฉิน “คุณชายกู้ อยากพูดอะไรก็พูดมา แต่อย่าคิดจะพูดคำว่าขอโทษกับฉันเด็ดขาด”กู้เป่ยเฉินตั้งใจจะขอโทษอยู่แล้ว แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ที่คอเสียงของฉือหว่านเย็นเฉียบ “คุณทำร้ายคนอื่น คำขอโทษแค่คำเดียวมันลบล้างอะไรไม่ได้ เพราะงั้นไม่ต้องพูด ฉันไม่มีวันให้อภัยคุณ”กู้เป่ยเฉิน “…”เขาคือจอมเกเรแห่งไห่เฉิง นอกจากพี่รองก็ไม่เคยมีใครกล้าหักหน้าเขาแบบนี้มาก่อน แต่ฉือหว่านกลับกล้าทำ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย ใบหน้าของกู้เป่ยเฉินมืดครึ้ม“คุณชายกู้ หลับตาพักเถอะ ขาคุณน่าจะรอดแล้ว” ฉือหว่านกล่าวใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ตามอำเภอใจ เขาทำได้แค่เชื่อฟังฉือหว่านแล้วหลับตาลงฉือหว่านยื่นมือห่มผ้าให้เขา เธอรู้ดีว่าเขาชอบฉือเจียว คิดว่าฉือเจียวคือซ้อเจียวเจียวของเขา เพราะฉะนั้นที่เขาพูดออกมาแบบนั้น เธอไม่แปลกใจเลย เธอชินแล้วถึงเธออยากจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกู้เป่ยเฉินอีก แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอข้ามเส้นของตัวเองไปไม่ได้ จรรยาบรรณของหมอ ทำให้เธอไม่อาจปล่อยมือจากคนเจ็บได้ขณะนั้นเอง หลิวว่างเดินเข้ามาในห
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 338
ฉือหว่านตั้งใจพูดแบบนั้น เพราะตอนนี้เธอกับกู้เป่ยเฉินที่บาดเจ็บสาหัสต้องมาติดอยู่ในที่แบบนี้ และสายตาของหลิวว่างก็จ้องเธออย่างไม่เหมาะสมตั้งแต่ต้น เธอจึงจำเป็นต้องระวังตัวให้มากที่สุดแต่กู้เป่ยเฉินกลับไม่ยอมรับสถานะที่เธออ้างแม้แต่น้อย ในสายตาของเขา ฉือหว่านหย่ากับพี่รองของเขาไปแล้ว ยังจะกล้าพูดแบบนี้อีก หน้าไม่อายเอาซะเลยกู้เป่ยเฉินกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉือหว่านส่งสายตาดุใส่เขาทันที “หุบปากไปเลย!”พูดจบ เธอก็ยื่นมือไปกดที่แผลของเขาอย่างแรง “ยังไม่ตายอีกเหรอ!”“โอ๊ย! เจ็บ!” กู้เป่ยเฉินเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลทั่วใบหน้า “ฉือหว่าน! เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าเธอ!”ทันใดนั้น หมอประจำหมู่บ้านพูดขึ้นว่า “ขาของคนไข้บาดเจ็บสาหัสมาก ผมห้ามเลือดให้ได้แค่ชั่วคราว พรุ่งนี้ต้องส่งเข้าเมืองไปรักษาแล้วครับ”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่ทันแล้ว ต้องจัดการคืนนี้”หมอถามกลับ “จะให้จัดการยังไง?”ฉือหว่านตอบเพียงสองคำ “ตัดกระดูก”อะไรนะ?ตัดกระดูก!?กู้เป่ยเฉินมองเธอด้วยสายตาตกตะลึง “ฉือหว่าน! เธอจะตัดกระดูกฉัน? เธอจะทำลายขาฉันเหรอ!?”ฉือหว่านมองเขาอย่างเย็นชา “ใช่!”พูดจบ เธอก็หันไปพูดกับหมอ “หมอ ช่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 337
ฉือหว่านรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เหมือนกระดูกแทบจะแหลกสลาย และมันหนาวเย็นจนแทบทนไม่ไหวน้ำทะเลเย็นจัดซัดเข้าหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหนาวทะลุเข้าไปถึงกระดูก ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวจนได้สติกลับคืนมา เธอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเธอยังไม่ตายบนเรือยอชต์มีระเบิดติดอยู่ พอใกล้ระเบิด เธอกับกู้เป่ยเฉินก็กระโดดลงทะเล น้ำเย็นยะเยือกโถมเข้าหาเธอจากทุกทิศทาง เธอต้องว่ายน้ำอย่างสุดแรงเพื่อเอาชีวิตรอดร่างกายเล็กๆ ของเธอแสดงให้เห็นถึงพลังในการเอาชีวิตรอดอย่างน่าทึ่งสุดท้าย เธอก็ถูกคลื่นซัดขึ้นฝั่งจนได้ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว บรรยากาศรอบข้างเงียบงันและเปลี่ยวเหงา ฉือหว่านพยายามยันตัวลุกขึ้น “กู้เป่ยเฉิน? กู้เป่ยเฉิน!”เธอเป็นคนถีบเขาลงทะเล แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?ฉือหว่านเดินหาทั่วบริเวณ “กู้เป่ยเฉิน ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ ตอบฉันหน่อย!”ไม่นานนัก เธอก็หยุดกะทันหันที่ชายหาดด้านหน้า เธอเห็นร่างของกู้เป่ยเฉินนอนอยู่เขาก็ถูกคลื่นซัดขึ้นฝั่งเช่นกันฉือหว่านรีบวิ่งเข้าไปหา “กู้เป่ยเฉิน? กู้เป่ยเฉิน ฟื้นสิ!”เขายังหมดสติอยู่ ขาขวาได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลออกมาไม่หยุดเลือดแดงฉานเปื้อนเต็มพื้นทรายรอบตัวเขา
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 336
ความจริงแล้ว ฉือเจียวได้วางแผนไว้ล่วงหน้า เธอให้คนลอบติดตั้งระเบิดไว้บนเรือยอชต์ลำนั้นและนี่ก็คือระบบจับเวลาของระเบิดอีกเพียงสามนาที เรือก็จะระเบิดฉือเจียวมองออกไปยังผืนน้ำกว้างไกลในทะเล “กู้เป่ยเฉิน อย่าโทษฉันเลย ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวนายเอง หัวใจของนายเริ่มเอียงไปหาฉือหว่านแล้ว งั้นก็หายไปพร้อมกันเถอะ!”…บนเรือยอชต์ กู้เป่ยเฉินกำลังจะบังคับเรือกลับฝั่งแต่ในตอนนั้นเอง คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งกระแทกเข้ามา น้ำเย็นเฉียบสาดกระเซ็นไปโดนใบหน้าของฉือหว่านขนตาเรียวยาวของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ฉือหว่านลืมตาขึ้น เธอฟื้นแล้วเธอค่อยๆ ยันตัวขึ้น มองไปที่กู้เป่ยเฉิน “กู้เป่ยเฉิน ที่นี่ที่ไหน?”ซี๊ดเธอรู้สึกเจ็บบริเวณท้ายทอยแปลบๆกู้เป่ยเฉินรีบหันมาทางเธอ “ฉือหว่าน เธอฟื้นแล้วเหรอ?”ฉือหว่านเริ่มจับต้นชนปลายได้ เธอมองไปรอบๆ เห็นเพียงทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา ดวงตากลมโตใสสว่างของเธอพลันเย็นเยียบลง “กู้เป่ยเฉิน คุณพาฉันมาอยู่กลางทะเลทำไม?”“ฉือหว่าน เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย คิดว่าฉันจะทำร้ายเธอเหรอ? ฟังนะ ซ้อเจียวเจียวให้ฉันพาเธอมา ฉันไม่ชอบเธอก็จริง แต่ฉันไม่มีวันทำร้ายเธอหรอก เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับเด
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 335
หิมะที่เวยไห่หยุดตกแล้ว แต่ท่าเรือกลับชื้นแฉะและหนาวเย็นเป็นพิเศษฉือเจียวกับกู้เป่ยเฉินยืนอยู่บนท่าเรือ ข้างๆ มีเรือยอชต์ลำหนึ่งจอดอยู่ คนชุดดำคนหนึ่งโยนร่างของฉือหว่านที่ยังหมดสติขึ้นไปบนเรือกู้เป่ยเฉินมองฉือหว่าน แล้วหันไปถามฉือเจียว “ซ้อเจียวเจียว ทำไมซ้อให้คนจับฉือหว่านมาที่นี่? ซ้อทำอะไรฉือหว่าน?”ฉือเจียวขมวดคิ้ว “นี่นายสงสัยฉันเหรอเป่ยเฉิน? ฉันว่าตอนนี้นายเปลี่ยนไปนะ ดูเหมือนจะเริ่มลัง นายมีใจให้ฉือหว่านใช่ไหม?”“เปล่าครับซ้อเจียวเจียว”“เป่ยเฉิน นายยังเห็นฉันเป็นซ้ออยู่ไหม?”กู้เป่ยเฉินพยักหน้า เขาชอบฉือเจียวมาตลอด และเคยคิดว่าเธอกับพี่รองเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด “แน่นอนครับ”“งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันดูสิ นายเกลียดฉือหว่านที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอสลบอยู่ นายขึ้นเรือไป พาเธอออกไปกลางทะเล แล้วโยนเธอลงน้ำ ให้เธอหายไปจากโลกนี้ตลอดไป”กู้เป่ยเฉินอึ้ง ก่อนหน้านี้ที่ซ้อเจียวเจียวพูดว่าจะทำให้ฉือหว่านหายไป เขานึกว่าเธอพูดเล่น แต่ไม่คิดว่าฉือเจียวอยากให้ฉือหว่านหายไปจริงๆกู้เป่ยเฉินยืนนิ่ง “ซ้อเจียวเจียว…”“เป่ยเฉิน ตอนนี้แม้แต่นายก็ไม่ช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ทั้งนายทั้งพี่รอ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 334
เขาจะจับได้ไหมว่าเธอกำลังปลอมตัวเป็นฉือหว่านอยู่?ฮั่วซือหานมองไปรอบๆ เขารออยู่นานมากแล้ว แต่ฉือหว่านก็ยังไม่กลับมาในที่สุด ฮั่วซือหานก็ก้าวเท้าเดินออกไปฉือเจียวตรงเข้าไปหากู้เป่ยเฉิน “เป่ยเฉิน ตอนนี้พี่รองของนายหลงฉือหว่านไปแล้ว นายต้องช่วยฉันนะ”กู้เป่ยเฉินไม่พูดอะไรหัวใจของฉือเจียวเริ่มร้อนรนอย่างรุนแรง เธอรู้ว่ากู้เป่ยเฉินเคยตั้งใจจะจีบสาวอัจฉริยะคนนี้มาตลอด และตอนนี้เขาก็เพิ่งรู้ว่าฉือหว่านคือเด็กสาวอัจฉริยะคนนั้น แล้วหัวใจของกู้เป่ยเฉินจะเริ่มเอนเอียงไปทางฉือหว่านหรือเปล่า?ไม่ได้เด็ดขาดเธอจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้ฉือเจียวรีบคว้าแขนเสื้อของกู้เป่ยเฉินไว้ แล้วเริ่มใส่ร้ายฉือหว่าน “เป่ยเฉิน นายอย่าไปหลงกลฉือหว่านเชียวนะ คนอย่างเธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นเด็กอัจฉริยะ แต่กลับไม่พูดออกมา แกล้งทำเป็นปิดบังไว้ แค่จะคอยเล่นกับใจนายกับซือหาน จากนั้นก็ไปแย่งซีนกลางงานสัมมนา หล่อนมันเจ้าเล่ห์มาก รู้ดีว่าจะมัดใจผู้ชายยังไง”กู้เป่ยเฉินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองเธอกลับ “ซ้อเจียวเจียว ซ้ออยากให้ผมช่วยยังไง?”ในดวงตาของฉือเจียวฉายแววเย็นชาเจียนกัดกระดูก “เป่ยเฉิน ฉัน
