MasukShare
บทที่ 257
Bab terkait
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 258
แผ่นหลังเนียนนุ่มของฉือหว่านถูกดันแนบกับผนังกระเบื้องสีขาวเหนือศีรษะ น้ำอุ่นไหลลงมารดเธอจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว เธอยกมือขึ้นดันอกของชายตรงหน้า “คุณทำอะไรน่ะ?”สายน้ำไหลผ่านใบหน้าหล่อเหลาแสนสง่างามของเขา เคลื่อนตามแนวสันกรามเข้มคมไล่จากลูกกระเดือกเด่นชัดลงไปถึงไหปลาร้าที่เซ็กซี่ของชายหนุ่ม แล้วต่ำลงอีก…ภาพผู้ชายกำลังอาบน้ำตรงหน้า เป็นงานศิลป์ที่ยั่วเย้าเกินจะต้านทั้งตัวฉือหว่านเหมือนลุกเป็นไฟ ใจเธอเต้นระรัวเหมือนกวางน้อยตกใจจนไม่รู้จะมองไปทางไหน ตื่นตระหนกและเขินอายสุดขีดฮั่วซือหานกดเธอแนบกับผนัง ริมฝีปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “อายอะไรนักหนา? บนตัวฉัน ยังมีตรงไหนที่เธอไม่เคยเห็นอีก?”ฉือหว่านไม่คิดว่าเขาจะลากเธอเข้ามาในนี้ คืนนั้นเขาโดนวางยา จิตใจสับสน แต่ตอนนี้เขามีสติครบถ้วนเธอยังไม่เคยอยู่กับเขาแบบนี้ในสภาพที่ต่างคนต่างมีสติมาก่อนและยิ่งไม่เคยอาบน้ำด้วยกัน“ฮั่วซือหาน ปล่อยฉันนะ! ฉันจะออกไป!” ฉือหว่านพยายามดิ้นหนีแต่ฮั่วซือหานไม่คิดจะปล่อย เขายกมือขึ้นหนีบอะไรบางอย่างไว้ที่เส้นผมของเธอด้านในมีกระจกบานหนึ่ง ฉือหว่านมองตาม เขาติดกิ๊บสีเหลืองอันหนึ่งไว้บนผมของเธอจากนั้นไม่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 259
ร่างบอบบางของฉือหว่านค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น โชคดีที่แขนของเขายังกอดเอวเล็กของเธอไว้แน่นเธอแทบจะละลายลงในจูบร้อนแรงของเขาแล้วฮั่วซือหานเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเธอ เสียงทุ้มพร่าถาม “ที่นี่มีถุงยางไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า ไม่มี“งั้นฉันให้เลขาส่งมา” เขาจะหยิบมือถือโทรฉือหว่านรีบคว้ามือเขาไว้ เขาอาจจะคิดว่าการให้เลขาส่งถุงยางเป็นเรื่องปกติ แต่เธอกลับรู้สึกว่าต่อไปเธอจะสู้หน้าเลขาของเขาไม่ติดอีก“อย่า...”ริมฝีปากบางของฮั่วซือหานจูบลงที่ลำคอขาวนวลของเธอ เลื่อนต่ำไปเรื่อยๆ “อย่าอะไรเหรอ?”เส้นผมสั้นของเขาทิ่มโดนเธอ จนรู้สึกทั้งเจ็บทั้งจั๊กจี้ มือเล็กทั้งสองข้างของเธอถักเข้าในเส้นผมของเขา ดึงไว้พร้อมทั้งผลักเขาออก “ฮั่วซือหาน อย่า”ในหัวเธอสับสนไปหมด เธอไม่เคยคิดจะมีอะไรกับเขาอีก ทุกอย่างในวันนี้มันวุ่นวายเกินไปฮั่วซือหานจูบเธอแล้วกระซิบ “ให้ฉันนะ หวานหว่าน”หวานหว่านคืนนั้น เขาก็เรียกเธอแบบนี้ เรียกเธอว่าหวานหว่านใบหน้าของฉือหว่านแดงซ่าน มือเล็กที่เคยดึงผมเขาไว้ค่อยๆ คลายออก พาดบนไหล่กว้างของเขาแล้วกอดรอบคอฮั่วซือหานเอื้อมไปจะหยิบโทรศัพท์“อย่า ตอนนี้... ฉันอยู่ในช่วงปลอ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 260
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ฉือเจียวรอแล้วรออีก ฮั่วซือหานก็ไม่มาเธอเริ่มร้อนใจ จึงโทรหาเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่ฝั่งโน้นมีเพียงเสียงของระบบตอบรับอัตโนมัติแสนเย็นชา “ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่อีกครั้งค่ะ”ฮั่วซือหานไม่รับสายเธอเพล้ง!ฉือเจียวขว้างมือถือใส่กำแพงทันที ใบหน้าสวยแดงจัดบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ“เจียวเจียว อย่าโมโหเลยนะ หัวใจของหนูไม่ดี” หลี่หลันรีบปลอบฉือเจียวแต่ฉือเจียวผลักหลี่หลันออก “จะให้หนูไม่โกรธได้ยังไง โหลวซินเยว่มันโง่เกินไป! ตอนแรกคิดว่าแผนท้องของมันจะได้ผล แล้วเราค่อยจัดฉากให้ลูกของมันตายด้วยน้ำมือฉือหว่าน ทีนี้ฉือหว่านจะไม่มีวันลุกขึ้นมาได้อีก! แต่โหลวซินเยว่มันไร้ประโยชน์!”“ตอนนี้ซือหานรู้แล้วว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือฉือหว่าน! เขาต้องไปหาหล่อนแน่นอน และตอนนี้เขาอยู่กับฉือหว่าน!”ฉือเจียวกลัวมาตลอดว่าฮั่วซือหานจะรู้ความจริงเกี่ยวกับคืนนั้น และสิ่งที่เธอกลัว ก็เกิดขึ้นจริง สุดท้ายเขาก็รู้ตลอดหลายปีที่คบกับฮั่วซือหาน พวกเขาไม่เคยมีอะไรกันเลย แต่ฉือหว่านกลับเป็นผู้หญิงคนแรกของเขาใครๆ ก็รู้ ว่าผู้ชายจะไม่มีวันลืมผู้หญิงค
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 261
ฉือหว่านยื่นมือออกไป อยากสัมผัสใบหน้าหล่อของฮั่วซือหานแต่ปลายนิ้วขาวเรียวของเธอกลับถูกคว้าไว้ ฮั่วซือหานลืมตาที่ยังปรือเพราะเพิ่งตื่นเขาดึงมือเล็กของเธอไปจูบเบาๆ แล้วหันมามองเธอ “ตื่นแล้วเหรอ?”เสียงตอนเพิ่งตื่นของเขาทั้งทุ้ม ทั้งพร่า ทั้งเซ็กซี่เขาก้มตามองเธอด้วยแววตานุ่มนวลอ่อนโยนใบหน้าเล็กขาวใสของฉือหว่านมีสีชมพูระเรื่อ “สายแล้ว ตื่นได้แล้ว”ฮั่วซือหานกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอไว้ “อยู่ด้วยกันอีกสักพักนะ”เขาอยากนอนต่ออีกหน่อยแต่ฉือหว่านลุกขึ้นนั่ง “ไม่ได้ ที่นี่มันหอพักหญิง อีกเดี๋ยวทุกคนจะตื่นมาเห็น รีบไปได้แล้ว”ฮั่วซือหานยกหางตาขึ้นเล็กน้อย แววตาหล่อเหลาดูเจ้าชู้ “กินฉันเมื่อคืนแล้ว เช้านี้ก็ไล่ฉันกลับเลยนะ ฉือหว่าน ทำไมเธอถึงเป็นคนใช้แล้วทิ้งแบบนี้?”ฉือหว่าน “…”เธอถลึงตาใส่เขาอย่างแรง ก่อนจะเปิดผ้าห่มแล้วลุกลงจากเตียงแต่พอยืนขึ้น ร่างบางของเธอก็ทรุดลงทันที“อ๊ะ!”เธอร้องเบาๆยังไม่ทันได้ล้มถึงพื้น แขนแข็งแรงของชายหนุ่มก็โอบเอวเธอไว้ทัน แล้วช้อนเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวฮั่วซือหานกอดเธอไว้แน่น “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”จะไม่เป็นได้ไง?ฉือหว่านกำหมัดเล็ก ทุบอกเขาแรงๆ ที
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 262
ฮั่วซือหานมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้า “โอเค”…ทั้งสองคนมาถึงโรงพยาบาล เข้าไปในห้องพักฟื้น VIP แล้วก็เห็นฉือเจียวฉือเจียวนอนอยู่บนเตียงสีหน้าซีดขาว สวมหน้ากากออกซิเจน ยังไม่ฟื้น ร่างของเธอข้างหนึ่งพันผ้าก๊อซหนาแน่น เลือดยังคงซึมออกมาจากแผลบนข้อมือขวาเมื่อหลี่หลันเห็นฮั่วซือหานก็มาหาทันที “ประธานฮั่ว คุณมาแล้วเหรอคะ?”แต่เธอก็ชะงักทันที เมื่อเห็นฉือหว่านเดินตามหลังฮั่วซือหานเข้ามาใบหน้าของหลี่หลันเปลี่ยนสีทันที “ประธานฮั่ว คุณพาหล่อนมาที่นี่ทำไมคะ?”ฉือหว่านมองแม่แท้ๆ ของตัวเองด้วยสายตาเย็นชาหลี่หลันเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ตะคอกใส่ฉือหว่านทันที “ฉือหว่าน ยังมีหน้ามาอีกนะ?”“เมื่อคืนเจียวเจียวหัวใจรู้สึกไม่ดี อยากให้ประธานฮั่วอยู่ด้วย แกก็รู้อยู่แก่ใจ แต่แกกลับไม่ปล่อยเขา ยังจะไปล่อลวงเขาอีก จนเจียวเจียวต้องกรีดข้อมือฆ่าตัวตายแบบนี้!”“แกคงพอใจมากสินะ ตอนนี้แกคงดีใจมาก เพราะเป็นแกที่บีบให้เจียวเจียวไปตาย! ออกไปซะ!”พูดจบ หลี่หลันคว้าแก้วน้ำขึ้นมาขว้างใส่ฉือหว่านทันทีเพล้ง!เสียงกระแทกดังสนั่นฉือหว่านไม่ได้รู้สึกเจ็บ เพราะสายตาของเธอมืดไปก่อน มีร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนข
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 263
ฉือเจียวเอ่ยปากไล่ฉือหว่านให้ออกไปฉือหว่านหันไปมองฮั่วซือหานฮั่วซือหานที่กำลังจับมือฉือเจียวอยู่ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเธอสายตาของทั้งสองสบกันแต่ยังไม่ทันที่ฮั่วซือหานจะพูดอะไร ฉือหว่านก็เบือนหน้าหนีเสียก่อน เธอมองไปที่ฉือเจียวแล้วยิ้มนิดๆ “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”พูดจบ ฉือหว่านก็หันหลังเดินออกไปฉือหว่านไม่ได้จากไปไกล เธอยืนอยู่หลังประตู ฟังบทสนทนาที่เกิดขึ้นภายในห้องเสียงฉือเจียวดังขึ้นด้วยความน้อยใจ “ซือหาน ฉันถามจริงๆ คุณมีอะไรกับฉือหว่านแล้วใช่ไหม?”ฮั่วซือหานมองไปที่ประตูก่อนจะหันกลับมามองหน้าซีดของฉือเจียว “ฉือเจียว... ขอโทษ”เขายอมรับแล้วฉือเจียวกัดริมฝีปาก “ซือหาน ทำไมล่ะ? คุณเคยบอกว่าคุณกับฉือหว่านจบกันแล้วไม่ใช่เหรอ!”ดวงตาของฮั่วซือหานหม่นลง ใช่ เขาเคยพูดว่าทั้งคู่จบกันแล้ว แต่เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้เขายังคงกลับไปหาหล่อนอยู่ดี“ซือหาน คุณลืมคำพูดของฉันแล้วเหรอ ฉันบอกแล้วว่า ห้ามคุณแตะต้องฉือหว่าน ห้ามคุณนอนกับมัน! แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ฉันยกโทษให้คุณได้ แต่คุณต้องเลือก! ฉันต้องการให้คุณหย่ากับฉือหว่านทันที!
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 264
…ฉือหว่านกลับมาถึงหอพักหญิง ก็ได้รับสายวิดีโอคอลจากเยี่ยฮวนเอ่อร์ใบหน้ายิ้มแย้มของเยี่ยฮวนเอ่อร์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ “หวานหว่าน เมื่อคืนนี้เธอกับประธานฮั่วเป็นยังไงบ้าง…”เยี่ยฮวนเอ่อร์ทำหน้าทะเล้น ส่งสายตาเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยความแซวฉือหว่านยิ้มบาง “ฮวนเอ่อร์ ทำไมยังไม่กลับมาอีก?”“ฉันไม่อยากรบกวนเธอกับประธานฮั่วไง ฉันไม่อยากเป็น กขค น่ะ”ว่าแล้วเยี่ยฮวนเอ่อร์ก็พูดต่อ “หวานหว่าน ครั้งนี้ประธานฮั่วจัดการเรื่องโหลวซินเยว่อย่างเด็ดขาดมาก ฉันว่าประธานฮั่วต้องชอบเธอแน่ๆ ตอนนี้พวกเธอก็ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้ว ฉันหวังว่าพวกเธอจะมีความสุข อยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นนะ”ฉือหว่านไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอแกะลูกอมกระต่ายขาวใส่ปาก รสหวานของลูกอมค่อยๆ ละลายในปาก แล้วเธอก็ยิ้มออกมา “ฉันรู้แล้ว ฮวนเอ่อร์ รีบกลับมาเถอะ”“คืนนี้ฉันจะกลับแล้ว”“โอเค”หลังจากวางสายวิดีโอ ฉือหว่านนั่งลงบนเตียง แล้วหยิบหยกชิ้นนั้นออกมาจากใต้หมอนนิ้วเรียวขาวลูบลายแกะสลักบนหยกอย่างเบามือในตอนนั้นเอง เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้งฉือหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นเป็นชื่อฮั่วซือหานฮั่วซือหานโทรมาฉือหว่านหลุบตาลงก่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 265
ฮั่วซือหาน คุณเคยชอบฉันบ้างไหม?คำถามนี้ทำให้ฮั่วซือหานชะงักไปชั่วครู่ชอบเขาเคยแอบรู้สึกกับฉือหว่านไม่เหมือนใครเขาเคยรู้สึกไม่อยากปล่อยเธอเคยรู้สึกดึงดูดเคยอยากเป็นเจ้าของเธอเขาเคยชอบฉือหว่านแต่ความชอบแค่นั้น เมื่อเทียบกับฉือเจียวแล้ว มันไม่มีความหมายเลยในเมื่อวันนี้จะต้องหย่ากันแล้ว เขาก็อยากจะฟันให้ขาด ไม่เหลือเยื่อใยเขาเปิดปากพูดออกมา “ฉือหว่าน ฉันรักฉือเจียว”เขาบอกว่า เขารักฉือเจียวแสงในดวงตาของฉือหว่านค่อยๆ มอดดับลง เธอไม่ควรถามคำถามนี้เลย มันเป็นคำถามที่ทำให้เธอขายหน้า และแพ้อย่างหมดรูปแต่เธอยอมรับผลของมัน"งั้นเราหย่ากันเถอะ"ฮั่วซือหานเงียบไปชั่วขณะก่อนพูดขึ้น “ไปเอาทะเบียนบ้านมาเถอะ”ฉือหว่านยิ้มบาง แล้วตบกระเป๋าตัวเองเบาๆ “ฉันเอามาแล้ว”ตอนออกจากห้อง เธอหยิบทะเบียนบ้านออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ว ตั้งแต่เห็นชื่อเขาโทรเข้ามา เธอก็รู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไรฮั่วซือหานมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะสตาร์ทรถ มุ่งหน้าไปยังสำนักงานทะเบียน…ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็นั่งอยู่ในสำนักงานเขตเจ้าหน้าที่พยายามเกลี้ยกล่อม “ใช้เวลาเป็นร้อยปีถึงจะได้ร่วมทาง ใช้เวลาเป็นพันปีถ
Bab terbaru
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 342
“ฉันเห็นว่าด้านนอกมีสมุนไพรอยู่ เดี๋ยวจะออกไปเก็บ นายพักผ่อนก่อนเถอะ”ฉือหว่านพูดพลางเก็บกล่องปฐมพยาบาล จากนั้นก็เดินออกไปตอนมาถึง เธอสังเกตภูมิประเทศโดยรอบไว้แล้ว ที่นี่มีสมุนไพร เธออาจใช้มันทำยาช่วยให้หลิวว่างความจำเสื่อมได้ฉือหว่านย่อตัวลงเริ่มเก็บสมุนไพร แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง พอหันไปดู ก็เห็นว่าคือกู้เป่ยเฉินกู้เป่ยเฉินตามมาฉือหว่านเอ่ยอย่างแปลกใจ “นายตามมาทำไม? นายเสียเลือดไปเยอะ ควรจะรีบพักผ่อนนะ”กู้เป่ยเฉินยืนอยู่ มองเธอจากมุมสูง ใบหน้าเล็กเรียวสวยแม้จะสวมเสื้อผ้าหยาบของชาวบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความงามอันสง่างามราวเทพธิดาได้ “ฉันว่าฉันตามมาเถอะ กลัวว่าจะมีหลิวว่างคนที่สองโผล่มาอีก”ฉือหว่านยิ้มมุมปากอย่างจริงจัง “ฉันกับพี่นายหย่ากันแล้ว ต่อให้ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เรียกว่านอกใจ ไม่ต้องตามฉันก็ได้”กู้เป่ยเฉินเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่เพราะพี่ฉัน”ฉือหว่านมองเขา กู้เป่ยเฉินหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ ในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ในไห่เฉิง ชีวิตของเขาก็เหมือนเจ้าชายในวังทองคำแม้ตอนนี้จะดูซอมซ่อ มีบาดแผลทั้งที่ขาและแขน ใบหน้าซีดเซียว แต่ความหล่อ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 341
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นกู้เป่ยเฉินชายหนุ่มที่หลับอยู่ลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย เขากระโดดลงจากเตียงแล้วกระชากตัวหลิวว่างออกจากร่างของฉือหว่านหลิวว่างซึ่งกำลังคลุ้มคลั่งด้วยไฟราคะ ไม่ทันตั้งตัวเลยเซล้มไปกระแทกกับผนังใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดขาว แต่อารมณ์กลับแข็งกร้าวและเย็นเฉียบ เขาหันมามองฉือหว่าน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”เขาจึงเบนสายตาไปยังหลิวว่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด “ไอ้สารเลว!”หลิวว่างที่โดนขัดจังหวะกลางคัน หน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง เขาตวาดลั่น “ฉันเป็นคนช่วยพวกแกไว้เองนะ ถ้าไม่มีฉัน ขาแกก็พิการไปแล้ว! แกยังกล้าว่าฉันอีก?”“ตอบแทนฉันหน่อยจะเป็นไรไป? ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ซะหน่อย แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? จะนอนกับผู้ชายสักคนหรือสิบคนมันก็เหมือนกัน!”คำพูดของเขาทั้งหยาบคายและไร้ยางอายสิ้นดีกู้เป่ยเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดปูดทั่วแขน เขาเงื้อหมัดใส่หลิวว่างทันทีหลิวว่างก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกู้เป่ยเฉินเขม็ง พอกู้เป่ยเฉินพุ่งเข้ามา ทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดฉือหว่านรีบลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 340
ฉือหว่านเดินหนีออกมาหลิวว่างมองตามเงาร่างอ่อนช้อยของเธอ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน กู้เป่ยเฉินยังคงนอนหลับหมดสติอยู่ ส่วนฉือหว่านนั้นไม่กล้าหลับตาแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอต้องเฝ้าระวังหลิวว่างชัดเจนว่าการอ้างว่าตนแต่งงานแล้วไม่ได้ช่วยทำให้หลิวว่างเลิกล้มความคิดสกปรกนั้นเลยสักนิด เขายังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิกราเธอไม่กล้านอน เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอและกู้เป่ยเฉินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อฉือหว่านนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าประตู กลางดึกของหมู่บ้านบนภูเขาเงียบสงบจนเกือบวังเวง มันเงียบเสียจนเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งหลังหิมะหยุดตก บรรยากาศในหมู่บ้านยิ่งเย็นยะเยือกไปทั่ว เหมือนเธอถูกทิ้งไว้ที่ปลายสุดของโลกใบนี้ร่างกายของฉือหว่านหนาวจนสั่น เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตัวเริ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้หลังจากแช่น้ำทะเลเย็นเฉียบอยู่นาน แม้แต่ร่างกายแข็งแรงอย่างเธอก็แทบจะทนไม่ไหวฉือหว่านได้แต่หยิกฝ่ามือตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับไป เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในความมืดเงียบ เธอเผลอคิดถึงฮั่วซือหานขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 339
ฉือหว่านใช้ผ้าเช็ดมือให้สะอาด แล้วหันไปมองกู้เป่ยเฉิน “คุณชายกู้ อยากพูดอะไรก็พูดมา แต่อย่าคิดจะพูดคำว่าขอโทษกับฉันเด็ดขาด”กู้เป่ยเฉินตั้งใจจะขอโทษอยู่แล้ว แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ที่คอเสียงของฉือหว่านเย็นเฉียบ “คุณทำร้ายคนอื่น คำขอโทษแค่คำเดียวมันลบล้างอะไรไม่ได้ เพราะงั้นไม่ต้องพูด ฉันไม่มีวันให้อภัยคุณ”กู้เป่ยเฉิน “…”เขาคือจอมเกเรแห่งไห่เฉิง นอกจากพี่รองก็ไม่เคยมีใครกล้าหักหน้าเขาแบบนี้มาก่อน แต่ฉือหว่านกลับกล้าทำ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย ใบหน้าของกู้เป่ยเฉินมืดครึ้ม“คุณชายกู้ หลับตาพักเถอะ ขาคุณน่าจะรอดแล้ว” ฉือหว่านกล่าวใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ตามอำเภอใจ เขาทำได้แค่เชื่อฟังฉือหว่านแล้วหลับตาลงฉือหว่านยื่นมือห่มผ้าให้เขา เธอรู้ดีว่าเขาชอบฉือเจียว คิดว่าฉือเจียวคือซ้อเจียวเจียวของเขา เพราะฉะนั้นที่เขาพูดออกมาแบบนั้น เธอไม่แปลกใจเลย เธอชินแล้วถึงเธออยากจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกู้เป่ยเฉินอีก แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอข้ามเส้นของตัวเองไปไม่ได้ จรรยาบรรณของหมอ ทำให้เธอไม่อาจปล่อยมือจากคนเจ็บได้ขณะนั้นเอง หลิวว่างเดินเข้ามาในห
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 338
ฉือหว่านตั้งใจพูดแบบนั้น เพราะตอนนี้เธอกับกู้เป่ยเฉินที่บาดเจ็บสาหัสต้องมาติดอยู่ในที่แบบนี้ และสายตาของหลิวว่างก็จ้องเธออย่างไม่เหมาะสมตั้งแต่ต้น เธอจึงจำเป็นต้องระวังตัวให้มากที่สุดแต่กู้เป่ยเฉินกลับไม่ยอมรับสถานะที่เธออ้างแม้แต่น้อย ในสายตาของเขา ฉือหว่านหย่ากับพี่รองของเขาไปแล้ว ยังจะกล้าพูดแบบนี้อีก หน้าไม่อายเอาซะเลยกู้เป่ยเฉินกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉือหว่านส่งสายตาดุใส่เขาทันที “หุบปากไปเลย!”พูดจบ เธอก็ยื่นมือไปกดที่แผลของเขาอย่างแรง “ยังไม่ตายอีกเหรอ!”“โอ๊ย! เจ็บ!” กู้เป่ยเฉินเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลทั่วใบหน้า “ฉือหว่าน! เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าเธอ!”ทันใดนั้น หมอประจำหมู่บ้านพูดขึ้นว่า “ขาของคนไข้บาดเจ็บสาหัสมาก ผมห้ามเลือดให้ได้แค่ชั่วคราว พรุ่งนี้ต้องส่งเข้าเมืองไปรักษาแล้วครับ”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่ทันแล้ว ต้องจัดการคืนนี้”หมอถามกลับ “จะให้จัดการยังไง?”ฉือหว่านตอบเพียงสองคำ “ตัดกระดูก”อะไรนะ?ตัดกระดูก!?กู้เป่ยเฉินมองเธอด้วยสายตาตกตะลึง “ฉือหว่าน! เธอจะตัดกระดูกฉัน? เธอจะทำลายขาฉันเหรอ!?”ฉือหว่านมองเขาอย่างเย็นชา “ใช่!”พูดจบ เธอก็หันไปพูดกับหมอ “หมอ ช่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 337
ฉือหว่านรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เหมือนกระดูกแทบจะแหลกสลาย และมันหนาวเย็นจนแทบทนไม่ไหวน้ำทะเลเย็นจัดซัดเข้าหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหนาวทะลุเข้าไปถึงกระดูก ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวจนได้สติกลับคืนมา เธอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเธอยังไม่ตายบนเรือยอชต์มีระเบิดติดอยู่ พอใกล้ระเบิด เธอกับกู้เป่ยเฉินก็กระโดดลงทะเล น้ำเย็นยะเยือกโถมเข้าหาเธอจากทุกทิศทาง เธอต้องว่ายน้ำอย่างสุดแรงเพื่อเอาชีวิตรอดร่างกายเล็กๆ ของเธอแสดงให้เห็นถึงพลังในการเอาชีวิตรอดอย่างน่าทึ่งสุดท้าย เธอก็ถูกคลื่นซัดขึ้นฝั่งจนได้ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว บรรยากาศรอบข้างเงียบงันและเปลี่ยวเหงา ฉือหว่านพยายามยันตัวลุกขึ้น “กู้เป่ยเฉิน? กู้เป่ยเฉิน!”เธอเป็นคนถีบเขาลงทะเล แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?ฉือหว่านเดินหาทั่วบริเวณ “กู้เป่ยเฉิน ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ ตอบฉันหน่อย!”ไม่นานนัก เธอก็หยุดกะทันหันที่ชายหาดด้านหน้า เธอเห็นร่างของกู้เป่ยเฉินนอนอยู่เขาก็ถูกคลื่นซัดขึ้นฝั่งเช่นกันฉือหว่านรีบวิ่งเข้าไปหา “กู้เป่ยเฉิน? กู้เป่ยเฉิน ฟื้นสิ!”เขายังหมดสติอยู่ ขาขวาได้รับบาดเจ็บ เลือดไหลออกมาไม่หยุดเลือดแดงฉานเปื้อนเต็มพื้นทรายรอบตัวเขา
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 336
ความจริงแล้ว ฉือเจียวได้วางแผนไว้ล่วงหน้า เธอให้คนลอบติดตั้งระเบิดไว้บนเรือยอชต์ลำนั้นและนี่ก็คือระบบจับเวลาของระเบิดอีกเพียงสามนาที เรือก็จะระเบิดฉือเจียวมองออกไปยังผืนน้ำกว้างไกลในทะเล “กู้เป่ยเฉิน อย่าโทษฉันเลย ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวนายเอง หัวใจของนายเริ่มเอียงไปหาฉือหว่านแล้ว งั้นก็หายไปพร้อมกันเถอะ!”…บนเรือยอชต์ กู้เป่ยเฉินกำลังจะบังคับเรือกลับฝั่งแต่ในตอนนั้นเอง คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งกระแทกเข้ามา น้ำเย็นเฉียบสาดกระเซ็นไปโดนใบหน้าของฉือหว่านขนตาเรียวยาวของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ฉือหว่านลืมตาขึ้น เธอฟื้นแล้วเธอค่อยๆ ยันตัวขึ้น มองไปที่กู้เป่ยเฉิน “กู้เป่ยเฉิน ที่นี่ที่ไหน?”ซี๊ดเธอรู้สึกเจ็บบริเวณท้ายทอยแปลบๆกู้เป่ยเฉินรีบหันมาทางเธอ “ฉือหว่าน เธอฟื้นแล้วเหรอ?”ฉือหว่านเริ่มจับต้นชนปลายได้ เธอมองไปรอบๆ เห็นเพียงทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา ดวงตากลมโตใสสว่างของเธอพลันเย็นเยียบลง “กู้เป่ยเฉิน คุณพาฉันมาอยู่กลางทะเลทำไม?”“ฉือหว่าน เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย คิดว่าฉันจะทำร้ายเธอเหรอ? ฟังนะ ซ้อเจียวเจียวให้ฉันพาเธอมา ฉันไม่ชอบเธอก็จริง แต่ฉันไม่มีวันทำร้ายเธอหรอก เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับเด
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 335
หิมะที่เวยไห่หยุดตกแล้ว แต่ท่าเรือกลับชื้นแฉะและหนาวเย็นเป็นพิเศษฉือเจียวกับกู้เป่ยเฉินยืนอยู่บนท่าเรือ ข้างๆ มีเรือยอชต์ลำหนึ่งจอดอยู่ คนชุดดำคนหนึ่งโยนร่างของฉือหว่านที่ยังหมดสติขึ้นไปบนเรือกู้เป่ยเฉินมองฉือหว่าน แล้วหันไปถามฉือเจียว “ซ้อเจียวเจียว ทำไมซ้อให้คนจับฉือหว่านมาที่นี่? ซ้อทำอะไรฉือหว่าน?”ฉือเจียวขมวดคิ้ว “นี่นายสงสัยฉันเหรอเป่ยเฉิน? ฉันว่าตอนนี้นายเปลี่ยนไปนะ ดูเหมือนจะเริ่มลัง นายมีใจให้ฉือหว่านใช่ไหม?”“เปล่าครับซ้อเจียวเจียว”“เป่ยเฉิน นายยังเห็นฉันเป็นซ้ออยู่ไหม?”กู้เป่ยเฉินพยักหน้า เขาชอบฉือเจียวมาตลอด และเคยคิดว่าเธอกับพี่รองเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด “แน่นอนครับ”“งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันดูสิ นายเกลียดฉือหว่านที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอสลบอยู่ นายขึ้นเรือไป พาเธอออกไปกลางทะเล แล้วโยนเธอลงน้ำ ให้เธอหายไปจากโลกนี้ตลอดไป”กู้เป่ยเฉินอึ้ง ก่อนหน้านี้ที่ซ้อเจียวเจียวพูดว่าจะทำให้ฉือหว่านหายไป เขานึกว่าเธอพูดเล่น แต่ไม่คิดว่าฉือเจียวอยากให้ฉือหว่านหายไปจริงๆกู้เป่ยเฉินยืนนิ่ง “ซ้อเจียวเจียว…”“เป่ยเฉิน ตอนนี้แม้แต่นายก็ไม่ช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ทั้งนายทั้งพี่รอ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 334
เขาจะจับได้ไหมว่าเธอกำลังปลอมตัวเป็นฉือหว่านอยู่?ฮั่วซือหานมองไปรอบๆ เขารออยู่นานมากแล้ว แต่ฉือหว่านก็ยังไม่กลับมาในที่สุด ฮั่วซือหานก็ก้าวเท้าเดินออกไปฉือเจียวตรงเข้าไปหากู้เป่ยเฉิน “เป่ยเฉิน ตอนนี้พี่รองของนายหลงฉือหว่านไปแล้ว นายต้องช่วยฉันนะ”กู้เป่ยเฉินไม่พูดอะไรหัวใจของฉือเจียวเริ่มร้อนรนอย่างรุนแรง เธอรู้ว่ากู้เป่ยเฉินเคยตั้งใจจะจีบสาวอัจฉริยะคนนี้มาตลอด และตอนนี้เขาก็เพิ่งรู้ว่าฉือหว่านคือเด็กสาวอัจฉริยะคนนั้น แล้วหัวใจของกู้เป่ยเฉินจะเริ่มเอนเอียงไปทางฉือหว่านหรือเปล่า?ไม่ได้เด็ดขาดเธอจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้ฉือเจียวรีบคว้าแขนเสื้อของกู้เป่ยเฉินไว้ แล้วเริ่มใส่ร้ายฉือหว่าน “เป่ยเฉิน นายอย่าไปหลงกลฉือหว่านเชียวนะ คนอย่างเธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นเด็กอัจฉริยะ แต่กลับไม่พูดออกมา แกล้งทำเป็นปิดบังไว้ แค่จะคอยเล่นกับใจนายกับซือหาน จากนั้นก็ไปแย่งซีนกลางงานสัมมนา หล่อนมันเจ้าเล่ห์มาก รู้ดีว่าจะมัดใจผู้ชายยังไง”กู้เป่ยเฉินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองเธอกลับ “ซ้อเจียวเจียว ซ้ออยากให้ผมช่วยยังไง?”ในดวงตาของฉือเจียวฉายแววเย็นชาเจียนกัดกระดูก “เป่ยเฉิน ฉัน
