บทที่ 2

”ขับให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไง? ถ้าไปสาย ฉันซวยแน่” ลิลี่กล่าวด้วยความเสียอารมณ์หลังจากเห็นแดร์ริลขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความอืดอาด

หลังจากคำพูดได้ออกจากปากของเธอไป ลิลี่ก็พลันรู้สึกผิดที่พูดมันออกไปทันที แดร์ริลจับคันเร่งแล้วบิดจมปลอก ส่งแรงให้มอเตอร์ไซค์ของเขาพุ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัด!

ทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดโอบร่างของแดร์ริลด้วยความสั่นกลัว สามปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีความสัมพันธ์ทางกายภาพต่อกัน ความตื่นเต้นพลันปะทุขึ้นจากตัวเขาเนื่องจากแรงกดจากร่างของลิลี่ที่อยู่ข้างหลังเขา กระตุ้นให้เขาบิดคันเร่งของมอเตอร์ไซค์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

ในที่สุด ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าหลักของตึกสำนักงาน ลิลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่มาถึงจุดหมาย ในขณะที่เธอกำลังจะลงจากมอเตอร์ไซค์ เสียงคำรามอันดุดันของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น รถ Audi Q5 ปรากฏขึ้นและเข้ามาจอดข้าง ๆ มอเตอร์ไซค์

แอชตัน อดาจิโอ้ ล็อครถของเขาก่อนจะจัดทรงชุดสูทที่เขาใส่ เขาเดินเข้าไปหาลิลี่แล้วชี้ไปทางแดร์ริล “ลิลี่ที่รัก ผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอครับ?”

“เขาคือแดร์ริล” ลิลี่ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลในขณะที่กำลังลงจากมอเตอร์ไซค์

งานแต่งงานของลิลี่และแดร์ริลนั้นสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองตงไห่ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าหญิงสาวที่นุ่มนวลและงดงามเช่นลิลี่ ลินดัน จะแต่งงานกับเศษขยะ

“อ้อ งั้นเขาก็คือไอ้ขยะเปียกนั่นสินะ” แอชตันกล่าวพร้อมกับพ่นลมทางจมูกด้วยความดูถูก เขาถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก แล้วส่งมันให้ลิลี่ “ลิลี่ที่น่าสงสาร ระหว่างทางต้องหนาวมากแน่ ๆ สวมนี่สิครับ ผมมีของขวัญมาให้คุณด้วยนะ”

แอชตันเดินกลับไปที่รถของเขาแล้วหยิบเอากล่องที่ค่อนข้างดูหรูหราออกมา

ในกล่องถูกบรรจุไว้ด้วยรองเท้าส้นสูงแสนงดงามที่ทำจากคริสตัล ใครก็ตามที่ได้สวมมันจะต้องส่องประกายความสง่างามและมีระดับแน่นอน

หลายปีก่อน ตระกูลดาร์บี้เองก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่นเช่นเดียวกัน ดังนั้น แดร์ริลจึงรู้จักดีไซเนอร์ชื่อดังหลาย ๆ ท่าน ถ้าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ รองเท้าส้นสูงคู่นี้น่าจะถูกออกแบบโดยดีไซเนอร์ชาวอังกฤษ มีนาห์ ผู้ซึ่งตั้งชื่อมันว่า ‘คำสรรเสริญจากคริสตัล’ มันถูกผลิตเพียง 99 คู่ ในปีนั้น และพวกมันก็ถูกซื้อจนหมดทันทีที่เปิดวางขาย ส่วนใหญ่แล้วพวกมันถูกซื้อไปโดยครอบครัวที่มีชื่อเสียง ต่อให้ตอนนี้เขามีเงินมากพอจะซื้อมัน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาซื้อมันได้สักคู่

คู่ที่อยู่ในมือแอชตันนั้นก็ดูใช้ได้อยู่ แต่คุณภาพของสินค้าดูจะมีตำหนิอยู่เล็กน้อย มันคือของเลียนแบบอย่างไม่ต้องสงสัย

“ลิลี่ ผมรู้ว่าคุณชอบส้นสูงคู่นี้มาตลอด แต่โชคไม่เข้าข้างผมเลย ผมพยายามพลิกแผ่นดินหามันแล้ว แต่ก็ไม่เจอ” แอชตันกล่าวพร้อมกับส่งรองเท้าคู่นั้นให้ลิลี่ “ดังนั้นผมจึงจ่ายเงินกว่าสามแสนเพื่อสั่งทำแบบจำลองของมันขึ้นมา ผมอยากให้คุณสวมมันไปก่อน ให้เวลาผมอีกเดือน ผมจะหาของแท้มาให้คุณใส่เอง”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ลิลี่ตอบเบา ๆ และรับรองเท้าส้นสูงมา “ไม่มีทางที่คุณจะหาซื้อของจริงได้ ต่อให้คุณหาเจอ ราคาของมันก็จะสูงจนน่าตกใจ มีคู่หนึ่งถูกประมูลไปในราคา 30 ล้าน เมื่อปีที่แล้ว เพราะฉะนั้น คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลาของคุณหรอก ฉันคิดว่าแบบจำลองคู่นี้ก็สวยดีอยู่แล้ว”

“เอ่อ…” แอชตันถึงกับกลืนน้ำลาย รายได้คร่าว ๆ ทั้งปีของเขาคือ 30 ล้าน ไม่มีทางที่เขาจะใช้มันทั้งหมดกับรองเท้าส้นสูงแน่ ๆ เขาทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากหัวเราะออกมาด้วยความเคอะเขิน

ในตอนนั้นเองที่แดร์ริลโผล่เข้ามา เขาฉกส้นสูงคู่นั้นมา แล้วปามันลงไปที่พื้น!

“ภรรยาที่รักของผม อย่าไปรับของจากคนอื่นเลย ถ้าคุณชอบมัน งั้นคุณก็ควรบอกสามีของคุณ ผมจะซื้อมันให้คุณเอง” แดร์ริลกล่าวในขณะที่จับมือของลิลี่ เขาลากเธอเข้าตึกสำนักงานไป

“แดริล นายพูดบ้าอะไรของเนี่ย?” ลิลี่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ

พวกเขายืนอยู่หน้าทางเข้าของตึกสำนักงาน ในฐานะผู้จัดการทั่วไป เธอต้องสำรวมท่าทีไว้ เธอพยายามแกะมือของเธอออก แต่แดร์ริลจับมือเธอไว้แน่นเกินไป

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” แอชตันตะโกนด้วยความเร่งรีบ รองเท้าคู่นั้นทำให้เขาต้องจ่ายเงินสามแสนบาท เขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ แน่!

“นี่มันหมายความว่ายังไง?” แอชตันกล่าวในขณะที่เขาก้าวเข้าหาทั้งคู่ ชี้หน้าและตะโกนใส่แดร์ริล “ถ้าแกทำรองเท้าคู่นี้พัง ต่อให้แกขายไตก็ไม่มีทางชดใช้ได้หมด แกรู้รึเปล่า!?”

“ประการแรกเลย ลิลี่เป็นภรรยาของฉัน กรุณาอยู่ให้ห่างจากเธอด้วย”

“ประการที่สอง ถ้าภรรยาฉันหนาว เธอควรจะใช้เสื้อของฉัน” เมื่อเขากล่าวจบประโยค แดร์ริลก็หยิบเสื้อของแอชตันมา แล้วโยนมันลงที่พื้น “และประการสุดท้าย อะไรก็ตามที่ภรรยาฉันต้องการ ฉันจะเป็นคนหามาเอง มาตรฐานผู้หญิงแบบเธอไม่ควรต้องมาใส่ของปลอม คืนนี้ ฉันจะให้ของขวัญเธอเป็น คำสรรเสริญจากคริสตัล ของจริง”

“แกมันโง่บรม! ต่อให้ของจำลองก็ยังมีราคาสูงถึงสามแสน! พิจารณาจากซากรถเน่า ๆ ของแก แกกล้าทำเป็นมีปัญญาซื้อมันได้ยังไง!?” แอชตันพลันเต็มไปด้วยโทสะ ในฐานะทายาทของตระกูลอดาจิโอ้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาอย่างไร้มารยาทแบบนี้มาเป็นปี ๆ แล้วจนถึงตอนนี้

ที่น่าโมโหมากไปกว่านั้น แดร์ริลไม่แม้แต่จะสนใจเขาและลากลิลี่เข้าไปในตึก

แอชตันถีบไปที่มอเตอร์ไซค์ของแดร์ริลอย่างแรงจนมันล้มลง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความโกรธเขาลดลงเลย เขาจึงบรรเลงลูกถีบอันโกรธเกรี้ยวไปอีกหลายครั้ง

ในขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปแห่งบริษัทเนปจูน…

ลิลี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเธอและมองไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่แข็งกระด้างและเย็นเฉียบ ตัวเธอสั่นเทิ้มไปด้วยความโมโห แอชตันเป็นเจ้าพ่ออสังริมทรัพย์ตัวจริง และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตระกูลอันดับหนึ่งของเจียงหนาน - ตระกูลดาร์บี้!

บริษัทเนปจูนต้องการเงินลงทุนห้าล้านบาท และลิลี่เองก็มีแผนที่จะเสนอให้แอชตันร่วมลงทุน หลังจากการอาละวาดของแดร์ริลวันนี้ แอชตันจะต้องเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างแน่นอน

‘ฉันไม่น่าพาแดร์ริลออกมาเลย! เขาไม่มีอะไรดีแถมตอนนี้ยังเป็นส่วนเกินที่น่าผิดหวังอีกต่างหาก นี่เป็นคำอธิบายเกี่ยวกับตัวเขาที่ชัดที่สุด!’ ลิลี่คิด

“มัวเอ้อระเหยอะไรอยู่อีก? ออกไปซะ!” ลิลี่กล่าวอย่างเย็นชาหลังจากจ้องมองเขา

“โอ้” แดร์ริลพึมพำ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป

ลิลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากโมโหยิ่งกว่าเดิมจากความไม่รู้ร้อนรู้หนาวของแดร์ริล ความเกลียดที่เธอมีให้เขามากจนแทบทนไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพื่อน ๆ ของเธอแต่งงานกับบรรดาตระกูลที่มีชื่อเสียงมากมาย สามีของพวกหล่อนคือพวกหัวกะทิ แม้แต่คนที่แย่ที่สุดในพวกเขายังมีบ้านถึงสองหลัง และที่ดีที่สุดมีรายได้ต่อปีถึงพันล้าน

ลิลี่รู้สึกแย่ลงเรื่อย ๆ เมื่อคิดถึงแดร์ริล บรรดาญาติ ๆ ของเธอจะต้องเยาะเย้ยเธออีกครั้งเพราะเขาในงานรวมญาติคืนนี้แน่

“ใครพังมอเตอร์ไซค์ฉันเนี่ย?” แดร์ริลคร่ำครวญอยู่ที่ใต้อาคาร

มอเตอร์ไซค์คันนี้อยู่กับเขามาถึงสามปี! แดร์ริลขี่มันไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อทุกวัน เมื่อเขาเห็นมันอยู่ในสภาพพังยับ มันทำให้เขาเจ็บปวด ไม่ต้องคิดให้มากความ มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นฝีมือของไอ้บัดซบแอชตันนั่นแน่

ในตอนนั้นเอง หญิงสาวไม่กี่คนในชุดพนักงานบริษัทก็เดินเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูงของพวกเธอ พวกเธอเป็นพนักงานในบริษัทของลิลี่ และตอนนี้พวกเธอก็กำลังชี้มาทางแดร์ริลและซุบซิบนินทาเขา

“ดูนั่นสิสาว ๆ นั่นมันสามีของคุณลินดันไม่ใช่เหรอ แดร์ริลน่ะ?”

“นั่นแหละเขา! ฉันอยู่ที่นั่น ในงานแต่งของเธอ”

“ดูเขาสิ เขากำลังไว้อาลัยให้มอเตอร์ไซค์…”

กลุ่มหญิงสาวทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเธอระเบิดเสียงหัวเราะใส่เขา

แดร์ริลไม่ได้รับรู้การมีตัวตนของพวกเธอด้วยซ้ำ เขาวางมือไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขาอย่างอ่อนโยน “เฮ้อ...มอเตอร์ไซค์เพื่อนยาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะแก้แค้นให้นายเอง ไม่ต้องห่วง…”

ในระหว่างที่เขากำลังปลอบมอเตอร์ไซค์ของเขาอยู่นั้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปที่เบอร์ของตระกูลของเขา

“ไง นี่ผมเอง แดร์ริล ผมจะยอมช่วยตระกูลเอง แต่มีข้อแม้สองข้อ ข้อแรก หาคำสรรเสริญจากคริสตัลให้ผม ข้อสอง ผู้ชายที่ชื่อแอชตัน อดาจิโอ้ เขาทำงานภายใต้ตระกูลเราใช่ไหม? ผมอยากเห็นเขาไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ชื่อเสียง”

หลังจากวางสายลง เขาก็ได้รับข้อความมาจากลิลี่ มันมีเพียงคำไม่กี่คำในนั้น ‘คืนนี้มีงานรวมญาติของตระกูลลินดัน ไปหาเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ซะ อย่าทำให้ฉันขายหน้า’

***

ณ บ้านพักริมทะเลที่ชายฝั่งทะเลใต้ ที่ ๆ ทุกคนสามารถมองเห็นทะเลทั้งหมดได้จากมุมนี้ และมันก็คือที่ ๆ หัวหน้าตระกูลดาร์บี้นัดเจอแดร์ริลเพื่อคุยธุระ

แดร์ริลนั่งอยู่ที่ม้าหินโดยที่ไม่สนใจจะพูดอะไรสักคำ เมื่อหัวหน้าตระกูลดาร์บี้นั่งตรงข้ามเขา ชายคนนี้คือ เดรค ดาร์บี้ ผู้เป็นลุงฝ่ายพ่อของแดร์ริล

เมื่อเห็นท่านั่งของแดร์ริล เดรคพลันพูดติดตลกออกมา “โอ้ แดร์ริล แม้จะผ่านมาสามปีแล้ว แต่หลานก็ยังเป็นเด็กที่ไม่ระมัดระวังตัวเหมือนเดิมเลยนะ”

“คุณลุง เข้าเรื่องเลยเถอะ ผมมีเรื่องอื่นต้องไปจัดการอีกในคืนนี้ ลุงบอกว่าตอนนี้การเงินของครอบครัวกำลังติดหนี้ บอกผมหน่อย เท่าไหร่?” แดร์ริลหยิบเชอรี่ลูกใหญ่เข้าปาก แล้วเริ่มเคี้ยว

“ก็...ความจริงแล้วมันไม่ได้มากอะไร…” เดรคอ้ำอึ้งขณะที่เกาศรีษะไปด้วย ในฐานะหัวหน้าตระกูล แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาเคยผ่านการประชุมสำคัญมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือเสียเอง เขาต้องใช้ความระมัดระวังระดับหนึ่งในการพูดเลยทีเดียว

“เราเป็นหนี้สามพันล้านบาท…”

‘อะไรนะ!? สามพันล้านบาท!?’ แดร์ริลคิด

.”เอ่อ...คุณลุง ผมมีธุระต้องทำพอดี ไปว่าผมควรไปได้แล้ว” แดร์ริลกล่าวด้วยความมืดมน เขายืนขึ้นและกำลังจะจากไป

“โอ้ แดร์ริลหลานรัก!” เดรครีบพูดอย่างเร่งรีบ “แดร์ริล ตระกูลของเราต้องการเงินทุน! หากไม่มีมัน ทุกอย่างที่เราสร้างมาจะสูญเปล่า! ข้อแม้สองข้อที่หลานว่ามาเป็นอันตกลง แอชตัน อดาจิโอ้ จะไม่เหลืออะไรเลยตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป และคำสรรเสริญจากคริสตัลเองก็กำลังมาถึง”

“คุณลุง ผมก็อยากจะช่วยนะ แต่ผมจะเอาไปเงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นมาจากไหน?” แดร์ริลกล่าว เขาถอนหายใจออกมายาวเหยียด

“แดร์ริล หลานอยากเห็นตระกูลของเราล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาหรือไง? หลานมีเงินอยู่ 3.2 พันล้านในบัญชีธนาคาร!” เดรคหมดหวังอย่างแท้จริง “เราจะลืมรากเหง้าของเราเองไม่ได้!”

แดร์ริลยิ้มอยู่ตลอด จนกระทั่งเขาได้ยินคำพูดพวกนั้น รอยยิ้มก็ค่อย ๆ จางหายไป “คุณลุง ย้อนกลับไปตอนที่ผมซื้อหุ้นของเซาธ์อีสต์ ปิโตรเลียม ภรรยาของลุงบอกว่าผมเป็นพวกไม่มีอะไรดี และต้องการที่จะฮุบเงินของตระกูลไว้เป็นของตัวเอง! คนในครอบครัวนับร้อยด่าทอผม แล้วไล่ผมออกจากตระกูล! มีสักคนไหมที่จะปกป้องผม!?”

“พวกคุณเองก็รู้กันอยู่แก่ใจดี ว่าเงินทุก ๆ สตางค์จากทั้งแปดล้านเหรียญนั่น ผมเป็นคนหามาได้ด้วยตัวผมเอง มันไม่เคยเป็นเงินของตระกูลเลย!”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมถูกกระทำต่ำกว่าสุนัข จากการเป็นลูกเขยที่ต้องแต่งเข้าบ้านคนอื่น มีใครสักคนในครอบครัวเข้ามาช่วยผมไหม!?”

“ถ้ามันไม่ใช่เพราะพวกคุณขาดเงินทุน พวกคุณคงลืมผมไปแล้ว!” แดร์ริลกำหมัดแน่น ปลดปล่อยความอัดอั้นออกไปทีละคำ ๆ

“แดร์ริล พวกเราผิดที่ไล่หลานออก พวกเราขอโทษจากใจจริง...แต่ตอนนี้ตระกูลของเราต้องการเงินทุนของหลานอย่างมาก…” เดรคกล่าวพร้อมกับเดินไปข้างหน้า เขากุมมือของแดร์ริลไว้ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวต่อ “แดร์ริล ตราบใดที่หลานยังสนับสนุนตระกูลของเราอยู่ ในฐานะหัวหน้าตระกูล ลุงจะมอบตำแหน่งประธานบริษัท แพลตตินั่ม ให้ ส่งบัตรประชาชนของหลานมาสิ แล้วไปที่ตึกของบริษัทแพลตตินั่มวันพรุ่งนี้ เลขาจะรออยู่ที่นั่นคอยบอกรายละเอียดให้หลานเอง”

บริษัทแพลตตินั่มเป็นบริษัทที่ทำธุรกิจด้านการบันเทิง และมีอัตราการเติบโตสูงที่สุดในบรรดาธุรกิจที่ตระกูลดาร์บี้ดูแลอยู่ ดาราชื่อดังหลายคนอยู่ใต้สัญญาของบริษัทนี้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา บริษัทแพลตตินั่มนั้นอยู่ใต้การจัดการของผู้เป็นภรรยาของเดรค ค่อนข้างน่าแปลกใจที่เขายินยอมที่จะยกทั้งบริษัทให้แดร์ริล

“แน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน” แดร์ริลกล่าวหลังจากที่ใช้เวลาไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าการซื้อบริษัทแพลตตินั่มในราคาสามพันล้านดูจะไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่ แต่เขาก็ยอมผ่อนปรนให้หลังจากเห็นหัวหน้าตระกูลกำลังจะหลั่งน้ำตาออกมา

แดร์ริลจากไปหลังจากกล่าวจบ คืนนี้มีงานรวมญาติของตระกูลลินดัน แต่แดร์ริลมีเรื่องสำคัญอื่นต้องไปทำก่อน นั่นคืองานรวมรุ่นของเขานั่นเอง งานรวมรุ่นกำลังใกล้จะเริ่มและเขาเองก็ไม่อยากจะไปสาย เขาอยากจะเจอเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเขาที่ไม่ได้ติดต่อมานาน ห้องของเขาทั้งห้องจะรวมตัวกันวันนี้ แม้แต่คุณครูสุดสวยประจำห้องเขาก็จะมาด้วยเช่นกัน